Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Μετά τα debate τι;

Και τι δεν είδαμε μέχρι τώρα σ αυτή την προεκλογική περίοδο. Και πάρα πολλά στρογγυλά τραπέζια ή talk show ή πολιτικές συζητήσεις ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τα ονομάσει, είδαμε debate στην έκδοση των έξι, άλλα και στην εντελώς καινούργια έκδοση των δύο μονομάχων που διεκδικούν την πρωθυπουργία.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν σε αυτή την χώρα το πολίτευμα είναι Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Γιατί αν είναι Προεδρική ταιριάζει το μοντέλο του debate των έξι, αν είναι Προεδρευομένη ταιριάζει το νέο αυτό των δύο. Θα πει κανείς τι είναι όλα αυτά που λες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο υποψηφίους πρωθυπουργούς, αυτοί θα έπρεπε να αναμετρηθούν για να κρίνει ο κόσμος ποιόν θα στείλει στο Μαξίμου και ποιόν στη Βουλή για να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην πράξη έτσι θα συμβεί. Όμως οι ευκαιρίες ή μάλλον η αφετηρία του στόχου την εξουσίας είναι για όλους η ίδια. Αυτοί πρέπει να είναι οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Στα Προεδρικά συστήματα όπως αυτό των ΗΠΑ ή της Γαλλίας μόνο στον δεύτερο γύρο γίνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που διεκδικούν την Προεδρία.
Βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει και το φιλοθεάμον κοινό που έχει ιδιαίτερο πάθος με τις κάθε λογής μονομαχίες. Κι αυτά συμβαίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ το έπαθλο δεν είναι χρήμα εδώ έχουμε να κάνουμε με την εξουσία. Και κακά τα ψέματα, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα μας παραμερίζει του μικρούς και βγάζει μπροστά τους δύο μεγάλους. Θα πει κανείς ο λαός θέλει σταθερές κυβερνήσεις και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ καμία αντίρρηση. Είπαμε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Όμως τα αρχηγικά κόμματα που δεν έπαψαν να υπάρχουν και μετά το φυσικό τέλος των ιστορικών ιδρυτών τους παραμένουν ζητούμενο στις μέρες μας.
Τα συλλογικά όργανα κυβερνητικά ή κομματικά στους δύο μεγάλους σχηματισμούς υπολειτουργούν.
Το υπουργικό συμβούλιο για παράδειγμα συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, ενώ στα κομματικά όργανα δεν ακούγονται ελεύθερα οι φωνές των στελεχών.
Ακούμε συχνά, βουλευτές να λένε για πολλά θέματα ότι αυτό ή εκείνο είναι προνόμιο του πρωθυπουργού. Από τον ανασχηματισμό μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Αλλά και του αρχηγού του κόμματος σε άλλα θέματα, όπως το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Για να φτάσουμε στην απόφαση της κορυφής, χρειάζεται να διαβουλευθεί και η βάση του κόμματος. Όχι απλώς του στοιβάζουμε σε ένα συνέδριο κάθε δύο ή τρία χρόνια ή όποτε έχει ζόρια ο αρχηγός και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις δια βοής και πάει λέγοντας.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας επιβάλει πιο συλλογικές αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Να έχουν λόγο οι πολίτες καταρχάς εντός των οργάνων. Πέρα από αυτό δεν μπορούν οι αναγνωρίσιμοι λόγω επαγγέλματος ή όσοι τα έχουν καλά με τα μεγάλα κανάλια να έχουν το προνόμιο της επιτυχίας.
Να ξεφύγουμε επιτέλους από τις περιφέρειες των σαράντα και πλέον βουλευτών και να πάμε σε μονοεδρικές. Εδώ θα αναδειχθεί η προσωπικότητα του υποψηφίου που θα υπερτερεί συχνά και του κόμματος, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το μαύρο χρήμα που ρέει όπως πάντα άφθονο. Θα τολμήσει άραγε το κατεστημένο της πολιτικής ζωής να κάνει ένα βήμα μπροστά;
Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Θα μπει στην πολιτική ζωή άραγε μια χαραμάδα αξιοκρατικής λειτουργίας;
Σε μια εποχή αναποτελεσματικότητας του πολιτικού , σε μια περίοδο που ο πολίτης είναι απογοητευμένος μια και τα καθημερινά του προβλήματα δεν λύνονται. Όταν ο κρατικός μηχανισμός είναι εχθρικός απέναντί του και οι υποσχέσεις που παίρνει προεκλογικά ξεχνιούνται την επόμενη μέρα των εκλογών, ποιόν από όλους να πιστέψει ότι θα του λύσει τα χρονίζοντα προβλήματα του; Σ αυτά τα ερωτήματα ποιος θα δώσει στους πολίτες μια απάντηση;

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Τα χερά και τα χλωρά

Πριν από ένα μήνα κάηκαν πάνω από διακόσιες χιλιάδες στρέμματα στην Ανατολική Αττική. Συνήθως, σε όλες τις πυρκαγιές, μικρές ή μεγάλες, όλα ξεκινούν από τα ξερά χόρτα. Αυτά είναι το προσάναμμα. Ακολουθεί η εφιαλτική συνέχεια που κατακαίει τις δασικές εκτάσεις. Βεβαίως μια ακόμη καταστροφή της φύσης, που αποτελεί τον πνεύμονα ζωής του ανθρώπου, ξεχνιέται γρήγορα. Ιδίως όταν ακολουθεί προεκλογική περίοδος.
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Η οικονομία την επόμενη μέρα

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη Θεσσαλονίκη έκανε μια ιδιαίτερα καλή εμφάνιση. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένας άλλος Παπανδρέου. Ήταν άνετος, απόφυγε τα λάθη και τις κακοτοπιές και παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την οικονομία με υποσχόμενος αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και συντάξεις 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι.
Όλα αυτά καλά ακούγονται στ αυτιά κάθε εργαζόμενου και χαμηλοσυνταξιούχου. Στο ερώτημα που θα βρεθούν τα χρήματα για τις
παροχές αυτές η απάντηση ήταν από την φορολόγηση των πλουσίων.
Παράλληλα τόνισε ότι δεν θα αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες των επιχειρήσεων. Προσβλέπει διαβεβαίωσε το ακροατήριο του στους ανείσπρακτους φόρους που έφρασαν αισίως τα 31 δις ευρώ.
Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι θα δώσει πρόσθετα κονδύλια για την υγεία και την παιδεία. Δεν παρέλειψε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση με την Ντόιτσε Τελεκομ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό έλεγχο το κράτος στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμη και για την Ολυμπιακή που περνάει στα χέρια ιδιώτη σε λίγες ημέρες είπε ότι θα αποκτήσει συμμετοχή εκ νέου το κράτος. Όπως είναι γνωστό όταν το κράτος την είχε στα χέρια του κόστιζε στον φορολογούμενο πολίτη ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα. Προχθές ο Ανδρέας Βγενόπουλος επανέλαβε την πρότασή του λέγοντας ότι αν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές επιθυμεί να αναλάβει εκ νέου την Ολυμπιακή ό ίδιος δεν θα προβάλλει καμιάν αντίρρηση. Το θέμα είναι αν τα οικονομικά του κράτους και τα ελλείμματα αφήνουν περιθώρια για ένα τέτοιο εγχείρημα ή αν η δεδομένη επιχειρηματική αποτυχία του δημοσίου επιτρέπει εμπλοκή του κράτους σε μια εμπορική δραστηριότητα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ότι θα ζητήσει από τις Βρυξέλλες τριετή περίοδο για την κάλυψη των ελλειμμάτων, για την ώρα μας δίνουν ένα μόνο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαίωσε ότι παγώνουν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για ένα χρόνο. Στο οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνεται επίσης και η ένταξη όλων των εισοδημάτων σε ενιαία φορολογική κλίμακα. Αυτό για παράδειγμα σημαίνει ότι τα κέρδη από το χρηματιστήριο θα φορολογούνται και πέρα του 10% που ισχύει σήμερα. Θα πει κανείς γιατί να μην φορολογούνται. Όμως όπως είναι γνωστό ο μισός τζίρος στο χρηματιστήριο προέρχεται από ξένα κεφάλαια. Μελέτησε άραγε κάποιος αν οι επενδυτές του εξωτερικού θα θεωρήσουν ελκυστική την ελληνική αγορά με αυτή την αλλαγή του φορολογικού συστήματος; Γιατί πολλά πράγματα στην οικονομία λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Και βεβαίως θα πει κανείς τι ενδιαφέρει αυτό τον μισθωτό ή τον συνταξιούχο. Το χρηματιστήριο πέρα από τον τζόγο που συχνά πυκνά γυρίζει μπούμερανγκ είναι και πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη άρα και θέσεις εργασίας.
Στις παροχές περιλαμβάνονται και οι αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Τον περασμένο μήνα ο πληθωρισμός ο επίσημος φυσικά έκλεισε στο 1%. Αυτό σημαίνει ότι 1,2% είναι αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό και μεταφράζεται στα 1000 ευρώ το μήνα σε αύξηση της τάξεως των 12 ευρώ το μήνα. Τι ανάγκες του άραγε μπορεί να καλύψει ένας εργαζόμενος με την αύξηση των 12 ευρώ το μήνα;
Όπως διευκρίνισε ο κ. Παπανδρέου ο στόχος της χαμηλότερης σύνταξης των 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι θα υλοποιηθεί εν ευθέτω χρόνο πράγμα που σημαίνει ότι στην πράξη δεν υπάρχει άμεση δέσμευση.
Μίλησε ακόμη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για περιορισμό της κρατικής σπατάλης, για διαφάνεια εξόδων και για αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα.
Το θέμα είναι πως αυτό το ευχολόγιο θα πάρει σάρκα και οστά. Γιατί μέχρι τώρα από πολλούς το ακούσαμε αλλά από κανένα δεν είδαμε να υλοποιείτε.
Η κυβερνητική δραστηριότητα στην σημερινή δεδομένη δύσκολη συγκυρία δεν επιτρέπει ούτε επιχειρηματικά ανοίγματα του δημοσίου, ούτε αλόγιστες παροχές. Γι αυτό και πρέπει η οικονομία να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και προσοχή. Τα κάθε λογής ελλείμματα το επιβάλλουν.