Οι business με τους Σεϊχηδες

Το μακρύ ταξίδι του Πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες, απ ότι φαίνεται απέδωσε μια συμφωνία οικονομικής συνεργασίας με τους Εμίρηδες του Κατάρ και τίποτα άλλο. Τώρα τι σημαίνει πρακτική αυτή η συμφωνία θα το δούμε στο μέλλον.
Υπό μορφή πληροφοριών διοχετεύθηκε προς τους δημοσιογράφους η είδηση που αναφέρει ότι οι ζάμπλουτοι σεΐχηδες θα επενδύσουν μέχρι πέντε δισεκατομμύρια ευρώ για να φτιάξουν σπίτια, ξενοδοχεία, πολυκαταστήματα, αεροδρόμια και λιμάνια στον χώρο του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό.
Να ξεκινήσουμε από τις επανειλημμένες περί του αντιθέτου υποσχέσεις των κυβερνητικών στελεχών που διαβεβαίωναν τους ιθαγενείς της περιοχής ότι ο χώρος θα γίνει ένα τεράστιο μητροπολιτικό πάρκο.
Να προχωρήσουμε όμως και στην ουσία μιας τέτοιας τεράστιας επένδυσης. Βεβαίως η χώρα έχει ανάγκη επενδύσεων. Και για να εισρεύσει ζεστό χρήμα στα άνυδρα ταμεία του κράτους και για να υπάρξουν ευκαιρίες για απασχόληση στην χώρα των εξακοσίων χιλιάδων ανέργων.
Όμως για να γίνει μια τέτοια επένδυση σε ένα κράτος ευνομούμενο μέλος της Ε.Ε. χρειάζονται και αρκετές προϋποθέσεις. Ο λόγος δεν γίνεται για τις γραφειοκρατικές τρικλοποδιές που βάζουν οι μανδαρίνοι για να τα αρπάξουν κάτω από το τραπέζι.
Οι προϋποθέσεις αφορούν χωροταξικές μελέτες, μελέτες χρήσης γης, διαδικασίες αδειοδοτήσεων, πολεοδομικές άδειες και τέλος απόλυτα διαφανείς διαδικασίες. Το τελευταίο και επειδή μιλάμε για δημόσια περιουσία μεταφράζεται σε προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού.
Γιατί με πρωτόκολλα συνεργασίας δεν στήνονται τέτοιες δουλειές στις οποίες εμπλέκεται και το δημόσιο. Εκτός αν κάποιοι θεωρούν το κράτος φέουδό τους και πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν big business με την κρατική γη φιλέτο χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Εν ονόματι του μνημονίου που έχει υποθηκεύσει όλη τη χώρα σε τρίτους και αγνώστους κυνηγούς ινδιάνων της άγριας δύσης, δεν μπορούν να κλείνονται δουλειές τέτοιας εμβέλειας με αδιαφανείς διαδικασίες.
Η προσέλκυση επενδυτών σε μια χώρα που δεν λέει να φτιάξει κράτος με καθαρούς κανόνες παιχνιδιού παραμένει όνειρο απατηλό. Δεν αρκεί η ψευδαίσθηση της γοητείας ή της προσωπικής επαφής για να φέρει έναν σοβαρό επενδυτή στη χώρα μας.
Χρειάζεται να επανιδρυθεί το κράτος που από παντού μπάζει. Όχι στα προεκλογικά λόγια όπως έκανε το 2004 ο Κ. Καραμανλής, ούτε στα κομματικά προγράμματα που τα γράφουν για παλαιότερα των υποδημάτων τους οι αρχηγοί των κομμάτων.
Στα έργα από τα οποία πάσχει η χώρα εδώ και δεκαετίες. Φτάσαμε στην κατάντια η πολιτική να γίνεται για τους πολιτικούς και όχι για τους πολίτες.
ΟΙ στημένες διαμάχες κανέναν δεν πείθουν. Απαιτείται πολιτικός διάλογος ουσίας.
Να απαντήσει υπεύθυνα η κυβέρνηση στα όσα είπε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη για το θέμα που αφορά την προσφορά 43 δις με spread κάτω των διακοσίων μονάδων. Γιατί η κυβέρνηση απορρόφησε μόνο τα δεκατρία από αυτά.
Γιατί αν τα είχε πάρει μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο, θα είχαν καλυφθεί οι δανειακές ανάγκες του 2010. Οι πολιτικάνικες απαντήσεις ουδέν προσφέρουν και δείχνουν ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν παντρευτεί την καρέκλα. Δεν έχουν καμιά διάθεση να προσφέρουν και δεν κάνουν αυτοκριτική για τις πράξεις και τις παραλήψεις τους. Προτιμούν τις κοκορομαχίες που έχουν πια εξαντλήσει τους πολίτες και δεν πείθουν.
Η χώρα είναι μετά το μνημόνιο έρμαιο των δανειστών της που θα επιπέσουν σύντομα να την κατασπαράξουν.
Πολλοί λένε ότι τα μέτρα που προβλέπονται στο μνημόνιο, δεν θα μπορούσε να τα εφαρμόσει καμιά κυβέρνηση λόγω υψηλού πολιτικού κόστος. Τώρα που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ αφαιρούν σημαντικό μέρος του πολιτικού κόστους.
Δηλαδή μας λένε ότι έπρεπε να εκχωρήσουμε και να υποθηκεύσουμε ακόμη και την Ακρόπολη για να γλυτώσουν οι σημερινοί φεουδάρχες το πολιτικό κόστος. Τι να πούμε τι… Μόνο λέμε ντροπή…

Απεμπόληση δικαιωμάτων

Κάθε χρόνο ένα μεγάλο τσούρμο κυβερνητικών αξιωματούχων και βεβαίως υπουργών ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της έκθεσης. Φέτος ο Πρωθυπουργός με την ευκαιρία της παρουσίας εκεί των 48 μελών της κυβέρνησης έστησε και ένα υπουργικό συμβούλιο. Έτσι τίμησε την συμπρωτεύουσα, μια και τίποτε σπουδαίο δεν είχε να ανακοινώσει για την πόλη που οι πολιτικοί την θυμούνται μόνο σε γιορτές και πανηγύρεις.
Στη διάρκεια του τριημέρου της Θεσσαλονίκης ακούσαμε πολλά, που εντείνουν την θλίψη για, αλλά και την αγωνία για το που πάει αυτή η χώρα. Που την οδηγούν οι αστοχίες των πολιτικών που διαχειρίζονται τις τύχες μας.
Ακούσαμε πολλά πρωτόγνωρα, όπως τον πρωθυπουργό να λέει ότι θα ζητήσει από τον υπουργό Οικονομίας να δει πως μπορεί να ανακουφίσει τους χαμηλοσυνταξιούχους. Δηλαδή ο πρωθυπουργός που προΐσταται θεσμικά του υπουργικού συμβουλίου, διορίζει και παύει του υπουργούς, αιτείται στην ιεραρχικά υφιστάμενο του να δει αν μπορεί να κάνει κάτι.
Φυσικά οι επικοινωνιολόγοι που έγραψαν τα λόγια αυτά στην ομιλία του πρωθυπουργού, είχαν άλλο στόχο. Να μετακυλήσουν τις ευθύνες της εξαθλίωσης των απόμαχων συμπολιτών μας, από τον καλό πρωθυπουργό στον κακό υπουργό Οικονομίας.
Εκτός αν κυριολεκτούσε ο πρωθυπουργός και το ζήτησε από τον υπουργό Οικονομίας για να το ακούσουν στις Βρυξέλες και την Ουάσινγκτον οι εκπρόσωποι της τρόικας μήπως και συναινέσουν σε μια κίνηση που θα απαλύνει τον πόνο των χαμηλοσυνταξιούχων.
Από την πρωθυπουργική ομιλία και την συνέντευξη που ακολούθησε στην Θεσσαλονίκη δεν βγήκαν σπουδαίες ειδήσεις, μια και ούτε εξαγγελίες είχαμε ούτε απαντήσεις σε ερωτήματα. Ξεχώρισαν κάποια ερωτήματα όχι όμως και οι απαντήσεις που δόθηκαν.
Ο πρωθυπουργός απέφυγε να απαντήσει σε μια ιδιαίτερα σημαντική ερώτηση που αφορούσε την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο με την Τουρκία.
Κι αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός της ότι στην διάρκεια της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα απέφυγε να θέσει ένα ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα θέμα στον Τούρκο ομόλογό του που αφορά την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μολονότι ο σχετικός φάκελος είχε ετοιμαστεί από τους διπλωμάτες μας στο υπουργείο Εξωτερικών.
Το αναπάντητο ερώτημα είναι γιατί η Ελλάδα δεν έθεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ένα θέμα ζωτικής σημασίας για τη χώρα μας και άφησε μια σημαντική ευκαιρία να χαθεί.
Στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου ίσως γνωρίζουν το γιατί, δεν το κοινοποιούν όμως στο ελληνικό λαό που πληροφορείται μόνο για τις επαχθείς υποχρεώσεις του, όχι όμως και για τα δικαιώματα του που τα διαχειρίζονται μακριά από το φως της δημοσιότητας, πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες.
Και είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά, μια και μια πιθανή εκμετάλλευση των πλουσίων κοιτασμάτων πετρελαίου στο νοτιοανατολικό Αιγαίο θα ανακούφιζε σημαντικά τη χώρα και θα ήταν η μοναδική διέξοδος από τα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, που όλοι βλέπουμε με εξαίρεση τους κυβερνώντες που εμφανίζονται να τα αγνοούν.
Σε ένα τέτοιο δεδομένο η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη αποτελεί εργαλείο για τη χώρα μας και βάζει φρένο στις διεκδικήσεις της Τουρκίας μια και την περιορίζει στη πραγματικά όρια της.
Το θέμα της ΑΟΖ, το 1982 καθιερώθηκε στο Δίκαιο της Θάλασσας και μόνο η Τουρκία πεισματικά αρνείται να αποδεχθεί. Όμως η αποδοχή του αποτελεί και απαραβίαστο όρο για κάθε υποψήφιο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η Ελλάδα δεν αξιοποιεί τα πλούσια διπλωματικά όπλα που έχει στην φαρέτρα της και αποφεύγει να τα διεκδικήσει από την Άγκυρα; Στα αυτονόητα οι έχοντες την εξουσία αποφεύγουν να δώσουν οποιαδήποτε πειστική απάντηση.

Υπουργικός πληθωρισμός

Τα προβλήματα είναι πολλά και χρειάζονται χέρια για να λυθούν. Τάδε έφη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να δικαιολογήσει την πληθώρα των υπουργών, αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών που ξεφύτρωσαν από τον μεταμεσονύχτιο ανασχηματισμό τις περασμένης Δευτέρας προς Τρίτη που είχε προαναγγελθεί, αλλά έπεσε έξω ως προς το χρόνο της εξαγγελίας του.
Θα μπορούσε να γελάσει κανείς με όλα αυτά τα καμώματα της νύχτας, που δεν έχουν προηγούμενο, και τις αστείες δικαιολογίες που τα συνόδευσαν. Θα μπορούσε και να κλάψει όμως βλέποντας όλον αυτό τον συρφετό των ανθρώπων που απαρτίζουν το νέο υπουργικό συμβούλιο.
Σε μια περίοδο που η χώρα στύβεται κυριολεκτικά οικονομικά ο Πρωθυπουργός και η πληθώρα των συμβούλων του αποφάσισαν να στήσουν υπουργικό συμβούλιο με σαράντα οκτώ ανθρώπους. Η μοναδική αλλαγή ήταν στο πρόσωπο της κυρίας Μπατσελή, που τιμωρήθηκε όχι γιατί δεν απέδωσε, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, στο έργο της, αλλά άκουσον-άκουσον, γιατί αρνήθηκε να είναι υποψήφια Περιφερειάρχης.
Και άλλοι αρνήθηκαν να τιμήσουν τη να μεγάλη καρέκλα του Περιφερειάρχη, αλλά δεν έφαγαν πόρτα από τον Πρωθυπουργό. Ενόχλησε το ύφος των δηλώσεων της διέρρευσαν τα παπαγαλάκια, για να δικαιολογήσουν τον ανασχηματισμό που τελικά μετακίνησε πρόσωπα και αναποδογύρισε αρμοδιότητες.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο τελικός αριθμός των μελών της κυβέρνησης θα φτάσει τους σαράντα εννέα, γιατί μέσα στη σύγχυση και το μπέρδεμα ξέχασαν να ορίσουν υφυπουργό Δικαιοσύνης.
ΟΙ αλλαγές ονομάτων υπουργείων και τομέων εποπτείας είναι ελληνικό φαινόμενο. Σε όλες τις χώρες τα ονόματα των υπουργείων, ο αριθμός τους και οι τομείς που εποπτεύουν είναι αναλλοίωτοι στην πορεία του χρόνου. Μόνο στην Ελλάδα, αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο τα ονόματα και οι τομείς που εποπτεύουν τα υπουργεία.
Ο πληθωρισμός όμως δεν αφορά μόνο το κυβερνητικό σχήμα, αλλά και την πληθώρα των αναπληρωτών υπουργών που έφτασαν αισίως τους επτά. Οι αναπληρωτές υπουργοί όπως είναι γνωστό δεν έχουν αρμοδιότητες που τους δίνονται από τον υπουργό. Αυτές ορίζονται με προεδρικό διάταγμα και είναι παράλληλες με τις δραστηριότητες των υπουργών.
Αυτό σημαίνει ότι ο πραγματικός αριθμός των υπουργικών καθηκόντων απλώνεται όπως ο τραχανάς. Σε μια εποχή που η χώρα βρίσκεται σε δραματικά δύσκολη οικονομική θέση, ποια σκοπιμότητα, πραγματική και όχι μικροκομματική, επέβαλε αυτή την αλλαγή, που θα έχει με μαθηματική ακρίβεια σαν αποτέλεσμα ο ένας υπουργός να μπλέκεται στα πόδια του άλλου.
Την ίδια ώρα πόσο απαξιώνεται ο νέος αιρετός Περιφερειάρχης, που τον είπαν ισότιμο των υπουργών, όταν η κεντρική διοίκηση απλώνει τα πλοκάμια της αντί να τα μαζεύει στο πλαίσιο της αποκέντρωσης της εξουσίας που επικαλείται ο περίφημος «Καλλικράτης».
Και ποιο μήνυμα περνάει στην κοινωνία που κλήθηκε να πληρώσει τον λογαριασμό της σπατάλης και της διαφθοράς, όταν η λιτότητα δεν αγγίζει την κεφαλή της εξουσίας που επεξεργάζεται τις κάθε λογής επώδυνες για τους πολίτες αποφάσεις.
Γιατί δεν είναι μόνο οι υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί με τις λιμουζίνες που επανέρχονται σταδιακά στο προσκήνιο για λόγους ασφαλείας, αλλά και προστασίας από γιαούρτια και λοιπά ζαρζαβατικά, είναι και όλος ο συρφετός που τους ακολουθεί από γραμματείς και φαρισαίους που έχουν τους τίτλους των συμβούλων που εξασφαλίζουν και τις καλύτερες αμοιβές.
Αυτή η εικόνα κάθε άλλο παρά δείχνει διάθεση για νοικοκύρεμα του κράτους. Είναικάτι σαν πλιάτσικο της εξουσίας από ανθρώπους αδαείς και ανεύθυνους.
Το αποδεικνύει άλλωστε και η φυγόπονος διάθεση των στελεχών της εξουσίας να κατέβουν στη μάχη των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.
Διατηρούν τα κεκτημένα τον υπουργικό θώκο ή τέλος πάντων την βουλευτική έδρα και δεν ρισκάρουν. Εξάλλου η περίοδος δεν προσφέρεται για πολλά – πολλά με το λαό.
Δεν έχουν άλλωστε τρόπο, ούτε επιχειρήματα να αντιμετωπίσουν την οργή των πολιτών.

Ζητούμενο η παιδεία

Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι ούτε οικονομικό ούτε καν πολιτικό. Είναι πρόβλημα παιδείας. Είναι να απορεί κανείς, πως σε μια χώρα των πεντακοσίων σχολών και είκοσι τεσσάρων ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων το πρόβλημα να εντοπίζεται στην παιδεία. Κι όμως αυτή είναι η πραγματικότητα.
Γιατί άλλο παιδεία και γνώση, άλλο παραγωγή πτυχίων χωρίς αντίκρισμα. Μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα κυριάρχησε το μοντέλο και η άποψη το παιδί μου να γίνει επιστήμονας. Η πίεση για αθρόα είσοδο σε κάποιο πανεπιστήμιο απέδωσε νε την δημιουργία νέων σχολών ανωτάτου επιπέδου. Όλα αυτά χωρίς να δει κανείς και να μελετήσει τις ανάγκες της αγοράς σε επίπεδο αγοράς εργασίας.
Έτσι έστησαν νομικές σχολές που παράγουν αφειδώς πτυχιούχους, χωρίς βεβαίως να υπάρχουν αντίστοιχες ανάγκες στην αγορά εργασίας για δικηγόρους, συμβολαιογράφους και δικαστές. Αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα πληθώρα πτυχιούχων σε αυτό τον τομέα που δεν μπορούν να βρουν δουλειά.
Ο πληθωρισμός των πτυχιούχων παρατηρείται σε πολλούς κλάδους. Αποτέλεσμα στην σημερινή συγκυρία πολλοί υποψήφιοι να καταφεύγουν σε σχολές, όπως αυτές των παιδαγωγικών ακαδημιών ή των αστυνομικών που εξασφαλίζουν με σιγουριά μια θέση στο δημόσιο, παρά σε σχολές που μέχρι χθες τις θεωρούσαν ότι προσδίδουν κύρος και καταξίωση στο κοινωνικό τους περιβάλλον.
Όμως η πληθώρα των ανωτάτων σχολών ανά την Ελλάδα, έριξε σημαντικά το επίπεδο των σπουδών και ταυτόχρονα έφτιαξε γενιές πτυχιούχων χαμηλών προσδοκιών.
Τα ΤΕΙ αναβαθμίστηκαν και έγιναν ανώτατες σχολές τετραετούς φοιτήσεως χωρίς αντίστοιχα να αναβαθμιστεί το επίπεδο των σπουδών. Το γνωστικό τους επίπεδο έγινε περισσότερο θεωρητικό και έχασαν τον στόχο τους που ήταν ο τεχνολογικός.
Δεν αναβαθμίστηκε όμως ούτε το εκπαιδευτικό τους προσωπικό, ούτε το ερευνητικό τους έργο, που πολλοί έχουν ξεχάσει ότι αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι νέες ανώτατες σχολές που φυτρώνουν τα τελευταία χρόνια σαν μανιτάρια, δεν είναι προϊόν μελέτης και συγκεκριμένων αναγκών, αλλά ανάγκες του ισχυροί πολιτικού άνδρα κάποιας περιοχής που επιδιώκει να κερδίσει μέσω αυτών μεγαλύτερη εκλογική πελατεία.
Έχουν ρόλο στρατοπέδων μια και τονώνουν οικονομικά μιαν επαρχιακή πόλη και δίνοντας δουλειά σε καφετέριες και εστιατόρια. Κάτω από αυτή την πίεση υπέκυψαν οι πολιτικοί και απέσυραν την πολύ σωστή απόφαση της Μ. Γιαννάκου που έβαλε όριο το δέκα για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Με αστείες δικαιολογίες επανέφεραν την εισαγωγή χωρίς περιορισμούς με αποτέλεσμα να έχουμε φέτος εισακτέους με λευκή κόλλα.
Με αυτή την έννοια η παραγωγή πτυχιούχων καλά κρατεί. Σχολές που είχαν μείνει χωρίς φοιτητές θα ξαναβρούν τους χαμένους πελάτες, οι καφετέριες των επαρχιακών πόλεων θα ξαναγεμίσουν και οι γκαρσονιέρες δεν θα μείνουν ξενοίκιαστες.
Οι γονείς θα καταξοδευτούν για να στείλουν το παιδί τους σε μια άλλη πόλη της Ελλάδας για να σπουδάσει και όταν έρθει αν έρθει το πτυχίο θα απογοητευθούν όταν θα διαπιστώσουν ότι άλλο σπουδές άλλο δουλειά.
Βεβαίως μέχρι πρόσφατα το χαρτί χρησίμευε για μια θεσούλα στο δημόσιο. Ο τοπικός βουλευτής καθάριζε για την εκλογική του πελατεία και βόλευε με κάθε λογής παράνομες συμβάσεις στο δημόσιο το παιδί του ψηφοφόρου του. Στη συνέχεια ο ψηφοφόρος που διατελούσε σε διαρκή ομηρία, περίμενε την οριστική τακτοποίηση που δεν ήταν άλλη από την μονιμοποίηση.
Αυτό το αλισβερίσι δεν είχε αρχή και τέλος. Με αυτή την μέθοδο τακτοποιήσεων διογκώθηκε υπέρμετρα το κράτος και μαζί του η γραφειοκρατία, η συναλλαγή κάτω από το τραπέζι και η διαφθορά.
Οι θέσεις ήταν για τους «ημετέρους» και όχι για τους ικανότερους. Για αρχές και αξίες ούτε λόγος.
Η αθρόα παραγωγή πτυχίων με κάθε λογής σπρώξιμο δεν προάγει την παιδεία, ούτε πηγαίνει την κοινωνία μπροστά. Αντίθετα την πάει πίσω μια και οι κάθε λογής απογοητευμένοι γίνονται βορά για προσηλυτισμό από κόμματα και πολιτικά πρόσωπα που έχουν κάνει επάγγελμα την στρατολόγηση
ανθρώπων χωρίς προσανατολισμό.
Η παιδεία όμως που λείπει, έχει άλλα χαρακτηριστικά. Είναι η πίστη σε αξίες και χαμένα ιδανικά. Δεν είναι το βόλεμα, οι κομπίνες και το ρίξιμο του διπλανού. Είναι η παρουσία και η συμμετοχή στα κοινά για να γίνει η κοινωνία καλύτερη. Και δεν είναι το εγώ μας, ο εαυτός μας και το προσωπικό βολεμα μας σε βέρος των άλλων.

Η αθλιότητα του ιστορικού κέντρου

Μας λένε ότι για να καθαρίσει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας από τα ναρκωτικά, το παράνομο λιανεμπόριο, τις εκδιδόμενες γυναίκες και την κάθε λογής παραβατικότητα που έχει διώξει τους πολίτες από την περιοχή και καταδυναστεύει τους εμπόρους που έχουν πέραν της κρίσης να αντιμετωπίσουν και αυτά τα φαινόμενα, θα φτιάξουν ένα διυπουργικό όργανο που θα υπάγεται στο γραφείο του Πρωθυπουργού και θα συντονίζει τους εννέα φορείς που έχουν συναρμοδιότητα σε αυτούς τους τομείς.
Στην Ελλάδα έχουμε ακούσει πολλές φορές για συντονιστικά όργανα και ανεξάρτητες αρχές. Τα αποτελέσματα μέχρι τώρα είναι απογοητευτικά και επ ουδενί δεν έχουν συμβάλλει στην εξυπηρέτηση του πολίτη ή στην ανακούφισή του από την κάθε λογής παραβατικότητα ή την γενικότερα τραυματική σχέση κράτους – πολίτη.
Οι υπηρεσίες αυτές επιβάρυναν το κράτος με προσωπικό και πρόσθεσαν ένα ακόμη γραφειοκρατικό κομμάτι στην δύσκαμπτη κρατική μηχανή. Υπάρχει βεβαίως το αντίθετο παράδειγμα που αφορά τα ΚΕΠ. Πράγματι εδώ έχουμε μια πρόοδο. Όμως τα ΚΕΠ είναι μια μπάι πας λειτουργία του κράτους.
Επειδή υπήρχε αδυναμία από πλευράς κρατικού μηχανισμού στην αποτελεσματική οργάνωση και στην άμεση εξυπηρέτηση του πολίτη δημιουργήθηκε ένας ακόμη μηχανισμός παράκαμψης αυτής της γραφειοκρατίας και βεβαίως της μικρής ή της μεγάλης συναλλαγής. Αντί λοιπόν να φτιάξουν τις υπηρεσίες και να περάσουν στο διαδίκτυο την υπηρεσία έκδοσης πιστοποιητικών έφτιαξαν μια υπηρεσία για να κάνει αυτή τη δουλειά.
Και πίσω από την υπηρεσία αυτή έχουμε το όφελος των πολιτικών που προσέλαβαν με ρουσφέτια τα πρόσωπα που στελέχωσαν τα ΚΕΠ χωρίς δηλ. τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ με αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα θέμα με την μονιμοποίησή τους. Ταυτόχρονα τους πλήρωσαν με κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση που κάποτε τελείωσαν και φτάσαμε στο αποτέλεσμα της δυστοκίας να ενταχθούν τα έξοδα αυτά στον κρατικό προϋπολογισμό.
Αλλά για να γυρίσουμε στο θέμα της αφόρητης κατάστασης που επικρατεί στο κέντρο της Αθήνας, που προσβάλει όλους μας και αποτελεί στίγμα και για τον πολιτισμό μας, δημιουργώντας παράλληλα κάκιστη εικόνα για την πόλη στα μάτια των τουριστών.
Αρκεί να δούμε την απόγνωση του εμπόρου του πεζόδρομου της Ερμού, που αντιμετωπίζει αυτή την πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, πληρώνει υπέρογκο ενοίκιο, φορολογείται πολλαπλά και ταυτόχρονα βλέπει μπροστά στο μαγαζί του να κατοικοεδρεύει ένας παράνομος με την πραμάτεια του, εμποδίζοντας τους πελάτες να δουν την βιτρίνα του και να μπουν στο κατάστημά του.
Παράλληλα τι εικόνα αποκομίζει ο τουρίστας που έρχεται στη χώρα μας από την άλλη άκρη του κόσμου και βλέπει μπροστά στα υπέροχα κτίρια της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Βιβλιοθήκης να είναι παραταγμένα εμπορεύματα, ζητιάνοι και κάθε λογής μικροπωλητές.
Με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων ανακαινίσθηκαν αρκετά ξενοδοχεία της Ομόνοιας, που όπως λένε όσοι τα προτίμησαν για την παραμονή τους είναι πολύ όμορφα και πολύ ευχάριστα στο εσωτερικό τους. Όλα αυτά εντός. Όμως αυτή η ευχάριστη ατμόσφαιρα μετατρέπεται σε ιδιαίτερα δυσάρεστη, βγαίνοντας από αυτά και βλέποντας έξω χρήστες και εμπόρους ναρκωτικών σε μια διαρκή συναλλαγή και βεβαίως ανθρώπους που αναζητούν χρήμα κλέβοντας τσάντες και πορτοφόλια.
Τώρα βεβαίως μας υπόσχονται ότι όλα τα προβλήματα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, της βιτρίνας δηλ. της πόλης για τους ξένους, θα διορθωθούν με την δημιουργία του συντονιστικού νέου οργάνου. Να το δούμε και να μην το πιστεύουμε.
Κι αυτό γιατί έχουμε βαρεθεί να ακούμε τον Δήμαρχο να μας λέει θέλω αλλά δεν μπορώ, ανάλογη απάντηση να δίνει και ο Νομάρχης, ενώ η Υπερνομάρχης να λέει ότι δεν έχει αρμοδιότητα. Όσο για τον Περιφερειάρχη δεν τον είδαμε δεν τον ακούσαμε. Βεβαίως υπάρχουν και τα υπουργεία, αλλά αυτά είναι για τους πολίτες και τα προβλήματα τους. Ασκούν πολιτική αφ υψηλού και απολαμβάνουν την εξουσία μια και οι υπουργοί δεν έχουν γι αυτά γιατί αναλώνονται στα πρωϊνάδικα των καναλιών.
Εν αναμονή λοιπόν να δούμε ποιος θα βάλει αυτό το χάος σε μια υποτυπώδη τάξη.

Οι επίορκοι και οι αδιάφοροι

Κάθε καλοκαίρι το νησί των ανέμων γίνεται είδηση. Η παρουσία πολλών επωνύμων κεντρίζει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Και είναι αλήθεια ότι η Μύκονος είναι πάντα ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρον προορισμός τόσο για τους έλληνες όσο και για τους ξένους.
Φέτος η Μύκονος έγινε είδηση και για ένα άλλο θέμα. Αυτό που αφορά την απάτη σε βάρος του Δήμου του νησιού από κάποιους επίορκους, που έδιναν πλαστά παραστατικά στους ξενοδόχους που κατέβαλαν το τέλος του 2% επί των εισπράξεων τους και παρακρατούσαν για τον εαυτό τους τα ποσά που τους κατέβαλαν οι ιδιώτες.
Βεβαίως στο Δήμο της Μυκόνου ή στη Νομαρχία Κυκλάδων ανάλογα με το που υπάγεται το κάθε θέμα, μπορεί να δει κανείς να δει δια γυμνού οφθαλμού και ένα σωρό άλλα παρατράγουδα, όπως η εκτεταμένη παράνομη δόμηση, οι παραβάσεις στις παραλίες και πολλά άλλα. Τα … στραβά μάτια σε μια περιοχή που τα ακίνητα κοστίζουν όσο ένα διαμέρισμα στην Ηρώδου Αττικού και η ομπρέλα με δύο ξαπλώστρες τριάντα ευρώ δεν μπορούν να είναι με το αζημίωτο, αλλά στο νησί όλα αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στην γκλαμουριά που προσφέρει στους επισκέπτες.
Βεβαίως η Μύκονος κοντεύει να γίνει ένα πυκνοδομημένο νησί, μια και το θέλει η μόδα, κάθε νεόπλουτος που σέβεται τον εαυτό του, να έχει και ένα σπίτι με πισίνα σε αυτό το νησί των Κυκλάδων.
Όπως όλα τα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι φορούν τα γιορτινά τους για να υποδεχθούν τους τουρίστες και τον χειμώνα ξαναβρίσκουν το ντόπιο χρώμα τους και τους ρυθμούς μιας άλλης ήσυχης και πιο ανθρώπινης ζωής.
Στη Μύκονο βεβαίως λόγω των πανάκριβων σπιτιών παραμένουν τους χειμερινούς μήνες πολλοί αλλοδαποί για να τα φυλάνε και να τα φροντίζουν.
Έτσι τα σχολεία έχουν φτάσει στη Μύκονο να έχουν στις τάξεις τους μόνο 30% ελληνόπουλα και το υπόλοιπο να καλύπτεται 70% να καλύπτεται από παιδιά μεταναστών.
Στο νησί όπως κάθε χρόνο οι ξένοι επισκέπτες προέρχονται από χώρες της Ευρώπης, αλλά και τις ΗΠΑ. Το αεροδρόμιο και το λιμάνι όπως όλοι γνωρίζουμε αποτελούν τις πύλες εισόδου και εξόδου των επισκεπτών. Είναι η πρώτη εικόνα και η τελευταία πριν αναχωρήσει κάποιος για την πατρίδα του.
Ως αυτόπτης μάρτυς αυτής της τελευταίας εικόνας στο αεροδρόμιο την επομένη της Παναγίας το απόγευμα, μπορώ τα πω ότι με άφησε άναυδο, μια και κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί δεν έχουν σε κανένα βαθμό την συναίσθηση του καθήκοντος.
Οι επισκέπτες περίμεναν τον αστυνομικό μετά το check in για να περάσουν από το μηχάνημα τις βαλίτσες τους πριν αυτές τοποθετηθούν στο αεροσκάφος. Όταν επιτέλους έφτασε δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τους ξένους επισκέπτες μια και δεν μιλούσε αγγλικά. Στη συνέχεια το όργανο της … τάξης μιλούσε στο κινητό στη γλώσσα αρκετών νεοελλήνων και έλουζε με κοσμητικά επίθετα τον φίλο του που δεν ήθελε να τον ακολουθήσει σε κάποιο μπαρ το βράδυ για κατανάλωση μπύρες.
Αργότερα ο εν λόγω αστυνομικός που είχε σιρίτια δοκίμου έφυγε από τη θέση του και άφησε τους τουρίστες να περιμένουν την επιστροφή του για να ελέγξει ηλεκτρονικά το περιεχόμενο των αποσκευών τους.
Αυτή η εικόνα σε ένα αεροδρόμιο που υποδέχεται και ξεπροβοδίζει τους τουρίστες μας δεν είναι φυσικά και η καλύτερη που θα μπορούσε να δει κάποιος που επισκέπτεται τη χώρα μας.
Κι επειδή έτυχε να βρεθώ λίγες εβδομάδες πριν σε τουριστικά θέρετρα όπως αυτά της Νότιας Γαλλίας μπορώ να κάνω δύο πολύ σημαντικές συγκρίσεις.
Άψογοι από τη μια στην εξυπηρέτηση των τουριστών που ήταν πολλοί και ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου κι από την άλλη των παραλιών μας που είναι ασύγκριτα καλύτερες από αυτές άλλων μεσογειακών χωρών, που δεν τις αξιοποιούμε επαρκώς λόγω της κακής συμπεριφοράς μας και φυσικά της νοοτροπίας μας.
Κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε συμπεριφορά. Να αντιληφθούμε την αξία της ελληνικής φύσης και των παραλιών που δεν συναντά κανείς πουθενά στον κόσμο. Ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία, που δεν ρυπαίνει και δεν στερεύει. Ήρθε λοιπόν η ώρα να την βοηθήσουμε να αποδώσει τον πλούτο που μας λείπει.

Οι διαχρονικές ευθύνες

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η μάχη εναντίον τους μοιάζει με αυτήν εναντίον της Λερναίας Ύδρας. Καθημερινά αποκαλύπτονται στοιχεία που αποδεικνύουν την καθετοποίηση της ασύστολης σπατάλης και της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα. Και δυστυχώς αυτή η οζώδης κατάσταση είναι προϊόν της μεταπολίτευσης. Προϊόν πελατειακής σχέσης πολιτικών και πολιτών.
Τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν από την εποχή της περίφημης αλλαγής. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως πρωθυπουργός αντιστεκόταν στις πιέσεις των παροχών χωρία αντίκρισμα λέγοντας ότι θέλω να δώσω αλλά η δημοσιονομική πολιτική δεν μου το επιτρέπει.
Αντίθετα ο Ανδρέας Παπανδρέου, οικονομολόγος ο ίδιος, ακολούθησε την πολιτική των παροχών με δανεικά. Έτσι το χρέος εκτινάχθηκε από το 40% του ΑΕΠ στο 110%.Είχε την άποψη ότι τα κράτη δεν πτωχεύουν και συνειδητά ακολούθησε την λύση των παροχών με δανεικά.
Την ίδια περίοδο, άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Η βιομηχανία, όπως νημάτων και υφασμάτων που ανθούσε κατέρρευσε. Μεγάλες βιομηχανίες, όπως η Πειραϊκή – Πατραϊκή το Αιγαίο και πολλές άλλες πέρασαν στα χέρια του μέσω των υπό δημόσιο έλεγχο τραπεζών που τις δανειοδοτούσαν. Αποτέλεσμα λόγω παθητικής λειτουργίας τους να κλείσουν και ο μηχανικός εξοπλισμός τους να πουληθεί για παλιοσίδερα.
Ένα σωρό τομείς της βιομηχανικής δραστηριότητας, όπως η αμυντική της επεξεργασίας μετάλλου και πολλές άλλες είχαν την ίδια τύχη. Λουκέτο εκτεταμένο σε όλη την βιομηχανική παραγωγή.
Καμιά αναπτυξιακή δραστηριότητα δεν ήρθε να υποκαταστήσει τους κλάδους που βγήκαν εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Ο τομέας της έρευνας και της καινοτομίας μπορεί να αναβαθμίστηκε σε υπουργικό θώκο, όμως ουδέν απέδωσε σε πρακτικό αποτέλεσμα.
Στην πορεία του χρόνου οι υπερδανεισμένες επιχειρήσεις έγιναν καθεστώς.
Σήμερα οι ιδιωτικές τράπεζες σε αντίθεση με το παρελθόν των κρατικών που έπαιρναν στα χέρια τους τις υπερδανεισμένες επιχειρήσεις, δεν τολμούν να αναλάβουν την διαχείριση αυτών των εταιριών.
Γνωρίζουν ότι θα χάσουν περισσότερα από το ποσό που τους οφείλεται. Γι΄ αυτό και με ενέσεις τις κρατούν στη ζωή, τις εμφανίσουν στους ισολογισμούς τους απλώς στις χορηγίες δανείων κι αποφεύγουν να τις εγγράψουν στις επισφάλειες.
Πάντως είναι απορίας άξιο πως ο τραπεζικός κλάδος της Ελλάδας, που δεν έχει στα χαρτοφυλάκια του τοξικά ομόλογα, εξακολουθεί να αναζητεί την ρευστότητα μέσω των γενναίων ενισχύσεων του κράτους που ξεπέρασαν τα εβδομήντα δισεκατομμύρια. Την ίδια ώρα η αγορά έχει ξεμείνει από ρευστό, μια και οι χρηματοδοτήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο. Για δάνεια κατοικίας ούτε λόγος. Που είναι οι διαφημίσεις των στεγαστικών δανείων με μικρά επιτόκια. Χάθηκαν μαζί με το ρευστό. Έτσι έχουμε μια αλυσίδα παρενεργειών που αρχίζουν από την καταρρέουσα οικοδομή και φτάνουν στα είδη ένδυσης, αλλά και αυτά που αποκαλούμε πρώτης ανάγκης.
Ευτυχώς παρά την δυσφήμιση που έγινε ανά τον κόσμο στο τουριστικό προϊόν μας, πολλές φορές και με ευθύνη ελληνική, το αποτέλεσμα δείχνει αρκετά καλό αν σκαφθεί κανείς ότι διαψεύσθηκαν οι Κασσάνδρες που μιλούσαν για πτώση πέραν του 20%.
Παρά τη διεθνή κρίση και την καχεξία της ελληνικής οικονομίας, σε πείσμα κάποιων που δεν θέλουν να μείνει τίποτα όρθιο για να δικαιολογήσουν την ξεπερασμένη από τους καιρούς ιδεολογία τους, οι ξένοι ήρθαν και κάποιες περιοχές που πήραν όχι το νόμο, αλλά διαφήμιση τους στα χέρια τους τα κατάφεραν αρκετά καλά.
Από την άλλη πλευρά ο Έλληνας έχει μάθει να μην χάνει τις διακοπές του. Μπορεί να κόψει από αλλού έξοδα, όμως τα μπάνια του λαού εξακολουθούν να είναι ιερή υπόθεση.
Τώρα τη θα γίνει από το Σεπτέμβρη με την επιστροφή, ένας Θεός ξέρει.
Είναι προφανές ότι τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Και ο χειμώνας θα δείξει που πάει η χώρα.
Αν το παιχνίδι των αγορών θα καταλαγιάσει, αν στην ανεργία που καλπάζει θα υπάρξει φρένο, αν θα ανοίξουν αντί να κλείνουν δουλειές.
Σ αυτό το κράτος που με ευθύνες όλων φτιάξαμε η ανάπτυξη μοιάζει με ανέκδοτο και οι εξαγγελθείσες επιχορηγήσεις επιχειρηματικών δραστηριοτήτων από ανέργους και ευπαθείς ομάδες, ανοίγουν ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε λογής λαμόγια.

Αλλαγή νοοτροπίας

Με αστερίσκους και υποσημειώσεις πέρασε η Ελλάδα το κρίσιμο πρώτο τεστ της τρόικας κι εξασφάλισε την δεύτερη δόση του Σεπτεμβρίου. Το επόμενο τεστ αντοχής θα πραγματοποιηθεί στο τέλος Οκτωβρίου και θα γίνει προκειμένου να ανάψει το επόμενο πράσινο φως που αφορά τη δόση του Δεκεμβρίου.
Όμως οι αστερίσκοι αφορούν πολλά και κρίσιμα θέματα όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η είσπραξη των φόρων από τους έχοντες, οι προβληματικές ΔΕΚΟ, οι καταχρεωμένοι Δήμοι, η εκ βάθρων αλλαγή του εισπρακτικού μηχανισμού και μια σειρά από πολλά αυτονόητα που το ελληνικό πελατειακό πολιτικό σύστημα και η εκτεταμένη διαφθορά δεν επέτρεπε να γίνουν όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολιτευτικής παρακμής.
Όπως διαπίστωσαν οι εκπρόσωποι της τρόικας, μετά τους συνταξιούχους που πλήρωσαν τον λογαριασμό καιρός, είναι να πληρώσουν και οι έχοντες προφανώς και οι κάθε λογής αεριτζήδες που εκτεταμένα φοροδιαφεύγουν μολονότι διαθέτουν σπίτια με πισίνες, σκάφη και ων ουκ έστι αριθμός ακίνητα.
Και όλα αυτά εμφανίζονται να τα έχουν αποκτήσει χωρίς τα ανάλογα έσοδα και την καταβολή των αντίστοιχων φόρων.
Πίσω όμως από αυτές τις καραμπινάτες υποθέσεις φοροδιαφυγής κρύβονται και οι αντίστοιχοι επίορκοι εφοριακοί. Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω από διακόσιοι εφοριακοί, όπως διαπιστώθηκε από τις διασταυρώσεις που έγιναν, εμφανίζονται να μην έχουν υποβάλει φορολογική δήλωση. Ούτε είναι τυχαίο εφοριακός που καρπώθηκε με την έκδοση πλαστών στοιχείων φόρο κληρονομιάς πάνω από εβδομήντα χιλιάδες ευρώ να βρίσκεται ακόμη στη θέση της.
Αν δεν προφυλακίζονται άμεσα αυτοί οι επίορκοι κι αν δεν δημεύεται στο σύνολό της η περιουσία τους, δεν θα συνετισθούν ποτέ οι υπόλοιποι που δεν είναι λίγοι που καταληστεύουν με την άνεσή τους το κράτος.
Αφού δεν μπορεί κανείς να τους κόψει το χέρι ας τους κόψει την ελευθερία και, ας τους πάρει πίσω την περιουσία που απέκτησαν με τα κλεμμένα χρήματα του δημοσίου.
Οι αυστηρές ποινές, με άμεση και όχι χρονοβόρα διαδικασία, σε επίορκους δημόσιους λειτουργούς και σε όσους φοροδιαφεύγουν με τεράστιες περιουσίες μπορούν να βάλουν φρένο στην τεράστια και ιδιαίτερα εκτεταμένη συναλλαγή και διαφθορά.
Έχουμε γίνει μάρτυρες εδώ και δεκαετίες το κράτος να εξαντλεί την αυστηρότητα του στους μικροοφειλέτες και να είναι «φιλικό» και ανεκτικό προς τους φοροδιαφεύγοντες με αμύθητη περιουσία.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι χρειάστηκε να φτάσει η χώρα στο χείλος της καταστροφής και υπό την πίεση του ΔΝΤ να αποφασιστεί κάτι να γίνει.
Αλλά και η ανεξέλεγκτη κατάσταση των οικονομικών των Δήμων και των ΔΕΚΟ που έπαιρναν δανεικά κι αγύριστα, με την εγγύηση του κράτους που καλείται τώρα να πληρώσει τα σπασμένα, είναι μια ακόμη θλιβερή πραγματικότητα της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Ανεξέλεγκτες οι δαπάνες των διοικήσεων των ΔΕΚΟ ανύπαρκτοι οι προϋπολογισμοί και παχυλοί οι μισθοί των κομματικών διοικήσεων. Αρκούσε η εύνοια του κόμματος κι από εκεί και πέρα κανένας έλεγχος. Τα υπουργεία που επόπτευαν τις ΔΕΚΟ δεν έκαναν κανένα έλεγχο στον κομματικό εγκάθετο που είχε αναλάβει το τιμόνι τους.
Αρκούσε μόνο η συναλλαγή με τις ηγεσίες των συνδικαλιστών για την επίτευξη της πολυπόθητης εργασιακής ειρήνης. Γι αυτό σήμαινε παροχές, προνόμια και βολέματα «ημετέρων».
Αλλά και στους Δήμους επίσης ανάλογη ανεξέλεγκτη κατάσταση. Από τις προσλήψεις σωρηδόν συμβασιούχων, μέχρι τα έργα άνευ ουσίας και σημασίας που εξασφάλιζαν το κάτι τι για τους άρχοντες και τους περί αυτόν.
Πως όλα αυτά θα μπουν σε μια σειρά και τάξη ένας Θεός ξέρει.
Νόμοι θα υπάρξουν και μάλιστα αυστηροί. Θα τηρηθούν όμως; Και το κυριότερο πως θα αλλάξει μια νοοτροπία βαθειά ριζωμένη σε μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που έχει μάθει να ζει και να πορεύεται με συναλλαγές κάτω από το τραπέζι;

Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια

Για να μπορέσει κανείς να ερμηνεύσει το παρόν και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον είναι φρόνιμο να ανατρέξει στο παρελθόν. Να αντλήσει εμπειρίες και να προσεγγίσει έτσι ασφαλέστερα τα σημερινά μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίσει η χώρα.
Ο πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου τότε κράτους μετά την επανάσταση του 1821 ο Ιωάννης Καποδίστριας επιχείρησε να δημιουργήσει ένα σύγχρονο νέο κράτος. Το παρελθόν του παρείχε εγγυήσεις. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών της υπερδύναμης της τότε εποχής που ήταν η Ρωσία και είχε στο ενεργητικό του ήδη πέρα από την διπλωματική διαχείριση της μεγάλης αυτής χώρας και την σύνταξη του ομοσπονδιακού συντάγματος της Ελβετίας. Ενός συντάγματος που λειτουργεί άψογα μέχρι σήμερα, αποτελώντας το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους γαλλόφωνους, γερμανόφωνους και ιταλόφωνους που ζουν σε απόλυτη αρμονία εδώ και δύο και πλέον αιώνες.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που οραματίστηκε μια ενωμένη Ευρώπη και μίλησε γι αυτή την προοπτική. Ήταν με απλά λόγια ένας άνθρωπος όχι μόνο δραστήριος και αποτελεσματικός, αλλά και οραματιστής. Μετά τη δολοφονία του από αυτούς που επιδίωκαν να μοιράσουν τα λάφυρα της απελευθερωμένης γης χάθηκε η μεγάλη ελπίδα της δημιουργίας ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.
Οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής χωρίστηκαν σε κόμματα με τίτλους, όπως Ρωσικό, Αγγλικό και Γαλλικό. Από την ονοματοδοσία αντιλαμβάνεται κανείς που ακουμπούσαν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις. Κάθε άλλο παρά σε ανεξαρτησία περέπεμπαν.
ΟΙ εσωτερικές έριδες έδωσαν την αφορμή να δοθεί η λύση από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής στο πρόσωπο του Βασιλιά Όθωνα.
Ακολούθησε ο Βασιλεία με τις γνωστές αναταραχές στην περίοδο της. Προσωπικότες όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και Ελευθέριος Βενιζέλος, έκαναν μεγάλα έργα, αλλά και πολέμους που διπλασίασαν την Ελλάδα όμως δεν μπόρεσαν να δαμάσουν το γραφειοκρατικό τέραν που ξεπήδησε από τη σύστασή του με αποτέλεσμα να έχουμε πάντα το κράτος απέναντι και όχι δίπλα στον πολίτη. Μια νοοτροπία που είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την κατάσταση στην υπό την οθωμανική αυτοκρατορία διοίκηση των υπόδουλων Ελλήνων. Παράλληλα το ρουσφέτι λέξη τουρκικής προέλευσης λέξη δεν έφυγε ποτέ από τη δημόσια, αλλά και την ιδιωτική ζωή σ όλο αυτό το διάστημα από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Αντίθετα δεσπόζει σε κάθε βήμα μας.
Μας έχει υποδουλώσει μια και όλα όσα απαγορεύουν οι νόμοι τα επιτρέπει το ρουσφέτι. Αποτέλεσμα ένα κράτος που σε όλα του τα επίπεδα να μην λειτουργεί χωρίς το απαραίτητο λάδωμα. Το σύστημα παράλληλα εξασφάλισε την ατιμωρησία σε κάθε επίορκο δημόσιο λειτουργό με αποτέλεσμα το πάρτι καλά να κρατεί.
Τα δάνεια ή η κάθε λογής βοήθεια να φτάνουν στον προορισμό τους κατά ένα μικρό ποσοστό του αρχικού ποσού. Τα πολλά κατέληγαν στις τσέπες των επιτηδείων.
Με αυτή την «λογική» οδηγηθήκαμε εν έτι 2010 στις αγκάλες του ΔΝΤ. Το πιο οδυνηρό είναι ότι έναντι των χρεών τους εκχωρήσαμε το δικαίωμα να εκποιήσουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού δημοσίου. Ακόμη και την Ακρόπολη. Κι όλα αυτά σε μια δημοκρατική κατά τα άλλα χώρα, χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Ερήμην ημών που λένε.
Ο πολίτης παραμένει στο περιθώριο και οι θύτες ανέλαβαν να σώσουν τα θύματα τους. Ζητούμενο σε αυτή τη χώρα για τους πολλούς που πληρώνουν τους φόρους τους που εκπληρώνουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις είναι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Να σε σέβεται το κράτος, να σου αποδίδει με υπηρεσίες τα όσα έχεις εσύ καταβάλει να υπάρχει ισονομία και ίσες ευκαιρίες να νιώθεις σαν πολίτης το κράτος δίπλα σου και όχι απέναντί σου.
Απ όλα αυτά τι άραγε εισπράττει ο πολίτης που δεν έχει βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι;

Τεστ αντοχής για πολίτες(Β18)

Το τεστ αντοχής των μεγάλων ελληνικών τραπεζών πήγε καλά, πράγμα που σημαίνει ότι ο ασθενής έχει περιθώρια να ανακάμψει. Να και κάτι ελπιδοφόρο μετά από ένα εννεάμηνο κατήφειας και απογοήτευσης που έχει κυριεύσει την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας.
Βεβαίως τώρα όλοι περιμένουν την σημερινή αντίδραση των αγορών, που μέσω του Χρηματιστηρίου θα επιβεβαιώσουν τα θετικά αποτελέσματα των τεστ αντοχής.
Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες τα πήγαν καλά, με εξαίρεση την Αγροτική, για την οποία αποφασίστηκε η άμεση αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της, με την συμμετοχή του κράτους, απομακρύνει τους φόβους πολλών πολιτών και την αγωνία τους για την ασφάλεια των καταθέσεων τους.
Στο ευρωπαϊκό τεστ αντοχής, στο οποίο πήραν μέρος ενενήντα μια τράπεζες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτω από τη βάση του έξι πήραν επτά τράπεζες, μια Ελληνική, μια Γερμανική και πέντε Ισπανικές.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την μεγαλύτερη βαθμολογία, από ελληνικής πλευράς, συγκέντρωσε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ενώ οριακά με έξι πέρασε η Πειραιώς.
Αυτό έρχεται να απορρίψει πολλούς μύθους. Τόσο αυτούς που απορρίπτουν συλλήβδην τις κρατικές τράπεζες, λόγω δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, όσο και εκείνους που νόμιζαν ότι το μέγεθος είναι το μόνο στοιχείο του πρωταθλητισμού στον τραπεζικό σύστημα.
Όμως το αποτέλεσμα των τεστ αντοχής των ευρωπαϊκών τραπεζών προσφέρεται και για άλλες σκέψεις και προσεγγίσεις.
Αν συγκριθεί με το αντίστοιχο αμερικανικό που πραγματοποιήθηκε μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση θα διαπιστώσει ότι μολονότι ήταν μικρότερης δυσκολίας εν τούτοις έκοψε περισσότερες από τις μισές τράπεζες που πήραν μέρος σε αυτό.
Η Ε.Ε. με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική επιδιώκει να κρατήσει υψηλά τη σημαία του ευρώ και βεβαίως δεν έσπευσε να τυπώσει χρήματα για να αντιμετωπίσει την κρίση κάτι που από την πλευρά τους έκαναν οι ΗΠΑ ρίχνοντας στην αγορά τρισεκατομμύρια δολαρίων για να σώσουν όχι μόνο το καταρρέον τραπεζικό τους σύστημα, αλλά και την ίδια τους την οικονομία.
Παρ όλα αυτά με σκεπτικισμό αντιμετώπισαν οι αμερικανοί αναλυτές τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού τεστ αντοχής, πράγμα που σημαίνει ότι ο ακήρυκτος οικονομικός πόλεμος Ευρώπης-Αμερικής καλά κρατεί.
Η όλη προσπάθεια από την αντίπερα όχθη του ατλαντικού, κατατείνει στην πίεση προς το ευρώ, προκειμένου να κατρακυλήσει σε χαμηλότερα επίπεδα η ισοτιμία του με το δολάριο, καθώς και στην διατήρηση της αναταραχής της ευρωζώνης που θα εμποδίσει την καθιέρωση του ευρώ και από άλλα μέλη της Ε.Ε.
Με αυτή την έννοια και επειδή η Ελλάδα είναι ο οικονομικά μεγάλος ασθενής της Ε.Ε. αποτελεί τον αδύναμο κρίκο με τον οποίο παίζουν οι Αμερικανοί και μέσω του ΔΝΤ που ελέγχουν.
Παρά τα θετικά αποτελέσματα του πρώτου εξαμήνου σε όλους σχεδόν τους κόκκινους δείκτες και την δραστική μείωση των ελλειμμάτων, η τρόικα που έρχεται να μας κάνει έλεγχο, επικεντρώνει την προσοχή της στις ΔΕΚΟ, τα νοσοκομεία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και στην υστέρησης των εσόδων του α΄ εξαμήνου.
Παρά το γεγονός ότι το ισοζύγιο σε αυτούς τους τομείς δράσης του δημοσίου είναι ιδιαίτερα αρνητικό, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα από τη μια στιγμή στην άλλη. Γιατί πέρα από την αναδιοργάνωση που επιβάλλεται χρειάζεται και κάτι δυσκολότερο να γίνει, η αλλαγή νοοτροπίας. Κι αυτό είναι το δυσκολότερο και φυσικά το ζητούμενο.

Τα ξεθωριασμένα συνθήματα

Σε αυτό τον τόπο έχουμε χορτάσει εδώ και τριάντα χρόνια από λόγια. Στην αρχή μας μίλησαν για Αλλαγή. Στη συνέχεια για Εκσυγχρονισμό. Ακολούθησε η Επανίδρυση του Κράτους και τέλος το … είμαστε Αντιεξουσιαστές στην Εξουσία.
Με αυτές τις λέξεις που έβαλαν στο στόμα των πολιτικών οι επικοινωνιολόγοι της ημεδαπής και της αλλοδαπής προφανώς εννοούσαν ότι οι διαχειριστές της εκτελεστικής εξουσίας θα μεταμόρφωναν το άσχημο και κακό απέναντι στους πολίτες κράτος σε όμορφη .. πριγκιποπούλα.
Τι έγινε όμως στην πράξη όλα αυτά τα τριάντα χρόνια; Πόσο άλλαξε το κράτος; Πόσο εκσυγχρονίσθηκε, πόσο επανιδρύθηκε; Ένα μεγάλο τίποτα. Θα λέγαμε μια τρύπα στο νερό. Μόνο μεγάλα λόγια και μηδέν αποτέλεσμα.
Το κράτος παραμένει γραφειοκρατικό, αναποτελεσματικό, εχθρικό απέναντι στον πολίτη. Οι υπηρεσίες που παρέχει είναι νωχελικές. Για να υπάρχει μια κάποια κινητικότητα χρειάζονται το περίφημο γρηγορόσημο.
Η διαφθορά διαπερνά όλες τις βαθμίδες του δημόσιου τομέα και αν κάποιος συλληφθεί κλέπτων οπώρας αντιμετωπίζεται από το διαβρωμένο σύστημα με υπέρμετρη επιείκεια. Ως γνωστόν κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.
Όλοι έχουμε μιλήσει με κάποιο αλλοδαπό που ήρθε με τουριστική βίζα για να εργασθεί στην Ελλάδα. Γι όλοι έχουμε ακούσει για την ταρίφα των 3.000 ευρώ που πληρώθηκαν αυτές οι βίζες.
Για να φύγουμε από τους έξω επίορκους και να περάσουμε στους εντός των τειχών. Στις πολεοδομίες ταρίφα για κάθε διαδικασία αδειοδότησης.
Ανάλογη και η σχέση στις εφορίες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τον υπουργό εν ενεργεία που σε χορό κλαδικού σωματείου είπε να πέσουν οι ταρίφες.
Ο πολίτης σε αυτή τη χώρα που πάει με το σταυρό στο χέρι είναι περίπου διωκόμενος. Αντίθετα οι έχοντες άκρες την βγάζουν καθαρή. Με το χρήμα και τις διασυνδέσεις που διαθέτουν αλλάζουν ακόμη και νόμους.
Βεβαίως σε αυτό τον τόπο που λείπουν οι γάτες δηλ. απουσιάζει παντελώς το κράτος δικαίου, χορεύουν τα ποντίκια, δηλ. τα τρωκτικά που έχωσαν το χέρι τους βαθιά στην τσέπη των δημόσιων ταμείων με αποτέλεσμα την υπερχρέωση και την υπογραφή του Μνημονίου με την οποία εκχωρήθηκε σημαντικό μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας σε διεθνείς οργανισμούς.
Παρά τα όσα κατά καιρούς μας λένε το κτηματολόγιο είναι ακόμη στα πρώτα του βήματα εν έτει 2010, αφού πέρασε από ιστορίες με άγρια θηρία που είχαν σαν αποτέλεσμα ένα τσουχτερό πρόστιμο για τη χώρα μας από την Ε.Ε.
Το δασολόγιο και οι χρήσεις γης είναι ακόμη μια θολή υπόθεση και οι φωτιές που ανάβουν κάθε καλοκαίρι φτιάχνουν νέους οικισμούς από το πουθενά παρά τις μεγαλόστομες δηλώσεις ότι η καμένη γη θα γίνει και πάλι δάσος. Οι αετονύχηδες τα καταφέρνουν πάντα σε αυτό το παραλυμένο κράτος. Πολλοί λένε ότι δεν φταίνε οι πολιτικοί, φταίμε κι εμείς οι πολίτες που ζητάμε να νομιμοποιήσουμε την κάθε λογής παρανομία.
Όμως ποιο όφειλαν να φτιάξουν νόμους καθαρούς και ξάστερους; Ποιοι ευθύνονται για την πολυνομία που επιτρέπει να ερμηνεύονται κατά βούληση οι νόμοι; Ποιοι ευθύνονται για την απουσία της αξιοκρατίας στο δημόσιο τομέα; Ποιοι ευθύνονται για την ατιμωρησία των επιόρκων δημοσίων λειτουργών; Ποιοι άφησαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση να ξοδεύει χωρίς κανένα έλεγχο; Ποιοι έφτιαξαν άπειρους Οργανισμούς του δημοσίου που προσλαμβάνουν και ξοδεύουν ανεξέλεγκτα;
Μήπως οι πολίτες έφτιαξαν αυτό το κράτος-τέρας που δεν γνωρίζει πόσους και πως μισθοδοτεί; Δεν γνωρίζει ποια και πόσα επιδόματα παίρνουν. Για να μην πούμε για τις άπειρες σχεδόν εικοσαμελείς επιτροπές που στήνονται με μοναδικό σκοπό να πολλαπλασιάσουν τις αμοιβές των φίλων στο δημόσιο.
Αυτό το χάος δεν αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες. Θέλει δραστικά μέτρα για να αλλάξει από την κορυφή έως τα νύχια. Και το ερώτημα είναι αν μπορεί και ποιος μπορεί να παίξει τον ρόλο του κακού που σημαίνει στην πράξη όλα από την αρχή, προκειμένου να ωφεληθεί τελικά το σύνολο της κοινωνίας.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι(Β17)

Όταν κάποιος είναι καταχρεωμένος και δεν μπορεί να βάλει σε μια τάξη τα του οίκου του, φυσικό επακόλουθο είναι να έχει την αντίστοιχη αδυναμία να νοικοκυρέψει την μικρή ή μεγάλη επιχείρηση που διατηρεί.
Αυτή η αδυναμία δεν μπορεί να ισχύει στο σπίτι του και να μην ισχύει στην επιχείρηση του.
Όταν λοιπόν τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι καταχρεωμένα και έχουν προεξοφλήσει κρατικές επιχορηγήσεις μέχρι και το 2015, πως θα μπορούσαν να έχουν συμπεριφορά νοικοκύρη στα δημόσια οικονομικά; Με αυτό και μόνο το στοιχείο μπορεί κανείς αβίαστα να συμπεράνει το πώς και το γιατί της σημερινής οικονομικής τραγωδίας που βιώνει η χώρα.
Όταν επίσης δει κανείς, ότι τα χοντρά ποσά 96,8 εκατομμύρια ευρώ και 105 εκατομμύρια ευρώ των δανείων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στο σύνολο των 231,8 εκατομμυρίων που δανείστηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα τα πήραν από την Αγροτική καταλαβαίνει επίσης κάποιος το πώς τα πήραν μια και η τράπεζα αυτή είναι κρατική.
Με απλά λόγια Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει και φυσικά διακομματική συναίνεση με τη λογική το ένα χέρι νίβει τα άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
Βεβαίως δάνεια έχουν πάρει και άλλα κόμματα, ανάλογα με το κοινοβουλευτικό τους μέγεθος πλην του ΛΑΟΣ.
Και να σκεφθεί κανείς ότι οι επιχορηγήσεις των ελληνικών κομμάτων είναι τέσσερεις φορές επάνω σε απόλυτους αριθμούς από αυτές που χορηγούνται στα Αγγλικά κόμματα που απευθύνονται σε εξαπλάσιο ακροατήριο.
Επικαλούνται τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις ως πρόσχημα για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Πάντως η μόνη πρόωρη αφορούσε τις βουλευτικές εκλογές του 2009 και καμία άλλη που τέλος πάντων από μόνη της δεν δικαιολογεί την απίστευτή κομματική κακοδιαχείριση.
Βάζουν και στην συζήτηση την διαφάνεια που προκύπτει από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Για πια διαφάνεια μιλάνε όταν δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για τα χρήματα που εισπράττουν από τις κρατικές επιχορηγήσεις;
Αλλά και το μαύρο χρήμα που δεν έπαψε να ρέει όπως είδαμε από όσα είδαν το φως της δημοσιότητας στην υπόθεση Siemens, δείχνει ότι ορισμένα κόμματα παρά τις επιχορηγήσεις κρατούν πάντα ανοιχτές τις πόρτες τους στους προμηθευτές του δημοσίου.
Το γεγονός ότι δεν εισπράττουν τα περισσότερα κόμματα ούτε καν συνδρομές από τα μέλη δείχνει το πόσο τα πιστεύουν ακόμη και οι στρατευμένοι σε αυτά μια και δεν καταβάλουν ούτε τα ελάχιστα που απαιτούνται για την συντήρηση των γραφείων των τοπικών οργανώσεων. Όλοι οι κομματικοί θέλουν να πάρουν και όχι να δώσουν.
Μισθοδοτούν επίσης τα μεγάλα κόμματα άπειρα κομματικά στελέχη, που πληρώνονται από τον κρατικό κορβανά, κατά το πρότυπο των αριστερών κομμάτων, έχοντας μετατρέψει σε μικρογραφίες του γραφειοκρατικού και αναποτελεσματικού κράτους, το κάθε κόμμα.
Σε αυτό τον χορό της σπατάλης του δημοσίου χρήματος, αν προστεθούν και τα δεκάδες εκατομμύρια που έδιναν στα κόμματα προμηθευτές του δημοσίου υπερτιμολογόντας τα προϊόντα τους, εύκολα μπορεί να δει κανείς την άκρη του τούνελ της διαφθοράς.
Εδώ ταιριάζει αυτό που λέει ο λαός, ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι…

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι(Β17)

Όταν κάποιος είναι καταχρεωμένος και δεν μπορεί να βάλει σε μια τάξη τα του οίκου του, φυσικό επακόλουθο είναι να έχει την αντίστοιχη αδυναμία να νοικοκυρέψει την μικρή ή μεγάλη επιχείρηση που διατηρεί.
Αυτή η αδυναμία δεν μπορεί να ισχύει στο σπίτι του και να μην ισχύει στην επιχείρηση του.
Όταν λοιπόν τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι καταχρεωμένα και έχουν προεξοφλήσει κρατικές επιχορηγήσεις μέχρι και το 2015, πως θα μπορούσαν να έχουν συμπεριφορά νοικοκύρη στα δημόσια οικονομικά; Με αυτό και μόνο το στοιχείο μπορεί κανείς αβίαστα να συμπεράνει το πώς και το γιατί της σημερινής οικονομικής τραγωδίας που βιώνει η χώρα.
Όταν επίσης δει κανείς, ότι τα χοντρά ποσά 96,8 εκατομμύρια ευρώ και 105 εκατομμύρια ευρώ των δανείων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στο σύνολο των 231,8 εκατομμυρίων που δανείστηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα τα πήραν από την Αγροτική καταλαβαίνει επίσης κάποιος το πώς τα πήραν μια και η τράπεζα αυτή είναι κρατική.
Με απλά λόγια Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει και φυσικά διακομματική συναίνεση με τη λογική το ένα χέρι νίβει τα άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
Βεβαίως δάνεια έχουν πάρει και άλλα κόμματα, ανάλογα με το κοινοβουλευτικό τους μέγεθος πλην του ΛΑΟΣ.
Και να σκεφθεί κανείς ότι οι επιχορηγήσεις των ελληνικών κομμάτων είναι τέσσερεις φορές επάνω σε απόλυτους αριθμούς από αυτές που χορηγούνται στα Αγγλικά κόμματα που απευθύνονται σε εξαπλάσιο ακροατήριο.
Επικαλούνται τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις ως πρόσχημα για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Πάντως η μόνη πρόωρη αφορούσε τις βουλευτικές εκλογές του 2009 και καμία άλλη που τέλος πάντων από μόνη της δεν δικαιολογεί την απίστευτή κομματική κακοδιαχείριση.
Βάζουν και στην συζήτηση την διαφάνεια που προκύπτει από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Για πια διαφάνεια μιλάνε όταν δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για τα χρήματα που εισπράττουν από τις κρατικές επιχορηγήσεις;
Αλλά και το μαύρο χρήμα που δεν έπαψε να ρέει όπως είδαμε από όσα είδαν το φως της δημοσιότητας στην υπόθεση Siemens, δείχνει ότι ορισμένα κόμματα παρά τις επιχορηγήσεις κρατούν πάντα ανοιχτές τις πόρτες τους στους προμηθευτές του δημοσίου.
Το γεγονός ότι δεν εισπράττουν τα περισσότερα κόμματα ούτε καν συνδρομές από τα μέλη δείχνει το πόσο τα πιστεύουν ακόμη και οι στρατευμένοι σε αυτά μια και δεν καταβάλουν ούτε τα ελάχιστα που απαιτούνται για την συντήρηση των γραφείων των τοπικών οργανώσεων. Όλοι οι κομματικοί θέλουν να πάρουν και όχι να δώσουν.
Μισθοδοτούν επίσης τα μεγάλα κόμματα άπειρα κομματικά στελέχη, που πληρώνονται από τον κρατικό κορβανά, κατά το πρότυπο των αριστερών κομμάτων, έχοντας μετατρέψει σε μικρογραφίες του γραφειοκρατικού και αναποτελεσματικού κράτους, το κάθε κόμμα.
Σε αυτό τον χορό της σπατάλης του δημοσίου χρήματος, αν προστεθούν και τα δεκάδες εκατομμύρια που έδιναν στα κόμματα προμηθευτές του δημοσίου υπερτιμολογόντας τα προϊόντα τους, εύκολα μπορεί να δει κανείς την άκρη του τούνελ της διαφθοράς.
Εδώ ταιριάζει αυτό που λέει ο λαός, ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι…

Βαρύς ο επόμενος χειμώνας

Με μικρούς συμβιβασμούς η κυβέρνηση πέρασε και το ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων. Ο Ιούλιος και οι υψηλές θερμοκρασίες στάθηκε σύμμαχος της κυβέρνησης, μια και ο καύσωνας αποθάρρυνε κάθε ενδιαφερόμενο για περαιτέρω κινητοποιήσεις.
Η ευκολία στη νομοθετική «τακτοποίηση» του ασφαλιστικού δεν προδικάζει και ανάλογη ήρεμη πορεία στον μέλλον. Ήδη οι θιγόμενοι ετοιμάζονται για μια σειρά αγωγών που θα κάνουν με τις δικαστικές αποφάσεις που θα ακολουθήσουν τη ζωή των κυβερνητικών αξιωματούχων ιδιαίτερα δύσκολη.
Όπως είναι γνωστό αρκετά άρθρα του νομοσχεδίου έχουν κριθεί από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους αντισυνταγματικά και είναι θέμα χρόνου να επιβεβαιωθεί και δικαστικά αυτή η νομική γνωμοδότηση.
Η κυβέρνηση αγνόησε αυτές τις γνωμοδοτήσεις επιμένοντας στην νομοθετική της ρύθμιση και αφήνοντας το πρόβλημα να αιωρείται στο μέλλον. Σε σχετικές ερωτήσεις οι αρμόδιοι υπουργοί δήλωσαν ότι αν υπάρξουν σχετικές δικαστικές αποφάσεις που θα δικαιώνουν τους πολίτες σε προσφυγές τους τόσο για τις συγχωνεύσεις των ταμείων όσο και για τις περικοπές των δώρων των συνταξιούχων, αλλά και του Λάφκα είπαν ότι αν συμβεί θα διαβουλευθούν με τους Ευρωπαίους Εταίρους και με το ΔΝΤ.
Μια ανατροπή όμως του μνημονίου μπορεί και να σημαίνει και διακοπή των δόσεων από πλευράς τρόικας μια και οι επιτηρητές καραδοκούν.
Από την άλλη πλευρά ανάσα για κυβερνητικές σκληρές για τους εργαζόμενους αποφάσεις, υπήρξε η συμφωνία εργοδοτών και εργαζομένων για μια νέα συλλογική σύμβαση εργασίας που βγάζει έξω από την αντιπαράθεση την πλευρά των εργοδοτών. Η κυβερνητική πίεση στο φίλα προσκείμενο προεδρείο της ΓΣΕΕ απέδωσε καρπούς. Το κερασάκι που έκαμψε τις αντιρρήσεις των συνδικαλιστών ήταν η αύξηση μετά ένα χρόνο στο 1,5% που είναι το ύψος του ευρωπαϊκού πληθωρισμού σε αντίθεση με τον ελληνικό που τρέχει με ποσοστό άνω του 5%.
Βεβαίως η συμφωνία τελεί υπό την αίρεση της έγκρισης του ΔΝΤ κάτι που χωρίς περιστροφές δήλωσε και ο αρμόδιος υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος.
Παράλληλα οι εργαζόμενοι εξασφάλισαν την κατοχύρωση δώρων και επιδομάτων για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και των ΔΕΚΟ.
Τώρα ουδείς γνωρίζει τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν για να κρατήσουν μια τελευταία γραμμή άμυνας στην θηριώδη αφαίμαξη των εισοδημάτων τους που πίπτει ως πέλεκυς επί της κεφαλής τους.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι ο προσεχής χειμώνας θα είναι ο πιο οδυνηρός που έζησαν οι πολίτες αυτής της χώρας μετά το τέλος του πολέμου. Η ύφεση θα κτυπήσει κόκκινο και η ανεργία θα ξεπεράσει το 15%. Σε αυτό το κύμα ανεργίας με τις επιχειρήσεις να κλείνουν η μια μετά την άλλη με πιο άραγε αναπτυξιακό πρόγραμμα θα απαντήσει άραγε η κυβέρνηση;
Αισίως βρισκόμαστε στο Ιούλιο, με την Βουλή κλειστή και το αναπτυξιακό νομοσχέδιο να αγνοείται.
Όταν ο κλάδος της οικοδομής μαραζώνει, ο τουρισμός παρουσιάζει πτώση και η εμπορική κίνηση έχει σοβαρά μειωθεί, πως απαντά και με πιο αναπτυξιακό πρόγραμμα η κυβέρνηση;
Βεβαίως και λόγω της θηλιάς που έχει βάλει το ΔΝΤ στις δημόσιες επενδύσεις το κράτος αδυνατεί να υποκαταστήσει τον ιδιωτικό τομέα στο σκέλος αυτό της ανάπτυξης.
Με τα λουκέτα στα πάσης φύσεως μαγαζιά να πολλαπλασιάζονται καθημερινά το αύριο μοιάζει τώρα πιο δύσκολο για κάθε μορφής εμπορική δραστηριότητα σε Αθήνα και περιφέρεια.
Το θέμα είναι αν θα επιβιώσει το υποζύγιο μετά την αφαίρεση του σανού από τον στάβλο. Δύσκολοι καιροί για όσους θα ζήσουν αυτό τον χειμώνα σε αυτή την χώρα του ακαταλόγιστου των πολιτικών ευθυνών.

Το κόλπο των επιτροπών(Β16)

Τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης αφορούν τα κλειστά επαγγέλματα. Ήδη το καμποτάζ έχει υψηλό τουριστικό κόστος, ενώ δικηγόροι μηχανικοί ιδιοκτήτες φορτηγών και ταξί, βρίσκονται σε θέση μάχης.
Η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να μην κάνει πίσω αδιαφορώντας για το υψηλό πολιτικό κόστος που συνεπάγεται το άνοιγμα στον ανταγωνισμό.
Το πόσο θα συμβάλει στην οικονομική ανάκαμψη το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι ακόμη ζητούμενο σε μια εποχή κρίσης που μαστίζει από την οικοδομή και τις μεταφορές μέχρι τις συναλλαγές.
Από την άλλη πλευρά στα κρατικά νοσοκομεία που γίνεται το πάρτι καλά κρατεί με υλικά που έχουν κόστος επτακόσια ευρώ και χρεώνονται πάνω από είκοσι χιλιάδες. Ο εκβιασμός επίορκων γιατρών και κυκλώματος προμηθειών με την ζωή των ασθενών οδηγεί το κράτος σε μια πρωτοφανή αιμορραγία.
Παρά τις εξαγγελίες της αρμόδιας υπουργού όλα είναι στον αέρα, μια και πολλές ακόμη νέες διοικήσεις των νοσοκομείων δεν έχουν ακόμη ορισθεί. Η πολύμηνη ακυβερνησία δεν βοηθά να συγκρατηθούν τα έξοδα που καλπάζουν επιβαρύνοντας εισέτι τα ασφαλιστικά ταμεία.
Θα ήταν αχρείαστες οι περικοπές των συντάξεων αν δεν υπήρχε το όργιο στις προμήθειες υλικών για εγχειρίσεις καρδιοπαθών και ανθρώπων με ορθοπεδικά προβλήματα. Βεβαίως ανάλογες είναι οι σπατάλες στο φάρμακο που τον τελευταίο καιρό έχουν υπερδιπλασιασθεί.
Όμως το σύστημα σπατάλης του δημοσίου δεν πλούτιζε μόνο κάποιους επίορκους γιατρούς, για να μοιράσει το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη έφτιαχνε κάθε λογής και μορφής πολυπρόσωπες επιτροπές με μηνιαίες αμοιβές που έφταναν έναν επιπλέον μισθό για δυο τρεις συνεδριάσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι έφαγαν μόνο στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού σαράντα εκατομμύρια ευρώ για αυτές τις επιτροπές. Στο χάος αυτό ουδείς μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα πόσα σπαταλάει το κράτος για κάθε μορφής και λογής επιτροπές.
Όταν το κόλπο των επιτροπών χρησιμοποιούν στη Βουλή για να καλύψουν για να καλύψουν την απώλεια των εσόδων των βουλευτών από τις πρόσφατες μειώσεις των αποζημιώσεων τους γιατί να μην τους μιμηθούν και οι υπάλληλοι των υπουργείων και των λοιπών φορέων του δημοσίου.
Μπορεί να πλήρωσαν οι αδύναμοι συνταξιούχοι όμως δεν φαίνεται να πληρώνουν οι υπόλοιποι του σπάταλου δημόσιου τομέα με μπροστάρηδες τους βουλευτές. Μπράβο τους…

Τα επόμενα βήματα(Β15)

Αισιόδοξος για την πορεία της οικονομίας μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού εμφανίστηκε ο υπουργός Οικονομίας Γ. Παπακωνσταντίνου μιλώντας την περασμένη εβδομάδα σε εκδήλωση του ελληνοαμερικανικού επιμελητηρίου.
Για να υποστηρίξει την αισιοδοξία αυτή αναφέρθηκε στα αποτελέσματα του πρώτου εξαμήνου σύμφωνα με τα οποία το ταμειακό έλλειμμα μειώθηκε κατά 42%, το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα κατά 57%, οι δαπάνες μειώθηκαν κατά 14% και τα έσοδα αυξήθηκαν κατά 7%.
ΟΙ αριθμοί όπως είναι γνωστό έχουν πολλές αναγνώσεις. Μπορεί κανείς να αναφέρει ορισμένους και να παραλείψει κάποιους άλλους. Έτσι η εικόνα μπορεί να γίνει από θετική έως ιδιαίτερα θετική και από αρνητική έως ιδιαίτερα αρνητική.
Στους αριθμούς δεν αναφέρθηκαν για παράδειγμα από τον υπουργό Οικονομίας οι δείκτες του ΦΠΑ, που αυξήθηκαν το πρώτο εξάμηνο μόλις 1,5% έναντι του 14,5% που προβλέπεται από τον αναθεωρημένο προϋπολογισμό.
Το ασφαλιστικό ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου το χαρακτήρισε σωστό και δίκαια μεταρρύθμιση που δεν το επέβαλε το μνημόνιο αλλά το είχε ανάγκη η χώρα. Βεβαίως θα μπορούσε η προσαρμογή ηλικιών να μην ήταν τόσο βίαιη αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί την ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας.
Κατά τον υπουργό τα αρνητικά του ασφαλιστικού περιορίζονται στην μείωση μισθών και συντάξεων. Κατά τα άλλα τα υπόλοιπα είναι καλώς καμωμένα. Όμως και εδώ δεν ακούσαμε κουβέντα για τα οκτώ δις που οφείλουν ιδιώτες και δημόσιο στο ΙΚΑ κι αν είχε αυτά τα χρήματα το Ίδρυμα και την δυνατότητα να τα επενδύσει πόσο αρνητικό θα ήταν το τελικό του ισοζύγιο.
Γιατί εδώ καλούνται να πληρώσουν οι συνταξιούχοι τους μπαταξήδες οφειλέτες που δεν είναι μόνο οι ιδιώτες αλλά και το ίδιο το δημόσιο. Πόσο λοιπόν είναι δίκαιο να φορτώνονται τα βάρη όσοι δεν ευθύνονται και να ξεφεύγουν από την εισπρακτική τσιμπίδα όσοι εισφοροδιαφεύγουν;
Στο έλλειμμα που έχει σκαρφαλώσει στο 13,6% αναφέρθηκε επίσης ο υπουργός Οικονομίας που πρέπει να κατέβει ένδεκα ποσοστιαίες μονάδες στην προσεχή τριετία. Πληροφορίες αναφέρουν ότι εκτός των άλλων η κυβέρνηση σε συνεργασία με την Κομισιόν θα προχωρήσει στην αναθεώρηση του ΑΕΠ.
Τίθεται όμως το ερώτημα γιατί κάτι τέτοιο δεν έκανε τον περασμένο Νοέμβριο τότε που μας δάνειζαν οι αγορές με χαμηλά σχετικά επιτόκια για να περιορίσει το έλλειμμα σε μονοψήφιο αριθμό και να αποφύγει η χώρα τη δαγκάνα του ΔΝΤ;
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αναφέρθηκε εκτός από τα ελλείμματα που προκύπτουν από το υπερβολικό χρέος και σε έλλειμμα αξιοπιστίας.
Αυτή όμως υπονομεύθηκε δύο φορές. Μία το 2004 με την απογραφή και μια δεύτερη το 2009 μετά τις εκλογές όταν η σημερινή πολιτική ηγεσία μιλούσε για Τιτανικό και για απάτες στα διεθνή ΜΜΕ.
Πέρα από όλα αυτά τα τραγικά λάθη ζητούμενο τώρα και εν όψει του δύσκολου χειμώνα είναι η αποτελεσματική λειτουργία του κράτους, οι ριζικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα και τέλος το περίφημο νομοσχέδιο για την ανάπτυξη που ακούμε εδώ και μήνες αλλά δεν βλέπουμε.
Για να δούμε θα είναι εξ ίσου δραστικά αυτά τα μέτρα που προαναγγέλθηκαν.

Τελευταία ευκαιρία

Παρά τις απεργίες, παρά τις αντιδράσεις, παρά τη γενική κατακραυγή το ασφαλιστικό και το εργασιακό πέρασαν από τη Βουλή με μικροαλλαγές που έγιναν για τα μάτια του κόσμου, έτσι σαν ασπιρίνη σε ασθενή με σοβαρή νόσο για να δοθεί η ευκαιρία σε διάφορα παπαγαλάκια να περάσουν το μήνυμα στη σοκαρισμένη κοινωνία ότι στο τέλος, στο παρά πέντε που λένε, κάτι καλύτερο έγινε.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το σκέφθηκαν καλύτερα και δεν αντέδρασαν υπερψηφίζοντας το νομοσχέδιο. Ποιος τολμάει στις μέρες μας να κατέβει σε εκλογές. Γνωρίζουν καλά ότι θα τους πάρουν με τις πέτρες οι ψηφοφόροι. Εξάλλου δεν ξεχνούν την προεκλογική φράση του Γ. Παπανδρέου ότι λεφτά υπάρχουν. Ούτε μπορούν να αγνοήσουν τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος που καθαρά και ξάστερα δήλωσε ότι γνώριζαν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί την οικονομική κατάσταση της χώρας από τον περασμένο Αύγουστο.
Την εβδομάδα που πέρασε την Τετάρτη, η Ν.Δ. δια του Προέδρου της Αντώνη Σαμαρά έδωσε στη δημοσιότητα τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την συντομότερη έξοδο από την κρίση και κυρίως από το θανάσιμο εναγκαλισμό του ΔΝΤ και της τρόικας. Τις προτάσεις αυτές όπως ήταν φυσικό για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα τις απέρριψε μετ επαίνων η κυβέρνηση που τις χαρακτήρισε θεωρητικές.
Το ίδιο βράδυ, την Τετάρτη, ο Πρωθυπουργός κάλεσε όλους τους βουλευτές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να υπερψηφίσουν τα κυβερνητικά νομοσχέδια.
Το γεγονός ότι και τώρα την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού τα κόμματα εξακολουθούν να παίζουν με τους όρους του παρελθόντος δηλ. η κυβέρνηση να μην ασχολείται με τις προτάσεις της αντιπολίτευσης και ταυτόχρονα να της ζητάει να υπερψηφίσει τα νομοσχέδια της, δείχνει ότι ουδέν μήνυμα έλαβαν οι πολιτικές δυνάμεις από την οικονομική καταστροφή της χώρας.
Με καταγγελίες του τύπου ότι οι προηγούμενοι έκαναν απάτες και μάλιστα όταν λέγονται σε διεθνή ΜΜΕ δεν κερδίζει η χώρα ούτε ένα πόντο από την χαμένη της αξιοπιστία. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Όταν οι ξένοι ακούνε τους μεν να κατηγορούν τους δε λένε ότι όλοι ίδιοι είναι, βάζουν μηδέν στο επίπεδο αξιοπιστίας της χώρας και πάνε παρακάτω.
Έστω την υστάτη ώρα τώρα που το σκάφος βολοδέρνει στα κύματα με την αβεβαιότητα που υπάρχει για το μέλλον και με δεδομένα τα εξοντωτικά μέτρα για τους πολίτες που έχουν ήδη δρομολογηθεί, τα κόμματα ή τέλος πάντων όσα κόμματα έχουν πραγματική συναίσθηση των ιστορικών τους ευθυνών, οφείλουν να δουν μαζί τι μπορεί να γίνει, γιατί τα χειρότερα δεν πέρασαν το πιο πιθανό είναι ‘ότι έρχονται.
Οι κινήσεις Μέρκελ για αλλαγές στις υπάρχουσες συνθήκες που θα επιτρέπουν την έξοδο από το ευρώ σε χώρες που δεν συμμορφώνονται με τα κριτήρια του Μάαστριχτ, το κακό παρελθόν του ΔΝΤ σε σχέση με τις χώρες που χρηματοδότησε στο παρελθόν και τέλος το τεράστιο ελληνικό έλλειμμα που δεν διαγράφεται από τη μια στιγμή στην άλλη επιβάλλουν την αξιοποίηση όλων των δυνάμεων της χώρας για να υπάρξει μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον.
Την ίδια ώρα πέρα από τις καταγγελίες για τις σπατάλες του ενός και του άλλου, είναι απόλυτη η κυβερνητική ευθύνη να ελέγξει πέρα από τους μισθούς τα πάσης φύσεως έξοδα του κράτους. Πολύ απλά το κόστος λειτουργίας του και να επιβάλει ελέγχους αυστηρές ποινές σε όσους χρησιμοποιούν ροζ γραμμές από τα τηλέφωνα του δημοσίου ή κάνουν λογαριασμούς σε κινητά ένδεκα χιλιάδων ευρώ το μήνα.
Παράλληλα να δουν και να θεσμοθετήσουν επιτέλους αυτό που ακούμε και δεν βλέπουμε τους νέους όρους της ανάπτυξης. Γιατί μόνο όσοι δεν έχουν μάτια δεν βλέπουν τα κλειστά μαγαζιά ακόμη και σε πρωτοκλασάτες περιοχές όπως είναι η Αράχοβα ή η Μύκονος.
Οι καιροί ου μενετοί ας μην το ξεχνούν οι κάθε λογής και μορφής άρχοντες αυτής της πολιτείας που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα.

Υποκρισία και σπατάλες(B14)

Το κουβάρι του συστήματος ξετυλίγεται καθημερινά αποκαλύπτοντας πως βόλευαν στο δημόσιο τους πολύ κοντινούς τους οι πολιτικοί με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει σήμερα κανείς αρμόδιος του δημοσίου πόσοι μισθοδοτούνται στο δημόσιο τομέα.
Το αλληλοκάρφωμα αποκαλύπτει πολλές άγνωστες πτυχές του αμαρτωλού βίου των πολιτικών που θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να προσλαμβάνονται στο δημόσιο μέσω της υπηρεσίας στα πολιτικά τους γραφεία όλων των συγγενών και γενικώς ευνοούμενων προσώπων.
Κατά τα άλλα οι πληβείοι με τα ατελείωτα προσόντα μπορούν να περιμένουν.
Δεν έκαναν πίσω ούτε και εν μέσω κρίσης όταν δια της μεθόδου αυτής διόρισαν στη Βολή μια στρατιά εκατοντάδων υπαλλήλων από το παράθυρο. Μέχρι και γυμναστές προσλήφθηκαν στη Βουλή. Στις τηλεοπτικές τους παρουσίες οι αρμόδιοι και ταυτόχρονα ανεύθυνοι επικαλέστηκαν το νόμο που το επιτρέπει. Το νόμο που έφτιαξαν οι ίδιοι για να βολέψουν τους δικούς τους παιδιά, ανίψια και φυσικά τις νεαρές φιλεναδίτσες.
Εδώ ανέτρεψαν τους νόμους και τις υποχρεώσεις που ισχύουν εδώ και δεκαετίες για τα δώρα και τα επιδόματα και δεν μπορούσαν να πουν όχι στις ρουσφετολογικές προσλήψεις στη Βουλή;
Αστείες δικαιολογίες που δεν στέκουν και δεν πείθουν. Εκτός αν μας καταχωρούν όλους συλλήβδην στους μειωμένης διανοητικής αντίληψης πολίτες αυτής της χώρας.
Μέσω του αλληλοκαρφώματος μάθαμε πως διόριζαν οι υπουργοί τις θυγατέρες τους στο δημόσιο, μέσω μιας αμφισβητούμενης δεκαοκτάμηνης θητείας τους στο γραφείο του πατρός τους και εν μια νυκτί κυριολεκτικά ξεσκαρτάρισαν τα σαΐνια της ΑΓΡΟΓΗΣ τους 270 νοσηλευτές, ανθοκόμους και ζαχαροπλάστες να κάνουν την δουλειά εβδομήντα τοπογράφων-μηχανικών.
Σε κάποιες υπηρεσίες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, οι υπεραπασχολημένοι υπάλληλοι είχαν καιρό για ροζ τηλεφωνήματα που κόστιζαν δεκάδες εκατομμύρια στο δημόσιο και έκαναν λογαριασμούς στα κινητά τους που έφταναν τα 12.000 ευρώ.
Για την άνεσή τους οι υπουργοί ξόδευαν για εξοπλισμούς των γραφείων τους και εκατόν πενήντα χιλιάδες ευρώ, αγνοώντας ότι τα χρήματα αυτά είναι από δανεικά και όχι αγύριστα.
Οι υπουργοί τα κινητά τα μοίραζαν σαν μαρουλόφυλλα και όλοι οι παρατρεχάμενοι τους είχαν από ένα με περίπου an limit ευχέρεια στην ακαταλόγιστη χρήση τους.
Ποιός νοιάζεται άλλωστε γι αυτά, όλα τα είχαν χωρίς περιορισμούς και έπιναν στην υγεία των κορόιδων.
Οι δουλειές είχαν ενδιαφέρον μόνο όταν έβγαζαν κάποια μίζα γι αυτό και απουσιάζει σε όλα τα έργα και τις προμήθειες ο υποτυπώδεις προγραμματισμός. Έχουν αγοράσει εδώ και χρόνια τα ηλεκτροκίνητα τρένα, αλλά δεν έχουν τελειώσει ακόμη την ηλεκτροκίνηση του δικτύου. Η προμήθεια είναι ιερή. Γι αυτό και εκτοξεύθηκαν στα ύψη τα ελλείμματα του ΟΣΕ.
Έδωσαν σε ιδιώτες την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου Κορίνθου-Πατρών και ταυτόχρονα του επέτρεψαν να αυξήσει τα διόδια σε έναν δρόμο που μόνο τραγικά δυστυχήματα για την ώρα παράγει.
Την ίδια ώρα αδιαφορούν να βάλουν διόδια στην Εγνατία Οδό που θα εισπράττει το κράτος και θα προσθέτει έσοδα στον πολύπαθο και ελλειμματικό προϋπολογισμό.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι πρόθυμο στην σπατάλη του δημοσίου χρήματος και απρόθυμο στην υποτυπώδη οργάνωση ενός εισπρακτικού μηχανισμού.
Κατά τα άλλα όσοι δεν έφταιξαν μισθωτοί και συνταξιούχοι πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα των άλλων.

Η τιμωρία των επίορκων

Για μεταρρύθμιση μιλούν κυβερνητικά στελέχη αναφερόμενοι στην ολοκληρωτική κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους μετά τις πρόσφατες αλλαγές στα εργασιακά τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των πολιτών. Όταν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι βαφτίζουν το κρέας ψάρι, είναι φυσικό να θεωρούνται αναξιόπιστοι από τους πολίτες.
Και να σκεφθεί κανείς ότι με τα μισά από τα ετήσια ελλείμματα του ΟΣΕ θα μπορούσαν πληρωθούν τα δώρα και τα επιδόματα των συνταξιούχων, που με βάναυσο τρόπο αφαιρέθηκαν από τους απόμαχους της εργασίας, μολονότι για δεκαετίες τους κρατήθηκαν οι ανάλογες εισφορές γι αυτό το σκοπό.
Η κυβέρνηση ακόμη δεν έχει βάλει ακόμη χέρι στα τρομακτικά ελλείμματα του ΟΣΕ και στις καλένδες φαίνεται να έχει περάσει η υπόθεση των λαθραίων βαγονιών, που μετάφεραν αδήλωτα εμπορεύματα, μια και δεν έγινε γνωστό ποιοι και πως τιμωρήθηκαν από την διενέργεια αυτών των παράνομων συναλλαγών.
Σε μια τέτοια κρίση που πλήττει αδίκως πολλούς η κυβέρνηση μετά από ολιγωρία οκτώ μηνών αποφάσισε επιτέλους να διακόψει είκοσι δύο δρομολόγια σε προορισμούς που κινούνται με άδεια βαγόνια. Η όποια αναδιοργάνωση αναμένεται και να δούμε πότε θα ακολουθήσει.
Η σκληρή πραγματικότητα για τους πολίτες δεν περιορίζεται στις νέες αυξήσεις που προέκυψαν από την αύξηση του ΦΠΑ, έχει να κάνει και με νέες απεργίες στα λεωφορεία της ΕΘΕΛ που προκλήθηκε από μια άλλη απεργία στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους, που είχε σαν αποτέλεσμα την καθυστέρηση της πληρωμής των εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει τις εύκολες λύσεις για να εισπράξει και αφήνει τους πολίτες που πλήττονται καίρια απροστάτευτους ακόμη και στην απρόσκοπτη πρόσβαση στον χώρο εργασίας τους.
Ο συνταγματολόγος και υπουργός Εθνικής Άμυνας Ε. Βενιζέλος την εβδομάδα που πέρασε υποστήριξε σε συνέντευξή του στην τηλεόραση ότι το μνημόνιο είναι μέθοδος αποκατάστασης του δημόσιου τομέα, προσθέτοντας ότι τα καλά αποτελέσματα, θα επηρεάσουν θετικά τους φίλους μας στο εξωτερικό, εννοώντας προφανώς τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Βρέθηκε όμως σε αδυναμία να απαντήσει στο ερώτημα αν το μνημόνιο είναι μέρος του κοινοτικού δικαίου κι αν υπερτερεί του ελληνικού συντάγματος.
Πάντως το γεγονός ότι εκτός Βενιζέλου και Παπακωνσταντίνου ουδείς από το υπουργικό συμβούλιο βγήκε να υποστηρίξει τα μέτρα του Λοβέρδου στο ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό δημιουργεί εύλογα ερωτήματα και πολλές απορίες.
Είναι προφανές ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που αδυνατούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Στο αβέβαιο αύριο των πολιτών ακούμε υποσχέσεις που έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας μια και χθεσινές διαβεβαιώσεις ανατρέπονται την επομένη καθιστώντας τον πολιτικό λόγο κενό περιεχομένου.
Ακούμε για περικοπές στις σπατάλες του δημοσίου και περικοπές δεν βλέπουμε. Που είναι η δαμόκλειος σπάθη σε κάθε δαπάνη που είναι περιττή; Που είναι η κατάργηση των αμοιβών στις κάθε λογής επιτροπές; Ο Επίτροπος Δημόσιας Διοίκησης αποκάλυψε ότι διευθύντρια του υπουργείου Υγείας εισέπραττε παράνομα αμοιβές για την συμμετοχή της σε 31 επιτροπές. Ποια είναι αυτή η κυρία: Και γιατί δεν δημοσιοποιείται το όνομά της. Και ποιες είναι οι συνέπειες που θα υποστεί.
Αν δεν δημοσιοποιηθούν όλα αυτά τα στοιχεία πως θα ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα της κοινής γνώμης και τέλος πως η τιμωρία θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για άλλους επίορκους δημόσιους λειτουργούς;
Άραγε ακούει κανείς ή μιλάμε σε ώτα μη ακουόντων .

Τα ψεύτικα τα λόγια(B13)

Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν ακούσει πολλά λόγια από τους πολιτικούς, αλλά ελάχιστα από αυτά έγιναν πράξη. Ο Πρωθυπουργός μιλώντας στη Βουλή είπε ότι η κυβέρνησή του θέλει να ανατρέψει το σάπιο και διάτρητο σύστημα εξουσίας. Για να εμπεδώσουμε αυτή την κυβερνητική θέση πρόσθεσε με έμφαση λέγοντας ότι «με αυτή την έννοια είμαστε αντιεξουσιαστές».
Όλα αυτά βεβαίως ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά του ταλαιπωρημένου από το σαθρό σύστημα εξουσίας πολίτη. Όμως η καθημερινότητα που βιώνει απογοητεύει τον καθένα μια και το γραφειοκρατικό κράτος διαψεύδει τον πρωθυπουργικό λόγο.
Αν ο Πρωθυπουργός έκανε μια βόλτα την επομένη της ομιλίας του στις εφορίες θα έβλεπε τις ατέλειωτες ουρές στις εφορίες που για απλά θέματα όπως είναι η πληρωμή ενός παραβόλου, βάζουν τους πολίτες να στέκονται ένα ολόκληρο πρωινό.
Χάνουν δηλ. μια ημέρα εργασίας για μια απλή συναλλαγή με το δημόσιο. Είναι τόσο δύσκολο να εκδοθούν έντυπα με διάφορες αξίες παραβόλων και να τα προμηθεύονται οι πολίτες από τις τράπεζες ή τα ΚΕΠ;
Μέτρησε κανείς τις χαμένες εργατοώρες όσων στήνονται καθημερινά στις εφορίες; Ποίος πήγε να μελετήσει τα συστήματα των εφοριών της Αγγλίας των ΗΠΑ αλλά και της Κύπρου για να δει ότι οι πολίτες δεν πάνε στην εφορία και όλες οι συναλλαγές γίνονται με το ταχυδρομείο και το e-mail;
Πριν από κάθε συζήτηση για προσλήψεις εφοριακών θα έπρεπε να γίνει μια πλήρης αναδιοργάνωση με βάση τα διεθνή πρότυπα, από τις οποίες και οικονομίες σε ανάγκες προσωπικού θα προκύψουν και θα κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τον εφοριακό με τον πολίτη για να πάψουν και οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι.
Τέτοιες ενέργειες ανατρέπουν το σάπιο και διάτρητο σύστημα εξουσίας. Τέτοιες ενέργειες επιβεβαιώνουν την πραγματική και επί της ουσίας αντιεξουσιαστική δράση των κυβερνώντων.
Διαφορετικά όλοι που τα ακούμε λέμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Και σκεφτόμαστε ότι το ξεπερασμένο και χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα μας τάζει φύκια για μεταξωτές κορδέλες νομίζοντας αφελώς ότι για μια ακόμη φορά θα μας ξεγελάσει.

Οι εύκολες και αποδοτικές λύσεις(B12)

Μπορεί να βρήκαν εύκολα έσοδα από την φορολογία στα είδη ευρείας κατανάλωσης που είναι η βενζίνη τα ποτά και τα τσιγάρα, μπορεί να πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις, μπορεί να μας άλλαξαν τα φώτα με το νέο ασφαλιστικό και εργασιακό σύστημα που έφτιαξαν, αλλά δεν έκαναν ακόμη τίποτα μετά από εννέα μήνες διακυβέρνησης με τον περίφημα αναπτυξιακό νόμο που ακούμε αλλά δεν βλέπουμε.
Η μείωση μισθών και συντάξεων επιφέρει αναπόφευκτα και μείωση της κατανάλωσης κι αυτό με τη σειρά του αναδουλειές, άρα και χαμηλότερους τζίρους στην αγορά. Και όλο αυτό μεταφράζεται σε μειωμένο ΦΠΑ και φορολογητέα ύλη. Και πέρα από αυτό και περαιτέρω περιορισμό των θέσεων εργασίας. Άρα και αύξηση της ανεργίας.
Το κόλπο των βολεμάτων από όλα τα παράθυρα στο δημόσιο μας τελείωσε. Οι ψευτοεπιδοτήσεις των νέων θέσεων εργασίας, δεν πρόκειται να αποδώσουν όταν υπάρχουν αναδουλειές.
Οι σοβαρές επενδύσεις δεν έρχονται σε μια χώρα που η μίζα είναι καθεστώς αναγνωρισμένο και ευλογημένο από το παραπαίον πολιτικό σύστημα. Η απουσία τιμωρίας έχει κάνει τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς ασύδοτους.
Μπορεί να τα παίρνουν εύκολα από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους αλλά είναι ανίκανοι να πουλήσουν εδώ και εννιά μήνες τα 40 αεροπλάνα της παλιάς Ολυμπιακής που είναι κρατική περιουσία και σαπίζουν στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Την ίδια ώρα γι αυτά τα αεροπλάνα πληρώνουν χρήματα για συντήρηση και για στάθμευση στο υπό γερμανική διοίκηση αεροδρόμιο.
Την ίδια ώρα η Αθήνα παρά το σύγχρονο αεροδρόμιο που διαθέτει δεν κατάφερε να γίνει αεροπορικός συγκοινωνιακός κόμβος, όπως για παράδειγμα το Ντουμπάι, μολονότι έχει δεσπόζουσα θέση στην περιοχή λόγω επειδή το Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ένα από τα ακριβότερα αεροδρόμια της Ευρώπης.
Παράλληλα η σύμβαση που έχει υπογράψει το δημόσιο απαγορεύει την λειτουργία δευτέρου εναλλακτικού αεροδρομίου στην Αττική με αποτέλεσμα αν φυσούν πλάγιοι άνεμοι ως εναλλακτικά αεροδρόμια να έχουν προκριθεί αυτό του Ηρακλείου Κρήτης και της Θεσσαλονίκης.
Τα σχέδια κάποιων είναι το φιλέτο του παραλιακού μετώπου του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό να δοθεί σε μεγαλοεργολάβους, με το αζημίωτο φυσικά, όχι για το δημόσιο κορβανά αλλά για την τσέπη όσων θα υπογράψουν την προνομιακή αυτή παραχώρηση.
Θα βγουν και θα πουν ότι πουλώντας ξεχρεώνουμε και δεν θα επιβαρυνθούμε περισσότερο για να χάψουμε και αυτή την κομπίνα.
Κι όμως ο αεροδιάδρομος για λόγους εθνικής αλλά και γενικής αεροπορικής ασφάλειας δεν έπρεπε να καταργηθεί. Να γίνουν μόνο μικρότερα πάρκα στο παραλιακό μέτωπο με ευθύνη των δήμων Ελληνικού και Γλυφάδας και στην πάνω πλευρά, στις παλιές εγκαταστάσεις της ελληνικής και αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας ένα δεύτερο πάρκο με ευθύνη του Δήμου Αργυρούπολης.
Όσο για τη σύμβαση με την εταιρία που διαχειρίζεται το Ελ. Βενιζέλος που το απαγορεύει απλά και πρακτικά το αεροδρόμιο θα χαρακτηριζόταν στρατιωτικό θα είχε η αεροπορία τη διαχείρισή του και θα ήταν εναλλακτικό σε περιπτώσεις ανάγκης. Αυτή η διπλή χρήση συμβαίνει και αλλού, όπως για παράδειγμα στο Άκτιο.
Έτσι θα είχαμε και ρεαλιστικές λύσεις για τα πάρκα και ένα αεροδιάδρομο για λόγους ασφαλείας. Οι λύσεις αυτές όμως μολονότι εξυπηρετούν την κοινωνία δεν παράγουν χρήμα για το πολιτικό σύστημα και απορρίπτονται μετ επαίνων.

Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν

Η τρομοκρατική επίθεση μέσα στο ίδιο το γραφείο του υπουργού που έχει αρμοδιότητα την τάξη και την ασφάλεια της χώρας δείχνει το βαθμό της αδυναμίας των αρχών να προλάβουν την εγκληματική δραστηριότητα των ποικιλόμορφων και ποικιλώνυμων ομάδων που δρουν ανενόχλητες προσθέτοντας ένα ακόμη πρόβλημα στους πολίτες, αυτό της ανασφάλειας.
Και να σκεφθεί κανείς ότι η Ελλάδα διαθέτει σε αριθμό και αναλογικά με τους κατοίκους της, την μεγαλύτερη αστυνομική δύναμη σε όλη την Ευρώπη και ενδεχομένως από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως.
Τι φταίει λοιπόν και δεν παρουσιάζει ανάλογα με την δύναμή της αποτελέσματα; Η οργάνωση και η υλικοτεχνική υποδομή λένε οι συνδικαλιστές. Θα πρόσθετε κανείς και πολλά άλλα που τα διαπίστωσε προχθές ο Γ. Παπανδρέου στη Βουλή, μιλώντας στην ώρα του Πρωθυπουργού.
Είπε λοιπόν ο Γ. Παπανδρέου ότι για την κατάντια του τόπου δεν φταίνε τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά η κακοδιαχείριση, η σπατάλη, η διαφθορά και η πελατειακή σχέση.
Θα προσυπογράψουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό αυτή την διαπίστωση. Όμως δεν αρκεί η διαπίστωση, ούτε η απλή μνημόνευσή της. Γιατί τα σπασμένα για την ώρα τα πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι και όχι οι πραγματικά υπεύθυνοι που είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Γιατί σπατάλη, κακοδιαχείριση, διαφθορά, και πελατειακή λογική δεν είναι φρούτο που προέκυψε την τελευταία πενταετία. Είναι μια κατάσταση που δεσπόζει στο πολιτικό μας σύστημα εδώ πολλά δυστυχώς χρόνια.
Είναι κατάσταση που συντηρεί την οικογενειοκρατία στην πολιτική, την κληρονομική διαδοχή βουλευτικών εδρών και πρωθυπουργικών θώκων είναι κατάσταση βολεύει ορισμένα πρόσωπα της εξουσίας για να τακτοποιούν τους ίδιους, τα παιδιά τους και τα δισέγγονά τους.
Είναι προφανές ότι για τις σπατάλες δεν είναι υπεύθυνοι οι συνταξιούχοι, ούτε για τη διαφθορά, ούτε για την κακοδιαχείριση. Οι στρατιές των διορισμένων από το κόμμα της εξουσίας για να διευθύνουν οργανισμούς του δημοσίου ευθύνονται για την κακοδιαχείριση του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Όσο για την πελατειακή σχέση αυτή καθιερώθηκε από αμνημονεύτων χρόνων και αποτελούσε την ταυτότητα του πολιτικού πρωταθλητισμού. Όποιος έκανε τα περισσότερα ρουσφέτια είχε την έδρα του εξασφαλισμένη.
Να θυμίσουμε τις 250.000 των συμβασιούχων που διόρισαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2004 και κατόπιν ζητούσαν από τη Ν.Δ. ως κυβέρνηση να τους μονιμοποιήσει προσθέτοντας με περισσή ανευθυνότητα υπέρμετρα βάρη στον κρατικό προϋπολογισμό.
Με απλά λόγια, η σπατάλη, η διαφθορά, η κακοδιαχείριση και κυρίως η πελατειακή λογική αφορούν το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του. Και οι ευθύνες δεν αφορούν μόνο όσους με τις πράξεις τους έβλαψαν τον τόπο και τους πολίτες, αλλά και όσους ανέχθηκαν και δεν κατήγγειλαν αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
Με αυτή την έννοια ήταν άκαιρη η αναφορά του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ για τις απάτες του παρελθόντος υπονοώντας σαφώς την περίοδο της διακυβέρνησης από τη Ν.Δ. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις όταν τα δύο κόμματα που ασκούν την εξουσία όλα αυτά τα χρόνια βγαίνουν στα διεθνή φόρα και αποκαλούν αλλήλους απατεώνες, η εντύπωση που μένει στους τρίτους είναι αρνητική για το σύνολο της χώρας.
Το ρητό τα «οίκω μη εν δήμω» φαίνεται ότι το αγνοούν όσοι διαχειρίζονται τα κοινά με αποτέλεσμα να έχουμε όλη αυτή την αρνητική εικόνα στο κοινό ανά την υφήλιο, που για να αλλάξει θα χρειαστεί χρόνος κόπος και φυσικά χρήμα.
Η κοινή γνώμη δεν παρακολουθεί πια όλη αυτή την εκτόξευση κατηγοριών. Απλά δεν πιστεύει και δεν ελπίζει.

Ανεύθυνος συνδικαλισμός(B11)

Μεγάλες ευθύνες για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα έχουν και πολλοί συνδικαλιστές. Αντί να φροντίζουν τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των εργαζομένων στα οποία περιλαμβάνεται και η βιωσιμότητα και η παραγωγικότητα του τους περί άλλα τυρβάζουν.
Είτε εκτελώντας εντολές του κόμματος από το οποίο προέρχονται, είτε χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του συνδικαλιστή για να αναρριχηθούν στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Έχουν την ιδιότητα του επαγγελματία συνδικαλιστή, αλήθεια που ακούστηκε αυτό, και έχουν εξασφαλίσει προνόμια, ακόμη και συντάξεις.
Η πρόσφατη μεγάλη απεργία στο ΜΕΤΡΟ που καταταλαιπώρησε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους έγινε για να μονιμοποιηθούν, άκουσον-άκουσον 286 που προσλήφθηκαν προεκλογικά με ετήσιες συμβάσεις. Οι προσλήψεις αυτές κρίθηκαν ήδη παράνομες από τον Επίτροπο Διοίκησης που απαγόρευσε στην εταιρία να τις ανανεώσει. Αντί λοιπόν οι συνδικαλιστές να επικροτήσουν την ενέργεια αυτή του Επιτρόπου, εκβιάζουν με απεργιακές κινητοποιήσεις την “τακτοποίηση” βολεμένων από το παράθυρο.
Αγνοούν φυσικά ότι κάποιο άρθρο του Συντάγματος αναφέρει ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Άρα για κάθε θέση σε οποιαδήποτε επιχείρηση του δημοσίου η Πολιτεία έχει υποχρέωση να προβαίνει σε προκήρυξη, για να δίνεται έτσι η δυνατότητα σε όλους τους πολίτες να την διεκδικήσουν. Ψιλά γράμματα θα πει κανείς για τους συνδικαλιστές αυτά περί νομιμότητας.
Οι συνδικαλιστές του ΜΕΤΡΟ αντί λοιπόν να είναι οι πρώτοι θεματοφύλακες της νομιμότητας και των αξιοκρατικών διαδικασιών με προσλήψεις μέσα από ανοιχτούς διαγωνισμούς, αντί να περιφρουρούν τα οικονομικά αποτελέσματα της εταιρίας και να μην επιτρέπουν σπατάλες μέσω των ρουσφετολογικών προσλήψεων, συνεργούν με τις ενέργειές τους στην φαυλότητα των κομματικών προσλήψεων.
Αντί όλων αυτών με τις απεργίες τους εκβιάζουν ολόκληρη την κοινωνία που καλείται την ίδια ώρα να παράγει περισσότερα για να πληρώσει μέσω των φόρων τους μισθούς τους.

Τουρκικές επεκτατικές κινήσεις

Η πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα άρχισε να αποδίδει καρπούς. Ήδη τουρκικά πολεμικά πλοία κινούνται αβλαβώς γύρω από το Σούνιο, ενώ πολεμικά αεροσκάφη της γειτονικής χώρας κάνουν «φιλικές» εξορμήσεις στο Αιγαίο πετώντας σε ύψος διακοσίων μέτρων πάνω από την ελληνική φρεγάτα Σαλαμίς.
Έτσι συσφίγγονται περαιτέρω οι σχέσεις Ελλάδος Τουρκίας μετά και την υπογραφή των 22 συμφωνιών τον περασμένο μήνα στην Αθήνα.
Ανάλογα καλό κλίμα καλλιεργεί η Άγκυρα μέσω του προξενείου της στην Κομοτηνή στη Θράκη, μέσω των ελεγχόμενων ψευδομουφτήδων που εκπαιδεύουν, ή μάλλον δηλητηριάζουν την αθώα ψυχή των μουσουλμανόπαιδων με όρκους στην Τουρκία, που ποτέ δεν θα προδώσουν.
Εκεί όμως που δίνει τα ρέστα της η Άγκυρα είναι στην Κύπρο. Προς την Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται ως η χώρα που θέλει τη λύση του κυπριακού και μάλιστα την επιδιώκει μέχρι το τέλος του χρόνου, κι από την άλλη προωθεί μια πολιτική νέων τετελεσμένων στη Μεγαλόνησο.
Ο παμπόνηρος Νταβούτογλου κάλεσε τους Τουρκοκύπριους σε κλειστές συναντήσεις που είχε μαζί τους, να πάνε στις ελεύθερες περιοχές και να πάρουν πίσω τις περιουσίες τους, με σκοπό να δημιουργήσουν ένα μεικτό κράτος στο Νότο κατά το πρότυπο των συμφωνιών της Ζυρίχης του 1960, ενώ για τον κατεχόμενο Βορά θέλει ένα αμιγώς τουρκικό χώρο ο οποίος μελλοντικά θα ενταχθεί στην Τουρκία.
Όπως είναι γνωστό μια πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων βάζει φρένο στις διεκδικήσεις των Ελληνοκυπρίων για τις περιουσίες τους που βρίσκονται στα κατεχόμενα, μια και τους παραπέμπει σε μια επιτροπή που έχει στηθεί στο Βορά από την Αγκυρα και δίνει αποζημιώσεις ψιχία, προκειμένου να υφαρπάξει τις ελληνοκυπριακές περιουσίες.
Από την άλλη πλευρά η Κυπριακή Δημοκρατία που έχει ήδη δώσει ταυτότητες και ευρωπαϊκά διαβατήρια στους περισσότερους Τουρκοκύπριους με νομικό καθεστώς ελεύθερης διέλευσης, εγκατάστασης, διακίνησης κεφαλαίων και ιδιοκτησίας δεν μπορεί να αρνηθεί κάποια στιγμή την απόδοση γης και κτισμάτων στους νομίμους ιδιοκτήτες.
Με αυτά τα κόλπα η Άγκυρα, από τη μια θα υπονομεύει τις συνομιλίες, που διεξάγονται ήδη εδώ και δύο χρόνια, βάζοντας όρους που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί η Ελληνοκυπριακή πλευρά και από την άλλη προωθεί το δικό της σχέδιο Β, που δεν είναι άλλο από την οριστική κατάκτηση του Βορά και τον ασφυκτικό έλεγχο του ελεύθερου Νότου.
Όλα αυτά τα σενάρια που έχουν τεθεί ήδη σε εφαρμογή, δεν απασχολούν και δεν προβληματίζουν την Αθήνα, που περί άλλα τυρβάζει.
Με ευχολόγια και διπλωματικές αβρότητες δεν λύνονται προβλήματα. Και το κυριότερο χωρίς στρατηγικές, τακτικούς ελιγμούς και σταθερές γραμμές αμύνης δεν προωθούνται τα εθνικά συμφέροντα του ελληνισμού.
Οι συνομιλίες στην Κύπρο ανάμεσα στον Πρόεδρο Χριστόφια και το νέο ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου δεν οδηγούν σε κανένα αποτέλεσμα.
Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της Τουρκίας. Πέρα από την παγίωση των τετελεσμένων που προέκυψαν το 1974 με την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο και τη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπάρχουν και οι έποικοι που ξεπερνούν σε αριθμό τους Τουρκοκυπρίους, γεγονός που λειτουργεί ως ανάχωμα κάθε προσπάθειας επαναπροσέγγισης των δύο πλευρών.
Η σημερινή δύσκολη οικονομική συγκυρία για την Ελλάδα δίνει στην Άγκυρα ένα πρόσθετο πλεονέκτημα που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να το εκμεταλλευθεί. Μένει να αφυπνισθεί ελλαδική και κυπριακή πλευρά και να δει το κακοφορμισμένο ήδη πρόβλημα προκειμένου να αποτρέψει τα χειρότερα.

Οι δυσοίωνες προβλέψεις(B10)

Οι ελληνικές διαβεβαιώσεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και όλα βαίνουν καλώς μετά την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης δεν έχουν πείσει όπως όλα δείχνουν τις αγορές που προεξοφλούν νέα δυσμενή εξέλιξη για την πολύπαθη ελληνική οικονομία.
Σε μια έρευνα του Bloomberg το 76% των αναλυτών και των επενδυτών υποστηρίζει ότι τα πράγματα μετά την παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα δεν θα πάνε καλύτερα, αλλά χειρότερα. Και το χειρότερο ότι το 41% υποστηρίζει ότι η Ελλάδα στο τέλος αυτής της δραματικής διαδρομής θα βρεθεί εκτός ευρωζώνης.
Οι ανησυχίες των πολιτών δεν είναι διόλου τυχαίες. Η παντελής έλλειψη αξιοπιστίας του πολιτικού λόγου έχει οδηγήσει πολλούς στις αγκάλες της κάθε λογής και μορφής φημολογία.
Ποιόν να πιστέψει. Όταν καθημερινά βομβαρδίζεται κυριολεκτικά από σκάνδαλα, μίζες και χρηματισμούς. Υποστηρίζουν πολλοί ότι δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Το πρόβλημα είναι ότι και αυτοί που δεν είναι ίδιοι συναίνεσαν είτε λόγω κομματικής πειθαρχίας είτε λόγω αβουλίας στην μεγάλη κατηφόρα της χώρας.
Και δυστυχώς όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις τα ξέρα καίνε και τα χλωρά.
Το εμπορικό ισοζύγιο μας λένε ότι μειώθηκε στο 15,8%. Όμως και το νούμερο αυτό είναι δυσθεώρητα υψηλό και με δεδομένη την απουσία παραγωγής ελληνικών προϊόντων δεν έχει περιθώρια να μειωθεί περισσότερο.
Όμως τα μέτρα που ήδη υλοποιούνται ανεβάζουν στα ύψη την ανεργία. Ήδη το ποσοστό της τον περασμένο Μάρτιο έφτασε στο 11,6%.
Ζητούμενο παραμένει η ανάπτυξη που δεν φαίνεται στο ορατό μέλλον να παίρνει σάρκα και οστά. Ακόμη να φέρει στη Βουλή η αρμόδια υπουργός Λούκα Κατσέλη το νομοσχέδιο για την ανάπτυξη την ώρα που όλα τα άλλα ν/σ που αφαιρούν εισοδήματα από εργαζομένους και συνταξιούχους έχουν γίνει νόμοι και βρίσκονται εν ισχύ.
Και να σκεφθεί κανείς ότι δεν αρκεί ένας νόμος για να έρθουν στη χώρα μας επενδύσεις. Χρειάζεται να σηκώσει ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός τα μανίκια του και βεβαίως να πεισθούν οι επενδυτές ότι αξίζει να έρθουν στην Ελλάδα. Η μέχρι τώρα εμπειρία τους αποτρέπει. Να δούμε αν τα ταξίδια του Πρωθυπουργού θα αποδώσουν.
Η Λιβύη πάντως που κάλεσε τους έλληνες κατασκευαστές να δραστηριοποιηθούν και πάλι στην χώρα αυτή, χρωστάει ήδη ένα σεβαστό ποσό σε πολλούς από αυτούς.
Όλα δείχνουν ότι τα λόγια των πολιτικών δεν καθησυχάζουν τους πολίτες. Είναι δύσπιστοι γιατί δεν ταυτίζονται με τα έργα. Πέρα λοιπόν από τα επικοινωνιακά κόλπα, που καταρρέουν την επομένη, σαν χάρτινος πύργος, χρειάζονται πράξεις για να πεισθούν οι πολίτες. Κι αυτές ακόμα τις περιμένουμε.

Η απώλεια της σοβαρότητας(B9)

Όλα δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα δεν κατάλαβε τίποτα. Δεν έχει συναίσθηση ευθύνης. Εξακολουθεί να παίζει το πολιτικό παιχνίδι, με όρους ξεπερασμένους και παλαιομοδίτικους για την εποχή μας, αγνοώντας την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας τους.
Εγκλωβισμένοι εντός του κοινοβουλίου έχουν αποκοπεί από τους πολίτες και νομίζουν ότι επικοινωνούν μαζί τους, μόνο μέσω των τηλεοπτικών παραθύρων απ όπου βγαίνουν για να περάσουν τις ευθύνες στον αντίπαλό τους.
Έτσι νομίζουν ότι ξεμπλέκουν και καθαρίζουν για το άνομο παρελθόν πολλών αξιωματούχων των κομμάτων, που έχει οδηγήσει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Με αυτή την πολιτικάντικη λογική εξέδωσαν πέντε πορίσματα για το Βατοπέδι με τα οποία επιρρίπτουν ευθύνες εδώ κι εκεί. Σκοπός να θολώσουν τα νερά να κάνουν τις ευθύνες πολλές, περίπλοκες και αλληλοσυγκρουόμενες για να κλείσει η υπόθεση και να περάσει κι αυτή χωρίς συνέπειες για πολιτικά πρόσωπα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Το γεγονός της κοινωνίας που βράζει, μοιάζει να μην απασχολεί τους εκπροσώπους μας στο ελληνικό κοινοβούλιο. Με αυτά τα τερτίπια ουδόλως ικανοποιείται η οργή των πολιτών και βεβαίως δεν επιτυγχάνεται η διαφάνεια που αποτελεί κυρίαρχο αίτημα στους δίσεκτους καιρούς μας.
Παράλληλα δεν αποκαθίσταται η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου μια και κανείς πια δεν πιστεύει κανέναν, γι αυτό και όλοι ζούμε και πάλι στην περίοδο της φημολογίας που λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας για όσα μέλλει να συμβούν στο δυσοίωνο οικονομικό μας περιβάλλον. Έτσι ο κόσμος ακούει και πιστεύει ότι τυπώνουν δραχμές στο Νομισματοκοπείο και άλλα ανεύθυνα που αφορούν το ζοφερό μέλλον μας.
Τα τελευταία σενάρια για το ποσοστό των συντάξεων, απέδειξαν το κομφούζιο που κυριαρχεί γύρω από το συνταξιοδοτικό. Παρά τις όποιες διευκρινίσεις, ένα είναι βέβαιο, ότι ολόκληρο το σενάριο γύρω από τις συντάξεις δεν έχει ακόμη πλήρως αποκαλυφθεί. Υπάρχουν σκόπιμα κενά και αθέατες πλευρές του συνταξιοδοτικού.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται χωρίς στρατηγικό σχέδιο για το μέλλον μας και κινείται με την λογική της καθημερινής διαχείρισης, μια και άλλοι αποφασίζουν για μας, που δεν ψηφίσαμε, δεν εκλέξαμε και δεν νομιμοποιήσαμε δια της δημοκρατικής οδού.
Με αυτή την έννοια είναι δύσκολη και η συναίνεση των πολιτών, που βλέπουν την κυβέρνηση τους, χωρίς την έγκριση τους, να έχει εκχωρήσει σημαντικά κυριαρχικά δικαιώματα σε τρίτους.
Με δεδομένη την οργή των πολιτών, για τα παιχνιδάκια των κομμάτων με τα πέντε πορίσματα για το Βατοπέδι που επιβεβαιώνουν την άνευ ουσίας λειτουργία των Εξεταστικών Επιτροπών, μια και ουδέν απέδωσαν προς την κατεύθυνση του καταλογισμού ευθυνών όλα αυτά τα χρόνια, είναι απορίας άξιο με ποιο πρόσωπο θα εμφανιστούν αύριο οι εκπρόσωποι μας, κατά τη νομική τάξη, στην ελληνική κοινωνία για να ζητήσουν και πάλι την ψήφο των πολιτών.