Μια άλλη εικόνα παρουσιάζει η Αττική όταν την βλέπει κανείς μέσα από το ΜΕΤΡΟ. Ταχύτατη και ασφαλής μετακίνηση και όλα πεντακάθαρα. Αν ανέβει όμως κάποιος στην επιφάνεια, θα αντικρίσει μια διαφορετική εικόνα. Δρόμοι και πεζοδρόμια βρώμικοι, τοίχοι, κολώνες και πινακίδες για την κυκλοφορία γεμάτοι συνθήματα, παράνομη αφισοκόλληση και γκράφιτι μια εικόνα καταθλιπτική, θλιβερή, αποκρουστική, τριτοκοσμική. Οι κάδοι των σκουπιδιών ξεχειλισμένοι και οι παράνομες χωματερές διασκορπισμένες σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης.
Πρόσφατη μελέτη αποκάλυψε ότι η χωματερή των Άνω Λιοσίων έχει μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα μέχρι την παραλία του Σκαραμαγκά και του Ασπροπύργου. Παρ όλα αυτά και παρά το γεγονός ότι τα πρόστιμα από την Ε.Ε. για τα χάλια μας αυτά πέφτουν σαν βροχή, ουδενός το αυτί ιδρώνει, εδώ και πολλά χρόνια και τα αδιέξοδα στη διαχείριση των σκουπιδιών είναι και πάλι μπροστά μας.
Το μπαλάκι για τη λύση, η κατά τα άλλα υπεύθυνη Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής, το πέρασε στην Κεντρική Διοίκηση οι αποφάσεις της οποίας βρήκαν αντίθετους τους κατοίκους των περιοχών που αποφασίστηκε να δημιουργηθούν οι νέοι ΧΥΤΑ.
Το θέμα τώρα βρίσκεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας που καλείται να αποφασίσει για υποθέσεις, που θα έπρεπε ήδη να έχει τακτοποιήσει η Εκτελεστική και όχι η Δικαστική Εξουσία.
Η διαχείριση των σκουπιδιών είναι μια σοβαρή υπόθεση που κατά βάση αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση και δευτερευόντως την κεντρική εξουσία. Όμως, μπορεί οι Δημοτικές Αρχές να αναλαμβάνουν ή να φορτώνονται νέες αρμοδιότητες, εν τούτοις οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το θέμα ως πάρεργο, μολονότι εισπράττουν σημαντικά ποσά γι αυτό, μέσω του ανταποδοτικού τέλους.
Εδώ και πολλά χρόνια, όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις έχουν οργανωθεί σοβαρά γύρω από το θέμα της ανακύκλωσης, περιορίζοντας σημαντικά τον όγκο των σκουπιδιών που δεν καταλήγουν πλέον στις χωματερές, αλλά προωθούνται για περαιτέρω επεξεργασία που μετατρέπουν τα υλικά σε λίπασμα ή προσφέρονται για αβλαβή καύση.
Στην Ελλάδα, την υπόθεση της ανακύκλωσης, την έχει αναλάβει ιδιωτική εταιρία που ιδρύθηκε μετά τη νομοθετική ρύθμιση του 2001, που χρηματοδοτείται κατ επιταγή ευρωπαϊκής οδηγίας από εταιρίες που χρησιμοποιούν είδη συσκευασίας.
Ήδη έχουν τοποθετηθεί 25.000 μπλε κάδοι σε ολόκληρη τη χώρα. Από αυτούς οι 13.000 βρίσκονται στην Αττική. Έχουν ιδρυθεί 13 εργοστάσια επεξεργασίας ανακυκλώσιμου υλικού, από τα οποία τα δυο βρίσκονται στην Αττική και επίκειται η λειτουργία και ενός τρίτου. Όμως, μολονότι υποστηρίζεται ότι το 20% των σκουπιδιών ανακυκλώνεται, εν τούτοις τα πράγματα δεν πάνε καλά, γιατί πρώτον δεν έχει ενημερωθεί επαρκώς το κοινό και δεν έχει ευαισθητοποιηθεί στο θέμα της συμβολής του στην προστασία του περιβάλλοντος. Δεύτερον δεν γίνεται διαχωρισμός στην πηγή δηλ. δεν υπάρχουν χωριστοί κάδοι έξω από τα σπίτια, για χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο και πλαστικό. Τρίτον τα εργοστάσια υπολειτουργούν και δεν ολοκληρώνουν το έργο τους, μια και πολλά ανακυκλώσιμα υλικά καταλήγουν κι αυτά στις χωματερές.
Αν δηλ. δεν υπήρχε η κοινοτική οδηγία και η χρηματοδότηση από τις εμπορικές εταιρίες, ούτε αυτή η υποτυπώδης και πλημμελής διαδικασία ανακύκλωσης θα είχε μπει σε εφαρμογή.
Οι Δήμοι δεν κινητοποιούνται, ούτε μέσω των συλλογικών τους φορέων, περί άλλα τυρβάζουν, όπως να φτιάχνουν επιχειρήσεις άνευ ουσιαστικού αντικειμένου προκειμένου να προσλάβουν στη συνέχεια στρατιές συμβασιούχων, που τους οδηγούν σε αδιέξοδο μια και καθίσταται αδύνατη η πραγματική πρόσληψή τους.
Με αυτά τα δεδομένα, ίσως θα ήταν σκόπιμο να ζούμε περισσότερο κάτω από τη γη παρά πάνω σε αυτήν, μια και ακόμη και τον αέρα καταφέραμε να μολύνουμε, το περιβάλλον να υπερθερμάνουμε και τις θάλασσες να κάνουμε απειλητικές για τις παράκτιες πόλεις.
Η απουσία παιδείας, κουλτούρας και η υπερκατανάλωση μας οδηγούν σε καταστροφικές συμπεριφορές απέναντι στο περιβάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου