Χθες είχαμε την ευκαιρία να δούμε δύο διαφορετικές όψεις και εικόνες αυτής της χώρας.
Από τη μια την Ελλάδα να βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας, με αφορμή την υπογραφή στην Αθήνα της ιστορικής συμφωνίας για την δημιουργία του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και από την άλλη ένα ακόμη συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για το νέο νόμο-πλαίσιο των ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Το γεγονός ότι η υπογραφή της συμφωνίας πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, αναβαθμίζει την χώρα μας, τόσο σε περιφερειακό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, μια και το πετρέλαιο που θα διοχετεύεται από τον αγωγό θα κατευθύνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Η ιδιαίτερη βαρύτητα προκύπτει από την παρουσία στην υπογραφή της συμφωνίας του Προέδρου Πούτιν και των Πρωθυπουργών Ελλάδος και Βουλγαρίας.
Απέναντι σε αυτά τα μεγάλα και σημαντικά, η εσωτερική μιζέρια έχει να αντιπαραθέσει την ελληνική ασυνεννοησία για το καλύτερο μέλλον της παιδείας. Στις κυβερνητικές προτάσεις του περασμένου Ιουνίου, η αξιωματική αντιπολίτευση ουδέν αντέτεινε και φρόντισε να αποχωρήσει χωρίς να εμφανίσει για έξι μήνες μια κάποια δική της θέση, ενώ τα δύο κόμματα της αριστεράς πεισματικά αρνήθηκαν κάθε αλλαγή, μια και η αξιολόγηση δεν βόλευε ορισμένους κομματικούς φίλους που έγιναν καθηγητές με τις μεταβατικές διατάξεις του ν.1268/82 και με διδακτορικά που ήταν συρραφή έργων τρίτων.
Κάποιες πρυτανικές αρχές που φοβούνται την αυτονομία, δεν την αντέχουν μια και πέφτει βαριά για τους ώμους τους, τον προγραμματισμό και τέλος τη δημόσια παρουσίαση του ερευνητικού έργου τους, δεν κατέθεσαν κι αυτές την ώρα που έπρεπε, καμιά πρόταση και όταν ήρθε η ώρα της αλήθειας δηλ. το κείμενο του νομοσχεδίου μπροστά τους, επιχείρησαν να το παγώσουν ζητώντας εξάμηνη πίστωση χρόνου και στη συνέχεια όταν ψηφίστηκε το έστειλαν στο πυρ το εξώτερο, με το αιτιολογικό ότι είναι αντισυνταγματικό και ανεφάρμοστο.
Όσο για τους ελάχιστους συνδικαλισμένους, αυτοί που σέρνουν το χορό μια και μοναδικός τους στόχος είναι να διατηρηθεί το σημερινό ξέφραγο αμπέλι, αντιδρούν λέγοντας ποια αξιολόγηση, ποιοι ευρωπαίοι θα μας πουν τι θα κάνουμε, ποιος έλεγχος θα γίνει στα ερευνητικά κονδύλια. Αυτά λένε τα θέλουν οι εταιρίες για να υποτάξουν τα πανεπιστήμια στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Τώρα αν το MIT, ή το Χάρβαρντ στις ΗΠΑ , το Κέιμπριτζ και το Όξφορντ, που συνεργάζονται με επιχειρήσεις, έχουν υποταγεί στα κελεύσματα των εταιριών, αυτό δεν ενδιαφέρει. Εδώ είναι Βαλκάνια, συγνώμη Ελλάδα και όλα μπορούν να συμβούν. Γι αυτό και πρέπει να μείνουν όλα ως έχουν κι ας αφήσουμε τα πανεπιστήμια να βρίσκονται έξω από κάθε λίστα αξιολόγησης.
Από την άλλη πλευρά ο αγωγός αποτελεί έναν εναλλακτικό δρόμο διόδου των πετρελαίων από τη Ρωσία και την Κασπία από αυτόν του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων και καθιστά την χώρα μας στρατηγικό εταίρο μιας μεγάλης χώρας.
Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν είδε με ευχαρίστηση τη συμφωνία, μολονότι την εξυπηρετεί μια και προσφέρει αποσυμφόρηση των στενών μειώνοντας έτσι το ενδεχόμενο ρύπανσης, σημαίνει ότι βλέπει τον γεωστρατηγικό σκέλος και όχι το περιβαλλοντολογικό και το πρακτικό όφελός της.
Είναι προφανές ότι ο αγωγός είναι ένας ενεργειακός δρόμος που κάνει τη χώρα μας έναν σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα της διακίνησης των υδρογονανθράκων. Και αυτός ο ρόλος αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα στην διεθνή σκακιέρα. Γλυκόπικρη διαπίστωση το πόσο ικανή είναι η χώρα μας για τα μεγάλα αλλά και τα μηδαμινά. Και είναι ένα ερώτημα που η απάντηση αφορά όλους τους πολίτες, για το ποια Ελλάδα θέλουμε.
