Συλλογική και ατομική ευθύνη

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια που λένε. Η αναφορά στις κλιματικές αλλαγές με αφορμή την πρόσφατη σύνοδο της Κοπεγχάγης. Όταν καίγεται το σπίτι σου δεν έχεις την πολυτέλεια να ποτίζεις το γκαζόν. Έτσι συμβαίνει και με την χώρα μας. Όταν σε πνίγουν τα χρέη άντε να ονειρεμένη ζωή με κότερα και χλιδάτα ξενοδοχεία. Θα πει κανείς κι όμως αυτό συμβαίνει στη χώρα μας μια και δεν είναι λίγοι εκείνοι που με εορτοδάνεια και διακοποδάνεια επενδύουν στην καλοπέραση χωρίς να έχουν μια στην τσέπη τους.
Και το κυριότερο χωρίς να έχουν τα έσοδα που θα τους επιτρέψουν την αποπληρωμή αυτών των δανείων. Με την οικονομική κρίση να βρίσκεται στο απόγειο της στη χώρα μας και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, πάνω από τριακόσιες χιλιάδες συμπολίτες μας προτίμησαν να κάνουν διακοπές εκτός Ελλάδος πράγμα που δείχνει ότι μπορεί να μην καταφέραμε να προσελκύσουμε τουρίστες από το εξωτερικό για χειμερινό τουρισμό, εμείς όμως είμαστε πρώτοι και καλύτεροι να ενισχύσουμε αυτές τις δύσκολες για την παγκόσμια οικονομία ώρες άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως την Αυστρία, την Τσεχία και την Ελβετία.
Σε ένα περιβάλλον δυσμενές για την Ελλάδα η πράσινη ανάπτυξη έμεινε στις προεκλογικές καλένδες και φυσικό ήταν, ενώ η ενασχόληση με το περιβάλλον μοιάζει με πολυτέλεια την ώρα που τρέχεις να προλάβεις τις βόμβες που σκάνε δίπλα σου, όπως αυτές των Moody’s και των κάθε λογής οίκων που υποβαθμίζουν την πιστοληπτική σου ικανότητα εν μια νυκτί.
Όμως παρ’ όλα αυτά όπως με περισσή επιπολαιότητα φάγαμε και τα χρήματα των παιδιών μας για την δική μας καλοπέραση δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέψουμε με την ίδια ευκολία και το περιβάλλον που κληρονομήσαμε και έχουμε υποχρέωση να το περάσουμε αλώβητο στις επόμενες γενιές.
Οφείλουμε να επιδεικνύουμε την ίδια και μεγαλύτερη επιμέλεια με εκείνην που έχουμε για τις σπουδές των παιδιών μας και για αυτά που θα τους φτιάξουμε για να πορευτούν στη ζωή τους.
Το θέμα περιβάλλον όσο κι αν φαίνεται δεν είναι κυρίως υπόθεση κρατών και κυβερνήσεων. Είναι υπόθεση όλων μας. Τι να κάνει ο Δήμος που καθαρίζει με συνέπεια τους δρόμους και αδειάζει τους κάδους των απορριμμάτων όταν κάποιοι πετούνε όπου βρουν τα σκουπίδια τους και δεν φροντίζουν να ρίχνουν με συνέπεια στους κάδους ανακύκλωσης ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και πάλι μετά από την κατάλληλη επεξεργασία.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα υπολείμματα των απορριμμάτων είναι ελάχιστα σε σχέση με τα δικά μας. Το αντίθετο συμβαίνει στη χώρα μας. Η γη και ο υδροφόρος ορίζοντας δεν μολύνεται μόνο από τα απορρίμματα, μολύνεται και από τα κάθε λογής φυτοφάρμακα που διοχετεύονται στην γη από τις καλλιέργειες. Μια χώρα σαν την Ελλάδα θα έπρεπε και για κλιματικούς λόγους και για λόγους μικρών κλήρων να είναι πρότυπο βιολογικών καλλιεργειών. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις παράγονται προϊόντα άχρηστα μόνο και μόνο για να εισπραχθούν οι επιδοτήσεις.
Παραλίες και θάλασσα η προίκα της χώρας μας συχνά τις βλέπουμε ως χώρο αποβλήτων με αποτέλεσμα να επεκτείνεται η ρύπανση, κάτι που ακυρώνει την πρώτη και μεγαλύτερη βιομηχανική δραστηριότητα της χώρας αυτή του τουρισμού.
Αλλά και ο αέρας πέρα από το γενικότερο φαινόμενο του θερμοκηπίου μολύνεται υπέρμετρα στις πόλις με την αλόγιστη χρήση του Ι.Χ. Και εδώ η ατομική ευθύνη παραμένει μεγάλη. Είναι γνωστό ότι πολλοί στην Ελλάδα φροντίζουν να λένε ότι για όλα φταίει το κράτος και ποτέ οι ίδιοι. Η ατομική ευθύνη υπάρχει. Δεν χρειάζεται πάντα να έχουμε έναν αστυνόμο δίπλα μας για να κάνουμε αυτό που είναι αυτονόητο. Κάποτε κι εμείς πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όσο για το κράτος κι αυτό θα λειτουργήσει προς την σωστή κατεύθυνση αν πιέσουμε με ανάλογα αιτήματα τους πολιτικούς.

Τα αυτονόητα...

Από την ακινησία περάσαμε στην έντονη κινητικότητα. Όλοι τώρα υπερθεματίζουν σε κάθε μορφής και λογής αλλαγές. Από την μείωση κατά 50% των μισθών των βουλευτών μέχρι τη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων όσων κάνουν ψευδή δήλωση στο πόθεν έσχες.
Και βεβαίως το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας άφησαν τον χρόνο να παρέλθει, να φτάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού για να συμφωνήσουν στην συνάντησή τους που είχαν με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι ο τόπος έχει ανάγκη από ριζικές αλλαγές αν θέλει να έχει αύριο για τις σημερινές και αυριανές γενιές.
Έπρεπε να μας βάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση το μαχαίρι στο λαιμό για να δούμε ότι κάτι πρέπει να γίνει. Για να ανακαλύψουμε τα αυτονόητα. Όλοι ήξεραν ότι οι προσλήψεις, μάλλον το εφήμερο βόλεμα που το συνόδευαν υποσχέσεις για ελπίδες για μια θέση στο δημόσιο με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου αρχικά, τις έργου αργότερα και τέλος τα περίφημα stage, βούλιαζαν καθημερινά το κράτος που έπρεπε να πληρώνει περισσότερα και λόγω της γραφειοκρατίας να παράγει αντί υπηρεσιών στους πολίτες, διαφθορά.
Όμως επειδή αυτές οι «τακτοποιήσεις» είχαν αντάλλαγμα ψήφους έκαναν τα στραβά μάτια που λέει και ο λαός. Και υπήρχαν και διαβαθμίσεις σε αυτά τα ρουσφέτια. Ο απλός πολίτης έπαιρνε μια θέση ανασφάλειας για να είναι πάντα υποχρεωμένος στον βουλευτή ο ίδιος και η οικογένεια του. Έτσι για αρκετά χρόνια όποιος εξασφάλιζε μια θεσούλα του περίμενε και κάποτε θα μονιμοποιηθείς ήταν όμηρος του βουλευτή που τον τακτοποίησε. Δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Για να μην πάμε στα διακομματικά ρουσφέτια των πολύ «ημετέρων» όπου εκεί υπήρχε πραγματική εξασφάλιση μια και διακομματικά είχαν αποφασίσει ότι οι προσλήψεις στη Βουλή γίνονται εκτός ΑΣΕΠ.
Από την άλλη πλευρά εν μέσω κρίσης πριν ένα χρόνο άλλαξαν όλα τα αυτοκίνητα των βουλευτών με πανάκριβα των εβδομήντα και πλέον χιλιάδων υψηλού κυβισμού χρησιμοποιώντας το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι ήταν οικολογικά.
Το ζητούμενο σήμερα είναι πως ο υπερχρεωμένος και σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένος δημόσιος τομέας θα ορθοποδήσει.
Η συνταγή ήταν πάντα γνωστή. Απλώς δεν βόλευε να εφαρμοσθεί γιατί έθιγε κάποιους που την πολιτική την κατοχύρωσαν ως επάγγελμα αντί για λειτούργημα.
Το υψηλό επίπεδο διαφθοράς παράγει γραφειοκρατία και αυτή με την σειρά της εμποδίζει κάθε μορφής ανάπτυξή. Κανείς σοβαρός επιχειρηματίας δεν επενδύει σε μια χώρα που για να κάνεις οτιδήποτε, ακόμη και ένα μπακάλικο, πρέπει να λαδώσεις. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα που το φορολογικό της σύστημα είναι λάστιχό και δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει.
Έτσι δημιουργείται η απραξία που φέρνει ανεργία και ωθεί όλου στην ανάγκη μιας θέσης στο δημόσιο. Η Ελλάδα είναι ουραγός στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες. Αιτήσεις για επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων βρίσκονται καταχωνιασμένες στα συναρμόδια υπουργεία και ουδείς ενδιαφέρεται να τις προχωρήσει.
Έφτασε μέχρι σε επίπεδο πρωθυπουργικής διαμαρτυρίας μια τέτοια υπόθεση από τον Ισπανό πρωθυπουργό Θαπατέρο προς τον Κ.Καραμανλή.
Οι ίσες ευκαιρίες στις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, η διαφάνεια στο πολιτικό χρήμα, το πραγματικό πόθεν έσχες, ο περιορισμός μέσω εκλογικού συστήματος των προεκλογικών δαπανών ,οι συμβάσεις προμηθειών του δημοσίου, η συνέπεια στην εκτέλεση των προϋπολογισμών σε όλα τα επίπεδα και η σοβαρή αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής είναι τα αυτονόητα. Που όμως για τους ανθρώπους που άσκησαν την εξουσία εδώ και χρόνια δεν ήταν.
Έφτασε ο Πρωθυπουργός να φάει την ψυχρολουσία των Βρυξελλών για να πει επιτέλους ότι μια χώρα δεν μπορεί να έχει πέντε επίπεδα διοίκησης. Υπάρχει κι ένα έκτο που το ξέχασε. Τα υπουργεία Μακεδονίας και Αιγαίου. Περιφέρειες ισχυρές και Δήμοι. Και ρόλος επιτελικός και μόνο η κεντρική διοίκηση. Κι αν τολμάει νέο πραγματικό των αναγκών οργανόγραμμα για κάθε τομέα της Δημόσιας Διοίκησης και επαναξιολόγηση όλων. Έτσι θα μικρύνει το κράτος και θα τεθεί πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη.

Ο χρόνος θα δείξει...

Η απρόσμενη καθαρή και μεγάλη νίκη από τον πρώτο κιόλας γύρο του Αντώνη Σαμαρά για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, επιβάλει μια δεύτερη ανάγνωση στο αποτέλεσμα τόσο ως προς το πλήθος των προσώπων που πήραν μέρος διαδικασία όσο και ως προς την μεγάλη ηττημένη την Ντόρα Μπακογιάννη.
Η μαζικότητα της συμμετοχής, 780.000 άνθρωποι που κατευθύνθηκαν στην κάλπη την περασμένη Κυριακή, σε ένα κόμμα που χθες έβγαλε αρχηγό από το Συνέδριο και προχθές από την Κοινοβουλευτική ομάδα είναι μια κατάκτηση που διευρύνει τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες. Ο πολίτης που νιώθει ενεργός σε ένα κόμμα εκφράστηκε και η ψήφος του ανέδειξε το νέο αρχηγό.
Η μαζικότητα της συμμετοχής κατέρριψε το μύθο του αδιάφορου πολίτη που δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Απέδειξε ότι όταν του δίνεται ο λόγος και γνωρίζει ότι αυτός πιάνει τόπο που λέει ο λαός, δεν αποστρέφει το πρόσωπό του στην πολιτική.
Γιατί άραγε αυτή η μαζικότητα στη συμμετοχή διερωτήθηκαν πολλοί. Γιατί απλούστατα οι πολίτες ήθελαν να έχουν τον πρώτο λόγο σε μια κορυφαία στιγμή του κόμματος όπως είναι αυτή της ανάδειξης ενός νέου αρχηγού της παράταξης. Και με την μαζικότητα της συμμετοχής τους έστειλαν ένα μήνυμα στους μηχανισμούς λέγοντας τους ότι η υπόθεση της ηγεσίας δεν μπορεί να είναι μια διαδικασία μηχανισμών, υπόγειων διαδρομών, συναλλαγών και παντοειδούς επιρροής μιας μικρής ομάδας εκλεκτόρων. Είπαν οι πολίτες με την συμμετοχή τους ότι η υπόθεση αυτή αφορά όλους μας και γι αυτό προσήλθαν ομαδικά για να ψηφήσουν.
Τώρα τι σημαίνει η εκλογή Σαμαρά για τη Νέα Δημοκρατία. Σημαίνει ότι παρά τα όσα του καταλόγισαν για αποχώρηση και δημιουργία νέου κόμματος, το ευρύ κοινό δεν επηρεάστηκε. Και δεν ενέδωσε στην Ντόρα Μπακογιάννη που κινήθηκε από την αρχή με τον αέρα της νίκης. Ορθά κάποιοι την παρομοίασαν με την Χίλαρι Κλίντον που έχασε από τον Μπάρακ Ομπάμα.
Όλες οι κινήσεις του Αντώνη Σαμαρά την επόμενη της νίκης του δείχνουν ότι κινείται ενωτικά και δεν θα διστάσει να δώσει ρόλους και σε στελέχη που υποστήριξαν την τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Βεβαίως ένα κόμμα που υπέστη μια οδυνηρή ήττα, δεν είναι προσφέρεται ή δεν είναι πόλος έλξης νέων στελεχών. Όπως είναι γνωστό επειδή η εξουσία είναι ελκυστικότερη αυτήν προσεγγίζουν περισσότερο αρκετοί της νεότερης γενιάς που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τα κοινά.
Όμως τη νίκη Σαμαρά την είδαν θετικά και πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κυρίως οι παλαιότεροι αυτούς που είχαν χαρτογραφηθεί στο λεγόμενο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Νιώθουν τον Αντώνη Σαμαρά ως αντίβαρο στην φιλοαμερικανική στάση του Γιώργου Παπανδρέου. Και θεωρούν ότι ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να δει και με αυτή την οπτική γωνία την εκλογή του και να ερμηνεύσει πολυεπίπεδα την ψήφο των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που δεν προέρχονται από τον στενό κομματικό πυρήνα.
Η καλή προσωπική σχέση του Α. Σαμαρά με τον Γ. Παπανδρέου που έγινε φανερή με την συνάντηση τους την πρώτη ημέρα της εκλογής του στην Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας δείχνει ότι δεν χρειάζονται συγκυβερνήσεις για να λυθούν τα μεγάλα θέματα όπως το οικονομικό, υπάρχουν και οι συναινέσεις. Τις είχαμε άλλωστε κατά καιρούς και στα μεγάλα εθνικά θέματα όπως το κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά και το σκοπιανό.
Αρκεί να θυμηθούμε τα όσα περί εφιάλτη είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου για την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. και το κλίμα πόλωσης και έντασης που ακολούθησε.
Βεβαίως σε όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό μένει να δούμε πιο ρόλο θα επιλέξει να παίξει η Ντόρα Μπακογιάννη. Θα επιδιώξει να υπερκεράσει τον Αντώνη Σαμαρά σε αντιπολιτευτικές κορώνες δίνοντας έτσι το στίγμα της και επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο να πει στους πολίτες ότι έτσι θα πήγαινα τη Ν.Δ. αν με είχατε εκλέξει αρχηγό ή θα κάνει πράξη την δήλωσή της ότι είναι στρατιώτης στο κόμμα. Ο χρόνος θα δείξει.