Να μην ποινικοποιήσουμε την πολιτική ζωή μας λένε πολιτικοί του κόμματος που ασκεί σήμερα την εξουσία. Τα ίδια ακούγαμε και από στελέχη του κόμματος που άσκησε μέχρι το 2004 την εξουσία. Χθες ήταν το χρηματιστήριο και οι χειρισμοί της κρατικής ΔΕΚΑ, που ζημίωσαν κάποια δις το δημόσιο, σήμερα είναι τα ασφαλιστικά ταμεία, που αδαείς κατά ομολογία Αλογοσκούφη τα διοικούν. Τα ίδια Παντελάκι μου που θα έλεγε ο λαός τα ίδια Παντελή μου. Ξετυλίγοντας το νήμα αυτών των επενδύσεων υψηλού ρίσκου, από αδαείς κατά τα άλλα, διαπιστώνει κανείς ότι οι διοικήσεις των ταμείων, με βάση την κείμενη νομοθεσία, όφειλαν να απευθυνθούν για την έγκριση των σε Ειδική Επιτροπή Ελέγχου, την οποία παρέλειψε να συστήσει το αρμόδιο υπουργείο Απασχόλησης.
Κατά τα άλλα χθες, σε δήλωσή του Σάββας Τσιτουρίδης, υποστήριξε ότι «επί ένα χρόνο αποκλειστική μου δουλειά είναι η προάσπιση των συμφερόντων των ταμείων των εργαζομένων».
Θα πει κανείς ποιος κοροϊδεύει ποιόν, όταν δεν συγκροτείται με ευθύνη του υπουργείου, η Ειδική Επιτροπή Ελέγχου με εκπροσώπους από την Τράπεζα της Ελλάδος, τα υπουργεία Οικονομίας, Οικονομικών, Απασχόλησης, την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και τέλος τρεις εκπροσώπους των μεγαλύτερων ασφαλιστικών ταμείων και ένας αδαής κατά τα άλλα κομματικός εγκάθετος, άνευ ουσιαστικών προσόντων διοικητής, αποφασίζει να περάσει τα αποθεματικά του ταμείου του, από τα κλασικά ομόλογα με σταθερό επιτόκιο, στα δομημένα ομόλογα υψηλού κινδύνου και αμφίβολης απόδοσης.
Από την άλλη πλευρά αποδεικνύεται ότι και τα κόμματα της εξουσίας «εξυπηρετούνται» με νομοθετικό διάταγμα της δικτατορίας το 483/74 που επιτρέπει να εκδίδονται ομόλογα εκτός του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους και από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους που εξέδωσε αυτό των 280 εκατομμυρίων ευρώ που προνομιακά γνώριζε μια χρηματιστηριακή και το πασάρισε στους κατά τα άλλα αδαείς διοικητές των ταμείων.
Σε αυτή την συζήτηση περί του τις πταιει έχουμε ακούσει πολλά. Οι πολιτικοί επιχειρούν να κάνουν συμψηφισμούς, οι συνδικαλιστές που συμμετέχουν στις διοικήσεις των ταμείων ισχυρίζονται ότι δεν κατάλαβαν τίποτα και οι διευθυντές των ταμείων μας λένε ότι έχουν διοικητικές και όχι οικονομικές γνώσεις. Μετακυλύουν δηλ. τις ευθύνες ο ένας στον άλλο με σκοπό να τις σπρώξουν στο βάθος του χρόνου ελπίζοντας να χαθούν για να αποφύγουν τις όποιες επιπτώσεις.
Με αφορμή αυτό το γεγονός και με δεδομένο ότι οι δημόσιοι λειτουργοί αποποιούνται τις προσωπικές τους ευθύνης και παραπέμπουν σε συλλογικά όργανα, είναι καιρός να αναλογισθούμε όλοι, αν αυτό το δημόσιο θέλουμε, αν χρειάζεται κάτι δραστικό να γίνει, αν θα πρέπει να πιεστούν τα κόμματα από τους πολίτες να κάνουν κάτι, αντί να παρακολουθούν ως απαθείς θεατές όλες αυτές τις μορφές κακοδιοίκησης.
Μια κακοδιοίκηση που όλοι την βλέπουμε, αλλά την αφήνουμε να διογκώνεται και να γίνεται καρκίνωμα στην πρόοδο και την ανάπτυξη.
