Οι προληπτικές διπλωματικές κινήσεις σε μια ταραγμένη περιοχή

Μπορεί τα λεγόμενα διεθνή να μην πουλάνε και γι αυτό να καταλαμβάνουν ελάχιστο χώρο στα ειδησεογραφικά προγράμματα, έχουν όμως ενδιαφέρον και είναι καλό να μην τα αγνοούμε, μια και αρκετά από αυτά αγγίζουν και την Ελλάδα. Κι αυτό γιατί στη διεθνή πολιτική σκηνή, συμβαίνει συχνά, όπως και στο μπιλιάρδο, να κτυπάει ο παίχτης μια μπίλια, αλλά ο στόχος να είναι μια τρίτη που θα κτυπηθεί από την δεύτερη για να οδηγηθεί στην τρύπα.
Στην διεθνή πολιτική σκακιέρα γίνονται αυτή την περίοδο πολλές κινήσεις, που φαινομενικά είναι άσχετες μεταξύ τους, έχουν όμως έναν κοινό άξονα που τις συνδέει με την Αθήνα.
Η Τουρκία αυτή την περίοδο δεν πολυσκοτίζεται για την ευρωπαϊκή της πορεία, μια και έχουν προκύψει εν μέσω εσωτερικής αναταραχής και προεκλογικής περιόδου, σημαντικότερα θέματα, όπως είναι το κουρδικό. Τα μαχητικά των ΗΠΑ που βρίσκονται στο Ιράκ παραβίασαν τον τουρκικό εναέριο χώρο και πολλοί το ερμήνευσαν σαν προειδοποίηση στην Άγκυρα, που πρόσφατα είχε απειλήσει με εισβολή στο Β. Ιράκ, για να κτυπήσει τα ορμητήρια των κούρδων του ΡΚΚ.
Οι αμερικανοί είπαν αρχικά διπλωματικά όχι στην Τουρκία, φρόντισαν όμως με την παρουσία των μαχητικών να την κάνουν και πρακτικά αισθητή.
Στην Άγκυρα η επέμβαση στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ έχει γίνει μπαλάκι ανάμεσα στο Τ. Ερντογάν, που δηλώνει ότι έγκειται στους στρατιωτικούς να πάρουν την απόφαση αυτή και στους στρατηγούς που απαντούν, ότι είναι έτοιμοι για δράση και απλώς περιμένουν το πράσινο φως από την πολιτική ηγεσία.
Ανεξάρτητα από τα εσωτερικά πολιτικά παιχνίδια, το τι συμβαίνει στην περιοχή είναι θέμα που οφείλει να παρακολουθεί με ιδιαίτερη προσοχή το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών μια και οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ επηρεάζουν άμεσα την Αθήνα.
Η επικείμενη επίσκεψη του Προέδρου Μπους στην Αλβανία και σε άλλες περιοχές των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης, δείχνει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Ουάσινγκτον για τους «πρόθυμους», όμως εμπλέκει και την Ελλάδα, γιατί στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού αναμένεται να υποσχεθεί στην πΓΔΜ, ότι θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ χωρίς την επίλυση του ονόματος. Η Ελλάδα έχει αντιταχθεί σε αυτή την προοπτική. Οι αμερικανοί θέλουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ εν όψει της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου. Η Ελλάδα εν μέσω προεκλογικής περιόδου θα κληθεί να κάνει αποτρεπτικές κινήσεις και όπως είναι φυσικό το θέμα θα γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης ,γεγονός που θα δυσχεράνει μια νηφάλια και αποδοτική προσέγγιση.
Στον ΟΗΕ τέλος, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, πρόεδρος του Οργανισμού για ένα χρόνο ανέλαβε σκοπιανός. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε περαιτέρω μονομερείς αναγνωρίσεις, μια και ο νέος πρόεδρος ήδη εκμεταλλεύθηκε τη ιδιότητα του αυτή, προβάλλοντας τη χώρα του με τη συνταγματική της ονομασία.
Σε αυτό το δύσβατο πεδίο, που δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα, οφείλει να κινηθεί η εξωτερική πολιτική της χώρας, να αποτρέψει με ευφυείς κινήσεις δυσμενείς εξελίξεις, για τα ελληνικά συμφέροντα και να περιορίσει τους πολλαπλούς αρνητικούς κραδασμούς που αναμένονται στην περιοχή μας.

Οι περιουσίες δημοσίων προσώπων και κράτους

Σε μια εποχή που η κοινή γνώμη αμφισβητεί την εντιμότητα αρκετών δημοσίων λειτουργών η παρουσίαση των δηλώσεων περί «πόθεν έσχες» προσθέτει νέα ερωτήματα, για το πόσο είναι αξιόπιστα αυτά τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν, μια και μόνο η σύγκριση τους με αυτά που κατείχαν πριν αναλάβουν δημόσια αξιώματα, μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα. Ειδικότερα στα «πόθεν έσχες» κάποιων πολιτικών εμφανίζονται υπέρμετρα μεγάλες περιουσίες, που κατά τους αρμοδίους που τις ήλεγξαν δεν περιέχουν ύποπτα στοιχεία.
Σε αυτή την αρκετά καλή οικονομική κατάσταση θα προκύψουν σύντομα αυξήσεις και αναδρομικά.
Σύντομα στα αναδρομικά των δικαστικών, που υπολογίζονται σε κάποια δις θα προστεθούν και τα αντίστοιχα αναδρομικά των βουλευτών. Όλα αυτά προέκυψαν σαν χιονοστιβάδα από μια αμοιβή ενός προέδρου ανεξάρτητης αρχής, που με ευθύνη κάποιων κυβερνητικών στελεχών υπερέβαινε αυτής του προέδρου του Αρείου Πάγου. Το «λάθος» αυτό που οι δικαστικοί εκμεταλλεύθηκαν για να εκδώσουν μια υπέρ εαυτών δικαστική απόφαση αυξήσεων και αναδρομικών δημιουργεί πολλά εύλογα ερωτήματα.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι στενάζουν με αμοιβές και συντάξεις που δεν καλύπτουν τις βασικές βιοποριστικές ανάγκες του μηνός.
Την ώρα που τα δομημένα ομόλογα περιόρισαν σημαντικά τα αποθεματικά των ταμείων.
Την ώρα που έλεγαν όχι σε αυξήσεις συντάξεων και έκαναν περίεργες τράμπες των ασφαλών απλών ομόλογων με μακροχρόνια ανασφαλή δομημένα.
Την ώρα που το χρέος της χώρας ξεπέρασε τα 235 δις και οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του ξεπερνούν τα δέκα δις.
Την ώρα που οι αποκρατικοποιήσεις συνεχίζονται όχι για να εκσυγχρονίσουν μεγάλες και δυσκίνητες κρατικές μονάδες, αλλά για να καλύψουν την ψαλίδα εσόδων εξόδων που έφτασε αισίως τα 35 δις το χρόνο.
Την ώρα που η δημιουργική λογιστική επιστρατεύεται για να καλύψει τα ελλείμματα των νοσοκομείων και τις προμήθειες στρατιωτικού εξοπλισμού.
Την ώρα που οι καταδικασμένες στο πυρ το εξώτερον τακτικές προεξοφλήσεων επιστρατεύονται και πάλι ως λύση ανάγκης για την κάλυψη άμεσων αναγκών και υποχρεώσεων του προϋπολογισμού.
Κάποιοι στην απελπισία της ανομβρίας υποστηρίζουν ότι μια βροχή θα μας σώσει, τώρα ορισμένοι πιστεύουν ότι η αναθεώρηση του ΑΕΠ είναι η βροχή που θα αμβλύνει τα μεγάλα ανοίγματα της οικονομίας. Μια αναθεώρηση που οδηγεί την Ελλάδα στα ταμεία της Ε.Ε. μια και τα νέα μεγέθη οικονομίας και παραοικονομίας θα έχουν κόστος προς τις Βρυξέλλες που μεταφράζεται σε κάποια δις.
Κατόπιν όλων αυτών τι μένει για πούλημα; Μα τα οικόπεδα δηλ. η κρατική γη. Αυτήν βλέπουν τώρα τα επιτελεία των κομμάτων της εξουσίας σαν ξερολούκουμο. Όμως για να πουληθούν κι αυτά χρειάζεται να προχωρήσουν κτηματολόγιο και δασολόγιο προκειμένου να καταγραφεί επακριβώς τι μένει στο κράτος. Κι ως τότε έχουμε καιρό…

Η ευθύνη των πολιτών όταν εκθέτουν εαυτούς σε κινδύνους

Το τραγικό δυστύχημα στο Λούσιο ποταμό ανέδειξε για μια ακόμη φορά το ρόλο και τη λειτουργία των ηλεκτρονικών ΜΜΕ στη χώρα μας. Από τη μια τη θετική στην ενημέρωση της κοινής γνώμης που περιλαμβάνει την ταχύτητα με την οποία τα κανάλια ανέδειξαν το θέμα και από την άλλη την αρνητική, μια και ορισμένοι επιχείρησαν να αναδειχθούν σε εισαγγελείς με ερωτήσεις ανακριτικού περιεχομένου, που διεισδύουν σε άλλους χώρους από αυτούς που υπηρετεί η δημοσιογραφία και το ρεπορτάζ. Και όλα αυτά για να ροκανίσουν τον ατέλειωτο χρόνο των πρωϊνάδικων, που λόγω της χθεσινής αργίας και της απουσίας των εφημερίδων της Δευτέρας, είχαν περιορισμένο ρεπορτάζ από τα λεγόμενα παραγωγικά υπουργεία.
Κάποιοι στα «καυτά» ερωτήματα τους επέμεναν, ότι το γραφείο που οργάνωσε την εκδρομή στο Λούσιο δεν είχε άδεια, για να τους αποστομώσουν οι γνωρίζοντες λέγοντας ότι δεν υπάρχει νόμος που να θεσπίζει κανόνες για όσους οργανώνουν εκδρομές που περιλαμβάνουν τα extreme sports. Στην Ελλάδα υπάρχει μια νομολαγνεία. Όλα να περιβληθούν κάτω από ένα κάποιο νομικό καθεστώς. Όμως είναι αδύνατο κανείς να θεσπίσει κανόνες δικαίου για κάθε τι. Γι αυτό και πολλοί ευφυώς παρατηρούν ότι δεν υπάρχει στη χώρα μας έλλειψη νόμων. Αδυναμία εφαρμογής τους υπάρχει και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ξεφεύγουν από την τσιμπίδα του νόμου και δεν ελέγχονται τελικά, για την παραβατική συμπεριφορά τους.
Στην Ελλάδα υπάρχει ένα νομικό κομφούζιο, όπου όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται. Η Βουλή νομοθετεί νυχθημερόν και τα κόμματα της εξουσίας σε ένα νόμο παρεμβάλλουν ένα σωρό άσχετες τροπολογίες, για να καλύψουν και να βολέψουν θέματα και καταστάσεις. Αποτέλεσμα, η πολυνομία και ένας πολίτης που θέλει να είναι νομοταγής να μην ξέρει τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Το καθεστώς αυτό ευνοεί τους αετονύχηδες που «λαδώνουν» την κρατική μηχανή και τότε ως δια μαγείας όλα γι αυτούς επιτρέπονται. Βουλευτής, από τους σοβαρούς και έντιμους έλεγε σε παρέα δημοσιογράφων, ότι οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή με τις άπειρες παραπομπές σε άλλους νόμους και διατάξεις μπερδεύουν ακόμη και τους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου, που λένε ναι ή όχι ανάλογα με τη στάση του κόμματος και όχι γιατί γνωρίζουν το ουσιαστικό περιεχόμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζουν.
Αλίμονο, αν μια οργανωμένη κοινωνία περίμενε τα πάντα από τους νόμους και τον αστυφύλακα. Οι πολίτες, πριν απ όλα και πάνω απ όλα, οφείλουν να είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους και να λειτουργούν με βάση τις αρχές που έχουν να κάνουν με τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπό τους.
Ο σεβασμός της ζωής ως υπέρτατης αξίας και η υπευθυνότητα αν λειτουργούσαν, δεν θα θρηνούσαν συγγενείς και φίλοι τα έξι θύματα και τους δύο αγνοούμενους στο Λούσιο και οι υπεύθυνοι θα ελάμβαναν σοβαρά υπόψη την υπόδειξη του έμπειρου βοσκού να μην κατέβουν στο ποτάμι, γιατί ο καιρός δεν το επέτρεπε. Όμως η κακή νοοτροπία πολλών, που όλα τα ξέρουν, η επιπολαιότητα και το ποιός είναι αυτός που θα μου υποδείξει τι θα κάνω, οδήγησαν στην τραγωδία του Σαββάτου.
Και δυστυχώς οι ανακρίσεις και οι δίκες που θα ακολουθήσουν δεν γυρίζουν πίσω τους αδικοχαμένους νέους, που έφυγαν από τη ζωή έτσι ξαφνικά χωρίς λόγο κι αιτία.

Τα μεγάλα έργα και η συνετή διαχείριση

Η καθημερινότητα πολλών πολιτών της Αθήνας έχει αλλάξει από τότε που μπήκε στη ζωή μας το μετρό. Για πολλούς που μπαίνουν στο κέντρο τελείωσαν οι πονοκέφαλοι για το που παρκάρω, πόσο θα πληρώσω, πήρα κλήση, μου πήραν τις πινακίδες, με τρακάρισαν στο στενό δρόμο που είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου. Κινείται κανείς αξιοπρεπώς με το μετρό, υπολογίζει σωστά το χρόνο του, είναι στην ώρα του στα ραντεβού του. Και το σημαντικότερο είναι ένα μέσο μεταφοράς σύγχρονο, καθαρό, γρήγορο μια και δεν μπλέκεται ούτε σε κλειστούς από διαδηλώσεις δρόμους, ούτε σε κάθε μορφής μποτιλιαρίσματα.
Γι αυτό και είναι σωστή η πολιτική των επεκτάσεων, για να μπορούν να εξυπηρετηθούν με τα μέσα σταθερής τροχιάς, όλο και περισσότεροι πολίτες.
Ήδη η επέκταση από το Μοναστηράκι στο Αιγάλεω, που περιλαμβάνει τρεις νέους σταθμούς θα εξυπηρετήσει 80.000 πολίτες της περιοχής. Και είναι μεγάλης αξίας επίσης η επέκταση που βρίσκεται υπό δημοπράτηση και θα φτάσει το μετρό στον Πειραιά μέσω Κορυδαλλού και Νίκαιας. Βεβαίως σε αυτές τις επεκτάσεις υπάρχουν και πολλές καθυστερήσεις. Άλλες δικαιολογημένες, συνήθως λόγω αρχαιολογικών ευρημάτων που στο τέλος κοσμούν και κάποιους από τους σταθμούς συνδέοντας έτσι το παρελθόν με το παρόν αυτής της πόλης και άλλες αδικαιολόγητες, όπως το άνοιγμα των σταθμών Χολαργού και Νομισματοκοπείου.
Οι δύο αυτοί σταθμοί επρόκειτο να δοθούν για χρήση αρχικά ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς. Στη συνέχεια μετέθεσαν τη λειτουργία τους για το 2007 δηλ. φέτος και τώρα, μας μιλούν για το 2008 και βλέπουμε. Σε μια πόλη που ασφυκτιά από κυκλοφοριακό και την αντίστοιχη μόλυνση, που σημαίνει κίνηση σημειωτόν σε πολλούς τους κεντρικούς δρόμους, η μόνο λύση-ανάσα είναι η ταχύτατη επέκταση του μετρό. Αυτό σημαίνει και νέες επεκτάσεις, όχι μόνο αυτές που έχουν ήδη προγραμματιστεί, αλλά και άλλες όπως η κυκλική Γαλατσίου Αμαρουσίου και αυτή του ηλεκτρικού προς την Άνοιξη, καθώς και η ανάπτυξη του προαστιακού προς Θήβα, Χαλκίδα, Λαύριο.
Δεν είναι λίγοι που ζουν στην περιφέρεια και διαμαρτύρονται για τα μεγάλα έργα της Αθήνας, με το σκεπτικό ότι κατανέμονται ανισομερώς τα κονδύλια των έργων σε σχέση με την επαρχία. Όμως η πικρή αλήθεια μας πληροφορεί, ότι ήδη το 50% σχεδόν των κατοίκων αυτής της χώρας ζουν στην Αττική, πράγμα που σημαίνει ότι για να αναπνεύσουν αυτοί οι άνθρωποι χρειάζεται να γίνουν αρκετά ακόμη έργα. Βεβαίως λόγω Ολυμπιακών έγιναν πολλά, αλλά όπως φαίνεται δεν αρκούν. Το φαινόμενο της συσσώρευσης πληθυσμού στις πόλεις δεν είναι μόνο ελληνικό. Στα προσεχή χρόνια, υπολογίζουν οι ειδικοί, το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού θα έχει εγκατασταθεί στις πόλεις σε μια έκταση που καλύπτει μόλις το 4% της έκτασης του πλανήτη. Αυτό σημαίνει ερήμωση της υπαίθρου, αρνητικές συνέπειες στις γεωργικές καλλιέργειες και φυσικά συσσώρευση ρύπων στις περιοχές των μεγάλων πόλεων. Γι αυτό άλλωστε και σε πολλές πόλεις με προβλήματα κυκλοφορίας και αντίστοιχης μόλυνσης του περιβάλλοντος, προχωρούν σε δραστικές παρεμβάσεις, όπως η χρήση υβριδικής κίνησης σε όλα τα ταξί. Αυτό αποφασίστηκε πρόσφατα για τη Νέα Υόρκη και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και για την Αθήνα.

Η επόμενη μέρα και τα χρήσιμα συμπεράσματα

Τέλος καλά όλα καλά. Αυτό αφορά την διοργάνωση, τη φιλοξενία, την διακίνηση χιλιάδων ανθρώπων μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Από την άλλη πλευρά σε αυτό τον τελικό που έγινε στην Αθήνα είδαμε πολλά και μάθαμε πολλά. Είδαμε τους νικητές να χειροκροτούν τους νικημένους, είδαμε ανθρώπους να γιορτάζουν και τέλος είδαμε μετά το τέλος του αγώνα να μένουν στο γήπεδο και οι μεν και οι δε για να παρακολουθήσουν την απονομή του κυπέλλου. Και δεν έφτανε αυτό, μετα τη λήξη του αγώνα όλοι μαζί, νικητές και ηττημένοι διασκέδασαν μέχρι αργά το βράδυ στο Σύνταγμα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι μολονότι κατανάλωσαν απίστευτες ποσότητες μπύρας. Γέλια, πειράγματα κι αυτό είναι όλο. Έτσι έκλεισε αυτή η μεγάλη διοργάνωση. Ούτε μαχαίρια, ούτε σουγιάδες, ούτε σιδηρογροθιές, ούτε πέτρες, ούτε καδρόνια επιστρατεύθηκαν, για να λύσουν ποδοσφαιρικές διαφορές.
Τώρα μένει σε μας να προβληματισθούμε όλοι, να καταδικάσουμε τα άθλια ελληνικά φαινόμενα, να επιβάλλουμε στις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες να ελέγξουν την κατάσταση και τους «εμπολέμους» της δικής τους πλευράς και να ξεκαθαρίσει η Πολιτεία την θέση της εμμένοντας και δηλώνοντας προς κάθε κατεύθυνση, ότι δεν θα ανεχθεί στο μέλλον κανενός είδους έκτοπα. Η δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι κι αυτή να είναι αυστηρή από την πλευρά της και να πέσει βαρύς ο πέλεκυς των ποινών σε όποιον παραβαίνει το νόμο.
Η διοργάνωση του Champios League από τη χώρα μας πέρα από τα πλεονεκτήματα της προβολής της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο, για πρώτη φορά ο τελικός μεταδόθηκε σε ΗΠΑ και Κίνα, ήταν και ένα μάθημα για το πώς συμπεριφέρονται οι φίλαθλοι μεγάλων ομάδων όπως είναι η Μίλαν και η Λίβερπουλ.
Ήταν μια ευκαιρία να κινηθούν έστω και για δυο-τρεις ημέρες τα ξενοδοχεία της Αττικής και έκανε φανερό ότι η Ελλάδα μπορεί να κάνει μεγάλες διοργανώσεις, που οφείλουμε να κυνηγάμε, για να βοηθάμε έτσι την οικονομική δραστηριότητα πολλών μικρών και μεγάλων επιχειρηματιών.
Η εικόνα των οπαδών των αντιπάλων ομάδων, που δεν έρχονται σε επαφή για να μην υπάρξει ανάφλεξη, πρέπει να εκλείψει επιτέλους από την χώρα μας. Εμπειρία άλλων χωρών και κυρίως της Αγγλίας που αντιμετώπισε αντίστοιχα φαινόμενα στο παρελθόν με επιτυχία, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και οφείλουν να την λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι αρμόδιοι φορείς και στη χώρα μας.
Τώρα υπάρχει το μέτρο σύγκρισης. Υπάρχουν και οι δοκιμασμένες μέθοδοι, που ακολούθησαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν μένει παρά να βαδίσουμε στα χνάρια τους.
Το ποδόσφαιρο να ξαναγίνει γιορτή γιατί δεν είναι ούτε μάχη ούτε πόλεμος. Οι οπαδοί των άλλων ομάδων δεν είναι εχθροί. Είναι κι αυτοί φίλαθλοι που υποστηρίζουν την δική τους ομάδα. Εξάλλου η όλη υπόθεση του ποδοσφαίρου δεν είναι παρά μια επαγγελματική υπόθεση. Οι ομάδες είναι επιχειρήσεις, που σκοπό έχουν μέσα από τις επιτυχίες να αυξάνουν τα έσοδα και να εξασφαλίζουν έτσι, αν ο επιχειρηματίας δεν είναι αετονύχης, καλύτερους παίκτες, για την επόμενη αγωνιστική περίοδο.
Αυτά για απομυθοποίηση και ρεαλιστική αντιμετώπιση μιας στρεβλής εξουσίας, που χρησιμοποιεί ανώριμους ανθρώπους, για να παίζει τα δικά της παιχνίδια.

Τα προβλήματα των προσώπων και οι θεσμικές αλλαγές

Το κάθε κόμμα και τα βαρίδια του. Στον κάθε κομματικό σχηματισμό τα εσωτερικά και οι συσχετισμοί είναι αυτά που δημιουργούν τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους. Αρχηγός μεγάλου κόμματος είπε σε κατ ιδίαν συζήτηση στον υπογράφοντα πριν μερικά χρόνια, ότι στο απέναντι κόμμα υπάρχουν οι αντίπαλοι που είναι προβλέψιμοι και τους αντιμετωπίζουμε με τους ανάλογους κανόνες συμπεριφοράς. Οι εχθροί είναι μέσα στο ίδιο μας το κόμμα. Αυτό γίνεται φανερό με τους υποψηφίους της ιδίας περιφέρειας. Αυτοί που τρώγονται πραγματικά μεταξύ τους είναι οι υποψήφιοι του ιδίου κόμματος και όχι των απέναντι θεωρητικώς κομμάτων.
Τα προμηνύματα των εκλογών με τις κινήσεις και τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, που στην ουσία αποτελούν το εναρκτήριο λάκτισμα για τους υποψηφίους βουλευτές, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου, για καβγάδες στην ενδοχώρα των κομμάτων. Στο ΠΑΣΟΚ έχουμε τις απομακρύνσεις Γ. Παπαντωνίου και Κ. Κουλούρη, που είχαν περίπου προαναγγελθεί εδώ και αρκετό καιρό και στη Νέα Δημοκρατία το θέμα Π. Μαντούβαλου, που η παραπομπή του σε δίκη για το παραδικαστικό απέτρεψε κάθε συζήτηση για την εκ νέου ένταξη του στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.
Βεβαίως υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις ελαφρύτερες αποπεμφθέντων που αναμένεται ότι θα απασχολήσουν τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, όπως αυτή του Ε. Πολύζου της Ν.Δ. και του Χ. Πάχτα του ΠΑΣΟΚ, καθώς και των υπολοίπων που κόπηκαν με αφορμή την υπόθεση του Πόρτο Καρράς, από τα ψηφοδέλτια των εκλογών του 2004.
Όμως πέρα από τα ονόματα και τα προσωπικά συμφέροντα υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο της εκπροσώπησης, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί και τη γενεσιουργό αιτία πολλών προβλημάτων.
Αυτός ο συνωστισμός στη δεύτερη περιφέρεια Αθηνών, αλλά και οι αντίστοιχοι σε άλλες περιοχές με μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού ποιόν άραγε και τι εκπροσωπούν. Τι συνδέει για παράδειγμα τα Λιόσια με την Κηφισιά και τι το Περιστέρι με την Γλυφάδα. Όμως επειδή κάποιοι «εξυπηρετούνται» τίποτα δεν αλλάζει. Και μια πρόσφατη προσπάθεια να σπάσει η Β’ Αθηνών στα δύο έπεσε στο κενό.
Το πολιτικό μας σύστημα έχει ανάγκη από σοβαρότερες αλλαγές για να αναπνεύσει, να λειτουργήσει σοβαρότερα και να περιορίσει σημαντικά τόσο το μαύρο χρήμα, όσο και την αθέμιτη συναλλαγή με τους Βαρόνους των ΜΜΕ. Η εκλογή βουλευτών σε μονοεδρικές περιφέρειες που ισχύει σε Αγγλία και Γερμανία θα έλυνε πολλά προβλήματα του συστήματος.
Κι αυτό γιατί ο βουλευτής θα εκπροσωπούσε μια συγκεκριμένη περιοχή το Περιστέρι για παράδειγμα. Δεν θα ήταν όμηρος των ΜΜΕ και των κρυφών χρηματοδοτήσεων. Ο βουλευτής θα μπορούσε να έρθει σε άμεση επαφή με τους πολίτες και να ασχοληθεί επί της ουσίας με τα προβλήματα την συγκεκριμένης περιοχής. Οι αρχηγοί θα έβαζαν τους καλύτερους υποψήφιους επιλέγοντας πρόσωπα που να είναι πετυχημένα επαγγελματικά για να εισπράξουν ψήφους και από όμορους χώρους και όχι παιδιά του κομματικού σωλήνα.
Βεβαίως το κατεστημένο των κομματικών μηχανισμών και οι «επαγγελματίες» πολιτικοί δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα, για τέτοιου είδους αλλαγές.
Αυτό θα μπορούσαν να το πετύχουν οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων, αν θέλουν να προσφέρουν κάτι σημαντικό στη χώρα, αν θέλουν να ανανεώσουν την πολιτική ζωή και να δώσουν στους πολίτες την δυνατότητα θα επαναπροσεγγίσουν την πολιτική. Μια τέτοια αλλαγή, οξυγόνο για τους πληττόμενους θεσμούς, θα καταγραφεί θετικά στην ιστορία. Διαφορετικά η απλή διαχείριση του χρέους των 235 δις ευρώ θα περάσει σίγουρα απαρατήρητη…

Ο μεγάλος τελικός και η προβολή της Ελλάδας

Μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου χαρακτηρίζεται η κορυφαία συνάντηση του τελικού του Champions Luegue, που πραγματοποιείται απόψε το βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Η διοργάνωση αυτή έχει άρωμα έστω και για ένα εικοσιτετράωρο Ολυμπιακών Αγώνων και προσφέρεται σαν μια ευκαιρία προβολής της χώρας μας στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Βεβαίως κάποιοι θα ταλαιπωρηθούν σήμερα με τις μετακινήσεις τους στην περιοχή του Ολυμπιακού Σταδίου, αλλά αυτό είναι το λιγότερο μπροστά στα οφέλη που θα προκύψουν και μακάρι η χώρα μας να προχωρήσει στη διοργάνωση και άλλων τέτοιων εκδηλώσεων για να αξιοποιήσει αφενός τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις και αφετέρου για να προβληθεί περαιτέρω η Ελλάδα που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει για βαριά της βιομηχανία τον τουρισμό.
Στη χώρα των αντιφάσεων που ζούμε, από την μια βλέπει κανείς τις λαμπερές εορταστικές εκδηλώσεις που οργανώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και στο Σύνταγμα κι από την άλλη τους Δήμους που συνορεύουν με το ΟΑΚΑ που δεν μπήκαν στον κόπο να καθαρίσουν τους δρόμους από τους οποίους θα κινηθούν οι 35.000 ξένοι φίλαθλοι, που θα κατευθυνθούν απόψε στο Ολυμπιακό Στάδιο. Η παράνομη αφισοκόλληση καλά κρατεί στην Καποδιστρίου, ενώ το γκαζόν της Παπανικολή λίγο πιο πάνω έχει για ντεκόρ κάθε λογής χαρτιά και πλαστικά μπουκάλια. Φαίνεται το όνειρο μιας καθαρής και φιλόξενης πόλης που ζήσαμε στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων τελείωσε οριστικά μόλις έσβησαν τα φώτα της τελετής λήξης.
Στη μεγάλη αυτή εκδήλωση δεν έφταναν τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι δυνάμεις της Τάξεις, ήρθε να προστεθεί και ένα ακόμη που μπορεί να φέρει στα χέρια ένστολους με ένστολους μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο την ώρα της αναμέτρησης Λίβερπουλ-Μίλαν. Οι συνδικαλιστές αστυνομικοί, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια εκδήλωση διαμαρτυρίας αναρτώντας ένα πανό με τα αιτήματα τους από τις κερκίδες του Σταδίου. Αυτή η ενέργεια που είναι αδιάφορη για τους φιλάθλους που θα παρακολουθούν τον αγώνα, από τις τηλεοράσεις τους σε όλο τον κόσμο, είναι φυσικό να σχολιασθεί αρνητικά από τα ΜΜΕ διεθνώς. Κι όλα αυτά με δυσμενή αντίκτυπο, για την διοργανώτρια χώρα. Κάτι τέτοιο θα επηρεάσει αρνητικά προσεχείς διεκδικήσεις της χώρας μας, για ανάληψη αντιστοίχων αθλητικών εκδηλώσεων, ενώ δεν αναμένεται να λύσει τα δίκαια, κατά τα άλλα, οικονομικά προβλήματα των αστυνομικών. Είναι προφανές ότι όλοι σε αυτή τη χώρα οφείλουμε από την μια να μην κάνουμε κατάχρηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων μας και από την άλλη να σκεφτόμαστε το γενικότερο καλό, όταν προχωρούμε σε κινητοποιήσεις για τη διεκδίκηση τους.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία το αίσθημα ευθύνης, είτε αφορά επί μέρους όργανα της Πολιτείας, όπως είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση, είτε αφορά θεσμοθετημένους φορείς, όπως είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, χρειάζεται πάντα να προέχει αν θέλουμε να πάει κάποια βήματα μπροστά η χώρα. Εκτός αν επιμένουμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους κι εμείς να μην κουνάμε, ούτε καν να κουνάμε το δαχτυλάκι μας. Η δημοκρατία είναι μια συμμετοχική διαδικασία, στην οποία έχουμε όλοι ρόλο και φυσικά λόγο. Αρκεί να μην είμαστε μόνο λόγια…

Οι ειδήσεις, οι ρυθμίσεις και οι ευθύνες των φορέων

Είναι αλήθεια ότι το είδος των δελτίων ειδήσεων που μεταδίδονται στη χώρα μας αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Το ρεπορτάζ μοιάζει με κομπάρσο μια και πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα σχόλια και οι τηλεοπτικοί καβγάδες. Η φόρμα αυτή, βγήκε στον αέρα πριν από μερικά χρόνια από ένα κανάλι, που ήθελε να μπει στον ανταγωνισμό και να υφαρπάξει από τα μεγάλα και καθιερωμένα κανάλια νούμερα τηλεθέασης. Και ενώ το λογικό ήταν το κανάλι αυτό να απομονωθεί και να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν, συνέβη το αντίθετο. Τα υπόλοιπα κανάλια το μιμήθηκαν και μετέτρεψαν τα δικά τους δελτία ειδήσεων σε talk show. Συχνά πυκνά ένα μόνο θέμα, όχι κατ ανάγκην και το πιο σημαντικό, κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος, στα κατά τα άλλα λεγόμενα δελτία ειδήσεων.
Πρόσφατα η κυβέρνηση δια του αρμοδίου υπουργού Θ.Ρουσόπολου ανέλαβε μια πρωτοβουλία με σκοπό να διορθώσει το κακό και ζήτησε από τα κανάλια να συμφωνήσουν στην διακοπή των ερευνών τηλεθέασης στις ειδήσεις και τις ενημερωτικές εκπομπές. Έτσι κατά την κυβέρνηση θα εκλείψει ο έντονος ανταγωνισμός για το τηλεμερίδιο που επιχειρεί να αποσπάσει κάθε κανάλι και οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα ασχοληθούν με το ουσιαστικό περιεχόμενο των ειδήσεων, χωρίς να επικρέμαται επί της κεφαλής τους η δαμόκλειος σπάθη της τηλεθέασης. Αυτή η πρόταση, όπως και τα δελτία ειδήσεων στη σημερινή τους μορφή, παρουσιάζει επίσης μια ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία. Πουθενά στον κόσμο δεν έχει απαγορευθεί στην ουσία η μέτρηση κάποιων εκπομπών, για οποιονδήποτε λόγο και με οποιοδήποτε σκεπτικό.
Όμως γι αυτό το θέμα υπάρχουν άλλα όργανα που οφείλουν να έχουν λόγο και να συνεννοηθούν με τα κανάλια. Είναι από τη μια οι συνδικαλιστικοί φορείς και από την άλλη η ανεξάρτητες αρχές.
Γιατί νομιμοποιείται η ΕΣΗΕΑ να ασχοληθεί. Γιατί οι εκπομπές που τιτλοφορούνται ειδήσεις και για τις οποίες εργάζονται πολλοί δημοσιογράφοι, που παρακολουθούν κατά τομείς τα διάφορα θέματα και στη συνέχεια φροντίζουν να συνδέουν την εικόνα που κατέγραψε η κάμερα, με το κείμενο που τη συνοδεύει, δεν μπορούν να βλέπουν να απαξιώνεται η δουλεία τους επειδή ο ανταγωνισμός και η τηλεθέαση θέλει παράθυρα και τηλεοπτικούς καβγάδες. Αυτό το είδος της συζήτησης μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσει αφού προηγηθεί το δελτίο ειδήσεων με το οποίο θα ενημερωθούν οι τηλεθεατές για τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα και τον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα αυτορύθμισης ανάμεσα στους τηλεοπτικούς σταθμούς με τη μεσολάβηση της ΕΣΗΕΑ. Ανάλογη παρέμβαση μπορεί να κάνει και το ΕΣΡ που δεν είναι δικαστήριο όπως κάποιοι το θέλουν, αλλά αρχή που μπορεί να οδηγεί μέσα από το διάλογο τα πράγματα σε μια ορθή κατεύθυνση.
Εξάλλου ούτε τα παράθυρα ούτε οι τηλεοπτικοί καβγάδες απαγορεύονται. Μπορούν να ακολουθούν ή να προηγούνται των δελτίων ή να μεταδίδονται σε άλλες ώρες της επιλογής των καναλιών. Αυτό το πάντρεμα talk show και ειδήσεων νοθεύει την λειτουργία της πληροφόρησης για τα γεγονότα και προκαλεί σύγχυση στους τηλεθεατές. Κάτι που οφείλουν να προασπίζουν τόσο η ΕΣΗΕΑ όσο και το ΕΣΡ. Συνδικαλιστές και Αρχές τέλος οφείλουν να υπερασπίζονται για λογαριασμό των τηλεθεατών την πληροφόρηση που νοθεύεται με τον τρόπο που παρουσιάζεται σήμερα στους πολίτες.

Ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων και η στάση της Ουάσινγκτον

«Έξαρση του αλυτρωτισμού και της προπαγάνδας» που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα από τα Σκόπια διαπίστωσε η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας στους δημοσιογράφους στη διάρκεια της πτήσης του Πρωθυπουργού, προς τη Νέα Ζηλανδία. Η πρόσφατη μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων, από «Πέτροβετς» που ήταν το προηγούμενο, σε «Μέγας Αλέξανδρος», δείχνει ότι η γειτονική μας χώρα αφού εκμεταλλεύθηκε οικονομικά στο έπακρο την ενδιάμεση συμφωνία, τώρα προχωράει ακάθεκτη στην οικειοποίηση ελληνικών συμβόλων και ονομάτων με δεδομένη την χλιαρή αντίδραση από την πλευρά της Αθήνας. Βεβαίως οι σκοπιανοί έχουν μπάρμπα στην Κορώνη, την Ουάσινγκτον, που καθαρίζει για λογαριασμό τους, αλλά υπάρχουν και κάποια όρια, τα οποία όφειλαν να σεβαστούν οι υπερατλαντικοί σύμμαχοί μας.
Με την ενέργεια τους αυτή τα Σκόπια παραβίασαν κατάφορα το άρθρο 7 παρ. 3 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας Ελλάδας-πΓΔΜ, που αναφέρει ότι «αν οποιοδήποτε Μέρος θεωρεί ότι ένα ή περισσότερα σύμβολα που αποτελούν μέρος της ιστορικής ή πολιτιστικής κληρονομιάς χρησιμοποιείται από το άλλο Μέρος, θα επισημάνει τη φερόμενη αυτή χρήση στην προσοχή του άλλου Μέρους και το άλλο μέρος θα προβεί σε απαραίτητη διορθωτική ενέργεια ή θα εξηγήσει για πιο λόγο δεν θεωρεί απαραίτητο να πράξει κάτι τέτοιο».
Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν ζητήθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις για τη μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων και αν δόθηκαν και γιατί αφού επιμένουν οι γείτονές μας στην οικειοποίηση μέρους της ιστορικής μας κληρονομιάς δεν καταφύγαμε στο Διεθνές Δικαστήριο, όπως ορίζεται επίσης στο άρθρο 21 παρ. 2 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Η σιωπηλή αποδοχή κινήσεων, που σηματοδοτούν εκφάνσεις αλυτρωτισμού από την πλευρά των Σκοπίων, υποδηλώνουν στην ουσία εγκατάλειψη και του θέματος της ονομασίας που σέρνεται εδώ και δώδεκα χρόνια με συνεχείς άκαρπες συναντήσεις του ειδικού εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών με τους πρέσβεις των δύο χωρών.
Η αδιαλλαξία των Σκοπίων όλα αυτά τα χρόνια και η παράλληλη αναγνώριση τους από πολλές χώρες μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και η Ρωσία, με τη συνταγματική τους ονομασία, έχει οδηγήσει την Αθήνα σε θέση ματ.
Μοναδική διέξοδος που θα μπορούσε να οδηγήσει τα Σκόπια σε ένα λογικό συμβιβασμό είναι η χρήση του ελληνικού βέτο στην ένταξη της γειτονικής μας χώρας στο ΝΑΤΟ. Όλα θα παιχθούν τον προσεχή Δεκέμβριο στην υπουργική Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπου η Ελλάδα θα έχει στη διάθεσή της το τελευταίο χαρτί. Το αν θα το παίξει, θα το δούμε. Για την ώρα θα ακούσουμε στις 10 Ιουνίου από τα Τίρανα τον Πρόεδρο Μπους να υπόσχεται στην τετραμερή συνάντηση ΗΠΑ, Αλβανίας, Κροατίας και πΓΔΜ, ότι οι τρεις χώρες των Βαλκανίων θα ενταχθούν στο ΝΑΤΟ στο τέλος του χρόνου. Θα τολμήσει άραγε η χώρα μας να προβάλει βέτο ή θα ισχύσει αυτό που είπε στον υπογράφοντα πριν από αρκετά χρόνια στον ΟΗΕ υφυπουργός των Σκοπίων, απαντώντας στο σχόλιο, ότι θα συμβιβαστείτε γιατί θα ασκήσουμε βέτο στην ένταξή σας στους διεθνείς Οργανισμούς, λέγοντας «δεν θα σας αφήσουν οι Αμερικανοί να κάνετε κάτι τέτοιο»…

Ομιλία Παπανδρέου με στόχο τον Καραμανλή

Το πρωθυπουργό είχε στο στόχαστρό του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στην διάρκεια της ομιλίας του χθες, ανοίγοντας το διήμερο προγραμματικό Συνέδριο του Κινήματος. Η επίθεση στον Κ. Καραμανλή δεν ήταν τυχαία, μια και εντάσσεται στη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ που επιδιώκει, αποδίδοντας όλες τις ευθύνες προσωπικά στον πρωθυπουργό, να τον φθείρει στα μάτια της κοινής γνώμης, μια και όλες οι μετρήσεις τον φέρνουν πολύ υψηλά σε επίπεδο δημοτικότητας, σε σύγκριση με την βασικό αντίπαλό του τον Γ. Παπανδρέου.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε στην ομιλία του σε όλα τα θέματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη στα τρία και πλέον χρόνια της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, εστιάζοντας τις ευθύνες προσωπικά στον πρωθυπουργό. Όλα δείχνουν ότι οι προσεχείς εκλογές θα έχουν προεδρικό χαρακτήρα, μια και η αντιπαράθεση θα παιχθεί κυρίως ανάμεσα στα δυο πρόσωπα, που θα διεκδικήσουν την πρωθυπουργία και λιγότερο ανάμεσα στα υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη.
Τώρα σε ότι αφορά την ομιλία του Γ. Παπανδρέου θα μπορούσε να επισημάνει κανείς πολλά νέα στοιχεία, όπως αυτό του φόντου των νέων που ήταν πίσω του, που θυμίζει ομιλίες του αμερικανού προέδρου Μπους, το προσωπικό στιλ, όπου το εγώ αντικατέστησε το εμείς, όπως και η απουσία της λέξης σοσιαλισμός στο περιεχόμενο της ομιλίας του έδειξαν, μια νέα τακτική και στρατηγική που εγκαινιάζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της άτυπης αλλά στην ουσία προεκλογικής περιόδου που διανύουμε.
Ο Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε 5% για την Παιδεία, προσλήψεις μόνο μέσω του ΑΣΕΠ, τέλος στο ρουσφέτι, ολοήμερο σχολείο, διπλασιασμό των παιδικών σταθμών, αναδιανομή του πλούτου υπέρ των αδυνάτων, προστασία του περιβάλλοντος, παραγωγή προϊόντων βιολογικής καλλιέργειας, μείωση του αριθμού των Περιφερειών και των Δήμων, νέα δημόσια διαχείριση, διαχωρισμό κυβέρνησης-κράτους από κομματική γραφειοκρατία.
Σε όλα αυτά ποιος θα είχε αντίρρηση. Είναι προτάσεις που θα επικροτούσε ο οιοσδήποτε. Το θέμα και το πρόβλημα είναι κατά πόσο και σε ποιο βαθμό είναι εφαρμόσιμες. Γιατί μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να μίλησε για πρόγραμμα τιμής και να υποσχέθηκε ότι θα τηρηθεί μέχρι κεραίας τις υποσχέσεις του , αλλά δεν αρκούν οι καλές προθέσεις.
Το μέλος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ο Γ. Παπανδρέου δεν εξασφαλίζει βόλέμα στο δημόσιο και δεν έχει κανένα προνόμιο έναντι των άλλων πολιτών. Πόσο εφαρμόσιμα όμως είναι όλα αυτά στην πράξη; Γιατί δεν είναι λίγοι που υποσχέθηκαν και υπόσχονται κατά καιρούς πολλά, αλλά όταν έρθει η ώρα ξεχνούν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία δεν είναι τυχαία. Έχει ρίζες, βάση και περιεχόμενο. Μπορεί οι επικοινωνιολόγοι, ανάμεσα στα άλλα, να συμβούλεψαν του πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί τη φράση «δεσμεύομαι προσωπικά», προφανώς για να διαχωρίσει τη θέση του από όσα υποσχέθηκαν και δεν τήρησαν στο παρελθόν οι προκάτοχοί του, όμως στην αποστασιοποιημένη κοινή γνώμη και κυρίως το κομμάτι της που μετακινείται ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, δεν περνούν εύκολα αυτά τα συνθήματα του τύπου «αλλάξαμε και ανοίγουμε». Γι αυτό άλλωστε και μεγάλα θέματα με τα οποία καθημερινά βομβαρδίζεται η κοινή γνώμη, όπως αυτό των ομολόγων δεν ανέτρεψαν στις δημοσκοπήσεις το προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας. Βεβαίως ο Γ. Παπανδρέου μπορεί να τίμησε τους προκατόχους του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ , αλλά μίλησε και για αναγέννηση του κινήματος με ότι μπορεί να σημαίνει αυτή του η φράση.
Τώρα κατά πόσο μπορεί να υπάρξει μεταρρύθμιση θεσμών και λειτουργιών που θα απαλλάξουν τον πολίτη από το κράτος δυνάστη είναι ως γνωστόν ζητούμενο, από την εποχή της ίδρυσης του νεώτερου ελληνικού κράτους και πάντα οι κυβερνήσεις το αναβάλλουν για το μέλλον, προφανώς γιατί οι δομές του δεν αλλάζουν παρά τις όποιες καλές προθέσεις. Όσοι άλλωστε το αποτόλμησαν έσπασαν απλά τα μούτρα τους. Στην ελληνική κακοδιοίκηση το ψάρι βρωμάει από την κεφαλή που λένε. Και το παράδειγμα που δείχνει ηγέτες που τολμούν, ήρθε από τη Γαλλία. Ο Σαρκοζί όρκισε προχθές 15 υπουργούς από τους οποίους επτά γυναίκες. Να ένα καλό παράδειγμα. Ας το δουν και οι δικοί μας, εν όψει και των εκλογών, που είναι πλέον ορατές δια γυμνού οφθαλμού.

Διελκυστίνδα γύρω από τις παροχές στους αδυνάτους

Οι εκλογές πλησιάζουν και οι φτωχοί και καταφρονημένοι βρέθηκαν και πάλι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Όλοι τους υπόσχονται κατι. Ο Γ. Παπανδρέου στη χθεσινή ομιλία του υποσχέθηκε «αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης» και κήρυξε τον πόλεμο στην φτώχεια, την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Από την άλλη πλευρά μια μέρα πριν ο Γ. Αλογοσκούφης μίλησε για ενίσχυση των φτωχών, με όρους και προϋποθέσεις, που έχουν ετήσιο εισόδημα κάτω των 5.000 ευρώ και έδωσε και κάτι ακόμη στους τρίτεκνους χωρίς φυσικά να τους εξισώσει με τους πολύτεκνους.
Αυτές φυσικά δεν είναι παρά οι αψιμαχίες, γιατι όσο πλησιάζουμε στις εκλογές η παροχολογία θα παρουσιάσει τα γνωστά συμπτώματα της έξαρσης. Κι αυτό γιατί ήδη το ΠΑΣΟΚ και ο Πρόεδρός του, έχουν μιλήσει για κατώτατη σύνταξη 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι, χωρίς να μας πουν πόσο αναλογικά θα πάρει εκείνος που εργάσθηκε για 35 χρόνια και δεν φτάνει σήμερα αυτό το ποσό.
Στην Ελλάδα τα κόμματα, συνήθως δεσμεύονται προεκλογικά με αριθμούς, χωρίς να έχουν μελετήσει τα δημόσια οικονομικά και το κυριότερο, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τους απαιτούμενους πόρους από τους οποίους θα αντλήσουν τα κονδύλια για να καλύψουν τις υποσχέσεις τους.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη για παράδειγμα στη Γαλλία στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Όλοι οι υποψήφιοι είχαν κοστολογήσει τις παροχές που υποσχέθηκαν και παρουσίαζαν τις πηγές της χρηματοδότησης τους. Αντίθετα στην χώρα μας όταν πλησιάζουν οι εκλογές, όλοι υπόσχονται χωρίς να έχουν υπολογίσει από πού θα βρουν τα χρήματα, για να υλοποιήσουν τα προγράμματά τους αν κερδίσουν τις εκλογές. Γι αυτό και είχε γίνει ανέκδοτο η φράση «παραλάβαμε καμένη γη» που χρησιμοποιούσαν όσοι στο παρελθόν κέρδιζαν τις εκλογές, για να αποποιηθούν της ευθύνης της υλοποίησης των υπεσχημένων.
Το ΠΑΣΟΚ μιλάει επίσης για αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των αδυνάτων. Τώρα πως θα τα πάρει από τα υψηλά εισοδήματα είναι το ζητούμενο, μια και τα κεφάλαια στις μέρες μας έχουν βρει νέους τρόπους να ξεφεύγουν από την τσιμπίδα της εφορίας. Με ανάλογες αγωνίες εμφανίζεται και ο Γ. Αλογοσκούφης που προσπαθεί να μαζέψει την φοροδιαφυγή και τώρα την ψάχνει στα συνεργεία των αυτοκινήτων και στους υδραυλικούς.
Αν μια κυβέρνηση κατέβαζε τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή στο 25%, ελάχιστοι θα έκαναν φοροδιαφυγή. Τώρα με ένα κράτος που δεν αποδίδει κοινωνικές υπηρεσίες στον πολίτη, ανάλογες με τις εισφορές του, που είναι συχνά εχθρικό απέναντί του, που είναι γραφειοκρατικό, που δεν τον σέβεται, άντε ο Γ. Αλογοσκούφης και κάθε Αλογοσκούφης να πείσει τους φοροδιαφεύγοντας, ότι η πράξη τους αυτή είναι αντικοινωνική συμπεριφορά.
Με ένα χρέος που ξεπερνάει τα διακόσια δις και με την Ε.Ε. να ζητάει την δραστική μείωση του, στα προσεχή τρία χρόνια, είναι απορίας άξιο, όποια κυβέρνηση κι αν αναλάβει την εξουσία, αν θα μπορέσει να υλοποιήσει τα υπεσχημένα, που αφορούν την ενίσχυση των αδυνάτων. Όταν είναι γνωστό ότι οι αποκρατικοποιήσεις κατευθύνονται στην πληρωμή τόκων και κλείνουν τρύπες του προϋπολογισμού, είναι απορίας άξιο που θα βρεθούν τα επιπλέον χρήματα. Εκτός αν αξιοποιήσουν μια νέα φάμπρικα που ακούγεται και αρχίσουν να πουλούν κρατική γη. Γιατί αυτή είναι τώρα στο στόχαστρο μετα την ολοκλήρωση του προγράμματος των αποκρατικοποιήσεων.

Το δικό μας πετρέλαιο η αξιοποίηση του περιβάλλοντος

Στη χώρα μας πολλοί ισχυρίζονται ότι μας λείπουν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και γι αυτό δεν μπορούμε να ορθοποδήσουμε. Κάποιοι λένε, αν διαθέταμε πετρέλαιο όπως οι χώρες του Κόλπου, δεν θα είχαμε ούτε χρέος, ούτε φτωχούς, ούτε ανέργους. Έτσι είναι όμως τα πράγματα ή μήπως η κάθε περιοχή έχει τον δικό της πλούτο και χρειάζεται απλώς το μυαλό και η θέληση για να αξιοποιηθεί και να αποδώσει.
Ο λόγος για την παραλιακή του Σαρωνικού που ξεκινάει από το Φάληρο και καταλήγει στο Σούνιο. Κάποτε έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Φάληρο, οι Αθηναίοι κολυμπούσαν στην καταγάλανη παραλία. Σήμερα δεν βλέπεις την θάλασσα από τις επιχωματώσεις. Αν οι πολιτικοί μας, ταξίδευαν στη νότιο Γαλλία, θα έβλεπαν πόσο έχει αξιοποιηθεί η περιοχή και τι πλούτο αποδίδει κάθε χρόνο στη χώρα. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει στην δική μας παραλιακή. Αντί για κλειστές περιοχές και ανοιχτές που βρίθουν σκουπιδιών μέσα και έξω από τη θάλασσα, θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί μικρές μαρίνες που θα συνυπήρχαν με παραλίες για μπάνιο. Μικρά μαγαζιά για φαγητό και ποτό και όχι τα ογκώδη ξενυχτάδικα που εμποδίζουν τους λουόμενους να προσεγγίσουν την ακτή. Αν η αυθαιρεσία κράτους, δήμων και ιδιωτών δεν πήγαινε σύννεφο, θα μπορούσαν οι πολίτες να έχουν πρόσβαση στις παραλίες και τα πολλά μικρά ξενοδοχεία της περιοχής, που ζούσαν στο παρελθόν από το αεροδρόμιο θα άλλαζαν ενοίκους και θα φιλοξενήσουν ξένους για να κάνουν τα μπάνια τους, δίνοντας έτσι ζωή και τουριστική ανάπτυξη στην εντός των τειχών Αττική.
Αυτή την περίοδο με πρωτοβουλία του υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης γίνεται μια προσπάθεια να κατασκευασθεί ένας ποδηλατόδρομος στην παραλιακή που θα αρχίζει από το Φάληρο και θα καταλήγει στη Βάρκιζα. Το έργο είναι σημαντικό και θα βοηθήσει στην πρόσβαση προς την παραλία. Όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται να ξηλωθούν όλα τα αυθαίρετα που παραβιάζουν παράφορα το Σύνταγμα και εμποδίζουν την πρόσβαση στην παραλία και να καθαρίσουν οι ακτές για να μπορούν να τις χαρούν Έλληνες και ξένοι επισκέπτες. Γιατι η παραλιακή μπορεί να γίνει σαν την γαλλική Ριβιέρα κι αυτό δεν είναι ακατόρθωτο, μια και η θάλασσα στην περιοχή είναι πολύ καλύτερη.
Το πράσινο που δημιουργείται, όπου δεν υπάρχει, σε συνδυασμό με το απέραντο γαλάζιο είναι η ελληνικές πετρελαιοπηγές. Αρκεί να δουλέψει ο δημόσιος τομέας, για να επιβάλει την αισθητική και την τάξη κι από εκεί και πέρα να αποδοθούν οι χώροι στους ιδιώτες, με την μορφή των μισθώσεων, για να ανοίξουν δουλειές και να δημιουργηθούν εκτός δημοσίου πολλές νέες θέσεις εργασίας. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, κάποιοι πολιτικοί χρειάζεται να αποκτήσουν όραμα. Πράγμα δύσκολο. Αν δει κανείς που έχει καταντήσει το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού θα καταλάβει. Είναι έτοιμο έτσι εγκαταλελειμμένο που είναι, να αποδοθεί στα κοράκια κοψοχρονιά για τσιμεντοποίηση και οικιστική αξιοποίηση. Για αντιπαραγωγική εκμετάλλευση που προσβάλει το περιβάλλον είμαστε πρώτοι. Για δημιουργική δράση τελευταίοι. Να λοιπόν που η Ελλάδα έχει το δικό της πετρέλαιο που το λυμαίνονται λίγοι, ή μένει ανεκμετάλλευτο στα αζήτητα και βορά σε κάθε είδους βανδαλισμούς.

Εκλογές με δύο μονομάχους κοντά στα πρωτοβρόχια

Η προσεχής εκλογική αναμέτρηση συγκεντρώνει το πολιτικό ενδιαφέρον των τελευταίων ημερών. Η προκήρυξή τους απασχολεί τα κομματικά επιτελεία και μολονότι το τέλος του Σεπτέμβρη εμφανίζεται ως η επικρατέστερη ημερομηνία προκήρυξης τους, εν τούτοις αρκετοί δεν αποκλείουν την έκπληξη του Ιουνίου, ενώ ελάχιστοι πλέον πιστεύουν ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν με την λήξη της κυβερνητικής θητείας δηλ. τον προσεχή Μάρτιο. Η εκλογολογία και το προεκλογικό κλίμα έχει παραλύσει κάθε κυβερνητική δραστηριότητα με αποτέλεσμα να υπάρχει μίνιμουμ δράσης, αντί του μάξιμουμ, που επιβάλλεται για μια κυβέρνηση που θέλει να διατηρηθεί στην εξουσία. Οι ασχολούμενοι επαγγελματικά με τις δημοσκοπήσεις και τις βαθύτερες αναλύσεις που προκύπτουν από αυτές, θεωρούν ότι ο χρόνος εργάζεται σε βάρος της κυβέρνησης. Γι αυτό το λόγο συμφέρει τη Νέα Δημοκρατία οι εκλογές να πραγματοποιηθούν στο συντομότερο δυνατόν χρόνο. Όμως συμβαίνει το οξύμωρο σχήμα, στο οποίο εμφανίζεται να επείγεται η αξιωματική αντιπολίτευση για την επίσπευση των εκλογών, που τώρα αρχίζει να κεφαλαιοποιεί μικρά κέρδη από την υπόθεση των ομολόγων και να μην βιάζεται η κυβέρνηση να τις πραγματοποιήσει, η οποία κανονικά όφειλε να είναι η επισπεύδουσα.
Ήδη πάντως και η κυβερνητική πλευρά αρχίζει να κάνει τις πρώτες προεκλογικές κινήσεις με πρώτη από αυτές τη συμφωνία με τα κόμματα της αντιπολίτευσης για την περίοδο που θα επιτραπεί η δημοσιοποίηση των δημοσκοπήσεων πριν από την ημερομηνία της διεξαγωγής των εκλογών.
Είναι προφανές ότι η χθεσινή απόφαση του Κολεγίου των Επιτρόπων της Ε.Ε. για την άρση της επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας από τα αρμόδια κοινοτικά όργανα δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να προχωρήσει σε ορισμένες παροχές προς τις χαμηλότερες εισοδηματικά τάξεις και γενικότερα να χαλαρώσει έστω και για μια μικρή χρονική περίοδο τη σφιχτή εισοδηματική πολιτική.
Αυτά δημιουργούν μια μικρή περίοδο ευφορίας, μια και τα δύσκολα θα έρθουν την επομένη των εκλογών, για όποιο κόμμα αναλάβει την εξουσία. Στα οικονομικά μεγέθη θα πρέπει να περιορίσει δραστικά το δημόσιο χρέος σε βραχύβιο χρονικό ορίζοντα, που είναι το 2010, ενώ και υπό την πίεση της Ε.Ε. θα χρειαστεί να προχωρήσει η νέα κυβέρνηση στη ρύθμιση του ασφαλιστικού που η δυσπιστία της κοινής γνώμης λόγω και των ομολόγων, κάνει το θέμα δύσκολο, ουσιαστικά εκρηκτικό.
Στις προσεχείς εκλογές πέρα από τη διαχείριση των οικονομικών που αρχίζουν από τις αμοιβές και φτάνουν στο ασφαλιστικό, τα κόμματα εξουσίας θα κληθούν να απαντήσουν και σε ένα νέο μεγάλο ερώτημα που αφορά την ασφάλεια των πολιτών και των περιουσιών τους, που έγινε τον τελευταίο καιρό ένα ακόμη ζητούμενο της εποχής μας. Βεβαίως δεν θα λείπουν και θέματα όπως αυτό της Παιδείας και της Υγείας που βρίσκονται υψηλά στην ατζέντα της πολιτικής, αλλά και τα καθημερινά που παραμένουν στην διαδικασία της αυτορύθμισης μια και η πραγματική ρύθμιση παραμένει ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Όλοι οι επικοινωνιολόγοι πάντως συμφωνούν ότι η προσεχείς εκλογές θα έχουν προσωπικό χαρακτήρα ανάμεσα στους υποψήφιους πρωθυπουργούς ενώ περιορισμένη θα είναι η αναμέτρηση σε κομματικό επίπεδο. Με αυτή την έννοια θα μοιάζει περισσότερο με μονομαχία προσώπων.

Η αλλαγή του Εκλογικού Συστήματος

Από αυτή τη στήλη το είχαμε επισημάνει πολλές φορές και παλαιότερα. Λέγαμε, το νέο εκλογικό σύστημα που θα ισχύσει από τις προσεχείς εκλογές πριμοδοτεί τα μικρότερα κόμματα, σε βάρος του πρώτου, με αποτέλεσμα να περιορίζονται επικίνδυνα οι έδρες του. Αυτό σημαίνει ότι το πρώτο κόμμα θα κληθεί να κυβερνήσει με οριακή πλειοψηφία. Το πρόβλημα, το ανακάλυψαν τα στελέχη της κυβέρνησης μόλις εννέα μήνες πριν από τη λήξη της κυβερνητικής θητείας. Γι αυτό τώρα, στην τούρλα του Σαββάτου που λένε, βγήκαν με συνεντεύξεις και με δηλώσεις τους, καλώντας δημόσια το ΠΑΣΟΚ να συμφωνήσει και από κοινού να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, με αυξημένη πλειοψηφία, για να ισχύσει στις προσεχείς και όχι στις μεταπροσεχείς εκλογές. Για να δελεάσουν υποτίθεται την αξιωματική αντιπολίτευση, είπαν ότι αφού το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι θα κερδίσει τις εκλογές, τότε ας έρθει μαζί μας να κάνουμε από κοινού την αλλαγή για να δώσουμε έτσι την δυνατότητα σε όποιον έρθει πρώτος να κυβερνήσει με άνετη πλειοψηφία.
Αυτή η δημόσια πρόταση μοιάζει με αυτήν του Γ. Παπανδρέου που κάλεσε από το βήμα του Κοινοβουλίου τον Κ. Καραμανλή να διαλύσει τη Βουλή και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι αυτό το αίτημα θα απορριφθεί.
Έτσι και η πρόταση των στελεχών της Ν.Δ., έγινε για να απορριφθεί. Και ήταν φυσικό μια και το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία δεν θα συνέπραττε για κανένα λόγο προεκλογικά με την κυβέρνηση, γιατί κάτι τέτοιο θα είχε γι αυτό τεράστιο πολιτικό κόστος. Πολύ περισσότερο που στην συγκεκριμένη περίπτωση ο νέος αυτός εκλογικός νόμος, είναι τέκνο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Κατόπιν όλων αυτών οι προσεχείς εκλογές και αυτό το έχουμε και στο παρελθόν επισημάνει, το πιο πιθανό είναι να αποδώσουν κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας. Αυτό σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία θα έχει μοναδική διέξοδο τη συνεργασία της με το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη και το ΠΑΣΟΚ στην αντίστοιχη περίπτωση νίκης το ΣΥΝ. Αυτή τη συνεργασία δεν επιθυμεί κατά βάση η Ν.Δ., ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει να έχει ανάλογες ανησυχίες.
Τόσο ο προηγούμενος εκλογικός νόμος όσο και αυτός που θα ισχύσει δεν λύνουν πολλά και σοβαρά προβλήματα τόσο στην ποιότητα της εκπροσώπησης όσο στα θέματα του ρόλου του βουλευτή στο εθνικό Κοινοβούλιο και το κυριότερο τη διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος και της διαφθοράς, που δυστυχώς αγγίζει συχνά πολλά δημόσια πρόσωπα. Δεν θα δημιουργεί βουλευτές πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, γιατί διαφορετική πολιτική δύναμη εμφανίζουν όσοι εκλέγονται από ένα εκλογικό σώμα ενός και πλέον εκατομμυρίου και διαφορετική από εκατό χιλιάδες.
Με αυτή την έννοια, αν οι ασχολούμενοι με τα κοινά θέλουν να προσφέρουν στον τόπο και όχι μόνο στον εαυτό τους, μπορούν να υιοθετήσουν το γερμανικό σύστημα των μονοεδρικών περιφερειών για να γίνει ουσιαστική η εκπροσώπηση και να ξέρουν οι πολίτες ποιόν και γιατί θα ψηφίσουν. Έτσι θα περιοριστεί η συναλλαγή και θα κλείσουν πολλές στρόφιγγες στη διακίνηση του μαύρου πολιτικού χρήματος. Σε μια τέτοια αλλαγή είναι πολύ πιθανό να συμφωνήσει και το ΠΑΣΟΚ, μια και ήδη κάτι ανάλογο έχει συμπεριλάβει και στις προγραμματικές του διακηρύξεις. Αυτές οι προτάσεις δεν συζητούνται, γιατί δεν βολεύουν το κατεστημένο κάποιων πολιτικών.

Τα δομημένα, οι εκλογές και οι δημοκρατικοί θεσμοί

Η υπόθεση των δομημένων ομολόγων που αγόρασαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία εξακολουθεί να απασχολεί την κοινή γνώμη, όπως αποδεικνύεται και στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Σύμφωνα με την VPRC το 74% πιστεύει ότι κάποιοι πήραν παράνομα χρήματα από την διαδικασία έκδοσης και μέχρι την κατάληξη τους στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Στη ίδια δημοσκόπηση το 69% θεωρεί ότι έπρεπε να ζητηθεί νωρίτερα η παραίτηση Τσιτουρίδη, ενώ το 74% πιστεύει ότι και άλλα στελέχη της κυβέρνησης έχουν ευθύνη για την υπόθεση των ομολόγων. Αλλά και στο θέμα των χειρισμών της κυβέρνησης στην υπόθεση των ομολόγων έχουμε ένα 53% που την χαρακτηρίζει λάθος, ενώ το 49% πιστεύει ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να αποκαλυφθούν οι ένοχοι.
Ήδη αύριο για το θέμα των ομολόγων απεργούν ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΕΣΗΕΑ με αποτέλεσμα να βρεθούν εκτός λειτουργίας δημόσιο, ιδιωτικός τομέας αλλά και Μέσα Ενημέρωσης.
Το πόρισμα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς βγάζει στη φόρα τις υπέρογκες προμήθειες που πήρε η Χρηματιστηριακή ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, η οποία αρνήθηκε να επιστρέψει τα χρήματα που έλαβε για το αμαρτωλό ομόλογο του ΤΕΑΔΥ, ενώ η προκλητική υπήρξε η πρόσφατη δήλωση του υπευθύνου του με στόχο τον ίδιο τον πρωθυπουργό, η οποία αντιμετωπίστηκε κατά περίεργο τρόπο χλιαρά.
Αλλά και τράπεζες που ενεπλάκησαν σε ένα άλλο αμαρτωλό ομόλογο, αυτό του Ταμείου των Δημοσιογράφων, αρνούνται να δώσουν στοιχεία των συμβάσεων που έκαναν, ενώ η Επιτροπή που όρισε η ΕΣΗΕΑ, ανεβάζει το ύψος των απωλειών σε πάνω από είκοσι εκατομμύρια ευρώ.
Σε αυτό το δυσάρεστο κλίμα που αναδύει οσμές σκανδάλων, είναι προφανές ότι οι πρόωρες εκλογές θα αποτελούσαν πρόσκαιρη διέξοδο, δεν θα έλυναν όμως τα πολλά και σοβαρά γενικότερα προβλήματα.
Στα τρία σενάρια που κυκλοφορούν περί εκλογών Ιούνιο, Οκτώβριο και Μάρτιο οι πολίτες στην δημοσκόπηση της VPRC μολονότι μειώθηκαν και από 52% που τις ήθελαν τον περασμένο μήνα στο τέλος της κυβερνητικής θητείας, κατέβηκαν στο 42%, εν τούτοις παραμένουν πλειοψηφία εκείνοι που δεν επιθυμούν μια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση. Όμως όπως όλα δείχνουν το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν προχώρησε σε έναν ευρύ ανασχηματισμό, κάτι που του προτείνει δημόσια σε χθεσινή συνέντευξή του ο επίτιμος Πρόεδρος του κόμματος Κ. Μητσοτάκης, σημαίνει ότι οι εκλογές δεν θα αργήσουν και το πιθανότερο είναι να οδηγηθούμε στις κάλπες το προσεχές φθινόπωρο.
Όλες οι προβλέψεις μιλούν για μικρή διαφορά πρώτου και δευτέρου κόμματος, γεγονός που οδηγεί σε δυσκολίες στην υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος και σε αδυναμία ολοκλήρωσης της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος.
Το εμπόδιο πάντως υπερπήδησης της υπόθεσης των ομολόγων, έχει μια κυβερνητική όψη και μια δεύτερη θεσμική, αυτήν που δεν δείχνουν να κατανοούν δυστυχώς οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που αντιμετωπίζουν το όλο πρόβλημα επιδερμικά και μόνο. Οι απώλειες είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη αφορά την ίδια την λειτουργία της δημοκρατίας που βάλλεται πανταχόθεν. Τη βλέπουν άραγε αυτή τη διάσταση οι κομματικοί μηχανισμοί και τα πρόσωπα που τους συγκροτούν;

Η απογοήτευση από την απουσία πολιτικής και οράματος

Τα όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή τον τελευταίο καιρό δημιουργούν απορίες και εύλογα ερωτήματα. Κι αυτό γιατί ορισμένοι είτε νομίζουν ότι αγορεύουν σε επαρχιακό δικαστήριο τη δεκαετία του ’50, είτε πιστεύουν ότι απευθύνονται σε άτομα μειωμένης διανοητικής ικανότητας. Πολύ κουβέντα και ελάχιστο αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση που κατά το Σύνταγμα ασκεί την εκτελεστική εξουσία οφείλει να πράττει και να μην αρκείται σε ευχολόγια. Η αντιπολίτευση να ελέγχει την δράση της εκτελεστικής εξουσίας και να επικρίνει λάθη και παραλήψεις. Να μην εμποδίζει όμως με αθέμιτα μέσα κάθε τι, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις δημοκρατίες η πλειοψηφία αποφασίζει και η μειοψηφία ελέγχει. Τον τελευταίο καιρό ο δημόσιος διάλογος μετά την πολύμηνη και εν πολλοίς άκαρπη συζήτηση για την παιδεία έχει περιοριστεί γύρω από τα ομόλογα και τις διαδρομές τους, φανερές ή κρυφές. Στη συζήτηση για λόγους συμψηφιστικούς, έχει πέσει και η υπόθεση του Χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα να έχει μπερδευτεί ο κόσμος, μια και ελάχιστοι γνωρίζουν, τι υποκρύπτουν όλες αυτές οι περίεργες ιστορίες.
Ο πολιτικός λόγος, το όραμα η πραγματική δράση απουσιάζουν. Η κουβέντα θυμίζει διαχειριστές που διαφωνούν μεταξύ τους για το βαθμό της εντιμότητας του καθενός κι όλα αυτά μπροστά σε ένα άλαλο κοινό, που ή αδιαφορεί, ή δεν πιστεύει στ αυτιά του τα όσα ακούει και σταυροκοπιέται, ή σκέπτεται με μελαγχολία σε πιο κόσμο μεγαλώνει τα παιδιά του.
Το παλιότερο δίλημμα τι Παπάγος τι Πλαστήρας αρχίζει και πάλι να πλανάται στη σκέψη των λεγόμενων αναποφάσιστων, που αναζητούν διαφορές και δεν τις διακρίνουν, ψάχνουν να βρουν νέες ιδέες πέρα από τις ακατάσχετες υποσχέσεις για μελλοντική παροχολογία και δεν τις εντοπίζουν, αναζητούν να ανακαλύψουν νέα φρέσκα πρόσωπα στην πολιτική ζωή και ελάχιστα καταφέρνουν να εντοπίσουν, ενώ βλέπουν να δεσπόζουν γόνοι άνθρωποι της πασαρέλας και κάθε λογής αναγνωρίσιμοι από τα ΜΜΕ.
Αντί να μιλούν για έργα, αναλώνονται σε καταγγελίες και χαρακτηρισμούς που αναπέμπουν σε οργανωμένες ομάδες ανθρώπων που κινούνται εκτός ορίων νομιμότητας, παρά σε πρόσωπα που εκπροσωπούν τους πολίτες στο αντιπροσωπευτικό σύστημα της δημοκρατίας μας.
Είναι σαφές ότι τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στις εκλογές και ουδείς ενδιαφέρεται να παίξει το ρόλο του στο δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο.
Πριν από εξήντα χρόνια έγραφε στο ημερολόγιο του ο απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν Paul Porter, που ήρθε στην Ελλάδα για να συντάξει μια έκθεση για την κατάσταση της χώρα μας εν όψει της χορήγησης μιας γενναίας οικονομικής βοήθειας, ότι συνάντησε «ένα πολιτικό σύστημα το οποίο απαιτεί από τους υπουργούς να έχουν κύριο μέλημά τους την παραμονή τους στο αξίωμα παραμελώντας τα προβλήματα της ανοικοδόμησης, την επαναδραστηριοποίηση του εμπορίου και των συναλλαγών… Δεν υφίσταται εδώ κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντί αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικών χειρότερων από άλλους που είναι τόσο απασχολημένοι με τον ατομικό τους αγώνα για εξουσία που δεν έχουν χρόνο, αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα, να αναπτύξουν μια οικονομική πολιτική».
Όσοι συναντούν οποιαδήποτε ομοιότητα με τα λεχθέντα τότε στις μέρες μας, ας μην ανησυχούν, στην Ελλάδα πολλά αλλάζουν, οι νοοτροπίες πολιτικών και πολιτικής παραμένουν ίδιες κι απαράλαχτες. Είναι σαν το παλιό κρασί.
Μας υπόσχεται πολλά στο περιτύλιγμα. Μόνο που όταν το ανοίξουμε αποδεικνύεται ξινισμένο από την εποχή της εμφιάλωσής του.
Ο εκσυγχρονισμός του κράτους παραμένει το ζητούμενο εξήντα χρόνια μετα, γιατί πολλά γίνονται στα χαρτιά με νόμους και διατάγματα, αλλά στην πράξη οι έντιμοι πολίτες έχουν πάντα απέναντί τους ένα εχθρικό κράτος. Αντίθετα όσοι συνεργούν στη διαφθορά των δημοσίων λειτουργών, βρίσκουν τις πόρτες πάντα ορθάνοιχτες. Από αυτή την παρακμή μπορούμε να ξεφύγουμε μόνο αν όσοι δεν βολεύονται τηρήσουν μιαν υπεύθυνη στάση και απαιτήσουν μια νέα πολιτική που θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο.

Σενάρια εκλογών αποτελεσμάτων και εξελίξεων

Τα κόμματα ετοιμάζονται για την μητέρα των μαχών που είναι οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές. Επιλέγουν υποψηφίους, καθορίζουν στρατηγικές και αναζητούν συνθήματα. Βεβαίως επεξεργάζονται και προγράμματα. Τα κόμματα της εξουσίας επιδιώκουν με υποσχέσεις, για παροχές προς τις ασθενέστερες οικονομικά κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων να προσελκύσουν ομάδες πολιτών, που ελκύονται από την προσδοκία της βελτίωσης των οικονομικών τους.
Τα μικρότερα κόμματα φτιάχνουν προγράμματα πιο ελαστικά, περισσότερο διεκδικητικά, με δεδομένο ότι δεν θα κληθούν να τα εφαρμόσουν. Στην Ελλάδα μετα την μεταπολίτευση έχουμε ένα άτυπο δικομματικό σύστημα εξουσίας και δεν υπάρχει παράδοση πολυκομματικών κυβερνήσεων. Άλλωστε η εμπειρία του 1989 μάλλον τραυματική υπήρξε, παρά απέδειξε ότι η διακυβέρνηση μπορεί να γίνει καλύτερη αν σε αυτήν συμμετέχουν πέραν του ενός κόμματα.
Όμως οι προσεχείς εκλογές που θα διεξαχθούν, όταν αποφασίσει ο πρωθυπουργός, που σημαίνει πιθανότατα το φθινόπωρο, αλλά δεν αποκλείεται και η Άνοιξη του 2008, έχουν μια ή μάλλον δύο ιδιαιτερότητες. Η μια είναι ότι θα διεξαχθούν με ένα νέο εκλογικό σύστημα, που εφαρμόζεται για πρώτη φορά και η άλλη ότι όλες οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις συμφωνούν ότι τα κόμματα στην επόμενη Βουλή δεν θα είναι τέσσερα αλλά πέντε.
Αυτό σημαίνει ότι με βάση το νέο εκλογικό νόμο, το πρώτο κόμμα θα έχει μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή και οριακή, μια και κερδισμένα λόγω αναλογικότερου συστήματος θα είναι τα μικρότερα κόμματα. Με αυτή την έννοια και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες το φθινόπωρο, είναι κάτι που όπως όλα δείχνουν θα προβληματίσει ιδιαίτερα την κυβέρνηση. Και αυτό γιατί μια συνεργασία με το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη, το ΛΑ.Ο.Σ, δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση, με δεδομένη την απουσία ανάλογης πείρας και αντίστοιχης ευελιξίας ηγεσιών και κομματικών μηχανισμών.
Αλλά ούτε αντίστοιχη συνεργασία σε περίπτωση που θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ με το Συνασπισμό ή το ΚΚΕ μοιάζει εφικτή, μια και δεν υπάρχει καμιά διάθεση από την πλευρά των αριστερών σχηματισμών για συνεργασία με τον Γ. Παπανδρέου.
Βεβαίως όλοι θα εμφανιστούν προεκλογικά σίγουροι για την αυτοδυναμία και τη νίκη. Η πραγματικότητα ενδεχομένως να είναι διαφορετική.
Στο ερώτημα αν σε περίπτωση που δεν θα εξασφαλισθεί αυτοδυναμία, για κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα, θα ήταν δυνατή μια συνεργασία κατά το πρότυπο της Γερμανίας, η απάντηση παραπέμπει στο αποτυχημένο πείραμα του παρελθόντος. Οι καιροί βεβαίως έχουν αλλάξει, το ζητούμενο όμως είναι αν άλλαξαν και οι νοοτροπίες.
Στην πολιτική όλα μπορούν να συμβούν. Ίσως μια τέτοια περίπτωση να βοηθούσε να λυθούν προβλήματα, όπως της παιδείας, το ασφαλιστικό το πραγματικό νοικοκύρεμα των οικονομικών και πολλά άλλα, που σήμερα το πολιτικό κόστος τα αφήνει να χρονίζουν.
Μένει να δούμε πότε θα γίνουν οι εκλογές και πιο θα είναι το αποτέλεσμα, γιατί για την ώρα όλα αυτά είναι σενάρια, που όμως μπορεί να μην απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Η προκήρυξη, η αστυνομία και ο ταξικός «πόλεμος»

Χωρίς σοβαρά ιδεολογικά επιχειρήματα με κύριο στόχο την ελληνική αστυνομία η οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» δημοσιοποιεί τις θέσεις της με προκήρυξη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ποντίκι». Η προκήρυξη περιλαμβάνει γενικόλογες αναφορές εναντίον της πλουτοκρατίας και μιλάει για «πόλεμο» εναντίον των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Κατηγορεί συλλήβδην όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα για τη στάση τους, με αφορμή τη δράση των κουκουλοφόρων και επικεντρώνεται στα επεισόδια που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων τον περασμένο χειμώνα, ενώ για το υστερόγραφο αφήνει τα δομημένα ομόλογα, πράγμα που σημαίνει ότι η προκήρυξη γράφτηκε πριν από αρκετό καιρό.
Η οργάνωση αυτή που απειλεί με την τελευταία προκήρυξη της και συγκεκριμένα πρόσωπα, δεν ξεκίνησε με ανθρώπινους στόχους σε αντίθεση με τη «17Ν». Όμως εμφανίζει μια εντυπωσιακή αναβάθμιση και των μέσων που χρησιμοποιεί και των στόχων που επιλέγει. Αντίθετα η πλευρά της αστυνομίας δείχνει να πιάστηκε στον ύπνο, παρά τα σύγχρονα επιστημονικά μέσα και την ανάλογη εκπαίδευση που εξασφάλισε στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν είναι τυχαίο, ότι κατά τη διάρκεια προηγούμενων επιθέσεων από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και αστυνομικούς κύκλους διέρρεαν, ότι η νέα αυτή οργάνωση είναι ήσσονος σημασίας και ότι την έχουν περίπου στο χέρι για να αποδειχθεί, όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις ότι για μια ακόμη φορά, έχουν μαύρα μεσάνυχτα.
Παράλληλα το θέαμα των συνδικαλιστών αστυνομικών που φιλοξενούνται στα τηλεοπτικά παράθυρα και απολογούνται για την δουλειά τους, είναι ότι χειρότερο και για το ηθικό της αστυνομίας και για την εικόνα της απέναντι στην κοινή γνώμη.
Βεβαίως υπάρχουν πολλά στραβά στην ελληνική κοινωνία. Και πολύ επίορκοι σε επίπεδο θεσμικών οργάνων. Και η δημοκρατία μας έχει πολλά τρωτά σημεία. Αλλά για την ώρα δεν έχει εφευρεθεί άλλο καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης.
Αν το έχουν ανακαλύψει κάποιο, ας το πουν και σε μας να το επικροτήσουμε και να το υιοθετήσουμε. Όμως με γενικούς αφορισμούς και επιθέσεις εδώ κι εκεί δεν λύνονται τα σημαντικά προβλήματα της κοινωνίας. Γιατί δεν είναι ούτε όλοι οι πολιτικοί, ούτε όλοι οι δικαστές, ούτε όλοι οι αστυνομικοί, ούτε όλοι οι δημοσιογράφοι διεφθαρμένοι. Αυτή είναι μια απλοϊκή άποψη.
Ναι η κοινωνία οφείλει να αντιδράσει. Όχι όμως με βία. Γιατί η βία δημιουργεί βία από την άλλη πλευρά και ο χαμένος πάντα είναι ο πολίτης που βλέπει τις ελευθερίες του να περιστέλλονται εν ονόματι της αντιμετώπισης της βίας. Σε μια εποχή που η πολιτική δημοκρατία παραμένει ζητούμενο στην κοινωνία μας, σε μια εποχή που το τηλεοπτικό κουτόχορτο πάει σύννεφο , οι σκεπτόμενοι οφείλουν να κινηθούν με κάθε πρόσφορο μέσο επικοινωνίας, για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη. Κάθε άλλη ενέργεια αντανακλά σε βάρος των πολιτών, που τίποτα δεν χρωστάνε, μια και τα πληρώνουν με πρόσθετους φόρους για την ασφάλεια τους, σε πλήγμα κατά του τουρισμού, σε απουσία επενδύσεων. Αποτέλεσμα πολλοί νέοι να τρέχουν να εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο, έστω και αυτήν του αστυνομικού. Αυτά ας τα ξανασκεφθούν εκείνοι που χρησιμοποιούν τα όπλα τις ρουκέτες και τις βόμβες. Γιατί πουθενά δεν λύθηκαν τα κοινωνικά προβλήματα με αυτές τις μεθόδους.

Οι φοιτητικές εκλογές του χθες και του σήμερα

Πριν από τριάντα χρόνια οι φοιτητικές εκλογές ήταν δημοσιογραφικά γεγονός μεγάλης σημασίας. Στις εφημερίδες, την ημέρα των εκλογών, επιστράτευαν συντάκτες από το ελεύθερο και άλλα ρεπορτάζ, για να πλαισιώσουν το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ για την κάλυψη του μεγάλου γεγονότος των φοιτητικών εκλογών. Για τους δημοσιογράφους, η προεκλογική περίοδος και οι εκλογές των φοιτητών ήταν μια μίνι εκλογική αναμέτρηση και η δεύτερη σε αξία, μετά φυσικά τις εθνικές εκλογές. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Οι φοιτητικές εκλογές είναι μια υποβαθμισμένη δημοσιογραφικά υπόθεση. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την προεκλογική περίοδο και στα σημερινά φύλλα, ένα απλό μονόστηλα στην πρώτη σελίδα θα αναφέρει τα αποτελέσματα.
Αυτό που δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια, είναι η αδυναμία των παρατάξεων να συμφωνήσουν σε κοινής αποδοχής αποτελέσματα και να εκλέξουν προεδρείο της ΕΦΕΕ.
Η αδυναμία αυτή έχει απονευρώσει το φοιτητικό κίνημα μια και κάθε παράταξη κινείται αυτοβούλως και δεν υπάρχει μια κοινή συνισταμένη θέσεων και απόψεων που να εκφράζει το σώμα των φοιτητών.
Η ιδιαιτερότητα των φετινών εκλογών έγκειται στο γεγονός ότι αυτές πραγματοποιούνται μετά τις πολύμηνες καταλήψεις που πραγματοποιήθηκαν τους προηγούμενους μήνες με αφορμή τις νομοθετικές ρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν στο χώρο της παιδείας.
Βεβαίως πριν από χρόνια οι φοιτητές είχαν την ιδεολογία για σημαία τους. Στις μέρες μας, όπως έχει αποδειχθεί και από την δημοσιογραφική έρευνα, κάποιοι φοιτητές χρησιμοποιούν την παράταξή τους για να κερδίσουν χρήματα, εκμεταλλευόμενοι νέους που έρχονται από την επαρχία και κάνοντας αθέμιτη συναλλαγή με ξενοδοχεία και τις επιδοτήσεις που παρέχονται από τα πανεπιστήμια για τη στέγασή τους.
Όμως αυτές οι συμπεριφορές αντί να οδηγούν στην έξοδο τους, από τον πολιτικό φορέα που εκπροσωπούν, επιβραβεύονται μια και τακτοποιούνται στη συνέχεια από το παράθυρο στην ευρύτερο δημόσιο τομέα και ακολούθως μετακομίζουν σε κάποιο πολιτικό γραφείο για να παρέχουν ενδεχομένως συμβουλές για το πώς να κλέβουν το δημόσιο και τους συμπολίτες τους, χωρίς να υπάρχει το ενδεχόμενο ή ο φόβος της τιμωρίας.
Στην εποχή μας που όλες οι εξουσίες θεσμοθετημένες και μη παρουσιάζουν συμπτώματα κόπωσης και είναι ευάλωτες στη διαφθορά, γιατί να μην βρουν μιμητές και από κάποιους νεώτερους οι κομματικοποιημένοι που φιλοδοξούν να γίνουν οι μελλοντικοί επικεφαλείς των δομών της πολιτείας.
Εξάλλου που σπουδάζουν αυτοί οι νέοι. Σε χώρους που όπως έλεγε απόφοιτος και τώρα εργαζόμενος στο εξωτερικό, μοιάζουν περισσότερο με εγκαταλελειμμένα δημόσια ουρητήρια, παρά με αίθουσες που μεταδίδεται η γνώση και σε εργαστήρια που παράγεται έρευνα, ικανή να προσφέρει νέο υλικό για σκέψη και δράση στην επιστημονική κοινότητα.
Σε αυτούς τους χώρους που ο καθένας κάνει ότι θέλει, ακόμη και «φεστιβάλ» για τη νομιμοποίηση της ινδικής κάνναβης, κάποιοι θα δουν στρεβλά και το αύριο τους και το πώς θα εξασφαλισθούν επαγγελματικά και οικονομικά.

Οι εξελίξεις σε Γαλλία -Τουρκία και η Ελλάδα

Οι εξελίξεις στην Τουρκία, αλλά και η εκλογή Σαρκοζί στη Γαλλία επιβάλουν μια πιο προσεκτική παρακολούθηση των γεγονότων που συμβαίνουν τόσο στον ευρωπαϊκό περίγυρο όσο και στην γειτονική μας χώρα. Η εκλογή Σαρκοζί στη Γαλλία σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την Ευρώπη και τις σχέσεις της με τις τρίτες χώρες. Ο νέος γάλλος Πρόεδρος έχει δηλώσει ατλαντιστής και έχει ταχθεί εναντίον της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Αυτές του οι θέσεις ταυτίζονται με τις απόψεις της καγκελαρίου Μέρκελ που στο πρόσωπο του Σαρκοζί βρήκε έναν νέο εταίρο, πράγμα που σημαίνει ότι ο γαλλογερμανικός άξονας που αποτελεί την ατμομηχανή της Ε.Ε. θα επαναδραστηριοποιηθεί. Το ερώτημα είναι προς πια κατεύθυνση. Πόσο ευρωπαϊκά όμως και πόσο φιλοατλαντικά θα κινηθεί το δίδυμο Σαρκοζί – Μέρκελ.
Υπάρχει και η εκκρεμότητα της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης, που την μπλοκάρισε το αρνητικό γαλλικό δημοψήφισμα, αλλά και η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, για την οποία έχει δηλώσει κάθετα αντίθετος ο Σαρκοζί.
Στο δυσκίνητο όχημα των «27» εταίρων της Ε.Ε. οι αποφάσεις στα μεγάλα θέματα λαμβάνονται με ομοφωνία, πράγμα που σημαίνει, ότι ο Νοκολά Σαρκοζί θα πρέπει να πείσει πολλούς με διαφορετικές απόψεις στον ευρωπαϊκό περίγυρο.
Βεβαίως η κατάσταση στην Τουρκία δεν ευνοεί τους θιασώτες της ενταξιακής της πορείας, μια και δοκιμάζονται αυτή την περίοδο και τα μικρά στίγματα εκδημοκρατισμού της και κανείς δεν γνωρίζει που θα πάει η χώρα αυτή, με δεδομένο ότι η κοινωνία της είναι βαθιά διχασμένη, ανάμεσα στους οπαδούς της μαντίλας, που κατά παράδοξο τρόπο υπερασπίζονται η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ και όσους τάσσονται υπέρ της διατήρησης του κοσμικού κράτους, θέση με την οποία συμπαρατάσσονται και οι στρατιωτικοί.
Η σημερινή κρίση στην Τουρκία, δεν είναι η οποιαδήποτε. Ένα πραξικόπημα των στρατιωτικών δεν προσφέρεται έστω και σαν προσωρινή λύση, γιατί θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για την Τουρκία, με πρώτη από αυτές τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό της γειτονικής μας χώρας. Στο πρόσωπο του επόμενου Προέδρου θα παιχθεί ο όποιος συμβιβασμός. Κι αυτό γιατί κατά παράδοση ο Πρόεδρος μέχρι τώρα αποτελούσε το μάτι και το αυτί των στρατιωτικών. Αυτό το άτυπο status, επιδίωξε να αλλάξει ο Ταγίπ Ερντογάν με τον προώθηση του ισλαμιστή Αμπντουλάχ Γκιουλ στο ύπατο αξίωμα της Τουρκίας. Η κίνηση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να συνασπισθούν οι αριστεροί του Μπαϊκάλ με τους στρατιωτικούς και με τέχνασμα την απαρτία κατάφεραν να μπλοκάρουν αυτή την εκλογή.
Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό στη γειτονιά μας και στην κεντρική Ευρώπη, η Ελλάδα καλείται να σταθμίσει τα συμφέροντα της και να κινηθεί ανάλογα μια και η αδράνεια που συχνά παρατηρείται, γιατί κάποιοι πολιτικοί κάνουν «αγγαρεία», και αφήνουν τον αυτόματο πιλότο να δουλέψει γι αυτούς και να υπάρξουν στρατηγικές και πολιτικές ικανές να ικανοποιήσουν επαρκώς τα ελληνικά συμφέροντα. Για να ξεπεράσει κάποτε η πολιτική τα λόγια, να προχωρήσει σε πράξεις και να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των πολιτών.

Η επίσπευση των εκλογών και η ομάδα αγγαρείας

Όπως όλα δείχνουν ο τέταρτος χρόνος διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλά. Είναι ιδιαίτερα δύσκολος και μοιάζει τώρα διόλου εύκολο να τον διαβεί το κόμμα της εξουσίας ως το τέλος του, τον Μάρτιο του 2008. Κι αυτό, όχι γιατί το ΠΑΣΟΚ ζητάει επίμονα την άμεση προσφυγή στις κάλπες. Το πραγματικό πρόβλημα, που θα οδηγήσει όπως όλα δείχνουν το φθινόπωρο στις κάλπες, βρίσκεται εντός των τειχών της Νέας Δημοκρατίας. Η συνέχιση του μεταρρυθμιστικού έργου της κυβέρνησης μοιάζει δύσκολη, μια και την έχουν φρενάρει πράξεις και αδυναμίες, όχι ενός, αλλά πολλών υπουργών.
Δεν πρόφτασε να καθίσει η σκόνη από την αποπομπή Τσιτουρίδη, που κι αυτή πέρασε από το ζεστό στο κρύο πριν πραγματοποιηθεί και ήρθε ο λόγος Πολύδωρα στη Βουλή να μας πληροφορήσει, ότι εκτίει την ποινή του υπουργού και ότι κάνει αγγαρεία που κατέχει τον υπουργικό θώκο.
Όλα αυτά την ώρα που οι μολότοφ πέφτουν κάθε μέρα σαν την βροχή, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και οι κουκουλοφόροι καταστρέφουν ανενόχλητοι τις περιουσίες των πολιτών.
Αλλά το θέμα δεν περιορίζεται στον Β. Πολύδωρα. Υπάρχει πλέον θέμα και για τον Υπουργό δικαιοσύνης, που κάλυψε ήδη τον Γενικό Γραμματέα του για το θέμα της κόρης του, το όνομα της οποίας βρίσκεται στη λίστα του ανακριτή για την έρευνα που αφορά τις μετοχές φούσκες, αλλά τώρα πρέπει να ζητήσει και από το Πρόεδρο του Αρείου Πάγου που είναι προσωπική του επιλογή να δώσει εξηγήσεις για το «πόθεν έσχες» των περιουσιακών στοιχείων του γιου του. Φαίνεται όμως ότι δεν φτάνει ούτε αυτός ο πονοκέφαλος για τον πρωθυπουργό που έχει επανειλημμένα διακηρύξει ότι θα επιδείξει μηδενική ανοχή στη διαφθορά.
Από το υπουργείο Εξωτερικών πέφτουν η μία μετά την άλλη οι τορπίλες, με αποδέκτες τους ρώσους, την ώρα που ο Κ. Καραμανλής έχει στήσει μια σοβαρή διπλωματική γέφυρα που επισφραγίστηκε με την υπογραφή της συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.
Βασιλικότερη του βασιλέως εμφανίστηκε η Ντόρα Μπακογιάννη όταν αρχικά τάχθηκε υπέρ της εγκατάστασης του αντιπυραυλικού συστήματος στην Πολωνία και την Τσεχία, για να διευρύνει στη συνέχεια τις προτάσεις της για την εγκατάσταση του συστήματος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Παρά τις διορθωτικές κινήσεις, που στη συνέχεια έγιναν η ζημιά που προκλήθηκε είχε σαν αποτέλεσμα την δυσαρέσκεια των ρώσων και βεβαίως του μεγάρου Μαξίμου, που θεωρεί αυτές τις θέσεις εκτός κυβερνητικής γραμμής.
Ο δρόμος προς τις εκλογές μοιάζει στρωμένος με αγκάθια και ο πρωθυπουργός καλείται τώρα να σηκώσει μόνος το μεγαλύτερο βάρος των εκλογών, εκμεταλλευόμενος τη θετική του εικόνα όπως αυτή καταγράφεται επανειλημμένα στις δημοσκοπήσεις.
Το γεγονός ότι ακόμη και ο Γ. Αλογοσκούφης μίλησε δημόσια για εκλογές τον προσεχή Οκτώβρη, δείχνει ότι το αγώι δεν κατάφερε να ξυπνήσει τον αγωγιάτη. Το θέμα είναι αν μια τέτοια ασφυκτική χρονική περίοδος αφήνει περιθώρια αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα, ή αν θα πρέπει ο πρωθυπουργός να πορευθεί προς τις εκλογές με υπουργούς που εκτίουν ποινές και το κάνουν για αγγαρεία.

Η αγγαρεία να είσαι…υπουργός και οι καταδρομείς κουκουλοφόροι

Αγγαρεία κάνει στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης μας είπε προχθές από το βήμα της Βουλής ο Βύρων Πολύδωρας. Για να προσθέσει ότι έχει την παραίτηση του στο τσεπάκι του στη διάθεση του πρωθυπουργού.
Ως τώρα ξέραμε ότι οι ασχολούμενοι με τα κοινά αγωνίζονται αρχικά να εκλεγούν βουλευτές και στην συνέχεια να προκριθούν ανάμεσα στους συναδέλφους τους, αν το κόμμα τους βρεθεί στην εξουσία, για να αναλάβουν ένα υπουργείο στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας.
Όμως εδώ βλέπουμε ότι τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Ένας υπουργός δηλώνει ότι το υπουργιλίκι είναι γι αυτόν είναι αγγαρεία. Όλοι γνωρίζουμε ότι όποιος κάνει μια δουλειά σαν αγγαρεία και δεν αποδίδει σε αυτήν και οι υφιστάμενοι του βλέποντας τον προϊστάμενο να βαριέται τη ζωή του, τον μιμούνται και προσπαθούν να την κάνουν κι αυτοί γυριστή και να αφήνουν για αύριο ότι έχουν να φτιάξουν σήμερα.
Άντε με αυτή τη νοοτροπία να δραστηριοποιηθεί ο αξιωματικός ή ο αστυφύλακας, να τρέξει για να συλλάβει, όπως ζήτησε στην συνέχεια της ομιλίας του ο Βύρων Πολύδωρας τον γκαζάκια. Κι αυτός θα πει και δικαιολογημένα με την σειρά του, γιατί να ρισκάρω και να βάλω σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα, αφού ακόμη και ο πολιτικός μου προϊστάμενος δηλώνει ότι κάνει αγγαρεία στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Βεβαίως πήραν και τα εύσημα από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης οι κουκουλοφόροι που έριξαν ριπές στο αστυνομικό τμήμα της Ν. Ιωνίας, όταν τους αποκάλεσε καταδρομείς. Οι έχοντες εκπληρώσει την στρατιωτική τους θητεία γνωρίζουν ότι η προσφιλέστερη άσκηση των καταδρομέων, είναι να πιάνουν στον ύπνο ένα εχθρικό στρατόπεδο και να εξουδετερώνουν τους αντιπάλους τους. Με αυτή την έννοια κατά Πολύδωρα, έδρασαν οι καταδρομείς κουκουλοφόροι και στο αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων.
Τώρα άντε ο πολίτης να ζητήσει το αυτονόητο. Την ασφάλεια που οφείλουν να του παρέχουν οι πενήντα και πλέον χιλιάδες αστυνομικοί, που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας, που σε ποσοστό αναλογικά με τον πληθυσμό είναι περισσότεροι από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Θα του απαντήσουν ότι αγγαρεία κάνω. Ή το σημαντικότερο, εγώ μεροκάματο βγάζω στην αστυνομία βρέθηκα όχι γιατί το ήθελα, αλλά μου εξασφάλιζε έτσι μια θέση στο δημόσιο.
Εξάλλου είναι κοινό μυστικό ότι σε μια ληστεία η αστυνομία φτάνει τις περισσότερες φορές τελευταία. Όταν έχουν εξαφανιστεί οι ληστές και έχουν μείνει όρθια ή οριζοντιωμένα τα θύματά τους.
Όμως οι πολίτες κάνουν από την πλευρά τους την αγγαρεία και πληρώνουν τους φόρους τους για να συντηρηθεί ένας στρατός που είναι αναποτελεσματικός στα καθήκοντά του, κι αυτό φαίνεται να μην συγκινεί τον αρμόδιο υπουργό που βγαίνει επί είκοσι χρόνια βουλευτής και φαίνεται να έχει ψιλοβαρεθεί και αυτό το ρόλο, για τον όποιο μίλησε ελαφρώς απαξιωτικά μια και θεώρησε περίπου δεδομένη την επανεκλογή του.
Καταλήγοντας την ομιλία του στη Βουλή και με στιλ Δον Κιχώτη είπε στο δραματικό του κρεσέντο «θα παλέψω μόνος μου», θέλοντας έτσι να συγκινήσει τους βουλευτές την αντιπολίτευσης που δεν τον συνδράμουν και του ζητούν κι από πάνω και τα ρέστα, που σημαίνει με μια λέξη παραίτηση από τον υπουργικό θώκο.

Τα εξοπλιστικά το δημόσιο χρέος και οι πραγματικές ανάγκες

Κόσμος πάει κι έρχεται αυτές τις ημέρες στο «Πεντάγωνο» με σκοπό να προωθήσει την πραμάτεια του σε οπλικά συστήματα. Το νέο πακέτο των εξοπλισμών προβλέπει την διάθεση ενός ποσού 25 δις ευρώ που έχει ανοίξει την όρεξη των προμηθευτών αεροπλάνων, φρεγατών, τεθωρακισμένων οχημάτων και άλλων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Ήδη το προηγούμενο πακέτο των εξοπλιστικών δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στην εθνική οικονομία, ανάγκασε την κυβέρνηση να εκδώσει μέσω του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους τα γνωστά δομημένα ομόλογα, για να μην εμφανίζονται στο επίσημο δημόσιο χρέος. Σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων που το δημόσιο χρέος της ξεπερνάει τα 280 δισεκατομμύρια ευρώ και οι ετήσιοι τόκοι φτάνουν τα 10 δις ευρώ, κάθε νέα δαπάνη οφείλει να μην παραβλέπει αυτά τα πραγματικά δεδομένα. Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός, ότι στα εξοπλιστικά οι προμήθειες που κυκλοφορούν ζαλίζουν από τα μηδενικά που εμπεριέχουν, ενώ πολλά οπλικά συστήματα που αγοράστηκαν στο παρελθόν σαπίζουν σε κάποιες στις αποθήκες ή κρίθηκαν ακατάλληλα για να εξυπηρετήσουν το σκοπό για τον οποίο αγοράστηκαν.
Ήδη πρόσφατα αγοράστηκαν 30 F-16 και οι αμερικανοί πιέζουν για την ενεργοποίηση της οπσιόν για 10 ακόμη, την ώρα που ο τύπος αυτός εγκαταλείπεται από τους κατασκευαστές του και τη θέση του παίρνει το νέο F-18 για το οποίο έχει ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον η Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι όταν θα παραλαμβάνει η Ελλάδα μετα από 3-4 χρόνια τα F-16, τότε θα προκύπτει η ανάγκη να προχωρήσει σε μια νέα παραγγελία του βελτιωμένου τύπου, για να ισορροπήσει την αγορά της γειτονικής μας χώρας.
Πολλοί ειδικοί γύρω από τα θέματα των εξοπλιστικών προγραμμάτων υποστηρίζουν ότι οι ελληνικές ανάγκες θα μπορούσαν να καλυφθούν με αντιαεροπορικά συστήματα μικρού, μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς, αντί των πολλών και ποικίλλων κατηγοριών πολεμικών αεροσκαφών.
Η Ελλάδα μπορεί να επικαλείται τα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως αυτό δε λαμβάνεται υπόψη από τους ευρωπαίους, στους οικονομικούς δείκτες που οφείλει να επιτυγχάνει η χώρα, για να βρίσκεται χωρίς προβλήματα στη ζώνη του ευρώ. Είναι λοιπόν σύνθετο το πρόβλημα που συνδέει τα εξοπλιστικά προγράμματα με τον προϋπολογισμό και τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο οι ανάγκες των αρχών του 21^ου αιώνα της χώρας μας, παρουσιάζονται ίδιες με αυτές των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, στη διάρκεια των οποίων ούτε το σύμφωνο της Βαρσοβίας είχε διαλυθεί, ούτε η χώρα βρισκόταν εντός των πυλών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην κρίσιμη αυτή εξίσωση χρειάζεται να επικεντρωθεί το κυβερνητικό ενδιαφέρον, μετά και την έξοδο της χώρας από την επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα υπερβολικά ελλείμματα του πρόσφατου παρελθόντος, τα οποία κατάφερε να περιορίσει κάτω από τα όρια που έχουν τεθεί για τις χώρες της ευρωζώνης.
Γιατί τα χρήματα στο δημόσιο τομέα δεν περισσεύουν μάλλον λείπουν από ότι δείχνει και το υψηλό χρέος που υπάρχει και δεν μειώνεται, αλλά αντίθετα αυξάνεται κατά έτος.

Οι πολιτικές εξαγγελίες και η καθημερινή πραγματικότητα

Στη λογική του συμψηφισμού κινήθηκε η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τα ομόλογα μια και απ ότι αποκαλύφθηκε η έκδοση των δομημένων χρονολογείται από το 1999. Κατά τα άλλα η συζήτηση στο Κοινοβούλιο σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων που έγινε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ είχε για θέμα της την αγροτική πολιτική. Βεβαίως συζητήθηκε και το θέμα αυτό εν μέσω αντεγκλήσεων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το ποιοι και πότε εξέδωσαν τα δομημένα ομόλογα. Το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι πόσα ομόλογα κατευθύνθηκαν προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τι προμήθειες από τους κάθε λογής μεσάζοντες εισπράχθηκαν.
Στο μεγάλο θέμα της αγροτικής πολιτικής ακούσαμε μεταξύ άλλων την κυβέρνηση να μιλάει αύξηση των εξαγωγών στα τρία τελευταία χρόνια κατά 33% και της παραγωγής βιολογικών προϊόντων από το 0,8% στο 3%, ενώ για την μεγάλη διαφορά τιμής ανάμεσα στην τιμή του παραγωγού και αυτήν του καταναλωτή δεν υπήρξε κανένα νεώτερο, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς και σε βάρος των μεσαζόντων. Κάποια άλλα ενδιαφέροντα που ακούστηκαν στη διάρκεια της συζήτησης αφορούν τον αριθμό των αγροτών που από 765.000 και 20,5% του ενεργού πληθυσμού που υπήρχαν πριν δύο δεκαετίες περιορίστηκαν στις 500.000 και στο 12,5% σήμερα. Πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι αυτό που αφορά την εισφορά των αγροτών στο ΑΕΠ που από το 10,4% περιορίστηκε στο 4,4% την ίδια περίοδο.
Σε ότι αφορά το λάδι και το έτος τυποποίησης που προηγήθηκε απέχει πολύ από του να είναι ένα ξεχωριστό προϊόν στις αγορές του εξωτερικού. Στην Κίνα κάποιοι επιτήδειοι συμπατριώτες μας, σε συνεργασία με κινέζους αντίστοιχης συμπεριφοράς, εξάγουν υποτίθεται τυποποιημένο λάδι, που το μόνο που λείπει από το περιεχόμενο του είναι το υψηλής ποιότητας ελληνικό ελαιόλαδο, εξαπατώντας με το αζημίωτο τους καταναλωτές και ταυτόχρονα δυσφημώντας το καλύτερο ενδεχομένως προϊόν της χώρας μας.
Πέρα από αυτές τις μικρές και μεγάλες κομπίνες που το ελληνικό κράτος αγνοεί, υπάρχουν και τα εμπόδια που μπαίνουν σε κάθε έντιμο εξαγωγέα ελληνικών γεωργικών προϊόντων. Πρόσφατα, έλληνας επιχειρηματίας θέλησε να εξάγει ποσότητες κρασιών στην τεράστια αγορά της Κίνας και από το Γενικό Χημείο του Κράτους ζήτησε να του αναλύσει το περιεχόμενο του προϊόντος για να στείλει το περιεχόμενο της ανάλυσης ως συνοδευτικό απαραίτητο για τις αρχές της μεγάλης αυτής αγοράς. Από το Γενικό Χημείο του είπαν ότι δεν κάνουν ανάλυση στο κρασί σε ιδιώτες, γιατι ο νόμος το προβλέπει μόνο για τους συνεταιρισμούς. Απευθύνθηκε λοιπόν ο επιχειρηματίας στον αρμόδιο υφυπουργό Α. Κοντό μέσω φίλου του υπουργού και του ζήτησε το αυτονόητο, να τακτοποιήσει αυτή την δυσμενή για τους ιδιώτες εξαγωγείς ρύθμίση, για να πάρει την απάντηση του ράθυμου κράτους ότι θα χρειαστεί ένας ολόκληρος χρόνος για να αλλάξει ο σχετικός νόμος. Αυτή είναι δυστυχώς η απογοητευτική εικόνα του κράτους, που από τη μια βγάζει απαγορευτικό στο σοβαρό επιχειρηματία και από την άλλη αφήνει ανεξέλεγκτο την απατεώνα που πουλάει ακατάλληλα για κατανάλωση προϊόντα.
Κατά τα άλλα ακούσαμε στη Βουλή πολλά αισιόδοξα και υποσχέσεις από όλους για τους αγρότες. Μόνο που η καθημερινότητα διαψεύδει και τους μεν και τους δε, που με την πολυνομία τις άπειρες εγκυκλίους και τα παραθυράκια, εμποδίζουν κάθε σοβαρό επιχειρηματία να δραστηριοποιηθεί αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους κάθε λογής αετονύχήδες να λειτουργούν ανεξέλεγκτα.

Οι εξελίξεις στην Τουρκία αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής

Με πρόωρες εκλογές απάντησε ο Ταγίπ Ερντογάν στο στρατιωτικό κατεστημένο, που μέσω της απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου επιχείρησε να κόψει το δρόμο προς την Προεδρία της Δημοκρατίας ενός εκπροσώπου του πολιτικού ισλάμ.
Δεν έκανε όμως αυτό που ήθελαν οι στρατιωτικοί, να ρίξουν την κυβέρνηση και να της περιορίσουν την κοινοβουλευτική της δύναμη μέσα από μια νέα εκλογική διαδικασία προκειμένου να αναγκαστεί μέσω της συναλλαγής με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ενδώσει σε πρόσωπο της αρεσκείας του κεμαλικού κατεστημένου. Από την πλευρά του ο Ερντογάν επιδιώκει τώρα να περάσει απευθείας στο λαό την επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με τροποποίηση του ισχύοντος συντάγματος.
Αυτό η εξέλιξη οδηγεί την γειτονική μας χώρα σε μια νέα περιδίνηση από την οποία ουδείς γνωρίζει πως θα εξέλθει. Στο πλευρό του Ερντογάν βρίσκεται ήδη η Ε.Ε. αλλά και οι ΗΠΑ, που προειδοποίησαν τους στρατιωτικούς για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια περαιτέρω ανάμειξή τους στην πολιτική ζωή της χώρας. Αποδεικνύεται παράλληλα σε καλό παίκτη της πολιτικής σκακιέρας ο Ερντογάν, που δήλωσε ότι η εξέλιξη ήταν μια σφαίρα κατά της Δημοκρατίας. Ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει ήδη στο παρελθόν φυλακιστεί από τους στρατιωτικούς για τις ιδέες του και σήμερα έχει την τόλμη να τα βάλει μαζί τους και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τόσο την πορεία της χώρας προς την Ευρώπη όσο και την στήριξη των ΗΠΑ που έστειλαν ανάλογες προειδοποιήσεις προς τους στρατιωτικούς.
Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για την ακύρωση της εκλογικής διαδικασίας του κοινοβουλίου μπορεί να χαρακτηρίσθηκε πραξικοπηματική από νομικούς κύκλους της Άγκυρας, εν τούτοις το πιο πιθανό είναι ότι απέτρεψε ένα ενδεχόμενο πραξικόπημα των στρατιωτικών που δεν συμφωνούσαν με την εκλογή ενός ισλαμιστή του Αμπντουλάχ Γκιούλ στο ύπατο αξίωμα της χώρας, που κατά παράδοση αποτελεί τον θεματοφύλακα του κεμαλισμού στην Τουρκία.
Στην όλη αυτή εξέλιξη η δήλωση της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη που αναφέρει ότι η χώρα μας θέλει στα σύνορά της μια σταθερή ευρωπαϊκή Τουρκία υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτική για να μην θεωρηθεί ότι παρεμβαίνει στα εσωτερική της γειτονικής μας χώρας.
Πάντως, παρά την ήρεμη αυτή δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννη, η ελληνική πλευρά παρακολουθεί με προσοχή και κάποια ανησυχία τα τεκταινόμενα στην Τουρκία, μια και όλοι γνωρίζουν ότι η γειτονική μας χώρα συνηθίζει να κάνει εξαγωγή στις εσωτερικές της εξελίξεις.
Η διαφαινόμενη κάποια εκτόνωση αρχικά χθες, δεν συμπλήρωσε ούτε ένα εικοσιτετράωρο. Δεύτερη δικαστική ήρθε να ταράξει και πάλι τα νερά παρεμβαίνοντας στην ημερομηνία των εκλογών την οποία θέλουν να μεταθέσουν, από τις 24 Ιουνίου που πρότεινε ο Ερντογάν, στις 22 Ιουλίου.
Στην προοπτική της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, αντέδρασε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας ο Ντενίζ Μπαϊκάλ , που χαρακτήρισε τον Πρόεδρο που θα εκλέγεται από το λαό Σουλτάνο, αποδίδοντας έτσι αιχμές προς την πλευρά του Ερντογάν ότι στην ουσία εμφορείται από ιδέες που παραπέμπουν στην Οθωμανική περίοδο που καταδίκασε με την παρουσία του στην πολιτική σκηνή πριν 85 χρόνια ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Τα εσωτερικά της Τουρκίας μπορεί να μοιάζουν για κάποιους μακρινά, αλλά δεν είναι και οφείλει να τα παρακολουθεί η ελληνική πλευρά με μεγάλη προσοχή, για να μην η διένεξη αυτή βρει την «λύση» της, με επιθετικές ενέργειες προς την ελληνική πλευρά.

Το ουσιαστικό «πόθεν έσχες» των δημοσίων λειτουργών

Τα πάσης φύσεως σκάνδαλα, που μοιάζουν με σεισμικές δονήσεις αρκετών ρίχτερ, που κατά καιρούς ταρακουνούν το δημόσιο βίο της χώρας, αποτελούν μικρές βόμβες στα θεμέλια της δημοκρατίας. Η ατιμωρησία έχει αποθρασύνει πολλούς, που απομυζούν χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, χρησιμοποιώντας τις άφθονες τρύπες που υπάρχουν στο δημόσιο, που όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι φτηνό στα πίτουρα και ακριβό στις κότες.
Έτσι μένει να ταλαιπωρείται ο έντιμος πολίτης και να «εξυπηρετούνται» όσοι κάνουν δουλειές κάτω από το τραπέζι.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατέχουν θέσεις ευθύνης στο δημόσιο και ξαφνικά από το τίποτα εμφανίζονται με τεράστιες περιουσίες. Το «πόθεν έσχες» που έχει θεσπισθεί εδώ και μερικά χρόνια για πολιτικούς, δικαστές, δημόσιους λειτουργούς αλλά και δημοσιογράφους, ελάχιστα έχει αποδώσει μια και οι σχετικοί φάκελοι δεν ελέγχονται εξονυχιστικά, ενώ οι πονηροί δηλ. όσοι έχουν να κρύψουν κάτι φροντίζουν μέσω off shore εταιριών ή με δάνεια που παίρνουν για τα μάτια του κόσμου από τράπεζες να καλύπτουν επενδύσεις που δεν δικαιολογούνται από την εργασία τους.
Στο πρόσφατο παρελθόν αποκαλύφθηκε και τώρα βρίσκεται στην δικαστική εκκαθάριση, ένα μεγάλο κύκλωμα μέσα στους κόλπους της ίδιας της δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να πληγεί σοβαρά ένας σημαντικός πυλώνας αξιών και θεσμών της κοινωνίας.
Προχθές σε δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας εμφανίζεται γιός ανώτατου δικαστικού που μέχρι το 2005 εμφανιζόταν στην εφορία ως ανεπάγγελτος να κατέχει πανάκριβα σπίτια, οικόπεδα πολλών στρεμμάτων, σκάφος και αυτοκίνητο συνολικής αξίας 1,8 εκατομμύρια ευρώ, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα στην κοινή γνώμη για τον τρόπο που αποκτήθηκαν όλα αυτά.
Γιατί σε αυτή την περίπτωση ισχύει αυτό που λένε για την γυναίκα του Καίσαρα, που δεν πρέπει μόνο να είναι έντιμη, αλλά και να δείχνει έντιμη.
Υποχρέωση κάθε δημόσιου λειτουργού είναι να απαντά σε τέτοιου είδους δημοσιεύματα, με συγκεκριμένα στοιχεία και να μην καταφεύγει σε γενικόλογες απαντήσεις, που αναφέρονται σε συκοφαντίες αποφεύγοντας στην ουσία να μιλήσουν για τα καταγγελλόμενα.
Αλλά είναι και υποχρέωση της Πολιτείας να επιλέγει σε θέσεις υψηλής ευθύνης πρόσωπα με παρελθόν χωρίς σκιές. Το κακό παράδειγμα λειτουργεί ως άλλοθι για πολλούς που παρανομούν, μια και το χρησιμοποιούν για τα δικά τους ανομήματα.
Το δυσάρεστο της εποχής είναι ότι θεωρείται μέγιστο προσόν για κάποιον που αναλαμβάνει ένα δημόσιο αξίωμα, η εντιμότητα, αντί να είναι προαπαιτούμενο και ζητούμενα η ικανότητα και φυσικά τα τυπικά και τα ουσιαστικά προσόντα.
Αυτή η λεγόμενη θωράκιση της Πολιτείας με νέα όργανα που θα ελέγχουν τους επίορκους ουδέν έχει αποδώσει, μια και καινούργια κόλπα εφευρίσκονται για να παρακάμψουν οι επίορκοι τους κάθε λογής φραγμούς.
Όπου υπάρχει συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο, εκεί ξεφυτρώνουν όπως τα παράσιτα στους αγρούς και οι άνθρωποι της διαφθοράς.
Αν δεν απαλλαγεί ο δημόσιος βίος της χώρας από τα βάρη των επιόρκων, θα έχει μπροστά του και τις παρενέργειες, που είναι οι αντικοινωνικές συμπεριφορές κάποιων νέων που εμπνέονται από τα κακά παραδείγματα και τα ανταποδίδουν με βίαιες αντιδράσεις και πράξεις.