Στα έργα και όχι στα λόγια οι ευαισθησίες για το περιβάλλον

Στα λόγια πάμε καλά. Αυτό προκύπτει από το πρόσφατο ευρωβαρόμετρο, σε σχέση με τις ανησυχίες των Ελλήνων, για την αλλαγή του κλίματος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Σύμφωνα με αυτήν, οι ελληνικές ανησυχίες καταλαμβάνουν την πρώτη θέση με ποσοστό 95% στην Ευρώπη των «27». Οι αλόγιστες ανθρώπινες δραστηριότητες μπορούν να οδηγήσουν το 35% της χώρας στην ερημοποίηση. Στα λόγια όμως ανησυχούμε, γιατί στα έργα άλλα κάνουμε. Από την διαχείριση των σκουπιδιών μέχρι την υπερκατανάλωση ενέργειας και τις υπερεντατικές καλλιέργειες, είμαστε όχι μόνο πίσω σε ευαισθητοποίηση, αλλά και έτοιμοι να αποδώσουμε ευθύνες στο κράτος ποτέ σε εμάς τους ίδιους, για την ανεύθυνη συμπεριφορά μας.
Οι Έλληνες, πάντα σύμφωνα με τα στοιχεία του ευρωβαρομέτρου, είναι επίσης υπέρμαχοι της μείωσης της χρήσης πυρηνικής ενέργειας στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, και καλά κάνουν, αλλά δεν αξιοποιούν όσο θα έπρεπε, παρά τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, την αιολική και την ηλιακή ενέργεια με αποτέλεσμα να έχουμε μικρή απορροφητικότητα των κονδυλίων και να τρέχουμε να προλάβουμε τις προθεσμίες, για την αύξηση των ποσοστών που είμαστε υποχρεωμένοι να καλύψουμε.
Αντίθετα όταν τίθεται θέμα, αν οι έλληνες είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερο για το ρεύμα που καταναλώνουν, με σκοπό να αναγκαστούν να κάνουν οικονομία, μόλις το 26% συμφωνεί. Πολύ απλά μπορεί να ανησυχούμε, δεν κάνουμε όμως κάτι, για να συμβάλουμε μέσω της μείωσης της κατανάλωσης, στην εξοικονόμηση ενέργειας. Θα πει κάποιος, μα μόνο οι πολίτες είναι υπεύθυνοι. Βεβαίως όχι, μια και η πολιτεία έχει τις δικές της ευθύνες. Δεν προώθησε την ανάπτυξη της παραγωγής ρεύματος από αιολική ενέργεια, φτιάχνοντας έγκαιρα έναν χάρτη των περιοχών που προτείνονται για την εγκατάστασή τους, έστησε αρχικά έναν άκρως γραφειοκρατικό μηχανισμό που εμπόδιζε στην πραγματικότητα τους ιδιώτες να δραστηριοποιηθούν σε αυτό τον τομέα και τέλος δεν ενεργοποίησε έγκαιρα την ΔΕΗ να αξιοποιήσει πέραν του λιγνίτη, που μολύνει το περιβάλλον και κάποτε τελειώνει, τον αέρα που υπάρχει άφθονος στη χώρα μας και είναι αναμφισβήτητα φιλικός προς το περιβάλλον.
Αλλά και στην διαχείριση των σκουπιδιών δεν έχει κάνει τίποτα η πολιτεία μια και οι ανεξέλεγκτες χωματερές είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα, η ανακύκλωση στα λόγια και η αξιοποίηση των λυμάτων μέσω πυρόλυσης ή παραγωγής λιπάσματος, ιδέες άγνωστες στον ελλαδικό χώρο.
Και οι πολίτες με τη σειρά τους έχουν τις ευθύνες τους, που πετάνε όπου τους αρέσει τα σκουπίδια τους και δεν πειθαρχούν σε κανόνες, όσο απλοί κι αν είναι αυτοί,ειδικότερα με τους μπλε κάδους της ανακύκλωσης.
H απειλή της ερημοποίησης δεν συγκινεί, μια και το νερό κατασπαταλάται είτε με τις υπερεντατικές καλλιέργειες, είτε με την απουσία πολλών και μικρών ταμιευτήρων νερού.
Πολίτες και πολιτεία οφείλουν να επιδείξουν τον πρέποντα σεβασμό στο περιβάλλον και να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τις επισημάνσεις των ειδικών, μια και τα φαινόμενα της ανεπανόρθωτης βλάβης δεν είναι υπόθεση εργασίας, αλλά πραγματικό γεγονός.