Το κόστος των καταλήψεων για γονείς και φοιτητές

Ο χρόνος κυλάει με γοργούς ρυθμούς. Πέρασε και η Καθαρά Δευτέρα και οδεύουμε προς το Πάσχα. Υπό κατάληψη παραμένουν 320 σχολές. Χάθηκε ένα ακόμη εξάμηνο, μια και οι καταληψίες εμποδίζουν καθηγητές και φοιτητές που επιθυμούν να διδάξουν και να διδαχθούν να εισέλθουν στις πανεπιστημιακές σχολές. Τώρα αν αυτό καταλύει δημοκρατικά δικαιώματα όσων επιθυμούν να κινηθούν ελεύθερα στους πανεπιστημιακούς χώρους, είναι άλλου παπά ευαγγέλια που λένε, μια και στην Ελλάδα αποτελούν κατάκτηση των μειοψηφιών οι καταλήψεις που άνετα επιβάλουν τις απόψεις τους στις πλειοψηφίες.
Αλλά απ ότι φαίνεται, δεν σταματάει εδώ το πανηγύρι των καταλήψεων, ελληνικό φαινόμενο για την διεθνή πανεπιστημιακή κοινότητα, θα συνεχιστεί και στην διάρκεια των νηστειών που διανύουμε, ίσως διακοπεί τις αργίες του Πάσχα, γιατί οι πολεμιστές πρέπει να ξαποστάσουν, και ποιος ξέρει το Μάιο μπορεί να επιτραπεί η είσοδος καθηγητών και φοιτητών στα πανεπιστήμια.
Εξαρτάται βεβαίως και από και από τις νομοθετικές εξελίξεις. Έως τις 25 Μαρτίου θα έχουν ψηφιστεί από την ολομέλεια της Βουλής οι προτεινόμενες Συνταγματικές τροποποιήσεις και φυσικά το περίφημα άρθρο 16, που είναι και η πέτρα του σκανδάλου, ενώ δεν είναι βέβαιο αν ο νέος νόμος πλαίσιο για την παιδεία που θα κατατεθεί στο κοινοβούλιο εντός των προσεχών ημερών θα ψηφιστεί πριν από τις γιορτές του Πάσχα.
Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος απελευθέρωσης των πανεπιστημίων από τους καταληψίες είναι αβέβαιος. Αλλά και αν ανοίξουν τα πανεπιστήμια μετά το Πάσχα πόσες διδακτικές ημέρες θα μείνουν γι αυτό το δόλιο εξάμηνο; Ελάχιστες που δεν μπορούν επ ουδενί να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο, με όποια μαγικά κι αν επιστρατεύσουν οι καθηγητές.
Στην κοινωνία του ανταγωνισμού και των ανοιχτών οριζόντων που προσφέρει η ελεύθερη διακίνηση σε 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα αυτά γύρω από την παιδεία είναι περίπου θανάσιμα αμαρτήματα. Ποιος ενδιαφέρεται άλλωστε. Οι έχοντες λύνουν τα προβλήματα τους με τα πανεπιστήμια του εξωτερικού ή με κάποια ελάχιστα, είναι η αλήθεια, κολέγια των εσωτερικού που η αγορά τα προτιμά από πολλούς κρατικούς πανεπιστημιακούς τίτλους.
Αυτό το δρόμο άλλωστε ακολουθούν και ορισμένοι ηγέτες της αριστεράς. Μπροστά στις κάμερες κόπτονται για τα κρατικά πανεπιστήμια και τα παιδιά τους τα στέλνουν σε ελιτίστικα ιδιωτικά κολέγια.
Αυτό θα πει υποκριτική κοινωνία. Ακολουθούν την συμβουλή ενός αριστοκράτη αριστερών πεποιθήσεων των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης που έλεγε «να πεθάνουμε για τους φτωχούς, αλλά να μην ζήσουμε και μαζί τους». Έτσι βλέπουν κάποιοι σημερινοί «ηγέτες» το «πόπολο» που το παραμυθιάζουν για να του υφαρπάξουν την ψήφο του και ταυτόχρονα το υποβάλλουν σε δυσβάσταχτες οικονομικές θυσίες, όταν το αναγκάζουν να στέλνει το παιδί του σε μια απίθανη σχολή, σε κάποια μικρή επαρχιακή πόλη, αποκομμένη από μια συγκροτημένη πανεπιστημιακή κοινότητα, για να ενισχύσει την ζωή στις καφετέριες, τις ταβέρνες και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Εξάλλου, όπως αποδείχθηκε, αρκετά πολιτικά πρόσωπα μπορούσαν επίσης να στήνουν εύκολα το παιχνίδι των μεταγραφών των παιδιών τους από τη μακρινή επαρχία στα μεγάλα αστικά κέντρα, κάτι που δεν μπορούσε να διανοηθεί ο απλός πολίτης. Τελικά ποιος πληρώνει το μάρμαρο των καταλήψεων; Μα φυσικά ο απλός πολίτης είτε είναι γονιός είτε είναι φοιτητής.