Ερωτηματικά για όσους αντιδρούν στις αλλαγές

Διαβάζοντας τις προτάσεις που κατά καιρούς έχουν κατατεθεί από κόμματα, πανεπιστημιακούς και φορείς για τις αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση και συγκρίνοντάς αυτές με το νομοσχέδιο που κατέθεσε χθες η κυβέρνηση στη Βουλή, διαπιστώνει κανείς αβίαστα ότι οι διαφορές ανάμεσα τους είναι ελάχιστες.
Όλες κινούνται στο ίδιο πλαίσιο και αντιμετωπίζουν με παρόμοιο τρόπο τα βασικά θέματα που αντιμετωπίζει σήμερα η πανεπιστημιακή κοινότητα.
Προς τι λοιπόν η όλη φασαρία; Γιατί κόμματα της αντιπολίτευσης, πανεπιστημιακοί και καταληψίες απέρριψαν το κυβερνητικό νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ πριν καν το διαβάσουν;
Το θέμα είναι η αντιδικία με την κυβέρνηση, ή η αναβάθμιση της παιδείας και η θεραπεία των πολλών προβλημάτων που υπάρχουν σήμερα, τα οποία κανείς δεν αμφισβητεί;
Αλήθεια, όσοι δεν θέλουν αλλαγές τα βρίσκουν όλα ωραία και καλά; Κι αυτοί που πιστεύουν ότι ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί, τι έχουν να πουν για την πολύμηνη συζήτηση που προηγήθηκε; Προσχέδιο του νομοσχεδίου δόθηκε για διαβούλευση προς τους ενδιαφερόμενους, κόμματα, πανεπιστημιακούς, και φορείς το περασμένο καλοκαίρι, με σκοπό να καταθέσουν σε εύλογο χρόνο τις απόψεις τους. Ποιοι άραγε τις κατέθεσαν και ποιοι απέφυγαν να το πράξουν;
Στην Ελλάδα λένε, αν θέλει κάποιος να μην γίνει κάτι, το τρενάρει βάζοντάς το στη διαδικασία του διαλόγου. Ενός διαλόγου που δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Έτσι το θέμα ανοιχτό βρίσκει την κυβέρνηση στο τέλος της θητείας της και παραπέμπεται στις καλένδες.
Σε πιο επί μέρους θέμα των προτεινόμενων αλλαγών θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει εύκολα και αβασάνιστα;
Στην πλήρη αυτοδιοίκηση με παράλληλη κοινωνική λογοδοσία; Ή μήπως στη διαφάνεια της δραστηριότητας των ΑΕΙ και στη υποχρέωση δημιουργίας εσωτερικών κανονισμών; Ο επανακαθορισμός των στόχων και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα, που οι εποχές επιβάλλουν, καθώς και η ίδρυση νέων τμημάτων με κριτήρια βιωσιμότητας, που θα συνδέουν τις σπουδές με την απασχόληση, δεν είναι επίσης κάτι ζητούμενο στις μέρες μας; Εκτός αν θεωρείται αρνητική η περίπτωση της ενίσχυσης των νέων φοιτητών με άτοκα δάνεια ή η επιλογή από περισσότερα του ενός συγγράμματα. Ο διπλασιασμός των ετών φοίτησης τακτοποιεί με μια ισορροπημένη νομοθετική ρύθμιση το θέμα των λεγόμενων «αιωνίων», ενώ το άσυλο περιφρουρείται και προστατεύεται από παράνομες δραστηριότητες, άσχετες με τις ακαδημαϊκές ελευθερίες με την απόφαση για άρση, που λαμβάνεται από το Πρυτανικό Συμβούλιο, με πλειοψηφία.
Είναι προφανές ότι οι κινητοποιήσεις από εδώ και πέρα δεν έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο και όσοι έχουν κάτι να πουν μπορούν να το καταθέσουν για να βελτιώσουν το ήδη προτεινόμενο νομοσχέδιο. Αν κάνει μόνο ένα ή λίγα μόνο βήματα για την αναβάθμιση των ΑΕΙ, κανείς δεν τους εμποδίζει να προτείνουν περισσότερα, αγνοώντας στις αντιδράσεις όσων βολεύονται με την σημερινή προβληματική κατάσταση των πανεπιστημίων. Εκτός αν το ζητούμενο γι αυτούς είναι να μην αλλάξει τίποτα από την σημερινή κατάσταση των υποβαθμισμένων σπουδών, γιατί έτσι τους βολεύει. Η υπάρχουσα όμως κατάσταση, δεν βολεύει την κοινωνία.