Η βία, oι χούλιγκαν και η υπεύθυνη αντιμετώπισή τους

Μένει άναυδος κανείς μπροστά σε αυτήν τη βία για τη βία, δια ασήμαντον αφορμήν. Ο λόγος για τα θλιβερά επεισόδια των πράσινων και κόκκινων που είχαν σαν αποτέλεσμα το θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Πολλή συζήτηση στο παρελθόν είχε γίνει για την αστυνόμευση των γηπέδων με σκοπό την αποτροπή της βίας μέσα σε αυτά κατά τη διάρκεια των ποδοσφαιρικών αγώνων. Όλα αυτά ξεπεράστηκαν μια και στην προκειμένη περίπτωση οι δύο πλευρές έκλεισαν ραντεβού θανάτου με σκοπό τη συμπλοκή στο δρόμο προς το γήπεδο του αγώνα βόλεϊ γυναικών, για να λύσουν άραγε ποιες διαφορές, οπλισμένοι με μαχαίρια, πιστόλια κροτίδων, τσεκούρια και κάθε λογής αντικείμενα, ικανά όχι απλώς να τραυματίσουν τον «εχθρό» αλλά όπως και συνέβη να του αφαιρέσουν τη ζωή.
Κάποιοι είπαν ότι ολιγώρησε η αστυνομία, κάποιοι άλλοι ότι θα έπρεπε τα όργανα της τάξης να γνώριζαν εκ των προτέρων τι επρόκειτο να συμβεί και να φρόντιζαν εγκαίρως για την αποτροπή του. Και αυτό με δεδομένο ότι οι γνωρίζοντες τα των χούλιγκαν των γηπέδων είχαν μηνύματα, μέσω καταχωρήσεων και sms για την επικείμενη συμπλοκή. Το ερώτημα που τίθεται είναι πως θα μπορούσε να αντιδράσει, έστω και μια οργανωμένη αστυνομική δύναμη ανάμεσα σε δύο «στρατούς» διακοσίων ανθρώπων από την κάθε πλευρά.
Αν στεκόταν στη μέση, θα υπήρχαν περισσότερα θύματα κυρίως από την πλευρά των αστυνομικών. Αξίζει να θυμηθεί κανείς, το πρόσφατο περιστατικό της Κρήτης στη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα Ελλάδας – Τουρκίας, όπου την «πλήρωσε» ιδιοκτήτης ψησταριάς με οδυνηρό τρόπο, κανιβαλικού τύπου, μια και η βαρβαρότητα ξεπέρασε κάθε όριο, όταν επιχείρησε να χωρίσει συμπλεκόμενους και εκείνοι ως απάντηση του αποκόλλησαν τα αυτιά με τα δόντια τους.
Η βία μέσα και έξω από τα γήπεδα αποτελεί φαινόμενο του καιρού μας στη χώρα μας. Βεβαίως υπάρχουν τα αστυνομικά μέτρα που οφείλει η πολιτεία να λαμβάνει, προκειμένου να συνετιστούν οι κάθε λογής ανεγκέφαλοι. Σε αυτό το θέμα χρήσιμη είναι η διεθνής εμπειρία, γιατί ανάλογα φαινόμενα έχουν αντιμετωπιστεί με επιτυχία στην Αγγλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Όμως δεν αρκούν αυτά. Είναι ανάγκη, το πρόβλημα να το προσεγγίσει κανείς και ως ένα κοινωνικό φαινόμενο, που έχει αναφορά στην απογοήτευση των νέων για τις σπουδές χωρίς αντίκρισμα, για την απουσία προοπτικών, για την ανεργία, για την εικόνα μιας κοινωνίας, όπου οι «έξυπνοι», κλέβουν και μένουν ατιμώρητοι και οι υπόλοιποι αγόγγυστα πληρώνουν τα σπασμένα. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει κάποια ιδεολογία που να δίνει ελπίδες για λύση όλων αυτών των μεγάλων προβλημάτων, είναι φυσικό ορισμένοι νέοι να επιδιώκουν να βγουν από την αφάνεια και την απραξία, με τέτοιου είδους πράξεις ανεξέλεγκτης βίας.
Καιρός είναι να ομφαλοσκοπήσουν στο πρόβλημα με σοβαρότητα, όσοι ασκούν και έχουν την ευθύνη της εξουσίας.