Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Τα διλήμματα των εκλογών

Πάγιο αίτημα του ελληνικού λαού, οκτώ μήνες μετά την πανηγυρική εκλογή του Γ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, ήταν η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες. Κι αυτό, γιατί άλλα με έμφαση είχε υποσχεθεί τότε, και άλλα έπραξε. Από το λεφτά υπάρχουν, φτάσαμε στο μνημόνιο της υποτέλειας και τα σκληρά μέτρα, που έπληξαν βάναυσα το σύνολο της κοινωνίας και κυρίως τους μικρομεσαίους. Το αίτημα για προσφυγή στις κάλπες, είχε το περιεχόμενο να πούμε εμείς οι πολίτες τη γνώμη μας, για τα μέτρα που πήραν χωρίς να ερωτηθούμε. Μέτρα και δεσμεύσεις, που ξεπερνούσαν και το όριο της τετραετίας, για την οποία είχαν εξουσιοδοτηθεί να μας κυβερνήσουν. Το αίτημα αυτό θα ικανοποιηθεί στις τριάντα προσεχείς ημέρες, μετά από αναμονή δύο ετών στη διάρκεια των οποίων πολλά συνέβησαν, με αποτέλεσμα να μας δέσουν χειροπόδαρα. Η προσδοκία των εκλογών, προκειμένου ο ελληνικός λαός να εκφράσει αβίαστα τη θέλησή του, για το ποιός επιθυμεί να τον κυβερνήσει, στο σημερινό κρίσιμο σταυροδρόμι που έχει οδηγηθεί η χώρα, χωρίς την προηγούμενη έγκρισή του, διαδέχεται η απογοήτευση. Κι αυτή ενυπάρχει στο δίλημμα της επιλογής. Μιας επιλογής που κινείται ανάμεσα στο θυμικό και την λογική. Ανάμεσα στο πάω ή δεν πάω να ψηφίσω. Το θυμικό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη γνωστή από το παρελθόν αρνητική ψήφο. Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν οι δύο εναλλακτικές επιλογές διακυβέρνησης. Οι δύο τέως μεγάλοι, έχουν πλέον συρρικνωθεί και ενώθηκαν ήδη με τα δεσμά του πολιτικού γάμου. Και γι αυτό τα όποια διλήμματα, έχουν αλλάξει περιεχόμενο. Η άλλη επιλογή, το δεν ψηφίζω, είναι μια μαζική άρνηση που εκφράστηκε δυναμικά στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που προηγήθηκαν. Εδώ όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι ιδιαίτερα κρίσιμα και η ψήφος μας έχει μεγάλη βαρύτητα. Πρέπει αυτή τη φορά, να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό που μας περιβάλει. Τα νέα κόμματα που προέκυψαν από τις μαζικές διαγραφές στα κόμματα της συγκυβέρνησης, την βραδιά της ψηφοφορίας του δευτέρου μνημονίου, τον περασμένο Φεβρουάριο, κραδαίνουν την αντιμνημονιακή σημαία και τίποτα περισσότερο. Καμιά νέα αξιόπιστη πρόταση, για τις μεθόδους που θα ακολουθήσουν για να μας βγάλουν την θηλιά από τον λαιμό. Οι άλλοι αντιμνημονιακοί, παλιοί και όψιμοι από δεξιά και αριστερά ουδέν νεώτερο κομίζουν στις θολές προτάσεις τους. Όλα δείχνουν ότι οδηγούμεθα στις κάλπες με το διχαστικό δίλημμα των μνημονιακών από τη μια που ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε άλλη λύση και των αντιμνημονιακών που δεν παρουσιάζουν την άλλη λύση. Είναι βέβαιο ότι στις προσεχείς εκλογές θα εμφανιστούν και πολλοί νέοι σχηματισμοί που θα διεκδικήσουν την αντιμνημονιακή ψήφο μας. Οι άγνωστοι αυτοί σχηματισμοί δεν είναι βέβαιο ότι θα πείσουν τους ιδιαίτερα καχύποπτους ψηφοφόρους. Οι δύο σημερινοί συνεταίροι, έχουν στόχο να συνεχίσουν την συγκυβέρνηση, μια και τα κουκιά δεν τους βγαίνουν για αυτοδυναμία, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, παρά την πριμοδότηση των πενήντα εδρών, που δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα. Είναι εκείνοι που έχουν δεσμευθεί εγγράφως ,προεκλογικά, απέναντι στους ευρωπαίους «εταίρους» μας, ότι θα συνεχίσουν στην σιδηροτροχιά που χάραξαν με την υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου και της αντίστοιχης δανειακής σύμβασης. Οι άλλες οι αντιμνημονιακές απόψεις ποικίλουν. Από του να χαρακτηρίσουμε το χρέος ως επαχθές και να αρνηθούμε την πληρωμή του, μένοντας ταυτόχρονα στην ευρωζώνη, μέχρι επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα, τη δραχμή και να τους γυρίσουμε την πλάτη. Οι αριθμοί για να υποστηριχθούν τα παραπάνω παίζουν και μπερδεύουν ακόμη και τους ειδικούς, μια και στην χώρα μας, ακόμη και στα αριθμητικά δεδομένα πολλοί λένε ψέμματα. Στο πολιτικό παζάρι παίζεται δυνατά και το θέμα της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, που οι μεν έχουν αποδεχθεί ως δεδομένο οι δε το έχουν κάνει σημαία και αναφορά τους. ΟΙ πολίτες καλούνται να χωρίσουν την ήρα από το στάχυ, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, μια και ο άκρατος λαϊκισμός έχει κτυπήσει κόκκινο. Μάταια αναζητούν την αλήθεια που οι περισσότεροι την κρύβουν επιμελώς, δεν υπάρχει δαγκωτό που λέγαμε παλιά, μόνο διλήμματα, και δυστυχώς κάποιος Μεσσίας, που θα μας σώσει από το κακό που μας βρήκε, δεν έχει φανεί για την ώρα στον πολιτικό μας ορίζοντα…