Ποιότητα σπουδών και αριθμός εισακτέων στα ΑΕΙ

Ο αριθμός των εισακτέων σε κάθε πανεπιστημιακή σχολή βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτούς που προτείνονται από κάθε ίδρυμα και σε αυτούς που τελικά εισάγονται. Για παράδειγμα στη σχολή των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ, η πρόταση αφορούσε 180 φοιτητές για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος, το υπουργείο Παιδείας τους ανέβασε στους 260 και τελικά με διάφορες νόμιμες και νομιμοφανείς μετεγγραφές και εισαγωγές, αριθμός έφτασε στους 427.
Στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο για την παιδεία, η αρμοδία υπουργός αναφέρθηκε στον αριθμό των εισακτέων και στο γεγονός ότι θα λαμβάνονται στο μέλλον σοβαρά υπόψη οι προτάσεις των πανεπιστημιακών αρχών. Βεβαίως εδώ τίθεται ένα θέμα, αν σε αυτή τη χώρα θέλουμε ποιότητα σπουδών ή ποσότητα πτυχίων. Γιατί σε σχολές, όπως αυτές του Πολυτεχνείου, που η καθημερινή παρουσία είναι υποχρεωτική και τα εργαστήρια απαραίτητα, άλλο είναι το επίπεδο του αποτελέσματος όταν φοιτούν 180 άτομα, που αποτελεί και τη δυνατότητα του συγκεκριμένου τμήματος και άλλο αν φοιτούν 427, εκτός αν χρηματοδοτηθούν γενναία οι σπουδές για τον τελικό αριθμό των εισακτέων. Ο καθηγητής διαφορετική προσοχή μπορεί να δώσει στους 180 και άλλη στους σχεδόν τριπλάσιους.
Όμως, αν προκριθεί η άποψη των πανεπιστημιακών αρχών για περιορισμό των εισακτέων θα γίνει επανάσταση. Γιατί δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα βγουν και θα πουν ότι περιορίζεται η δυνατότητα των σπουδών των νέων, με τον περιορισμό των εισακτέων στα ΑΕΙ. Έτσι έχουμε φτάσει στο φαινόμενο να μιλάμε για 80.000 θέσεις σε ΑΕΙ και ΤΕΙ το χρόνο, επί συνόλου 120.000 περίπου υποψηφίων, δηλαδή δυνατότητα επιτυχίας των 2/3.
Αυτή η αθρόα εισαγωγή που δεν λαμβάνει υπόψη της τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς έχει σαν αποτέλεσμα περισσότερους πτυχιούχους, αλλά λιγότερους επιστήμονες, μπορεί να δημιουργεί ευφορία στην εισαγωγή, αλλά τεράστια προβλήματα κατά την έξοδο με το πτυχίο στο χέρι από το πανεπιστημιακό ίδρυμα.
Γιατί με αυτή τη διαδικασία παρέχονται αφειδώς πτυχία χωρίς αντίκρισμα. Το θέμα και το ερώτημα για μια σύγχρονη κοινωνία είναι αν θέλει γιατρούς, μηχανικούς και δικηγόρους χωρίς δουλειά, ή αν πρέπει να αφουγκραστεί τις ανάγκες της αγοράς και να διοχετεύσει τους νέους σε ενδεχομένως πιο προσοδοφόρες δραστηριότητες που θα τους εξασφαλίσουν απασχόληση στο μέλλον.
Ίσως είναι ανάγκη, να δει η συντεταγμένη πολιτεία, κόμματα και φορείς, το όλο πρόβλημα κατάματα και να αποφασίσουν αν πρέπει να διευρύνουν το διδακτικό προσωπικό κάποιες σχολές για να μπορούν να υποδεχτούν περισσότερους φοιτητές και να συρρικνώσουν αντίστοιχα άλλες, για να υπάρξει μια ισορροπία στην αγορά εργασίας και να μην κινδυνεύουν οι νέοι μας μετά από πολύ κόπο και οικονομική αφαίμαξη των γονιών τους να βρίσκονται σε κενό αέρος που αφορά το επαγγελματικό τους μέλλον…