Οι εκλογές δεν περιμένουν, η παιδεία μπορεί

Πολύ φασαρία για το τίποτα θα έλεγε κανείς. Κι αυτό, γιατί οι προτεινόμενες αλλαγές στην παιδεία, μέσα από το νομοσχέδιο, που ήδη κατατέθηκε στη Βουλή, είναι ήπιες, δεν ανατρέπουν πολλά πράγματα και το κυριότερο, δεν αλλάζουν δραματικά το σημερινό status διδασκόντων και διδασκομένων.
Προς τι λοιπόν η συνέχιση των καταλήψεων και των κινητοποιήσεων; To νομοσχέδιο, κατά το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας, δηλ. του νόμου 1268/82, που υπήρξε ένα από τα πρώτα νομοθετήματα της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αν απλώς τροποποιεί ένα νόμο με ζωή 25 ετών και σαφή σημάδια γήρανσης, τότε γιατί δεν προστρέχει και το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή να συζητήσει και το κυριότερο να καταθέσει τις δικές του μεταρρυθμιστικές προτάσεις;
Δεν είναι άραγε το κοινοβούλιο ο καταλληλότερος χώρος αντιπαράθεσης, ανταλλαγής ιδεών, και σύνθεσης ενδεχομένως απόψεων; Στο προχθεσινό Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ακούστηκαν πολλές απόψεις από συνετές έως ακραίες. Δεν εμφανίστηκε όμως πέρα από τις γενικές και γνωστές 16 προτάσεις που αφορούν την παιδεία, μια συγκροτημένη μεταρρυθμιστική αντιπρόταση για τα ΑΕΙ.
Όπως έγινε γνωστό στο Πολιτικό Συμβούλιο έγιναν προτάσεις από τη μια του Θ. Πάγκαλου για την ψήφιση ορισμένων άρθρων όπως αυτό για την ενίσχυση των οικονομικά αδύναμων φοιτητών και από την άλλη της Τόνιας Αντωνίου για παρουσία του κόμματος δίπλα στους καταληψίες ενώ μια τρίτη αυτή του Ε. Βενιζέλου ανέφερε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να πάει στη Βουλή χωρίς να έχει θέση για κάθε σημείο του νομοσχεδίου. Για την ώρα πάντως η πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιορίζεται σε γενικόλογες αναφορές, που υποστηρίζουν ότι το νομοσχέδιο δεν προβλέπει κάτι για την χρηματοδότηση, την έρευνα και την αξιολόγηση των πτυχίων.
Το ζητούμενο βεβαίως είναι οι εποικοδομητικές προτάσεις και όχι η γενική άρνηση, που ευθέως οδηγεί στην σκέψη ότι η σύγκρουση υπαγορεύεται μόνο και μόνο από το γεγονός, ότι οι εκλογές είναι προ των πυλών.
Όπως όλα δείχνουν, το ΠΑΣΟΚ περιορίζεται στην αντιπολιτευτική αντιπαράθεση αποφεύγοντας για την ώρα να ανοίξει τα χαρτιά του στο θέμα της παιδείας, επιδιώκοντας έστω και καθυστερημένα να εισπράξει πολιτικά οφέλη, από όσους υποστηρίζουν, ότι τα πανεπιστήμια χρειάζονται λεφτά και τίποτα άλλο.
Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι στην παιδεία πρέπει να κυριαρχήσει η αδράνεια και επιμένουν στο μη μου τους κύκλους τάραται. Προτάσεις δεν έχουν, γιατί δεν χρειάζονται. Απλώς θέλουν πτυχία με κοινωνικά και όχι με επιστημονικά κριτήρια και μια θέση στο δημόσιο, μέσω επετηρίδας και προς Θεού χωρίς εξετάσεις και τέτοιου είδους ταλαιπωρίες. Γι αυτό άλλωστε επιμένουν, μόνο στη δημόσια παιδεία, εργασία από το κράτος και ο μήνας έχει εννιά. Αγνοούν όμως, ότι αυτό το μοντέλο δοκιμάστηκε και απέτυχε.