Πολιτικοί και κόμματα εμφανίζονται να μην έχουν αντιληφθεί ότι πέρα από την οικονομική ζημιά που υπέστησαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία από τα αμαρτωλά ομόλογα, που υπολογίζεται για την ώρα σε 35-42 εκατομμύρια ευρώ, υπάρχουν και οι παράπλευρες επιπτώσεις που είναι σοβαρότερες και σημαντικότερες και αφορούν τους θεσμούς που απαξιώνονται από αυτή την ανεύθυνη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Το μήνυμα που στέλνουν αυτές οι εκ του ασφαλούς αισχροκερδείς τιμολογήσεις είναι ότι τα πολλά χρήματα δεν βγαίνουν με παραγωγικές επενδύσεις και επίπονη εργασία χρόνων, αλλά με αεριτζίδικες δουλειές του ποδαριού μιας ημέρας.
Η νέα άποψη, που ακούστηκε από κυβερνητικά χείλι, με την οποία παροτρύνονται οι υπό απόσυρση ανίδεες κατά Γ. Αλογοσκούφη διοικήσεις των Ασφαλιστικών Ταμείων, να στραφούν εναντίον των συμβούλων τους, τραπεζών και χρηματιστηριακών, που τους πασάρισαν τα δομημένα αυτά ομόλογα, χωρίς να τους προειδοποιήσουν για τους κινδύνους που αναλαμβάνουν, μοιάζει με ανέκδοτο, παρά με σοβαρή προσέγγιση του προβλήματος.
Τώρα είναι απορίας άξιο, πως ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, ομαδικά οι ανίδεες αυτές διοικήσεις που διορίστηκαν με αδιαφανή κριτήρια, από αρμόδιους και αναρμόδιους υπουργούς, ανακάλυψαν αυτά τα σύνθετα τραπεζικά προϊόντα, αξίας δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Πως κανείς δεν μπήκε στον κόπο να φτιάξει πριν την αγορά, μια έκθεση απόδοσης σε συνδυασμό με το ρίσκο που επρόκειτο να αναληφθεί, και ψώνισαν με την άνεση αυτών που πηγαίνουν στη λαϊκή και παίρνουν ένα κιλό ντομάτες, είναι μια ιστορία που απευθύνεται σε αφελείς υπηκόους και όχι σε υπεύθυνους πολίτες μιας δημοκρατικά δομημένης κοινωνίας.
Το πάρτι της μιας ημέρας με αποδώσεις σε κάποιους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς 15%, σε ένα ομόλογο 130 εκατομμυρίων ευρώ, μυρίζει μίζες, και οι επιτροπές που συγκροτήθηκαν μάλλον θα συγκαλύψουν παρά θα αποκαλύψουν τους πραγματικούς ενόχους.
Οι ειδικοί μιλούν για αριστοτεχνικά στημένο παιχνίδι, από ένα κέντρο αποφάσεων, με ενδιάμεσους που θησαυρίζουν και αποτέλεσμα το δημόσιο να δανείζεται με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους και οι δανειστές, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, να δεσμεύουν τα λεφτά τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αβέβαιες αποδόσεις στη λήξη τους και αρνητικές για το κεφάλαιο, αν τα ρευστοποιήσουν πρόωρα.
Έτσι, τα μεν ταμεία καταληστεύονται, μια και τα κεφάλαια τους ουδέν πρόσθετο όφελος αποδίδουν, δημιουργώντας την αίσθηση ότι επαναφέρεται το καθεστώς της περιόδου ’50, ’60 και ’70 με τις άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος, οι δε ασφαλισμένοι διαπιστώνουν ότι τα δύσκολα του ασφαλιστικού συστήματος θα γίνουν δυσκολότερα λόγω της κακοδιαχείρισης των αποθεματικών των ταμείων.
Αυτή η θλιβερή εικόνα, με τους υψηλά ιστάμενους υπεύθυνους να τα ρίχνουν στους παρακάτω για να αποφύγουν τις δικές τους ευθύνες, είναι που κάνει τους πολίτες να αγανακτούν και να αποδοκιμάζουν συλλήβδην το πολιτικό σύστημα.
Όλα θυμίζουν την Ιταλία στην προ Μπερλουσκόνι εποχή, με τη διαφορά ότι στη γειτονική μας χώρα η δημόσια διοίκηση λειτουργεί ικανοποιητικά, μια και δεν είναι ξεχαρβαλωμένη, όπως παρουσιάζεται στην Ελλάδα.
