Ευτυχώς που κατάλαβαν την γκάφα τους και επιχειρούν τώρα να την διορθώσουν. ‘Έριξαν τα βάρη αρχικά μόνο στους μισθωτούς και απάλλαξαν για το 2010 τους ελεύθερους επαγγελματίες, στους οποίους εντοπίζεται και η μεγαλύτερη απώλεια φορολογητέας ύλης.
Η κατακραυγή βοήθησε να ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα προέβαλε η γραφειοκρατία, αλλά και κάποιοι, που φοβήθηκαν μια μετωπική σύγκρουση με τα οργανωμένα συμφέροντα πολλών βολεμένων στη σημερινή φορολογική ασυδοσία, με αποτέλεσμα την αναθεώρηση της αρχικής απόφασης για παραπομπή της υπόθεσης για την πάταξη της φοροδιαφυγής στις καλένδες του 2011.
Δεν μπορεί από τη μια να γίνονται περικοπές μισθών και να σφίγγουν το ζωνάρι τους σε επίπεδο ασφυξίας οι μισθωτοί και από την άλλη να απολαμβάνουν πλήρη φορολογική ασυλία οι ελεύθεροι επαγγελματίες στους οποίους εντοπίζεται το μεγαλύτερο μέρος της φοροδιαφυγής.
Αλλά και το νομοσχέδιο που έφτασε στο υπουργικό συμβούλιο την περασμένη εβδομάδα δεν έτυχε της καλύτερης υποδοχής, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί από τον αρμόδιο υπουργό προκείμενου να βελτιωθεί.
Τα έσοδα είναι το ένα πρόβλημα και τα έξοδα από την άλλη, ενώ στον πνιγμένο το σωσίβιο ο δανεισμός. Τα υπέρογκα επιτόκια αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο το χρέος με αποτέλεσμα να γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη η αποπληρωμή του.
Οι συμβουλές για προσφυγή στο ΔΝΤ πληθαίνουν. Το υπέδειξε αρχικά ο Πρόεδρος της Ρωσίας λέγοντας στον Γ. Παπανδρέου να πάτε στο ΔΝΤ. Το αφησαν στη συνέχεια ανοιχτό οι ευρωπαίοι που είπαν ότι δεν θίγεται το κύρος της Ε.Ε. αν η Ελλάδα προσφύγει στο ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει ότι εμείς παρά τα όσα λέμε περί αλληλεγγύης δεν σας δίνουμε ούτε τις εγγυήσεις που ζητάτε και γι αυτό καλό θα ήταν να περάσετε τις πύλες του Ρουβίκωνα που δεν είναι άλλες από το ΔΝΤ.
Από την αντίπερα όχθη του ατλαντικού στο ΔΝΤ δηλώνουν ότι περιμένουν την Ελλάδα με ανοιχτές αγκάλες, πράγμα που σημαίνει ότι η διεθνής αξιοπιστία της Ελλάδας έπιασε πάτο.
Που είναι η ισχυρή Ελλάδα που μας έλεγε ο Σημίτης, που είναι η θωρακισμένη οικονομικά Ελλάδα που διαλαλούσε ο Καραμανλής. Όλα κατέρρευσαν και γίναμε οι ζητιάνοι της Ευρώπης που κανείς δεν καταδέχεται να μας ελεήσει.
Μπροστά σε αυτή την ολική καταστροφή πολλοί είναι εκείνοι που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και μοιάζουν με τους μουσικούς που έπαιζαν στην ορχήστρα του Τιτανικού την ώρα που βούλιαζε το πλωτό μεγαθήριο στα παγωμένα βάθη του ατλαντικού ωκεανού.
Τα ελληνικό Σύνταγμα αναφέρει σε ένα από τα άρθρα του ότι οι Έλληνες πρέπει να συνεισφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητες τους. Χρειάζεται λοιπόν όλοι να συνεισφέρουν αλλά και η κυβέρνηση να φροντίσει να υλοποιήσει το περιεχόμενο του άρθρου αυτού, έτσι ώστε όλοι να νιώθουν ότι πληρώνουν αναλογικά και δεν είναι οι πολλοί μη έχοντες τα κορόιδα που γονατίζουν και οι λίγοι οι έχοντες οι έξυπνοι που σφυρίζουν κλέφτικα μια και καταφέρνουν να ξεγλιστρούν και να απαλλάσσονται κάθε υποχρέωσης να συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια.
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
Σάββατο 20 Μαρτίου 2010
Ένας πεισματάρης ακρίτας στην Κύπρο
Λίγο πριν από το οδόφραγμα που βρίσκεται στον παλαιό δρόμο στις αγγλικές βάσεις στη Δεκέλεια, που οδηγεί στην Αμμόχωστο που είναι κατεχόμενη πόλη από τα τουρκικά στρατεύματα από το 1974 στην Κύπρο συναντά κανείς ένα υπαίθριο οπωροπωλείο. Εκείνο το απόγευμα που βρέθηκα εκεί δεν υπήρχε ψυχή. Μόνο ένα ραδιόφωνο από ένα διπλανό δωμάτιο έπαιζε δυνατά ελληνική μουσική. Στη γύρω περιοχή δεν υπήρχε ψυχή. Πίσω από το πρόχειρο αυτό μανάβικο υπήρχε ένα αγρόκτημα με εσπεριδοειδή γύρω – γύρω και μέσα σε αυτό μαρούλια, κρεμμυδάκια, ντομάτες, αγγούρια, λάχανα και κάθε λογής λαχανικά. Στο βάθος ένα σπίτι που έμοιαζε να βρίσκεται μέσα στην περιοχή που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων.
Που και που περνούσε από τον ήσυχο δρόμο κάποιο αυτοκίνητο για να περάσει στα κατεχόμενα ή να βγει από αυτά με κατεύθυνση τις ελεύθερες περιοχές. Πέρασε πάνω από μισή ώρα αναμονής όταν εμφανίστηκε από ένα χωματόδρομο ο Γιώργος Γιαννούκος που είναι ο ιδιοκτήτης του μανάβικου και του κτήματος.
Στο ερώτημα ότι είχε αφήσει χωρίς άνθρωπο το μανάβικο η απάντηση ήρθε αυθόρμητη. Η κίνηση είναι πολύ μικρή και είναι μόνος του με αποτέλεσμα όταν τρέχει για να μαζέψει τα αυγά από το κοτέτσι που βρίσκεται λίγο μακρύτερα να μην υπάρχει κανείς στο υπαίθριο μαγαζάκι του.
Η κουβέντα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον με τον 76χρονο αγρότη. Κι αυτό γιατί το ένα από τα τρία μικρά κτήματα βρίσκεται εντός της περιοχής των αγγλικών βάσεων, το σπίτι στην άλλη άκρη του κτήματος από το 2000 πέρασε στα κατεχόμενα μετά την μετακίνηση των τούρκων κατά τριακόσια μέτρα και τα άλλα δύο κτήματα πεντακόσια μέτρα παρακάτω επίσης στα κατεχόμενα από τους τούρκους εδάφη.
Παρ όλα αυτά ο κ. Γιαννούκος δεν το βάζει κάτω. Παραμένει εκεί ακρίτας και επιμένει να καλλιεργεί το κτήμα του παρά τα 76 χρόνια σε πείσμα των καιρών που θέλουν τον ισχυρό και τα όπλα να επιβάλλουν με τη βία τις αξιώσεις τους.
Στην κουβέντα μου λέει ότι από εκεί η Αμμόχωστος που είναι σήμερα κλειστή μια και δεν επιτρέπουν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα την επιστροφή των νομίμων κατοίκων της είναι τρία μόνο μίλια και πριν από το 1974 ο γείτονάς του εργαζόταν στην σημερινή πόλη – φάντασμα.
Ο δρόμος αυτός πρόσθεσε, που σήμερα χρησιμοποιείται από τους τουρκοκύπριους που εργάζονται στις βάσεις ή στις ελεύθερες περιοχές πριν από το 1974 έσφυζε από ζωή μια και πολλοί ήταν εκείνοι που τον χρησιμοποιούσαν για να πάνε στην Αμμόχωστο.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια της συνομιλίας μας σταμάτησε ένας τουρκοκύπριος που έφτασε από τα κατεχόμενα. Του είπε στα ελληνικά ότι έρχεται από την Κερύνεια και ψάχνει να βρει από κάποιο φυτώριο μια ποικιλία αμυγδαλιάς για το σπίτι του. Ο κ. Γιαννούκος με προθυμία του υπέδειξε που θα βρει αυτό που ζητούσε. Χωρίς καμιά προκατάληψη, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο γι αυτόν.
Παραπονέθηκε ότι οι τούρκοι του έκλεβαν πορτοκάλια και όταν πήγε να βάλει συρματόπλεγμα στο κτήμα του ο στρατιώτης των κατοχικών δυνάμεων του είπε υπό την απειλή του όπλου να το βάλει πιο μέσα για να αφήσει εκτεθειμένα τα εσπεριδοειδή του στο πλιάτσικο των επιδρομέων.
Τότε του είπε ότι εσύ με το όπλο κι εγώ με την αξίνα στο τέλος κάτω από την γη θα καταλήξουμε γι αυτό μην με απειλείς και άσε με να προστατεύσω τα προϊόντα μου.
Για να πάει από το κτήμα του στο σπίτι του χρειάζεται να περάσει από το φυλάκιο των τούρκων. Δεν το βάζει κάτω όμως. Περνάει από τα πλάγια για να το παρακάμψει.
Έχει τρία παιδιά μια κόρη και δύο γιούς που ζουν στην Δερύνεια. Ο ένας του γιός όμως μολονότι σπούδασε, επέστεψε στην πατρώα γη και καλλιεργεί ένα διπλανό κτήμα που του έδωσε ό πατέρας του.
Ο κ. Γιαννούκος μολονότι έχει γράψει και στα τρία του παιδιά αναλογικά την περιουσία του τα κτήματα στα κατεχόμενα τους τα έχει εκχωρήσει εξ αδιαιρέτου με το αιτιολογικό να είναι όλοι μαζί ενωμένοι στην διεκδίκηση της πατρώας γης τους.
Ο γεωργός – ακρίτας δεν εγκαταλείπει τη γη του επιμένει καλλιεργώντας την να δηλώνει παρόν και να ελπίζει ότι κάποια μέρα ο δρόμος προς την Αμμόχωστο θα γίνει και πάλι πολύβουος όπως παλιά.
Που και που περνούσε από τον ήσυχο δρόμο κάποιο αυτοκίνητο για να περάσει στα κατεχόμενα ή να βγει από αυτά με κατεύθυνση τις ελεύθερες περιοχές. Πέρασε πάνω από μισή ώρα αναμονής όταν εμφανίστηκε από ένα χωματόδρομο ο Γιώργος Γιαννούκος που είναι ο ιδιοκτήτης του μανάβικου και του κτήματος.
Στο ερώτημα ότι είχε αφήσει χωρίς άνθρωπο το μανάβικο η απάντηση ήρθε αυθόρμητη. Η κίνηση είναι πολύ μικρή και είναι μόνος του με αποτέλεσμα όταν τρέχει για να μαζέψει τα αυγά από το κοτέτσι που βρίσκεται λίγο μακρύτερα να μην υπάρχει κανείς στο υπαίθριο μαγαζάκι του.
Η κουβέντα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον με τον 76χρονο αγρότη. Κι αυτό γιατί το ένα από τα τρία μικρά κτήματα βρίσκεται εντός της περιοχής των αγγλικών βάσεων, το σπίτι στην άλλη άκρη του κτήματος από το 2000 πέρασε στα κατεχόμενα μετά την μετακίνηση των τούρκων κατά τριακόσια μέτρα και τα άλλα δύο κτήματα πεντακόσια μέτρα παρακάτω επίσης στα κατεχόμενα από τους τούρκους εδάφη.
Παρ όλα αυτά ο κ. Γιαννούκος δεν το βάζει κάτω. Παραμένει εκεί ακρίτας και επιμένει να καλλιεργεί το κτήμα του παρά τα 76 χρόνια σε πείσμα των καιρών που θέλουν τον ισχυρό και τα όπλα να επιβάλλουν με τη βία τις αξιώσεις τους.
Στην κουβέντα μου λέει ότι από εκεί η Αμμόχωστος που είναι σήμερα κλειστή μια και δεν επιτρέπουν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα την επιστροφή των νομίμων κατοίκων της είναι τρία μόνο μίλια και πριν από το 1974 ο γείτονάς του εργαζόταν στην σημερινή πόλη – φάντασμα.
Ο δρόμος αυτός πρόσθεσε, που σήμερα χρησιμοποιείται από τους τουρκοκύπριους που εργάζονται στις βάσεις ή στις ελεύθερες περιοχές πριν από το 1974 έσφυζε από ζωή μια και πολλοί ήταν εκείνοι που τον χρησιμοποιούσαν για να πάνε στην Αμμόχωστο.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια της συνομιλίας μας σταμάτησε ένας τουρκοκύπριος που έφτασε από τα κατεχόμενα. Του είπε στα ελληνικά ότι έρχεται από την Κερύνεια και ψάχνει να βρει από κάποιο φυτώριο μια ποικιλία αμυγδαλιάς για το σπίτι του. Ο κ. Γιαννούκος με προθυμία του υπέδειξε που θα βρει αυτό που ζητούσε. Χωρίς καμιά προκατάληψη, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο γι αυτόν.
Παραπονέθηκε ότι οι τούρκοι του έκλεβαν πορτοκάλια και όταν πήγε να βάλει συρματόπλεγμα στο κτήμα του ο στρατιώτης των κατοχικών δυνάμεων του είπε υπό την απειλή του όπλου να το βάλει πιο μέσα για να αφήσει εκτεθειμένα τα εσπεριδοειδή του στο πλιάτσικο των επιδρομέων.
Τότε του είπε ότι εσύ με το όπλο κι εγώ με την αξίνα στο τέλος κάτω από την γη θα καταλήξουμε γι αυτό μην με απειλείς και άσε με να προστατεύσω τα προϊόντα μου.
Για να πάει από το κτήμα του στο σπίτι του χρειάζεται να περάσει από το φυλάκιο των τούρκων. Δεν το βάζει κάτω όμως. Περνάει από τα πλάγια για να το παρακάμψει.
Έχει τρία παιδιά μια κόρη και δύο γιούς που ζουν στην Δερύνεια. Ο ένας του γιός όμως μολονότι σπούδασε, επέστεψε στην πατρώα γη και καλλιεργεί ένα διπλανό κτήμα που του έδωσε ό πατέρας του.
Ο κ. Γιαννούκος μολονότι έχει γράψει και στα τρία του παιδιά αναλογικά την περιουσία του τα κτήματα στα κατεχόμενα τους τα έχει εκχωρήσει εξ αδιαιρέτου με το αιτιολογικό να είναι όλοι μαζί ενωμένοι στην διεκδίκηση της πατρώας γης τους.
Ο γεωργός – ακρίτας δεν εγκαταλείπει τη γη του επιμένει καλλιεργώντας την να δηλώνει παρόν και να ελπίζει ότι κάποια μέρα ο δρόμος προς την Αμμόχωστο θα γίνει και πάλι πολύβουος όπως παλιά.
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
Ένας Θεος ξέρει...
Χαράς ευαγγέλια. Ο Πρόεδρος Ομπάμα ανακοίνωσε στον Πρωθυπουργό της χώρας μας ότι καταργείται η βίζα για όσους ταξιδεύουν από την Ελλάδα στις ΗΠΑ. Έτσι η χώρα μας έγινε η 24η της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία δεν θα ισχύει το καθεστώς της βίζας. Κατόπιν όλων αυτών είναι να μην πανηγυρίζουν οι έλληνες. Δεν είναι και λίγο. Να πηγαίνεις σε μια κοτζάμ Αμερική και να μην σου ζητάνε την τριτοκοσμική βίζα. Κατά τα άλλα στα ταξίδια του ο κ. Παπανδρέου σε Ευρώπη και ΗΠΑ εισέπραξε πολλά εύγε για τα επώδυνα για τον ελληνικό λαό μέτρα που πήρε και ευχές να ξορκίσουν τους κερδοσκόπους που αναγκαστούν κατόπιν όλων αυτών να κατεβάσουν τα επιτόκια προκειμένου να δανειστούμε από τις διεθνείς αγορές με τόκους που δεν θα είναι διπλάσιοι αυτών της Γερμανίας και άλλων χωρών της Ευρώπης.
Κατόπιν όλων αυτών η αγωνία τώρα μετατοπίζεται στον προσεχή Απρίλιο ή Μάιο όταν θα βγει η χώρα στο παζάρι των αδυσώπητων αγορών για να ζητήσει να δανειστεί το όχι ευκαταφρόνητο ποσό των 22 δις ευρώ.
Με ποιο επιτόκια θα μας δανείσουν; Θα εισακουστεί η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Ομπάμα που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Γ.Παπανδρέου; Ή αυτοί θα εξακολουθήσουν τον χαβά τους και για να δώσουν ζεστό χρήμα θα απαιτήσουν για μια ακόμη φορά δυσθεώρητα επιτόκια;
Βεβαίως ο κ. Σαρκοζί είπε ότι αν οι κερδοσκόποι επανεμφανισθούν υπάρχει, σχέδιο που δεν αποκάλυψε, στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Όμως να μας δανείσουν απευθείας οι ισχυροί εταίροι δεν μπορούν. Το απαγορεύουν τόσο οι συνθήκες της ΟΝΕ όσο και τα άσχημα οικονομικά των πάλε ποτέ ισχυρών της ευρωζώνης. Να φτιάξουν ένα ευρωπαϊκό ταμείο στήριξης δεν προλαβαίνουν γιατί αυτό θέλει χρόνο και συμφωνίες δύσκολες στο σημερινό πύργο της βαβέλ των «27». Τι θα γίνει; Θα το δούμε όπως και τα χειρότερα που μας περιμένουν.
Γιατί είναι απλό. Η βόμβα των αδυναμιών του κοινού νομίσματος δυστυχώς έσκασε στα ελληνικά χέρια. Και όπως είναι φυσικό αυτός που παθαίνει την μεγαλύτερη ζημιά είναι εκείνος που βρίσκεται πιο κοντά στην έκρηξη. Οι γύρω τραυματίζονται, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.
Υπάρχει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που μπορεί να μας δανείσει με χαμηλά επιτόκια. Είναι μια κίνηση που δεν αρέσει καθόλου στους ευρωπαίους εταίρους μας. Γιατί θα μας οδηγήσει από την αγκαλιά των Βρυξελλών στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Όμως για να λέμε και του στραβού το δίκιο η Ελλάδα μοιάζει με κάποιον που βγαίνει από ένα καζίνο έχοντας φάει όλη την περιουσία του. Στην προσπάθεια του να βρει χρήματα καταφεύγει στους αετονύχηδες που περιμένουν έξω από τους οίκους της θεάς τύχης οι οποίοι για να τον δανείσουν του παίρνουν και το σώβρακο.
Με ποιες εγγυήσεις να δανείσει κανείς μια χώρα που εισπράττει το χρόνο πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ και ξοδεύει πάνω από εκατό. Πως θα αποπληρώσει τα χρέη της η Ελλάδα που κάθε χρόνο αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο;
Πήρε μέτρα και μάλιστα δυσβάσταχτα. Μειώθηκαν οι δαπάνες του κράτους και 10-15%. Και τι έγινε; Για να έρθουμε στον προϋπολογισμό στο επίπεδο ίσα βάρκα ίσα νερά που λένε θα πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες κατά 50%. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Όχι φυσικά.
Και τι μέλλει γενέσθαι; Ένας θεός ξέρει. Κι επειδή ο λαός παρά τα λάθη στις επιλογές των προσώπων που ασκούν την εξουσία και στην άποψη εγώ να περνάω καλά κι άλλοι ας πάνε να πνιγούνε, έχει αλάθητο το ένστικτο του κινδύνου, όπου σταθείς κι οπού βρεθείς από τον ταξιτζή μέχρι τον δικαστή ένα και μοναδικό ερώτημα σου υποβάλουν. Τουλάχιστον θα σωθούμε με αυτά τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση; Τι να τους απαντήσει ένας εχέφρων συνομιλητής.
Είναι θέμα παιδείας, είναι θέμα νοοτροπίας όλων μας, είναι θέμα εκ βάθρων αλλαγής του κράτους, είναι θέμα τελικά πολιτικής… Το βέβαιο είναι ότι δεν είναι θέμα αριθμών και οικονομίας…Θα το καταλάβουμε, θα το καταλάβουνε… Ένας Θεός ξέρει…
Κατόπιν όλων αυτών η αγωνία τώρα μετατοπίζεται στον προσεχή Απρίλιο ή Μάιο όταν θα βγει η χώρα στο παζάρι των αδυσώπητων αγορών για να ζητήσει να δανειστεί το όχι ευκαταφρόνητο ποσό των 22 δις ευρώ.
Με ποιο επιτόκια θα μας δανείσουν; Θα εισακουστεί η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Ομπάμα που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Γ.Παπανδρέου; Ή αυτοί θα εξακολουθήσουν τον χαβά τους και για να δώσουν ζεστό χρήμα θα απαιτήσουν για μια ακόμη φορά δυσθεώρητα επιτόκια;
Βεβαίως ο κ. Σαρκοζί είπε ότι αν οι κερδοσκόποι επανεμφανισθούν υπάρχει, σχέδιο που δεν αποκάλυψε, στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Όμως να μας δανείσουν απευθείας οι ισχυροί εταίροι δεν μπορούν. Το απαγορεύουν τόσο οι συνθήκες της ΟΝΕ όσο και τα άσχημα οικονομικά των πάλε ποτέ ισχυρών της ευρωζώνης. Να φτιάξουν ένα ευρωπαϊκό ταμείο στήριξης δεν προλαβαίνουν γιατί αυτό θέλει χρόνο και συμφωνίες δύσκολες στο σημερινό πύργο της βαβέλ των «27». Τι θα γίνει; Θα το δούμε όπως και τα χειρότερα που μας περιμένουν.
Γιατί είναι απλό. Η βόμβα των αδυναμιών του κοινού νομίσματος δυστυχώς έσκασε στα ελληνικά χέρια. Και όπως είναι φυσικό αυτός που παθαίνει την μεγαλύτερη ζημιά είναι εκείνος που βρίσκεται πιο κοντά στην έκρηξη. Οι γύρω τραυματίζονται, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.
Υπάρχει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που μπορεί να μας δανείσει με χαμηλά επιτόκια. Είναι μια κίνηση που δεν αρέσει καθόλου στους ευρωπαίους εταίρους μας. Γιατί θα μας οδηγήσει από την αγκαλιά των Βρυξελλών στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Όμως για να λέμε και του στραβού το δίκιο η Ελλάδα μοιάζει με κάποιον που βγαίνει από ένα καζίνο έχοντας φάει όλη την περιουσία του. Στην προσπάθεια του να βρει χρήματα καταφεύγει στους αετονύχηδες που περιμένουν έξω από τους οίκους της θεάς τύχης οι οποίοι για να τον δανείσουν του παίρνουν και το σώβρακο.
Με ποιες εγγυήσεις να δανείσει κανείς μια χώρα που εισπράττει το χρόνο πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ και ξοδεύει πάνω από εκατό. Πως θα αποπληρώσει τα χρέη της η Ελλάδα που κάθε χρόνο αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο;
Πήρε μέτρα και μάλιστα δυσβάσταχτα. Μειώθηκαν οι δαπάνες του κράτους και 10-15%. Και τι έγινε; Για να έρθουμε στον προϋπολογισμό στο επίπεδο ίσα βάρκα ίσα νερά που λένε θα πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες κατά 50%. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Όχι φυσικά.
Και τι μέλλει γενέσθαι; Ένας θεός ξέρει. Κι επειδή ο λαός παρά τα λάθη στις επιλογές των προσώπων που ασκούν την εξουσία και στην άποψη εγώ να περνάω καλά κι άλλοι ας πάνε να πνιγούνε, έχει αλάθητο το ένστικτο του κινδύνου, όπου σταθείς κι οπού βρεθείς από τον ταξιτζή μέχρι τον δικαστή ένα και μοναδικό ερώτημα σου υποβάλουν. Τουλάχιστον θα σωθούμε με αυτά τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση; Τι να τους απαντήσει ένας εχέφρων συνομιλητής.
Είναι θέμα παιδείας, είναι θέμα νοοτροπίας όλων μας, είναι θέμα εκ βάθρων αλλαγής του κράτους, είναι θέμα τελικά πολιτικής… Το βέβαιο είναι ότι δεν είναι θέμα αριθμών και οικονομίας…Θα το καταλάβουμε, θα το καταλάβουνε… Ένας Θεός ξέρει…
Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
Εγκλήματα κι εγκλήματα(Ε3)
Ένα ακόμη σενάριο κατέρρευσε. Αυτό που ήθελε τους τούρκους να έχουν κλέψει την σορό του τέως Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου από τον τάφου του τον περασμένο Δεκέμβρη. Ήταν τόσο σίγουροι κάποιοι πολιτικοί της Κύπρου, ότι η κλοπή έγινε από τους τούρκους που έβγαιναν και το έλεγαν και δημοσίως.
Αξιοποίησαν μάλιστα και ένα στοιχείο, την ανάλυση που έγινε για τον στόκο που χρησιμοποιήθηκε όταν έκλεψαν τη σορό ο οποίος κατά τους ειδικούς παράγεται στα κατεχόμενα για να «δέσουν» την κατηγορία τους. Το γεγονός ότι αυτός ο στόκος μπορεί να περάσει εύκολα στις ελεύθερες περιοχές δεν τους απασχόλησε.
Βεβαίως η παράδοση της σορού και οι έρευνες της αστυνομίας απέδειξαν ότι το κοινό έγκλημα ήταν μπλεγμένο σε αυτή την φρικιαστική υπόθεση και το κίνητρο δεν ήταν άλλο από τον εκβιασμό για λύτρα.
Μια ακόμη υπόθεση μετά από αυτήν της δολοφονίας του εκδότη-καναλάρχη Άντη Χατζηκωστή αποδεικνύεται ότι έχει κίνητρο το χρήμα και καμιά σχέση με τους τούρκους.
Όμως η απλοϊκή ενοχοποίηση των τούρκων που φταίνε για όλα μολονότι βολεύει κάποιους επαγγελματίες πολιτικούς της Κύπρου μια και βολεύονται να επενδύουν για κάθε τι στο κυπριακό πρόβλημα, είναι ένας απαράδεκτος στρουθοκαμηλισμός που θέλει να κρύψει μια τραγική αλήθεια.
Το υψηλό επίπεδο της εγκληματικότητας που έχει αναπτυχθεί τον τελευταίο καιρό στην Μεγαλόνησο. Ένα φαινόμενο ιδιαίτερα ανησυχητικό μια και οι νονοί της νύχτας έχουν και ονοματεπώνυμο και παρακαλώ «ιδεολογικό» στίγμα.
Καλό θα ήταν να στρέψουν προς αυτή την πλευρά την προσοχή τους, μια και όπως όλα δείχνουν από τα κελιά των φυλακών καθοδηγούνται πολλές ιδιαίτερα ειδεχθείς εγκληματικές ενέργειες αντί να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη με αστήριχτες καταγγελίες.
Από την άλλη πλευρά να ζητήσουν τόσο ο Πρόεδρος Χριστόφιας από τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ όσο και οι άλλοι πολιτικοί ηγέτες της Κύπρου που συναντούν τουρκοκύπριους πολιτικούς να κάνουν απλές πράξεις για να αποδείξουν ότι επιθυμούν στην πράξη την επανένωση του νησιού.
Να μην εμποδίζουν οι τούρκοι στρατιώτες με τις λόγχες τους τον 76χρονο Γιώργο Γιαννούκο που ζει στα Στροβίλια, να περιφράξει το χωράφι του και να μπορεί να ζει ελεύθερα στο σπίτι του. που συνορεύει με το χωράφι του, αλλά πέρασε πρόσφατα μετά την προώθηση των κατοχικών δυνάμεων στον έλεγχο των τούρκων.
Παράλληλα στα κατεχόμενα να ζητήσουν οι πολιτικοί της Κύπρου από τον Ταλάτ να αποδείξει την καλή του πίστη και να δώσει ηλεκτρικό ρεύμα στον εγκλωβισμένο ελληνοκύπριο Νίκο Κτίστη που στο δρόμο λίγο πριν το μοναστήρι του Απόστολου Ανδρέα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει ανοικτή την ψαροταβέρνα του χρησιμοποιώντας για την παραγωγή ρεύματος ηλεκτρογεννήτριες πετρελαίου ανεβάζουν με την λειτουργία τους το κόστος της παρουσίας του στα κατεχόμενα σε δυσθεώρητα ύψη.
Να θέματα στα οποία οφείλουν να ενσκήψουν οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδος, να τα αναδείξουν, προκειμένου να αποδειχθούν στην πράξη οι πραγματικές προθέσεις των Τούρκων που αλωνίζουν τα σαλόνια της Ευρώπης και των ΗΠΑ προβάλλοντας τον υποκριτικό ισχυρισμό ότι εκείνοι θέλουν λύση, αλλά οι ελληνοκύπριοι την απορρίπτουν…
Αξιοποίησαν μάλιστα και ένα στοιχείο, την ανάλυση που έγινε για τον στόκο που χρησιμοποιήθηκε όταν έκλεψαν τη σορό ο οποίος κατά τους ειδικούς παράγεται στα κατεχόμενα για να «δέσουν» την κατηγορία τους. Το γεγονός ότι αυτός ο στόκος μπορεί να περάσει εύκολα στις ελεύθερες περιοχές δεν τους απασχόλησε.
Βεβαίως η παράδοση της σορού και οι έρευνες της αστυνομίας απέδειξαν ότι το κοινό έγκλημα ήταν μπλεγμένο σε αυτή την φρικιαστική υπόθεση και το κίνητρο δεν ήταν άλλο από τον εκβιασμό για λύτρα.
Μια ακόμη υπόθεση μετά από αυτήν της δολοφονίας του εκδότη-καναλάρχη Άντη Χατζηκωστή αποδεικνύεται ότι έχει κίνητρο το χρήμα και καμιά σχέση με τους τούρκους.
Όμως η απλοϊκή ενοχοποίηση των τούρκων που φταίνε για όλα μολονότι βολεύει κάποιους επαγγελματίες πολιτικούς της Κύπρου μια και βολεύονται να επενδύουν για κάθε τι στο κυπριακό πρόβλημα, είναι ένας απαράδεκτος στρουθοκαμηλισμός που θέλει να κρύψει μια τραγική αλήθεια.
Το υψηλό επίπεδο της εγκληματικότητας που έχει αναπτυχθεί τον τελευταίο καιρό στην Μεγαλόνησο. Ένα φαινόμενο ιδιαίτερα ανησυχητικό μια και οι νονοί της νύχτας έχουν και ονοματεπώνυμο και παρακαλώ «ιδεολογικό» στίγμα.
Καλό θα ήταν να στρέψουν προς αυτή την πλευρά την προσοχή τους, μια και όπως όλα δείχνουν από τα κελιά των φυλακών καθοδηγούνται πολλές ιδιαίτερα ειδεχθείς εγκληματικές ενέργειες αντί να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη με αστήριχτες καταγγελίες.
Από την άλλη πλευρά να ζητήσουν τόσο ο Πρόεδρος Χριστόφιας από τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ όσο και οι άλλοι πολιτικοί ηγέτες της Κύπρου που συναντούν τουρκοκύπριους πολιτικούς να κάνουν απλές πράξεις για να αποδείξουν ότι επιθυμούν στην πράξη την επανένωση του νησιού.
Να μην εμποδίζουν οι τούρκοι στρατιώτες με τις λόγχες τους τον 76χρονο Γιώργο Γιαννούκο που ζει στα Στροβίλια, να περιφράξει το χωράφι του και να μπορεί να ζει ελεύθερα στο σπίτι του. που συνορεύει με το χωράφι του, αλλά πέρασε πρόσφατα μετά την προώθηση των κατοχικών δυνάμεων στον έλεγχο των τούρκων.
Παράλληλα στα κατεχόμενα να ζητήσουν οι πολιτικοί της Κύπρου από τον Ταλάτ να αποδείξει την καλή του πίστη και να δώσει ηλεκτρικό ρεύμα στον εγκλωβισμένο ελληνοκύπριο Νίκο Κτίστη που στο δρόμο λίγο πριν το μοναστήρι του Απόστολου Ανδρέα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει ανοικτή την ψαροταβέρνα του χρησιμοποιώντας για την παραγωγή ρεύματος ηλεκτρογεννήτριες πετρελαίου ανεβάζουν με την λειτουργία τους το κόστος της παρουσίας του στα κατεχόμενα σε δυσθεώρητα ύψη.
Να θέματα στα οποία οφείλουν να ενσκήψουν οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδος, να τα αναδείξουν, προκειμένου να αποδειχθούν στην πράξη οι πραγματικές προθέσεις των Τούρκων που αλωνίζουν τα σαλόνια της Ευρώπης και των ΗΠΑ προβάλλοντας τον υποκριτικό ισχυρισμό ότι εκείνοι θέλουν λύση, αλλά οι ελληνοκύπριοι την απορρίπτουν…
Σάββατο 6 Μαρτίου 2010
Αλήθειες που πληγώνουν
Ο κύβος ερίφθη. Τα μέτρα που κυοφορήθηκαν για αρκετό διάστημα ήδη ανακοινώθηκαν. Τώρα μπαίνουμε στο επώδυνο για τους πολίτες στάδιο της εφαρμογής τους. Και βεβαίως αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν τα όργανα. Κι αυτό γιατί ενώ οι πολλοί συμφωνούν για την αναγκαιότητά τους οι πολλοί επίσης θεωρούν ότι κάποιος άλλος οφείλει να πληρώσει και όχι οι ίδιοι.
Ακούμε για παράδειγμα την αριστερά που οργανώνει και τις απεργιακές κινητοποιήσεις να λέει ότι να πληρώσουν οι τράπεζες ή οι μεγάλες επιχειρήσεις τα σπασμένα. Καλό ακούγεται θεωρητικά το θέμα. Όμως έτσι είναι άραγε, τόσο απλοϊκό το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας; Αν όλα φορτωθούν στο τραπεζιτικό σύστημα αυτό θα καταρρεύσει με ότι συνεπάγεται κι αν ζητηθεί από τις επιχειρήσεις να σηκώσουν το βάρος των 55 δις που κάθε χρόνο χρειάζεται η χώρα για να καλύψει τον ελλειμματικό της προϋπολογισμό τότε ή θα κλείσουν μια και δεν θα το αντέξουν το φορτίο ή θα μεταναστεύσουν σε μια από τις γειτονικές χώρες. Να μην πληρώσουν κι αυτοί λοιπόν; Να πληρώσουν βεβαίως την όποια αναλογία που τους ανήκει.
Κάποτε πρέπει όλοι να αποδεχθούμε την αρχή της συνυπευθυνότητας. Φταίνε κι αυτοί όσοι δηλαδή κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια φταίμε κι εμείς που τους εκλέξαμε μια για τα όσα συνέβησαν από την μεταπολίτευση και ύστερα όλοι έχουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί.
Γιατί δεν είναι μόνο οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας που έχουν κτυπήσει κόκκινο, είναι και το κυριότερο η αξιοπιστία της χώρας που έχει απολεσθεί.
Όταν το 2004 το ποιο αρμόδιο πρόσωπο της ελληνικής οικονομίας ο αρμόδιος υπουργός πηγαίνει στις Βρυξέλλες και λέει στην Κομισιόν ότι οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν τη χώρα σας έδωσαν ψεύτικα στοιχεία και κάνει απογραφή για να το αποδείξει, τι θα πει κάθε λογικός άνθρωπος;
Εντάξει να διορθώσουμε τα στοιχεία και να φροντίσετε εσείς από εδώ και πέρα να ενημερώνετε από εδώ και πέρα με σωστά στοιχεία τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν μετά από πέντε χρόνια η ιστορία επαναλαμβάνεται με το έλλειμμα να εκτινάσσεται από το 6% της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά, στο 12,7% μετεκλογικά τότε δικαίως κάποιος τρίτος θα πει είσαστε απατεώνες.
Έτσι πέρα από ιδιαίτερα τα νούμερα ήρθε σε πρώτο πλάνο το θέμα της αξιοπιστίας.
Όταν τα επιτόκια δανεισμού πολλοί άρχισαν να ξορκίζουν τους κερδοσκόπους. Όταν κάποιος βγαίνει από το καζίνο και ζητάει δανεικά είναι φυσικό όσοι τον πλησιάζουν να θέλουν άγρια να τον εκμεταλλευθούν.
Όταν δεν είσαι αξιόπιστος δεν μπορείς να περιμένεις οι τρίτοι να σε θεωρούν φερέγγυο στις συναλλαγές σου.
Αν δεν είχε κατασπαταληθεί ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων των κοινοτικών πλαισίων στήριξης σε κάθε λογής «ημετέρους», αν το κόστος των έργων ήταν σε τιμές ανάλογες με αυτές της κατασκευής αναλόγων του εξωτερικού, αν η Ν.Δ. το 2004 δεν έκανε την καταραμένη απογραφή και φρόντιζε όπως είχε δικαίωμα να αναθεωρήσει το ΑΕΠ, αν το ΠΑΣΟΚ το 2009 δεν έσπευδε να προαναγγείλει εκτίμηση του ελλείμματος στο 12,7% και έκανε μια ακόμη αναθεώρηση του ΑΕΠ γιατί είχε παρέλθει μια ακόμη πενταετία, τότε δεν θα ήταν η Ελλάδα πρωταθλητής της αναξιοπιστίας και οι αριθμοί θα ήταν ανάλογοι με αυτούς πολλών άλλων κρατών της ευρωζώνης.
Σε αυτά τα αν πρέπει να προστεθούν και μερικά προεκλογικά αν. Αυτά των παροχών που είχαν υποσχεθεί οι νικητές των αναμετρήσεων του 2004 και του 2009. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό των υποσχέσεων έβαλαν στο παιχνίδι την Ε.Ε. και ιδού του αποτέλεσμα.
Βεβαίως σε όλα αυτά τα αν υπάρχει και αυτό που αφορά την ανάπτυξη.
Σε μια χώρα που η διαφθορά δεν έχει αρχή και τέλος, που οι πελατειακές σχέσεις έφτιαξαν ένα υδροκέφαλο κράτος άντε να μιλήσει κανείς για ανάπτυξη. Μοιάζει με ανέκδοτο.
Πέρα από το χθες υπάρχει το τώρα και το ερώτημα τι κάνουμε. Όταν τα έξοδα του κράτους είναι υπερδιπλάσια από τα έσοδα πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδα και να αυξήσουμε τα έσοδα. Διαφορετικά θα ακούμε του τρίτους να μας λένε να πουλήσουμε τα ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου και την … Ακρόπολη.
Ακούμε για παράδειγμα την αριστερά που οργανώνει και τις απεργιακές κινητοποιήσεις να λέει ότι να πληρώσουν οι τράπεζες ή οι μεγάλες επιχειρήσεις τα σπασμένα. Καλό ακούγεται θεωρητικά το θέμα. Όμως έτσι είναι άραγε, τόσο απλοϊκό το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας; Αν όλα φορτωθούν στο τραπεζιτικό σύστημα αυτό θα καταρρεύσει με ότι συνεπάγεται κι αν ζητηθεί από τις επιχειρήσεις να σηκώσουν το βάρος των 55 δις που κάθε χρόνο χρειάζεται η χώρα για να καλύψει τον ελλειμματικό της προϋπολογισμό τότε ή θα κλείσουν μια και δεν θα το αντέξουν το φορτίο ή θα μεταναστεύσουν σε μια από τις γειτονικές χώρες. Να μην πληρώσουν κι αυτοί λοιπόν; Να πληρώσουν βεβαίως την όποια αναλογία που τους ανήκει.
Κάποτε πρέπει όλοι να αποδεχθούμε την αρχή της συνυπευθυνότητας. Φταίνε κι αυτοί όσοι δηλαδή κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια φταίμε κι εμείς που τους εκλέξαμε μια για τα όσα συνέβησαν από την μεταπολίτευση και ύστερα όλοι έχουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί.
Γιατί δεν είναι μόνο οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας που έχουν κτυπήσει κόκκινο, είναι και το κυριότερο η αξιοπιστία της χώρας που έχει απολεσθεί.
Όταν το 2004 το ποιο αρμόδιο πρόσωπο της ελληνικής οικονομίας ο αρμόδιος υπουργός πηγαίνει στις Βρυξέλλες και λέει στην Κομισιόν ότι οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν τη χώρα σας έδωσαν ψεύτικα στοιχεία και κάνει απογραφή για να το αποδείξει, τι θα πει κάθε λογικός άνθρωπος;
Εντάξει να διορθώσουμε τα στοιχεία και να φροντίσετε εσείς από εδώ και πέρα να ενημερώνετε από εδώ και πέρα με σωστά στοιχεία τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν μετά από πέντε χρόνια η ιστορία επαναλαμβάνεται με το έλλειμμα να εκτινάσσεται από το 6% της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά, στο 12,7% μετεκλογικά τότε δικαίως κάποιος τρίτος θα πει είσαστε απατεώνες.
Έτσι πέρα από ιδιαίτερα τα νούμερα ήρθε σε πρώτο πλάνο το θέμα της αξιοπιστίας.
Όταν τα επιτόκια δανεισμού πολλοί άρχισαν να ξορκίζουν τους κερδοσκόπους. Όταν κάποιος βγαίνει από το καζίνο και ζητάει δανεικά είναι φυσικό όσοι τον πλησιάζουν να θέλουν άγρια να τον εκμεταλλευθούν.
Όταν δεν είσαι αξιόπιστος δεν μπορείς να περιμένεις οι τρίτοι να σε θεωρούν φερέγγυο στις συναλλαγές σου.
Αν δεν είχε κατασπαταληθεί ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων των κοινοτικών πλαισίων στήριξης σε κάθε λογής «ημετέρους», αν το κόστος των έργων ήταν σε τιμές ανάλογες με αυτές της κατασκευής αναλόγων του εξωτερικού, αν η Ν.Δ. το 2004 δεν έκανε την καταραμένη απογραφή και φρόντιζε όπως είχε δικαίωμα να αναθεωρήσει το ΑΕΠ, αν το ΠΑΣΟΚ το 2009 δεν έσπευδε να προαναγγείλει εκτίμηση του ελλείμματος στο 12,7% και έκανε μια ακόμη αναθεώρηση του ΑΕΠ γιατί είχε παρέλθει μια ακόμη πενταετία, τότε δεν θα ήταν η Ελλάδα πρωταθλητής της αναξιοπιστίας και οι αριθμοί θα ήταν ανάλογοι με αυτούς πολλών άλλων κρατών της ευρωζώνης.
Σε αυτά τα αν πρέπει να προστεθούν και μερικά προεκλογικά αν. Αυτά των παροχών που είχαν υποσχεθεί οι νικητές των αναμετρήσεων του 2004 και του 2009. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό των υποσχέσεων έβαλαν στο παιχνίδι την Ε.Ε. και ιδού του αποτέλεσμα.
Βεβαίως σε όλα αυτά τα αν υπάρχει και αυτό που αφορά την ανάπτυξη.
Σε μια χώρα που η διαφθορά δεν έχει αρχή και τέλος, που οι πελατειακές σχέσεις έφτιαξαν ένα υδροκέφαλο κράτος άντε να μιλήσει κανείς για ανάπτυξη. Μοιάζει με ανέκδοτο.
Πέρα από το χθες υπάρχει το τώρα και το ερώτημα τι κάνουμε. Όταν τα έξοδα του κράτους είναι υπερδιπλάσια από τα έσοδα πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδα και να αυξήσουμε τα έσοδα. Διαφορετικά θα ακούμε του τρίτους να μας λένε να πουλήσουμε τα ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου και την … Ακρόπολη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)