Η χρήση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την Ελλάδα

Η καλή γειτονία δεν επιτυγχάνεται με το να αποδέχεται κανείς την επιθετικότητα του γείτονά του και να υποχωρεί κάθε φορά που τον απειλεί με επιδρομή στο σπίτι του. Αυτή δυστυχώς την πορεία έχουν πάρει οι ελληνοτουρκικές τα τελευταία χρόνια. Το δικαίωμα της χώρας μας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα δώδεκα ναυτικά μίλια, με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, διατυπώνεται στερεότυπα στο εσωτερικό, εν τούτοις στον μακρύ διάλογο που διεξάγεται εδώ και χρόνια με την Τουρκία, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός συμβιβασμού για αέρα και θάλασσα μεταξύ 8 και 9 μιλίων, προκειμένου να εναρμονισθούν οι δύο κυριαρχίες. Όταν κάποιες πολιτικές δυνάμεις κάνουν αυτή την υποχώρηση, οι απέναντι την κρατούν ως δεδομένη και αρχίζουν να πιέζουν οι ίδιοι και οι προστάτες τους, προς τα έξι μίλια τόσο στη θάλασσα όσο και στον αέρα.
Όμως από το 1982 που καθιερώθηκε το Δίκαιο της Θάλασσας η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να ζητήσει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης πέρα από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, την ταυτόχρονη οριοθέτηση και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), όπως προβλέπεται άλλωστε από το άρθρο 56 της Σύμβασης.
Όλα τα κράτη της υφηλίου, μηδέ εξαιρουμένων των ΗΠΑ, από το 1982 που ισχύει το Δίκαιο της Θάλασσας, έχουν προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ. Αυτό σημαίνει ότι για ένα εύρος που αρχίζει από το τέλος των ορίων των χωρικών υδάτων και φτάνει στα 200 μίλια, ή στη μέση γραμμή με την όμορη χώρα, το δικαίωμα δεν περιορίζεται στους υδατάνθρακες, αλλά επεκτείνεται και στην έρευνα, την αλιεία καθώς και την εκμετάλλευση, διαχείριση και διατήρηση των ζώντων και μη πόρων του βυθού, του υπεδάφους του και των υπερκείμενων υδάτων. Στη σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας επίσης αναφέρεται ξεκάθαρα ότι τα νησιά δικαιούνται της ΑΟΖ. Παρ όλα αυτά και μολονότι η Τουρκία θέτει συνεχώς νέα θέματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όπως γκρίζες ζώνες, αποστρατιωτικοποίηση των νήσων, εύρος αιγιαλίτιδας ζώνης κλπ, η Ελλάδα δεν κάνει το αυτονόητο να ζητήσει δηλ. και την οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Η Κύπρος κινήθηκε ήδη προς αυτή την κατεύθυνση και συμφώνησε, τόσο με την Αίγυπτο, όσο και με τον Λίβανο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με τα δύο αυτά όμορα κράτη. Την κίνηση αυτή υποστήριξε και η Ελλάδα που δεν κάνει κάτι ανάλογο στο Αιγαίο, σε σχέση με την Τουρκία.
Αν θέσει αυτό το θέμα, λύνεται αυτόματα ένα μεγάλο πρόβλημα για την χώρα μας και ανοίγει ο δρόμος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, μια και η Τουρκία δεν θα έχει να προβάλει κανένα νομικό επιχείρημα. Ακόμη το Αιγαίο θα γίνει και χώρος οικονομικής δραστηριότητας των Ευρωπαίων, μια θα μπορούν να κινηθούν ελεύθερα και στην περιοχή της Ελληνικής ΑΟΖ.
Απορίας άξιο πάντως παραμένει, το γιατί δεν κάνει η Ελλάδα χρήση αυτού του δικαιώματός της.