Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2006

Η αστυνομική βία και η παράλυτη παιδεία

Η υπόθεση του άγριου ξυλοδαρμού του κυπρίου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ την εβδομάδα που πέρασε. Ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν περισσότερα. Αυτή η υπερβολική δημοσιότητα απέδωσε ένα καλό. Την ευαισθητοποίηση της πολιτείας που ζήτησε και δημόσια συγνώμη.
Το περιστατικό αναδεικνύει σε μείζον θέμα αυτό της ψυχραιμίας. Η αστυνομία που είναι επιφορτισμένη με την τήρηση της τάξης, οφείλει όταν δρα προς αυτή την κατεύθυνση να σέβεται η ίδια τους νόμους και το κυριότερο τα δικαιώματα του πολίτη. Η ψυχραιμία όμως δεν αφορά μόνο τα όργανα της τάξης, αφορά και τους λειτουργούς του Τύπου που λέγαμε παλιά , των ΜΜΕ λέμε τώρα. Και η χρήση του όρου «λειτουργοί» δεν χρησιμοποιείται τυχαία, μια και υπάρχουν πολλοί στο χώρο των ΜΜΕ που αισθάνονται και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ότι η δημοσιογραφία παραμένει ένα λειτούργημα.
Μπορεί η εικόνα των αστυνομικών που ξυλοκοπούσαν το νεαρό φοιτητή, αντί να τον συλλάβουν και να του περάσουν χειροπέδες, από την στιγμή που διαπίστωσαν ότι ήταν ύποπτος διαφυγής, να ήταν απαράδεκτη, πολύ κακή όμως υπήρξε και η εικόνα που παρουσίασαν κάποιοι οργισμένοι δημοσιογράφοι στην τηλεόραση που έχασαν ως μη όφειλαν την ψυχραιμία τους, παρουσιάζοντας μιαν αρνητική εικόνα των ΜΜΕ που ανέδειξαν το θέμα.
Επί της ουσίας τώρα το γεγονός έβγαλε την πολιτεία από το καβούκι της που παρακολουθεί συνήθως με παγερή αδιαφορία τέτοια φαινόμενα , αφήνοντας την «τακτοποίηση» τους συνήθως στα υπηρεσιακά όργανα ,που φροντίζουν να χαϊδέψουν αντί να τιμωρήσουν τους παρανομούντες. Οι πρώτες ποινές δείχνουν ότι η όλη φασαρία και με τις υπερβολές της έπιασε τόπο.
Βεβαίως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος που αφορά τους κάθε λογής κουκουλοφόρους. Από τα αστυνομικά όργανα που οφείλουν να κυκλοφορούν με τις στολές τους εν ώρα υπηρεσίας μέχρι βεβαίως τους διαδηλωτές που πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι η δημόσια διαμαρτυρία είναι ελεύθερη όχι όμως και οι κάθε λογής βανδαλισμοί. Είναι καιρός να λειτουργήσει ο νόμος και να ξεχωρίσει η ήρα από το στάχυ. Χρόνια τώρα γινόμαστε μάρτυρες καταστροφών στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης . Γεγονός που χρεώνεται στην αστυνομία μια και οι γνωστοί – άγνωστοι συνήθως δρουν ανενόχλητοι και οι καταστηματάρχες που βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται πληρώνουν συνήθως τα σπασμένα.
Κατά καιρούς ακούμε ότι τα πρόσωπα που προκαλούν τις καταστροφές είναι γνωστά. Το ερώτημα είναι γιατί δεν συλλαμβάνονται και γιατί δεν διώκονται για τις παράνομες πράξεις τους.
Ζούμε σε μια χώρα που όλα τα παράδοξα μπορούν να συμβούν. Από τη μια την αστυνομία να παρακολουθεί απαθώς τη δραστηριότητα των γνωστών–αγνώστων και από την άλλη όταν συλλαμβάνει κάποιον και να του συμπεριφέρεται όπως στον κύπριο φοιτητή.
Με αυτά και με τα άλλα τα φώτα της δημοσιότητας επικεντρώνονται στα επεισόδια και όχι στα πραγματικά προβλήματα. Με δεδομένο ότι τα προβλήματα της παιδείας είναι πολλά και ποικίλα και αφορούν όλες τις βαθμίδες της , είναι απορίας άξιο , γιατί τα ΜΜΕ , ακόμη και τα κρατικά, δεν έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον στις πολλές και σοβαρές προτάσεις για την αναβάθμιση τους, που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό από πολλές πλευρές. Η απάντηση είναι αυτονόητη μια και το ερώτημα είναι ρητορικό. Γιατί αυτά δεν πουλάνε. Το αίμα και το σπέρμα συγκινεί.

Σε πολιτικό επίπεδο έχουμε ανυπαρξία διαλόγου, γιατί αυτό που ενδιαφέρει είναι το πολιτικό κέρδος και η αποφυγή απωλειών και όχι οι αλλαγές και η βελτίωση, σε συνδικαλιστικό κουβέντα να γίνεται, αλλά μην αγγίζεται τους βολεμένους και σε φοιτητικό μη μου τους κύκλους τάραται ή μάλλον το κόμμα αποφασίζει για μένα. Αυτή η εικόνα δυστυχώς είναι διάχυτή στην κοινωνία που θέλει άκοπα πτυχία και εύκολους διορισμούς στο δημόσιο. Σε αυτό τον περιβάλλοντα χώρο η αρχή που πρέπει να γίνει από την παιδεία θα αργήσει πολύ...

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006

Προκλητικά για την κοινωνία τα φαινόμενα παρακμής …

Το καλό σε αυτή τη χώρα είναι ότι δεν πλήττουμε. Κάθε μέρα μας επιφυλάσσει και κάτι καινούργιο που είναι εντυπωσιακότερο ενός προηγούμενου που ακούσαμε ένα εικοσιτετράωρο πριν. Γιατί σε αυτή τη χώρα όλα συμβαίνουν και όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμη και να περάσουν από τη Βουλή με συνεννόηση μάλιστα των δύο μεγάλων κομμάτων νομοσχέδιο που να παρέχει σύναξη επιπλέον 1.200 ευρώ το μήνα σε όσους άκουσον-άκουσον πέρασαν έστω και μια ήμερα από τη θέση του Γ. Γραμματέα υπουργείου ή Περιφέρειας ή Γ. Διευθυντή υπουργείου. Αυτά σε μια ώρα σφιχτής εισοδηματικής πολιτικής, με τη χώρα υπό την επιτήρηση της Ε.Ε., σε μια χώρα που δίνει συντάξεις πείνας, σε μια χώρα που θα δώσει το 2007 αυξήσεις σε μισθωτούς και συνταξιούχους 3,5% και 4%. Για τους μεν το δημόσιο, έχει για τους δε δηλώνει αδυναμία.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο θέμα που αφήνει άφωνο κάθε λογικό άνθρωπο, υπάρχει και συνέχεια που αξίζει να δούμε. Συνταξιοδοτικό δικαίωμα αποκτούν οι δήμαρχοι και οι κοινοτάρχες με μια θητεία σύμφωνα με τα όσα ψήφισε την περασμένη εβδομάδα η βουλή, αντί των δύο που έπρεπε να έχουν σύμφωνα με τα μέχρι χθες ισχύοντα.
Το νέο δικαστήριο που δημιουργήθηκε με την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος το Μισθοδικείο, απεφάνθη προ ημερών ότι ο ανώτατος μισθός των δικαστικών πρέπει να εξομοιωθεί με τον μισθό του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ). Αυτό στην πράξη σημαίνει στην πράξη ότι μπορεί να διπλασιαστούν οι μισθοί των 2.800 δικαστικών. Και εδώ προκύπτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα.
Σε πια ευνομούμενη Πολιτεία οι μισθοί ενός κλάδου εργαζομένων στον δημόσιο τομέα ορίζονται με δικαστικές αποφάσεις;
Εφόσον υπάρχει το ανώτατο όριο που συμπαρασύρει μισθούς δικαστικών αλλά και βουλευτών γιατί στον δημόσιο τομέα προσλαμβάνονται στελέχη με ανώτερους μισθούς;
Δεν γνώριζαν αυτοί που έκαναν τις προσλήψεις ότι υπάρχει το όριο;
Η διαχείριση του δημόσιου χρήματος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να αντιμετωπίζεται με τόση επιπολαιότητα.
Γιατί την ίδια ώρα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η δημοσιονομική πολιτική δεν επιτρέπει ούτε αξιοπρεπείς συντάξεις για αρκετούς συμπολίτες μας, ούτε εφάπαξ καταβολή του επιδόματος των δασκάλων ούτε τέλος άμεση καταβολή όσων υποσχέθηκαν στους αστυνομικούς.
Πέραν αυτών υπάρχει και το θέμα των συμβασιούχων στους δήμους. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί καλύπτουν παρανόμως πάγιες και διαρκείς ανάγκες με συμβάσεις έργου που στη συνέχεια έγιναν ορισμένου χρόνου. Θα έπρεπε από την αρχή να προσληφθούν κανονικά γιατί η αποκομιδή των σκουπιδιών καλύπτεται για κάθε δήμο με ξεχωριστό κονδύλι που προέρχεται από το ανταποδοτικό τέλος που πληρώνουμε όλοι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Ποιος έχει την ευθύνη να ελέγξει τις παρανομίες των δημάρχων;
Kαι γιατί κανείς δεν μιλάει για τις ευθύνες όσων παρανόμως προσλαμβάνουν παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ;
Όταν τους νόμους δεν τους εφαρμόζουν πρώτοι αυτοί που τους φτιάχνουν, όταν θεωρούν ότι οι υποχρεώσεις είναι για τους διοικούμενους και όχι για τους διοικούντες , όταν αντί να δίνουν το καλό παράδειγμα δίνουν το κακό, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκείας.

Οι πολίτες ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους όταν διαπιστώνουν ότι οι νόμοι φτιάχνονται για να βολευτούν οι «ημέτεροι» και όχι το κοινωνικό σύνολο. Γιατί τόσο ο λαϊκισμός, όσο και η φαυλότητα έχουν τα όριά τους. Οι πολιτικοί δεν αποτελούν ξεχωριστή ελίτ, ούτε και κάποιες κατηγορίες κομματικών στελεχών που καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για κόμματα, μιλάμε για συντεχνίες που ξέχασαν ότι έχουν εκλεγεί, όχι δια βίου αλλά για ορισμένη θητεία με σκοπό να εκπροσωπήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2006

Κρίσιμο πόκερ ανάμεσα σε Ευρώπη και Τουρκία

Μπορεί τα θέματα της καθημερινότητας να καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της ενασχόλησης των πολιτών με την ανάλογη παρουσίασή τους από τα ΜΜΕ, όμως τα προβλήματα και τα ανοιχτά θέματα δεν κλείνουν τον κύκλο τους στα λεγόμενα εσωτερικά. Υπάρχουν και τα άλλα που αφορούν τις σχέσεις της χώρας μας με τον διεθνή της περίγυρο. Γι αυτά συνήθως η πλειοψηφία των πολιτών αδιαφορεί και μόνο όταν υπάρχει μια κρίση ή μια ένταση ενεργοποιείται καθοδηγούμενη από τα όσα ακούει και πάλι από τα ΜΜΕ.
Οι αμερικανικές εκλογές, η έκθεση της Κομισιόν, οι σχέσεις Ελλάδας- Τουρκίας και Κύπρου -Τουρκίας συνιστούν θέματα που θα συζητηθούν ιδιαίτερα τις προσεχείς εβδομάδες.
Η ανατροπή που δημιουργήθηκε στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ με τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Τρίτης με τη νίκη των Δημοκρατικών, ανοίγει μια χαραμάδα αισιοδοξίας σε ένα θολό τοπίο της πολεμικής δραστηριότητας της Ουάσινγκτον στη Μέση Ανατολή.
Ίσως η Δημοκρατική πλειοψηφία Βουλής και Γερουσίας να βάλει ένα φρένο στην επιθετική πολιτική Μπους και να δώσει μια ευκαιρία στην ειρήνη.
Ας ελπίσουμε, ό,τι δεν κατάφερε η διεθνής κοινότητα να το πετύχει η νέα δημοκρατική πλειοψηφία στα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ.
Στη γειτονιά μας τώρα, στον ευρωπαϊκό χώρο, το κολέγιο των επιτρόπων παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη την έκθεσή του για την πορεία της Τουρκίας τη χρονιά που πέρασε. Διαπίστωσε ότι τα βήματα ήταν ελάχιστα. Δεν την έστειλε όμως αδιάβαστη στο σπίτι της. Της έδωσε μιαν ακόμη ευκαιρία μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου και άφησε το θέμα να διολισθήσει προς την πλευρά της συνόδου κορυφής.
Ενώ διαπίστωσαν δηλ. στασιμότητα δεν έβγαλαν συμπεράσματα. Επιφυλάχθηκαν να το πράξουν, αν θα το πράξουν ,τις παραμονές της συνόδου κορυφής, ελπίζοντας ότι μέχρι τότε θα έχει βγάλει η φινλανδική τα κάστανα από την φωτιά. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, πράγμα πολύ πιθανό , οι ηγέτες των «25» κρατών μελών της Ε.Ε., θα πρέπει πάρουν μια σοβαρή απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι με μια χώρα που επιδιώκει να φέρει στα μέτρα της την Ευρώπη , αντί εκείνη να αφομοιώσει αρχές και αξίες των «15» χθες και «25» σήμερα.
Πολλές ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν τολμούν να πουν δημόσια τις αντιρρήσεις τους και τις ενστάσεις που έχουν για τα καμώματα της Άγκυρας, υπό την πίεση αφενός της αγοράς της Τουρκίας και αφετέρου των αμερικανών που σε συγχορδία με τους βρετανούς θέλουν εδώ και τώρα την γειτονική μας χώρα, χωρίς προαπαιτούμενα, εντός των κόλπων της Ε.Ε.
Το όλο παιχνίδι μολονότι για την ώρα εμφανίζεται χλιαρό, κάποια στιγμή όταν έρθει η ώρα της αλήθειας θα γίνει σκληρό, γιατι οι ευρωπαίοι θα κληθούν μέσω της ένταξης της Τουρκίας να απαντήσουν σε ένα σοβαρό ερώτημα.
Κι αυτό αφορά την Ευρώπη που θέλουν, την Ένωση που οραματίζονται. Επιδιώκουν μιαν Ε.Ε. ελεύθερης διακίνησης απλώς προϊόντων, ή μια Ευρώπη πολιτικά ενοποιημένη. Οι Άγγλοι που πατρονάρουν την τουρκική ένταξη δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για πολιτική ενοποίηση. Αντίθετα οι Γάλλοι και οι Γερμανοί δεν είναι ικανοποιημένοι από μια κοινή αγορά. Προσβλέπουν σε μιας μορφής ενοποίηση που για κάποιους θα έφτανε στα όρια της συνομοσπονδίας.
Πέρα όμως από τα αμιγώς ευρωτουρκικά υπάρχουν και τα ελλαδικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα που περνούν μέσα από την έκθεση της Κομισιόν. Από το
casus belli των τούρκων εναντίον της Ελλάδας, μέχρι το θέμα της ελεύθερης διακίνησης κυπριακών αεροπλάνων και πλοίων στα τουρκικά αεροδρόμια και λιμάνια.
Αιχμή του δόρατος η συμμόρφωση της Άγκυρας στο θέμα του ανοίγματος των λιμανιών και των αεροδρομίων της στην Κύπρο και η απειλή των επιπτώσεων που δεν δείχνει να τις λαμβάνει σοβαρά υπόψη του ο Ταγίπ Ερντογάν.
Στο ερώτημα τι θα γίνει τον Δεκέμβρη, η απάντηση είναι απλή. Σε αυτή τη φάση δεν θα εκτροχιαστεί το τρένο. Η συμβιβαστική φόρμουλα θα περιλαμβάνει πάγωμα για ορισμένα κεφάλαια από τα 35 που είναι προς συζήτηση. Αν είναι 5-6 τότε η Τουρκία θα έχει ξεπεράσει το σκόπελο. Αν είναι περισσότερα ίσως φράξουν το δρόμο της Άγκυρας προς την Ευρώπη μέχρι η τελευταία συμμορφωθεί στις απαιτήσεις της Ε.Ε.

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2006

Η τουρκική ένταξη και τα προαπαιτούμενα …

Οι συζητήσεις στη βουλή μετά την μεταπολίτευση ανάμεσα στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου για θέματα εξωτερικής πολιτικής την δεκαετία του ’70 αποτελούσαν μια πολιτική αντιπαράθεση με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Καθήλωναν τους τηλεθεατές , στους δέκτες , μολονότι η εικόνα, λόγω ασπρόμαυρης εποχής, ήταν μουντή και διόλου ελκυστική. Το περιεχόμενο ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αυτό τις έκανε ελκυστικές για το κοινό. Σήμερα οι συζητήσεις στη βουλή, ελάχιστα συγκινούν. Εμφανίζονται υποβαθμισμένες ακόμη και στα δελτία ειδήσεων των κρατικών καναλιών. Για τα ιδιωτικά ούτε λόγος. Ο πολιτικός διάλογος, είναι περιορισμένος, μια και συνήθως προκρίνονται για μονομάχοι όσοι καβγαδίζουν και όχι όσοι συνομιλούν με επιχειρήματα, και απουσιάζει σχεδόν παντελώς από τη δημόσια ζωή της χώρας. Τα συντεχνιακά και τα σκαμπρόζικα θέματα συγκινούν κοινό και ΜΜΕ. Όλοι φωνάζουν για φτώχεια την ώρα που στην Ελλάδα κτυπήσαμε ρεκόρ στα θέματα ιδιοκτησίας με ποσοστό που έφτασε το 82%. Ανάλογη θεαματική αύξηση εμφανίζουν τα Ι.Χ. στη χώρα μας. Γι αυτά και άλλα θετικά στατιστικά στοιχεία κανείς δεν μιλάει.
Η γκρίνια τείνει να εξελιχθεί σε εθνικό σπορ.
Στη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε, για να επανέλθουμε στον πολιτικό διάλογο πραγματοποιήθηκε στη βουλή συζήτηση, σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, με θέμα την εξωτερική πολιτική της χώρας. Παρά τις διαφωνίες που ακούστηκαν σε θέματα τακτικής, έγινε φανερό ότι σε μεγάλο βαθμό τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούν στη στρατηγική που ακολουθείται στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.
Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας υπήρξε το σημείο αιχμής στις τοποθετήσεις τόσο του Κ. Καραμανλή όσο και του Γ. Παπανδρέου. Και οι δύο πλευρές παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις, έθεσαν όρους και προαπαιτούμενα στην ενταξιακή αυτή πορεία.
Από την συζήτηση έγινε φανερό ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα περιμένουν μέσω της ενταξιακής προοπτικής της Τουρκίας , να λυθούν τόσο τα διμερή προβλήματα , όσο και το κυπριακό.
Όμως οι πολιτικοί στην Ελλάδα , την Τουρκία αλλά και την Ε.Ε. λογαριάζουν χωρίς τον … ξενοδόχο. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι η κοινή γνώμη στην Τουρκία έχει κάνει στροφή 180 μοιρών σε ότι αφορά την θετική στάση των τούρκων στην ευρωπαϊκή πορεία της γειτονικής μας χώρας. Οι μισοί και πολλοί λιγότεροι από το 50% διάκεινται τώρα θετικά προς την Ε.Ε. απ ότι πριν ένα χρόνο. Αρνητικοί εμφανίζονται και οι λαοί της Ευρώπης σε ποσοστό πάνω από 50% στην προοπτική της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Αρνητική βεβαίως και η ελληνική κοινή γνώμη. Τότε γιατί θα διερωτηθεί κάποιος οι κυβερνήσεις αγνοούν προκλητικά την κοινή τους γνώμη και προωθούν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ο καθένας το κάνει για δικούς του λόγους. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, γιατί χρειάζονται την αγορά της, για τα προϊόντα τους. Η Βρετανία γιατι ταυτίζεται τα συμφέροντα των ΗΠΑ που θεωρούν ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτικών. Η Τουρκία, γιατί πιστεύει ότι ο όγκος της θα υπερκεράσει τις αδυναμίες της, που μοιάζουν να είναι αξεπέραστες . Τέλος η νέα ελληνική εξωτερική πολιτική που θεωρεί ότι ο μόνος δρόμος για να επιλυθούν τα εκκρεμεί με την Άγκυρα θέματα, είναι αυτός της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Μια άποψη που μέχρι σήμερα δεν έχει δικαιωθεί. Κι αυτό γιατί η Τουρκία έχει κάνει πολλά βήματα στην ενταξιακή της πορεία, χωρίς να κάνει μια κίνηση στα θέματα που για την Ελλάδα θεωρούνται υποχρεώσεις και προαπαιτούμενα. Ούτε καν την άρση του
casus belli, που δεν έχει πολιτικό κόστος, μια και δεν αποτελεί υποχώρηση σε καμιά από τις θέσεις της. Τα ερωτήματα που προκύπτουν κατόπιν όλων αυτών είναι, για πια ένταξη μιλούν οι πολιτικοί, όταν δεν την θέλουν οι πολίτες; Και πότε περιμένει να εισπράξει η χώρα μας ένα κάποιο αποτέλεσμα από την θερμή υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας;