Η σιωπή και η δράση στην αναζήτηση μαύρου χρυσού

Είναι απορίας άξιο γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι στην Τουρκία, σε σχέση με τα δικαιώματα εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων της χώρας μας στον υποθαλάσσιο χώρο του Αιγαίου.
Η Ελλάδα εμφανίζεται διστακτική να προχωρήσει σε ενέργειες που βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Σύμφωνα με τα όσα ορίζονται στο Δίκαιο της Θάλασσας η κάθε παράκτια χώρα έχει το δικαίωμα της πλήρους εκμετάλλευσης περιοχών που εκτείνονται μέχρι 200 μίλια από τις ακτές της. Αν η ακτή της όμορης χώρας έχει μικρότερη απόσταση από τα διακόσια μίλια, τότε ορίζεται η μέση γραμμή και μέχρι αυτό το σημείο μπορεί η κάθε χώρα να κάνει πλήρη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δηλ. των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια η τιμή του πετρελαίου ήταν τόσο χαμηλή, κοντά στα 20 δολάρια το βαρέλι, που έκανε χωρίς οικονομικό ενδιαφέρον κάθε σκέψη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών μια και το κόστος εξόρυξης ήταν απαγορευτικό. Οι νέοι μεγάλοι καταναλωτές Κίνα και Ινδία και η κατάσταση στη Μέση Ανατολή έκαναν το πετρέλαιο ιδιαίτερα ακριβό και είδος βρίσκεται σε ανεπάρκεια.
Το νέο αυτό περιβάλλον αναβάθμισε τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ρωσίας που κατάφερε να αποπληρώσει μεγάλα χρέη της προς πιστωτικούς οργανισμούς.
Η Ελλάδα αντί να προτάξει το δικαίωμα της για χρήση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, που διευρύνει το εύρος των δικαιωμάτων της στον θαλάσσιο χώρο, προτίμησε υπό την απειλή του casus belli της Τουρκίας να διεκδικήσει έναν στενότερο χώρο αυτόν που ορίζεται από την υφαλοκρηπίδα.
Αν η χώρα μας, με το δικαίωμα που της παρέχει από το 1982 το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, είχε θέσει θέμα ΑΟΖ, τότε αυτόματα θα έπαυε να υπάρχει θέμα διαφορών με την Τουρκία. Με δεδομένο ότι έχει επίσης ξεκαθαρίσει στο Διεθνές Δίκαιο το θέμα της υφαλοκρηπίδας που ισχύει για όλα τα νησιά ανεξαρτήτως μεγέθους γίνεται φανερό ότι ο ταραξίας που λέγεται Τουρκία προβάλει τις απειλές γιατί γνωρίζει ότι το δίκαιο δεν είναι με το μέρος της.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η Κύπρος της οποίας το 40% του εδάφους της κατέχεται από το 1974 από την Τουρκία τόλμησε και παρά τις απειλές της να προχωρήσει σε διεθνείς συμφωνίες με τα όμορα κράτη την Αίγυπτο και τον Λίβανο και να συμφωνήσει μαζί τους με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας τα όρια της κάθε πλευράς που αφορούν την ΑΟΖ.
Με βάση αυτές τις συμφωνίες, και παρά τις απειλές της Άγκυρας, η Λευκωσία με διαδικασίες πλήρους διαφάνειας, κάλεσε πετρελαϊκούς κολοσσούς όπως είναι η αμερικανική ΕΧΧΟΝ-MOBIL, η βρετανική ΒΡ αλά και εταιρείες από την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, τη Γαλλία και τη Νορβηγία να εκδηλώσουν ενδιαφέρον για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι οι έρευνες στις περιοχές που βρίσκονται νότια της Κύπρου που έγιναν από νορβηγική εταιρία απέδειξαν σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή κρύβει μαύρο χρυσό.
Στην Ελλάδα οι έρευνες αποτελούν ένα θολό κομμάτι των δημοσίων πραγμάτων, έχουν περιοριστεί στα Ιόνια Νησιά, για το φόβο των ιουδαίων που λένε, και κάνεις δεν μας πληροφόρησε αν υπάρχει κάτι εκμεταλλεύσιμο στην περί τον Πρίνο περιοχή.
Το να διεκδικεί κανείς τα δικαιώματα του είναι υποχρέωση του απέναντι στην κοινωνία. Όσο για την άποψη ότι εξημερώνοντας το θηρίο μπορούμε να το βάλουμε στο σπίτι μας αποδείχθηκε ανεδαφική και τα όσα μας λέγανε γι αυτό φρούδες ελπίδες όσων που νομίζουν ότι τα δημόσια αξιώματα είναι απλώς για να βολεύονται κάποιοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες της εξουσίας και στις τεράστιες λιμουζίνες με τα φυμέ τζάμια.