Τελικά πόσο ίσοι είναι οι πολίτες απέναντι στο νόμο;

Το άρθρο 4 του Συντάγματος αναφέρει «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Το άρθρο 103 προσθέτει,«κανένας δεν μπορεί να διοριστεί (δημόσιος) υπάλληλος σε οργανική θέση που δεν είναι νομοθετημένη».
Ο συνδυασμός των δύο αυτών διατάξεων του Συντάγματος, μας οδηγεί πολύ απλά στο συμπέρασμα ότι στο δημόσιο μπορούν να διοριστούν όλοι, αλλά επειδή αυτοί που το επιθυμούν είναι πολλοί και οι θέσεις περιορισμένες, η ισότητα επιβάλλει μια διαδικασία επιλογής με βάση τα προσόντα και τις επιμέρους ικανότητες του καθενός.
Η ισότητα των ευκαιριών στο δημόσιο, παρά την ύπαρξη του ΑΣΕΠ, που επιβάλλει πρόσληψη με διαγωνισμό, καταστρατηγείται από τα κόμματα της εξουσίας, με αποτέλεσμα να έχουμε μια στρατιά απασχολούμενων στο δημόσιο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Ο αριθμός των συμβασιούχων που κληρονόμησε η σημερινή κυβέρνηση από την προηγούμενη δεν έχει επακριβώς διευκρινισθεί, γιατί όπως συμβαίνει συνήθως, το δημόσιο δεν γνωρίζει επακριβώς τον αριθμό τους.
Άλλοι μιλούν για 250.000 και άλλοι για 120.000, που απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Το θέμα αυτό συζητήθηκε πολύ προεκλογικά και τα κόμματα της εξουσίας βρέθηκαν μπροστά σε μια πλειοδοσία υποσχέσεων.
Κομβικό σημείο, η υπόσχεση ότι θα μονιμοποιηθούν κατ άλλους όλοι και κατ άλλους, όσοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, κάτι που ορίζεται άλλωστε και στο άρθρο 103 του Συντάγματος. Ήρθε μετα τις εκλογές η νομοθετική ρύθμιση του υπουργού Εσωτερικών που δημιούργησε νέες τριβές με εκείνους που δεν άφηνε έξω, είτε γιατί δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, είτε γιατί δεν είχαν συμπληρώσει το 24μηνο. Ακολούθησαν προσφυγές στα δικαστήρια και φτάσαμε στο σημείο να είναι θέμα δικαστικής ερμηνείας η μετατροπή μιας σύμβασης, από ορισμένου σε αορίστου χρόνου.
Το θέμα τώρα βρίσκεται στον Άρειο Πάγο, που καλείται σύμφωνα με όσα επεσήμανε και ο Εισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, να παίξει στην ουσία το ρόλο του νομοθέτη.
Σε μια κοινωνία ευνομούμενη, σε μια πολιτεία ίσων ευκαιριών, η πρόσβαση στο δημόσιο πρέπει να είναι ανοιχτή για όλους. Να γίνεται με διαφανείς διαδικασίες και να έχουν όλοι το δικαίωμα να πάρουν μέρος σε αυτές.
Οι προσλήψεις από το παράθυρο, μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, που γίνονται και σήμερα, αδικούν όσους αποκλείονται από την δυνατότητα να διεκδικήσουν μια θέση στο δημόσιο. Και είναι απορίας άξιο, πώς το θέμα αυτό, το αντιμετωπίζουν ελαφρά τη καρδία συνδικαλιστικοί φορείς, που ο ρόλος τους είναι να προασπίζουν και αυτοί, τις ίσες ευκαιρίες στο δικαίωμα εργασίας.
Το δίκαιο και το άδικο όμως στην χώρα μας, είναι υπόθεση ερμηνείας προσωπικών συμφερόντων του κάθε πολίτη και ψήφων του κάθε πολιτικού.