Συλλογική και ατομική ευθύνη

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια που λένε. Η αναφορά στις κλιματικές αλλαγές με αφορμή την πρόσφατη σύνοδο της Κοπεγχάγης. Όταν καίγεται το σπίτι σου δεν έχεις την πολυτέλεια να ποτίζεις το γκαζόν. Έτσι συμβαίνει και με την χώρα μας. Όταν σε πνίγουν τα χρέη άντε να ονειρεμένη ζωή με κότερα και χλιδάτα ξενοδοχεία. Θα πει κανείς κι όμως αυτό συμβαίνει στη χώρα μας μια και δεν είναι λίγοι εκείνοι που με εορτοδάνεια και διακοποδάνεια επενδύουν στην καλοπέραση χωρίς να έχουν μια στην τσέπη τους.
Και το κυριότερο χωρίς να έχουν τα έσοδα που θα τους επιτρέψουν την αποπληρωμή αυτών των δανείων. Με την οικονομική κρίση να βρίσκεται στο απόγειο της στη χώρα μας και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, πάνω από τριακόσιες χιλιάδες συμπολίτες μας προτίμησαν να κάνουν διακοπές εκτός Ελλάδος πράγμα που δείχνει ότι μπορεί να μην καταφέραμε να προσελκύσουμε τουρίστες από το εξωτερικό για χειμερινό τουρισμό, εμείς όμως είμαστε πρώτοι και καλύτεροι να ενισχύσουμε αυτές τις δύσκολες για την παγκόσμια οικονομία ώρες άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως την Αυστρία, την Τσεχία και την Ελβετία.
Σε ένα περιβάλλον δυσμενές για την Ελλάδα η πράσινη ανάπτυξη έμεινε στις προεκλογικές καλένδες και φυσικό ήταν, ενώ η ενασχόληση με το περιβάλλον μοιάζει με πολυτέλεια την ώρα που τρέχεις να προλάβεις τις βόμβες που σκάνε δίπλα σου, όπως αυτές των Moody’s και των κάθε λογής οίκων που υποβαθμίζουν την πιστοληπτική σου ικανότητα εν μια νυκτί.
Όμως παρ’ όλα αυτά όπως με περισσή επιπολαιότητα φάγαμε και τα χρήματα των παιδιών μας για την δική μας καλοπέραση δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέψουμε με την ίδια ευκολία και το περιβάλλον που κληρονομήσαμε και έχουμε υποχρέωση να το περάσουμε αλώβητο στις επόμενες γενιές.
Οφείλουμε να επιδεικνύουμε την ίδια και μεγαλύτερη επιμέλεια με εκείνην που έχουμε για τις σπουδές των παιδιών μας και για αυτά που θα τους φτιάξουμε για να πορευτούν στη ζωή τους.
Το θέμα περιβάλλον όσο κι αν φαίνεται δεν είναι κυρίως υπόθεση κρατών και κυβερνήσεων. Είναι υπόθεση όλων μας. Τι να κάνει ο Δήμος που καθαρίζει με συνέπεια τους δρόμους και αδειάζει τους κάδους των απορριμμάτων όταν κάποιοι πετούνε όπου βρουν τα σκουπίδια τους και δεν φροντίζουν να ρίχνουν με συνέπεια στους κάδους ανακύκλωσης ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και πάλι μετά από την κατάλληλη επεξεργασία.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα υπολείμματα των απορριμμάτων είναι ελάχιστα σε σχέση με τα δικά μας. Το αντίθετο συμβαίνει στη χώρα μας. Η γη και ο υδροφόρος ορίζοντας δεν μολύνεται μόνο από τα απορρίμματα, μολύνεται και από τα κάθε λογής φυτοφάρμακα που διοχετεύονται στην γη από τις καλλιέργειες. Μια χώρα σαν την Ελλάδα θα έπρεπε και για κλιματικούς λόγους και για λόγους μικρών κλήρων να είναι πρότυπο βιολογικών καλλιεργειών. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις παράγονται προϊόντα άχρηστα μόνο και μόνο για να εισπραχθούν οι επιδοτήσεις.
Παραλίες και θάλασσα η προίκα της χώρας μας συχνά τις βλέπουμε ως χώρο αποβλήτων με αποτέλεσμα να επεκτείνεται η ρύπανση, κάτι που ακυρώνει την πρώτη και μεγαλύτερη βιομηχανική δραστηριότητα της χώρας αυτή του τουρισμού.
Αλλά και ο αέρας πέρα από το γενικότερο φαινόμενο του θερμοκηπίου μολύνεται υπέρμετρα στις πόλις με την αλόγιστη χρήση του Ι.Χ. Και εδώ η ατομική ευθύνη παραμένει μεγάλη. Είναι γνωστό ότι πολλοί στην Ελλάδα φροντίζουν να λένε ότι για όλα φταίει το κράτος και ποτέ οι ίδιοι. Η ατομική ευθύνη υπάρχει. Δεν χρειάζεται πάντα να έχουμε έναν αστυνόμο δίπλα μας για να κάνουμε αυτό που είναι αυτονόητο. Κάποτε κι εμείς πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όσο για το κράτος κι αυτό θα λειτουργήσει προς την σωστή κατεύθυνση αν πιέσουμε με ανάλογα αιτήματα τους πολιτικούς.

Τα αυτονόητα...

Από την ακινησία περάσαμε στην έντονη κινητικότητα. Όλοι τώρα υπερθεματίζουν σε κάθε μορφής και λογής αλλαγές. Από την μείωση κατά 50% των μισθών των βουλευτών μέχρι τη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων όσων κάνουν ψευδή δήλωση στο πόθεν έσχες.
Και βεβαίως το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας άφησαν τον χρόνο να παρέλθει, να φτάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού για να συμφωνήσουν στην συνάντησή τους που είχαν με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι ο τόπος έχει ανάγκη από ριζικές αλλαγές αν θέλει να έχει αύριο για τις σημερινές και αυριανές γενιές.
Έπρεπε να μας βάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση το μαχαίρι στο λαιμό για να δούμε ότι κάτι πρέπει να γίνει. Για να ανακαλύψουμε τα αυτονόητα. Όλοι ήξεραν ότι οι προσλήψεις, μάλλον το εφήμερο βόλεμα που το συνόδευαν υποσχέσεις για ελπίδες για μια θέση στο δημόσιο με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου αρχικά, τις έργου αργότερα και τέλος τα περίφημα stage, βούλιαζαν καθημερινά το κράτος που έπρεπε να πληρώνει περισσότερα και λόγω της γραφειοκρατίας να παράγει αντί υπηρεσιών στους πολίτες, διαφθορά.
Όμως επειδή αυτές οι «τακτοποιήσεις» είχαν αντάλλαγμα ψήφους έκαναν τα στραβά μάτια που λέει και ο λαός. Και υπήρχαν και διαβαθμίσεις σε αυτά τα ρουσφέτια. Ο απλός πολίτης έπαιρνε μια θέση ανασφάλειας για να είναι πάντα υποχρεωμένος στον βουλευτή ο ίδιος και η οικογένεια του. Έτσι για αρκετά χρόνια όποιος εξασφάλιζε μια θεσούλα του περίμενε και κάποτε θα μονιμοποιηθείς ήταν όμηρος του βουλευτή που τον τακτοποίησε. Δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Για να μην πάμε στα διακομματικά ρουσφέτια των πολύ «ημετέρων» όπου εκεί υπήρχε πραγματική εξασφάλιση μια και διακομματικά είχαν αποφασίσει ότι οι προσλήψεις στη Βουλή γίνονται εκτός ΑΣΕΠ.
Από την άλλη πλευρά εν μέσω κρίσης πριν ένα χρόνο άλλαξαν όλα τα αυτοκίνητα των βουλευτών με πανάκριβα των εβδομήντα και πλέον χιλιάδων υψηλού κυβισμού χρησιμοποιώντας το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι ήταν οικολογικά.
Το ζητούμενο σήμερα είναι πως ο υπερχρεωμένος και σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένος δημόσιος τομέας θα ορθοποδήσει.
Η συνταγή ήταν πάντα γνωστή. Απλώς δεν βόλευε να εφαρμοσθεί γιατί έθιγε κάποιους που την πολιτική την κατοχύρωσαν ως επάγγελμα αντί για λειτούργημα.
Το υψηλό επίπεδο διαφθοράς παράγει γραφειοκρατία και αυτή με την σειρά της εμποδίζει κάθε μορφής ανάπτυξή. Κανείς σοβαρός επιχειρηματίας δεν επενδύει σε μια χώρα που για να κάνεις οτιδήποτε, ακόμη και ένα μπακάλικο, πρέπει να λαδώσεις. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα που το φορολογικό της σύστημα είναι λάστιχό και δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει.
Έτσι δημιουργείται η απραξία που φέρνει ανεργία και ωθεί όλου στην ανάγκη μιας θέσης στο δημόσιο. Η Ελλάδα είναι ουραγός στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες. Αιτήσεις για επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων βρίσκονται καταχωνιασμένες στα συναρμόδια υπουργεία και ουδείς ενδιαφέρεται να τις προχωρήσει.
Έφτασε μέχρι σε επίπεδο πρωθυπουργικής διαμαρτυρίας μια τέτοια υπόθεση από τον Ισπανό πρωθυπουργό Θαπατέρο προς τον Κ.Καραμανλή.
Οι ίσες ευκαιρίες στις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, η διαφάνεια στο πολιτικό χρήμα, το πραγματικό πόθεν έσχες, ο περιορισμός μέσω εκλογικού συστήματος των προεκλογικών δαπανών ,οι συμβάσεις προμηθειών του δημοσίου, η συνέπεια στην εκτέλεση των προϋπολογισμών σε όλα τα επίπεδα και η σοβαρή αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής είναι τα αυτονόητα. Που όμως για τους ανθρώπους που άσκησαν την εξουσία εδώ και χρόνια δεν ήταν.
Έφτασε ο Πρωθυπουργός να φάει την ψυχρολουσία των Βρυξελλών για να πει επιτέλους ότι μια χώρα δεν μπορεί να έχει πέντε επίπεδα διοίκησης. Υπάρχει κι ένα έκτο που το ξέχασε. Τα υπουργεία Μακεδονίας και Αιγαίου. Περιφέρειες ισχυρές και Δήμοι. Και ρόλος επιτελικός και μόνο η κεντρική διοίκηση. Κι αν τολμάει νέο πραγματικό των αναγκών οργανόγραμμα για κάθε τομέα της Δημόσιας Διοίκησης και επαναξιολόγηση όλων. Έτσι θα μικρύνει το κράτος και θα τεθεί πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη.

Ο χρόνος θα δείξει...

Η απρόσμενη καθαρή και μεγάλη νίκη από τον πρώτο κιόλας γύρο του Αντώνη Σαμαρά για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, επιβάλει μια δεύτερη ανάγνωση στο αποτέλεσμα τόσο ως προς το πλήθος των προσώπων που πήραν μέρος διαδικασία όσο και ως προς την μεγάλη ηττημένη την Ντόρα Μπακογιάννη.
Η μαζικότητα της συμμετοχής, 780.000 άνθρωποι που κατευθύνθηκαν στην κάλπη την περασμένη Κυριακή, σε ένα κόμμα που χθες έβγαλε αρχηγό από το Συνέδριο και προχθές από την Κοινοβουλευτική ομάδα είναι μια κατάκτηση που διευρύνει τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες. Ο πολίτης που νιώθει ενεργός σε ένα κόμμα εκφράστηκε και η ψήφος του ανέδειξε το νέο αρχηγό.
Η μαζικότητα της συμμετοχής κατέρριψε το μύθο του αδιάφορου πολίτη που δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική. Απέδειξε ότι όταν του δίνεται ο λόγος και γνωρίζει ότι αυτός πιάνει τόπο που λέει ο λαός, δεν αποστρέφει το πρόσωπό του στην πολιτική.
Γιατί άραγε αυτή η μαζικότητα στη συμμετοχή διερωτήθηκαν πολλοί. Γιατί απλούστατα οι πολίτες ήθελαν να έχουν τον πρώτο λόγο σε μια κορυφαία στιγμή του κόμματος όπως είναι αυτή της ανάδειξης ενός νέου αρχηγού της παράταξης. Και με την μαζικότητα της συμμετοχής τους έστειλαν ένα μήνυμα στους μηχανισμούς λέγοντας τους ότι η υπόθεση της ηγεσίας δεν μπορεί να είναι μια διαδικασία μηχανισμών, υπόγειων διαδρομών, συναλλαγών και παντοειδούς επιρροής μιας μικρής ομάδας εκλεκτόρων. Είπαν οι πολίτες με την συμμετοχή τους ότι η υπόθεση αυτή αφορά όλους μας και γι αυτό προσήλθαν ομαδικά για να ψηφήσουν.
Τώρα τι σημαίνει η εκλογή Σαμαρά για τη Νέα Δημοκρατία. Σημαίνει ότι παρά τα όσα του καταλόγισαν για αποχώρηση και δημιουργία νέου κόμματος, το ευρύ κοινό δεν επηρεάστηκε. Και δεν ενέδωσε στην Ντόρα Μπακογιάννη που κινήθηκε από την αρχή με τον αέρα της νίκης. Ορθά κάποιοι την παρομοίασαν με την Χίλαρι Κλίντον που έχασε από τον Μπάρακ Ομπάμα.
Όλες οι κινήσεις του Αντώνη Σαμαρά την επόμενη της νίκης του δείχνουν ότι κινείται ενωτικά και δεν θα διστάσει να δώσει ρόλους και σε στελέχη που υποστήριξαν την τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Βεβαίως ένα κόμμα που υπέστη μια οδυνηρή ήττα, δεν είναι προσφέρεται ή δεν είναι πόλος έλξης νέων στελεχών. Όπως είναι γνωστό επειδή η εξουσία είναι ελκυστικότερη αυτήν προσεγγίζουν περισσότερο αρκετοί της νεότερης γενιάς που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τα κοινά.
Όμως τη νίκη Σαμαρά την είδαν θετικά και πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κυρίως οι παλαιότεροι αυτούς που είχαν χαρτογραφηθεί στο λεγόμενο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Νιώθουν τον Αντώνη Σαμαρά ως αντίβαρο στην φιλοαμερικανική στάση του Γιώργου Παπανδρέου. Και θεωρούν ότι ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να δει και με αυτή την οπτική γωνία την εκλογή του και να ερμηνεύσει πολυεπίπεδα την ψήφο των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που δεν προέρχονται από τον στενό κομματικό πυρήνα.
Η καλή προσωπική σχέση του Α. Σαμαρά με τον Γ. Παπανδρέου που έγινε φανερή με την συνάντηση τους την πρώτη ημέρα της εκλογής του στην Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας δείχνει ότι δεν χρειάζονται συγκυβερνήσεις για να λυθούν τα μεγάλα θέματα όπως το οικονομικό, υπάρχουν και οι συναινέσεις. Τις είχαμε άλλωστε κατά καιρούς και στα μεγάλα εθνικά θέματα όπως το κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά και το σκοπιανό.
Αρκεί να θυμηθούμε τα όσα περί εφιάλτη είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου για την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. και το κλίμα πόλωσης και έντασης που ακολούθησε.
Βεβαίως σε όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό μένει να δούμε πιο ρόλο θα επιλέξει να παίξει η Ντόρα Μπακογιάννη. Θα επιδιώξει να υπερκεράσει τον Αντώνη Σαμαρά σε αντιπολιτευτικές κορώνες δίνοντας έτσι το στίγμα της και επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο να πει στους πολίτες ότι έτσι θα πήγαινα τη Ν.Δ. αν με είχατε εκλέξει αρχηγό ή θα κάνει πράξη την δήλωσή της ότι είναι στρατιώτης στο κόμμα. Ο χρόνος θα δείξει.

Η επόμενη μέρα της Ν.Δ.

Η ώρα της κρίσεως για τη Νέα Δημοκρατία έφτασε. Αύριο όλα τα μέλη του κόμματος ψηφίζουν για την εκλογή του νέου Προέδρου. Όπως πολλοί θα θυμούνται όλα άρχισαν μετά την εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου περίπου ειδυλλιακά. Είπαν ότι η ενότητα προέχει, ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους μαζί και πολλά άλλα πίστης στο κόμμα και στις δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι η εκλογή ενός νέου ηγέτη είναι πάντα ένας επώδυνος τοκετός. Υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι. Οι πρώτοι θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι του κόμματος και οι δεύτεροι πιστεύουν ότι είναι οι εκτός κομματικής εξουσίας. Όλες αυτές τις μέρες το αγαπημένο θέμα των καναλιών ήταν να βάζουν τους υπέρ Σαμαρά να κονταροχτυπηθούν με τους άλλους που είναι υπέρ της Ντόρας. Όπως είναι γνωστό τηλεθέαση χωρίς κόντρες και καβγάδες δεν επιτυγχάνεται. Τσιγκλάγανε λοιπόν τους Ντορικούς να τα βάλουν με τους Σαμαρικούς. Άλλο που δεν ήθελαν οι συνδαιτυμόνες των καναλιών. Τα έριχναν οι μεν στους δε και πάει λέγοντας. Έτσι όλοι γίναμε μάρτυρες ενός εμφύλιου που αρχή είχε ως αφετηρία την μεγάλη ήττα στις εκλογές, το ερώτημα που έχει προκύψει είναι αν θα έχει τέλος την επόμενη της εκλογής του νέου αρχηγού. Γι αυτό θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω.
Εξάλλου αν δει κανείς το παρελθόν θα συμφωνήσει εύκολα με αυτήν την άποψη. Η εκλογή του Γ. Ράλλη μετά την μετακίνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας οδήγησε τον ηττημένο Ε. Αβέρωφ στο…αντάρτικο. Η εκλογή Κ. Μητσοτάκη στη συνέχεια στην ηγεσία της Ν.Δ. οδήγησε στην έξοδο τον Κ. Στεφανόπουλο. Το ρόλο του ανθρώπου που θα ροκάνιζε τη θέση του Προέδρου, ανέλαβε τότε ο Μ. Έβερτ που κατάφερε στο τέλος να βρεθεί στην ηγεσία του κόμματος. Δεν ευτύχησε όμως να γίνει πρωθυπουργός. Το στόχο αυτό πέτυχε ο τρίτος των επιγόνων ο Κώστας Καραμανλής.
Η ιστορία διδάσκει λοιπόν ότι ο χαμένος δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Εξάλλου οι στρατοί είναι πια οργανωμένοι. Βουλευτές και στελέχη έχουν επαρκώς εκτεθεί υποστηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο με αποτέλεσμα και μετά την εκλογή να μην υπάρχει δίοδος διαφυγής.
Όσοι τα έζησαν και όσοι τα διάβασαν γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εμφύλιοι είναι οι σκληρότεροι πόλεμοι. Δεν υπάρχει έλεος. Ο θάνατός σου η ζωή μου που λένε. Κι αν κάποιος μελετήσει την ανθρωπογεωγραφία θα διαπιστώσει ότι σε κάθε νομό ο ένας βουλευτής του κόμματος είναι με τον Σαμαρά και ο άλλος με την Ντόρα. Στις μεγαλύτερες εκλογικές περιφέρειες οι βουλευτές μοιράζονται. Στην κορυφή λοιπόν, σε βουλευτικό επίπεδο τα στρατόπεδα είναι ήδη διαμορφωμένα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη βάση. Και με αυτή την έννοια η επόμενη της εκλογής θα βρει τις δύο πλευρές και πάλι ετοιμοπόλεμες.
Αυτή η εσωστρέφεια που τώρα δικαιολογείται λόγω της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου δεν θα έχει τυπικά κανένα νόημα να υπάρχει όταν θα εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος. Έλα όμως που στην Ελλάδα οι καβγάδες είναι κάτι σαν εθνικό σπορ. Ποιος θα καταθέσει τα όπλα και γιατί. Θα το δούμε και ελπίζουμε να διαψευσθούμε. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο που ανέθεσε στο Ν.Δ. ο ελληνικός λαός στις πρόσφατες εκλογές. Αυτόν της αξιωματικής αντιπολίτευσης που σε μια δημοκρατικά δομημένη κοινωνία είναι εξ ίσου κρίσιμος με εκείνον που ασκεί η κυβέρνηση.
Ήδη η κυβέρνηση προχωράει σε θεσμικές αλλαγές. Έχει μπροστά της το μεγάλο θέμα της κακής οικονομικής κατάστασης. Ποιος την ελέγχει για τις πράξεις της. Ποιος κρίνει τις νομοθετικές της πρωτοβουλίες. Όσοι πιστεύουν ότι όλα αυτά θα συμβούν της επόμενη μέρα από την εκλογή του νέου αρχηγού έχουν και άγνοια και πλάνη μεγάλη. Μέχρι να καθίσει καλά στην καρέκλα του ο νέος αρχηγός θα περάσουν έξι μήνες. Κι ως τότε πολλά μπορούν να συμβούν. Η κρισιμότητα των περιστάσεων για τις οποίες δεν είναι άμοιρη ευθυνών η Νέα Δημοκρατία επιβάλει σοβαρότητα, υπευθυνότητα και εγρήγορση. Ότι δεν κάνει το κράτος να το κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Να σηκώσουν τα μανίκια τους υπεύθυνα όλες οι πολιτικές δυνάμεις έστω και για μια φορά.

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν...

Ο κύκλος όχι των χαμένων ποιητών, αλλά των καθημερινών προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση καθημερινά διευρύνεται. Τα μέτωπα είναι πλέον πολλά.
Δεν είναι μόνο το έλλειμμα που έφτασε στο ύψος ρεκόρ του διψήφιου 12,7%, είναι επίσης και το διψήφιο νούμερο της ανεργίας που έρχεται να προστεθεί στο φαύλο κύκλο της οικονομικής περιδίνησης.
Η ανεργία που επηρεάζει άμεσα το ασφαλιστικό, μια και μια μεγάλη ομάδα του ενεργού πληθυσμού δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, για να αντιμετωπιστεί με επιτυχία χρειάζεται ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα προκύπτει από τις επενδύσεις. Και για να προκύψουν επενδύσεις χρειάζεται η δημιουργία ανάλογου κλίματος. Σε μια χώρα που σε μια δεκαετία κατρακύλησε, σύμφωνα με τα στοιχεία της διεθνούς διαφάνειας από την 35η θέση στην 71η , κάτω από την Κόστα Ρίκα και την Τουρκία, ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει να ρισκάρει για να επενδύσει.
Η διαφθορά, για την οποία όλοι μιλάμε, αλλά κανείς δεν λέει ότι είναι η ρίζα του κακού σε αυτή τη χώρα, είναι η καρδιά του προβλήματος. Η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να στηρίζεται μακροπρόθεσμα στις δημόσιες επενδύσεις. Και κυρίως σε μια χώρα που τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια στήριξε την ανάπτυξή της σε μεγάλο βαθμό στα κοινοτικά κονδύλια.
Τα οποία όλοι γνωρίζουν πολύ σύντομα θα πάψουν να χορηγούνται στη χώρα μας. Βεβαίως μερικοί μαθητευόμενοι οικονομολόγοι που ασχολούνται με την πολιτική δηλώνουν ότι η λύση του προβλήματος της ανεργίας είναι απλή, κάτι σαν το αυγό του Κολόμβου.
Αρκεί να προσληφθούν εν μια νυκτί κατά δεκάδες χιλιάδες στο δημόσιο. Το κόλπο αυτό το εφάρμοσαν κατά καιρούς πολλές κυβερνήσεις με τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους έργου και τέλος με τα απίθανα stage μαθητείας που είχαμε φαινομενικά εργαζόμενους, ουσιαστικά επιδοτούμενους. Η απόφαση να διακοπούν όλες αυτές συμβάσεις ξεφορτώνει από τη μια το δημόσιο, από την άλλη προσθέτει νέες στρατιές ανέργων.
Στο φαύλο κύκλο των οικονομικών προβλημάτων ήρθε να προστεθεί και το ασφαλιστικό. Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, απλώς όλες οι κυβερνήσεις μπροστά στο πελώριο πολιτικό κόστος έκαναν πίσω. Το άφηναν για τους επόμενους. Νομοθετικές ρυθμίσεις που έμοιαζαν με μερεμέτια σε ένα κτίριο που καταρρέει έγιναν κατά καιρούς, όχι για να κλείσουν το ασφαλιστικό, αλλά για να κοροϊδέψουν τους «κουτόφραγκους» και να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Τώρα ήρθε η στιγμή της αλήθειας, γιατί ο κόμπος έφτασε στο κτένι. Ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής παραδέχθηκε ότι οι ασφαλιστικοί φορείς είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Μόνο το ΙΚΑ χρειάζεται για τις συντάξεις 800 εκατομμύρια ευρώ το μήνα και εισπράττει μόλις 500 εκατομμύρια ευρώ.
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Παγώνει τις αυξήσεις στους υψηλόμισθους στο δημόσιο και περιορίζει σε ψιχία τις αυξήσεις στους χαμηλόμισθους. Όμως δεν βγαίνει να μιλήσει καθαρά στους πολίτες και να τους πει θα πρέπει να περιοριστούμε όλοι γιατί διαφορετικά βουλιάζουμε.
Έφτασε ο Αλμούνια να μιλήσει έξω από τα δόντια και να πει ότι η οικονομία της Ελλάδας μπορεί να παρασύρει ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Στην Ελλάδα έκαναν ότι δεν το κατάλαβαν.
Το συμμάζεμα του κράτους παραμένει το ζητούμενο. Στα οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Πως θα βρουν τα χρήματα που λείπουν, πως περιορίσουν τα έξοδα, πώς θα τα βγάλουν πέρα που θα έλεγε και ένας οικογενειάρχης.
Το αύριο δεν μοιάζει είναι ζοφερό, είναι από χλωμό έως γκρι προς μαύρο. Κι όποιος δεν το κατάλαβε είναι βαθειά νυχτωμένος.

Το πιό σύντομο ανέκδοτο

Το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Ευρώπη σήμερα, που γελάει και ταυτόχρονα ανησυχεί με τα ελληνικά μπακαλοτέφτερα των δεικτών της οικονομίας, είναι «Greece statistics». Είναι αντίστοιχο με το ανέκδοτο που έλεγαν στην Ελλάδα πριν είκοσι χρόνια «Αλβανός τουρίστας». Και βεβαίως το «Αλβανός τουρίστας» δεν ισχύει πια, γιατί οι γείτονες μας βγήκαν από την απομόνωση, ταξιδεύουν, εργάζονται στην Ελλάδα και άλλες χώρες και φυσικά προοδεύουν. Αντίθετα στη χώρα μας τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Γιατί η άθλια κατάσταση των δημοσίων οικονομικών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Στο βάθος όλων αυτών βρίσκεται η ίδια η ελληνική κοινωνία. Γιατί σε αυτή οφείλει να απευθυνθεί ο πολιτικός κόσμος και να της πει τα πράγματα με το όνομά τους. Να τους τα πει ωμά και ψυχρά στη γλώσσα των αριθμών. Όχι των μαγειρευμένων αριθμών. Αλλά αυτών που αποτυπώνουν είτε το θέλουμε είτε ότι την πραγματική εικόνα της οικονομίας.
Είναι καιρός να θυμηθούμε με όλα τα λάθη και τις παραλήψεις του τι είπε ο Κ. Καραμανλής όταν οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές για την οικονομία. Τι μας υποσχόταν το ΠΑΣΟΚ που ζητούσε την ψήφο μας και πια είναι εν τέλει η εικόνα της οικονομίας χωρίς κανενός είδους φτιασιδώματα. Η αλήθεια γυμνή μπροστά στον καθρέφτη μας.
Το ΠΑΣΟΚ διατεινόταν ότι χρήματα υπάρχουν και θα μπορούσε να ανατρέψει με αυτά την αρνητική εικόνα της οικονομίας. Αντιδρούσε στην πώληση της Ολυμπιακής και έταζε εκ νέου συμμετοχή του κράτους σε αυτήν. Έλεγε ότι θα αλλάξει τη σύμβαση με την Cosco για το λιμάνι του Πειραιά. Είπε ότι δεν θα εξισωθούν τα όρια συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο δημόσιο. Ακόμη μίλησε για το ασφαλιστικό που δεν χρειαζόταν αλλαγές. Να λοιπόν που τώρα έρχεται η πραγματικότητα να ανατρέψει όσα προεκλογικά εξαγγέλθηκαν. Και βεβαίως από την άλλη πλευρά αποδεικνύεται ότι τα ελλείμματα ήταν υπερδιπλάσια το χρέος φανερό και κρυφό υψηλότερο και η ανεργία πολύ μεγαλύτερη αν αφαιρέσει κανείς την κομπίνα των stage και των συμβάσεων έργου που έφτιαξαν μια νέα στρατιά ανθρώπων που ζητούν ομαδική τακτοποίηση στο δημόσιο κατά το πρότυπο των 250.000 συμβασιούχων του 2004 που υποσχέθηκε τότε προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία να τακτοποιήσει.
Η νέα κυβέρνηση εμφανίζεται παγιδευμένη στις πρόσφατες προεκλογικές εξαγγελίες της. Και ακούμε πάλι το ίδιο τροπάρι που είπε το 2004 η Ν.Δ. για το ΠΑΣΟΚ. Μας δώσατε ψεύτικα νούμερα. Και ύστερα διερωτώνται γιατί μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης λούζει τους πολιτικούς με διάφορα ακατονόμαστα πολιτικά επίθετά.
Ακούμε τώρα από την κυβέρνηση ότι θα οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης οι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί, εκείνοι δηλ. που παρουσίαζαν ψεύτικους αριθμούς για την πορεία της οικονομίας και εξεταστική επιτροπή για τα πολιτικά πρόσωπα. Κι αυτό, γιατί ήδη από την Ευρωπαϊκή Ένωση μας είπαν το αυτονόητο: Γιατί δεν παραπέμπετε στη δικαιοσύνη όσους εμφάνιζαν ψεύτικους αριθμούς για τα οικονομικά της χώρας;
Στην Ελλάδα όμως που το ψέμα είναι η αρχή για την πολιτική επιβίωση, των πολλών δυστυχώς στα δημόσια πράγματα της χώρας ποιος να καταγγείλει ποιόν και ποιος να βάλει τα χέρια του στα αναμμένα κάρβουνα για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Στα λόγια ακούμε πολλά και θα ακούσουμε στο προσεχές μάλλον ακόμη περισσότερα. Οι πράξεις που μετράνε αναμένονται να υλοποιηθούν.
Λίγοι , που η φωνή τους πνίγηκε από τους πολλούς, που έχουν μάθει να επιβιώνουν με το ψέμα, τόλμησαν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Όμως η δίψα για την εξουσία τους παραμέρισε. Τώρα μένει να δούμε αν η κυβέρνηση θα τολμήσει να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και αν η κοινωνία με την σειρά της θα αποδεχθεί τις θυσίες που καλείται να κάνει προκειμένου η ελληνική οικονομία να βρεθεί σε φάση ανάκαμψης. Εκτός αν κυβέρνηση και η κοινωνία εξακολουθήσουν να καταχρεώνουν την οικονομία της χώρας εγκληματώντας εναντίον των παιδιών τους και των επόμενων γενναίων.

Διαχείριση ενος υπουργείου από τον Πρωθυπουργό

Το υπουργείο των Εξωτερικών, όπως είναι γνωστό, αποφάσισε να κρατήσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Κάτι ανάλογο είχε κάνει το 2004 ο προκάτοχος του με το υπουργείο Πολιτισμού. Το αποτέλεσμα στο υπουργείο Πολιτισμού κάθε άλλο παρά δικαίωσε αυτή την παράλληλη πρωθυπουργική δραστηριότητα.
Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το υπουργείο Πολιτισμού έχει πολύ λιγότερες υποχρεώσεις σε σχέση με αυτό των Εξωτερικών, τότε χωρίς αμφιβολία, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην περίπτωση του Γ. Παπανδρέου.
Θα πει κανείς ότι υπάρχει ο αναπληρωτής υπουργός ο Δ. Δρούτσας που θα τρέχει στα συμβούλια Γενικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα διαχειρίζεται
οτιδήποτε είναι απλό ή διαδικαστικό στη διπλωματική προσέγγιση.
Όλα αυτά θα ήταν άνευ σημασίας αν ζούσαμε στη Σουηδία ή τη Νορβηγία. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια που λέει και ο Σαββόπουλος στο ομότιτλο τραγούδι του. Το υπουργείο των Εξωτερικών έχει πολύ βαρύ φορτίο. Μεγάλα εθνικά θέματα βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι χειρισμοί τους είναι λεπτοί και δύσκολοι.
Ταυτόχρονα και ο ρόλος του επικεφαλής της κυβέρνησης σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα είναι ιδιαίτερα βεβαρημένος. Από ποια αγκάθια να αρχίσει κανείς. Από την οικονομία, την ασφάλεια των πολιτών ή την παιδεία και την υγεία. Θα προσθέσει κάποιος γι αυτή τη δουλειά υπάρχουν οι υπουργοί. Χωρίς εποπτεία πρωθυπουργική, οι υπουργοί φτιάχνουν, όπως αποδείχθηκε από το πρόσφατο παρελθόν, τα δικά τους μαγαζιά και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι η κυβέρνηση μοιάζει με κακοστημένη ορχήστρα.
Σε μια εποχή που χρειάζεται πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που υλοποιείται κυρίως από το δίδυμο Πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών πως θα υλοποιηθεί, όταν αυτή η εξουσία συγκεντρώνεται σε ένα πρόσωπο.
Αν κοιτάξουμε στην αντίπερα όχθη, την Τουρκία, το δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου έχει καταφέρει να κλείσει μέτωπα και παράλληλα να είναι ευπρόσδεκτοι επισκέπτες στα ευρωπαϊκά σαλόνια.
Ο πολυμήχανος υπουργός Εξωτερικών αλωνίζει σε Νέα Υόρκη, Βρυξέλλες και άλλες πρωτεύουσες μεγάλων χωρών. Δεν δίστασε η Άγκυρα να τα σπάσει με το Ισραήλ, να κάνει κοινά γυμνάσια με την Συρία, υποστηρίξει στην Τεχεράνη την πολιτική στα πυρηνικά του Ιράν, να βρεθεί στο πλευρό των Παλαιστινίων και ταυτόχρονα να είναι προσκεκλημένη της Ουάσινκτον.
Το πολύπλευρο άνοιγμα που κάνει η Τουρκία οφείλει να προβληματίσει ιδιαίτερα την Αθήνα. Η προσέγγιση με την Αρμενία, η σύσφιξη των σχέσεων με τις τουρκόφωνες χώρες, το ευρύτερο άνοιγμα στον αραβικό κόσμο, αλλά και η επιχείρηση επίλυσης του κουρδικού δείχνουν πολιτική ταυτόχρονης δράσης σε πολλά ταυτόχρονα επίπεδα.
Η διπλωματική δεξιοτεχνία της Άγκυρας φαίνεται ιδιαίτερα στο κυπριακό.
Αφού κατάφερε να φέρει το κυπριακό στα μέτρα της, με το σχέδιο Ανάν που θεωρητικά ενταφιάστηκε, στην πράξη παραμένει σαν σημείο αναφοράς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τώρα έχει εξαπολύσει μια πολλαπλή διπλωματική επίθεση για να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι οι ελληνοκύπριοι δεν επιθυμούν τη λύση του κυπριακού. Γι αυτό το λόγο πιέζει για λύση μέχρι το τέλος του χρόνου, όταν στη Λευκωσία ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ δεν έχουν καταφέρει να συζητήσουν το εδαφικό στις συνομιλίες που κρατούν εδώ και ένα χρόνο, την ώρα που μένουν ακόμη για το τραπέζι των διαπραγματεύσεων κρίσιμα θέματα, όπως το εδαφικό, η ασφάλεια ,οι εγγυήσεις, οι έποικοι.
Η ελληνική πλευρά δεν έχει πείσει Ευρωπαίους και Αμερικανούς για την τουρκική αδιαλλαξία, η Άγκυρα προσπαθεί και έχει πείσει σε μεγάλο βαθμό την διεθνή κοινότητα ότι προέχει η άρση της απομόνωσης των τουρκοκυπρίων, ενώ έχει πλήρως αποενοχοποιηθεί για την εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Την ίδια ώρα και μετά την άρση των εμποδίων για την ελεύθερη διέλευση από και προς τα κατεχόμενα, η κυπριακή κυβέρνηση παρέχει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ευρωπαϊκά διαβατήρια σε όλους τους τουρκοκύπριους. Και επίσης εργασία σε χιλιάδες τουρκοκύπριους στις ελεύθερες περιοχές.
Σε αυτή την δύσκολη συγκυρία η ελληνική διπλωματία καλείται να ανατρέψει τα δυσάρεστα δεδομένα.

Άλλο αντιπολίτευση, άλλο διακυβέρνηση

Η δουλειά όταν κάποιος βρίσκεται στην αντιπολίτευση είναι σχετικά εύκολη. Ασκείς ανέξοδη κριτική και αυτό είναι όλο. Ίσως να το έχουν δει κάπως έτσι το θέμα τα κόμματα της αριστεράς και λένε πάντα όχι σε κάθε πρόταση συνεργασίας. Που να μπλέξουμε θα σκέφτονται ενδόμυχα.
Το κοινό τους ακούει καθημερινά προτάσεις για μείωση του ωραρίου εργασίας, το περίφημο επτάωρο, για αυξήσεις 50% στους μισθούς ή για προσλήψεις συλλήβδην στο δημόσιο δεκάδων χιλιάδων. Αγνοούν βεβαίως ότι ο προϋπολογισμός φτάνει δεν φτάνει για την πληρωμή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Από εκεί και πέρα για τα υπόλοιπα έξοδα του δημοσίου υπάρχουν τα δάνεια. Φέτος αισίως θα δανειστεί η Ελλάδα το αστρονομικό ποσό των 60 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το χρέος συνολικά πλησιάζει τα τριακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να κόψει το λαιμό του για να βρει 12 δισεκατομμύρια ευρώ για τόκους κάθε χρόνο.
Βεβαίως όλες αυτές τις λεπτομέρειες οι αντιπολιτευόμενοι τις γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Εξάλλου τι τους νοιάζει. Θα δώσουν μήπως λογαριασμό σε κανέναν; Με αυτή την έννοια τους βολεύει ο ρόλος της αντιπολίτευσης μια και ανέξοδα μπορούν να λένε ότι θέλουν.
Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε την στις 4 Οκτωβρίου να γίνουν διαπραγματεύσεις για κυβέρνηση συνεργασίας. Θα ζούσε η χώρα ένα νέο 1989 όπου στο τέλος του μήνα δεν είχαν να πληρώσουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι ότι έχουν τώρα, αλλά να μπορούν τουλάχιστον να προγραμματίσουν το επόμενο δάνειο. Κι έχει ο Θεός που λένε. Με αυτή την έννοια και με το φόβο μήπως και προκύψει αδυναμία αυτοδυναμίας, πολλοί ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να ψηφίσουν το σημερινό κυβερνητικό κόμμα.
Η απουσία σχετικών μετρήσεων για δύο εβδομάδες ήταν αυτή που έκανε πολλούς να προτιμήσουν το ΠΑΣΟΚ και όχι κάποιο κόμμα της αριστεράς.
Βεβαίως από την άλλη μεριά το κόμμα που ανέλαβε την διακυβέρνηση βλέπει τώρα ότι καλές είναι οι γενικές αρχές και οι εξαγγελίες καλών προθέσεων.
Όμως όταν φτάνει κανείς στο δια ταύτα τα πράγματα περιπλέκονται. Ήταν κοινό μυστικό ότι τόσο οι συμβάσεις έργου, όσο και τα περίφημα πλέον stage, ήταν ένα κόλπο πλασματικής μείωσης της ανεργίας μια και όσοι έμπαιναν σε αυτά τα προγράμματα έβγαιναν από τους καταλόγους των ανέργων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε τόσο οι συμβάσεις έργου όσο και τα προγράμματα stage με τρόπο προκλητικά παράνομο είχαν επανειλημμένες ανανεώσεις.
Αν κάτι ανάλογο είχε κάνει κάποιος ιδιώτης θα τον οδηγούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα στον Κορυδαλλό.
Τώρα βεβαίως υπάρχουν και διαμαρτυρόμενοι που θεωρούν εαυτούς θεματοφύλακες του δημοσίου και απαγορεύουν την υλοποίηση συμβάσεων όπως αυτή της κινεζικής Cosco γιατί φοβούνται μήπως χάσουν ετήσιες αμοιβές που ξεπερνούν τις 100.000 ευρώ το χρόνο. Εμφανίζουν εαυτούς θεματοφύλακες των κρατικών δραστηριοτήτων για να μην θιγούν οι υπέρμετρα παχυλές αμοιβές τους.
Για να δούμε αυτό τον γρίφο πως θα τον λύσει η νέα κυβέρνηση που υποσχέθηκε προεκλογικά επαναδιαπραγμάτευση της σχετικής σύμβασης.
Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα είναι πράγματι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Κι αυτό γιατί το κράτος δεν λειτουργεί. Οι πολίτες για το κάθε τι πάνε ψιλότερα. Κάπως έτσι στήθηκε το πελατειακό κράτος. Αρκετοί κατά καιρούς θέλησαν να βάλουν τα πράγματα σε μια τάξη. Τους έβγαλε το σύστημα εκτός μια και χάλαγαν τη μαγιονέζα τόσο στα κομματικά επιτελεία όσο και στο δημοσιοϋπαλληλικό κατεστημένο.
Θα μπορέσει να ελέγξει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου την αποτελεσματικότητα της δράσης των υπουργών του; Θα ελέγξουν αυτοί με τη σειρά τους και θα βάλουν σε μια τάξη τους μηχανισμούς του δημοσίου; Με την τοπική αυτοδιοίκηση τι θα γίνει; Θα πάρει τις εξουσίες που της ανήκουν; Και πως θα ελεγχθεί η εκτεταμένη διαφθορά εκεί; Και επειδή οι πράξεις μετράνε οι πολίτες αναμένουν να δουν τα αποτελέσματα.

Η οικονομία από τη μια,το κυπριακό από την άλλη

Βεβαίως το «the game is over» και τα «stage» είναι τα θέματα που αποτελούν τους μεγάλους πονοκεφάλους της νέας κυβέρνησης, όμως και τα εθνικά με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη Παπανδρέου στην Λευκωσία φαίνεται να μπαίνουν σε φάση πιέσεων του διεθνούς παράγοντα που στόχο έχουν κυρίως την Αθήνα και δευτερευόντως τις πρωτεύουσες των άλλων εμπλεκομένων χωρών.
Τα μεγάλα ελλείμματα δεν αφήνουν περιθώρια παροχών στην κυβέρνηση, ενώ το δανεικό χρήμα λόγω των αρνητικών δεικτών αναμένεται να γίνει ακριβότερο. Η κατάργηση των προγραμμάτων stage αλλά και των δεκάμηνων συμβάσεων του δημοσίου και των ΟΤΑ αναμένεται να εκτοξεύσει την ανεργία σε υψηλά επίπεδα δημιουργώντας παράλληλα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα.
Η ανάπτυξη που τόσο εύκολα την επικαλούνται οι πολιτικοί προεκλογικά δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, αλλά για να επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα μας χρειάζεται ένα άλλο κράτος. Ένα δημόσιο που θα λειτουργεί με σταθερούς κανόνες, ένα δημόσιο που δεν θα χρειάζεται λαδωτήρι για να μετακινηθεί ένα χαρτί από το ένα γραφείο στο άλλο. Με δυο κουβέντες ένα δημόσιο που θα λειτουργεί αντιγραφειοκρατικά και ένα δημόσιο που θα υπηρετεί και θα εξυπηρετεί τους πολίτες.
Αυτές οι αλλαγές που συνδυάζονται και με αλλαγές στη νοοτροπία όλων μας δεν γίνονται με μαγικά ραβδιά μια και δεν μεταμορφώνουν το ασχημόπαπο σε πανέμορφη νεράιδα, ούτε από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή, αλλά και νομικό πλαίσιο διαφορετικής λογικής και νοοτροπίας. Όταν στους νόμους χωρούν παράθυρα διαφορετικών ερμηνειών όλοι τα αναζητούν για να τους παρακάμψουν.
Μπαίνουν λοιπόν στη λογική θα παρανομήσω και βλέπουμε. Άρα η νοοτροπία είναι εξ ίσου σοβαρό θέμα με αυτή καθαυτή την απουσία της αλληλοσυγκρουόμενης πολυνομίας.
Όμως πέρα από τα τεράστια προβλήματα των οικονομικών που αφορούν το κράτος, αλλά διαχέονται ποικιλοτρόπως και στους πολίτες, υπάρχουν και άλλα καυτά θέματα, όπως το κυπριακό και το σκοπιανό.
Οι εξελίξεις στην Κύπρο αναμένονται ραγδαίες. Η Τουρκία έχει καταφέρει να αντιστρέψει τους όρους του παιχνιδιού. Από θύτης παρουσιάζεται στη διεθνή κοινότητα ως θύμα που πασχίζει για λύση, για την οποία δεν δέχονται να συμπράξουν οι ελληνοκύπριοι. Προβάλλει και έχει πείσει για την απομόνωση των τουρκοκυπρίων, αφήνοντας πίσω την εισβολή και την κατοχή του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας..
Η τουρκική διπλωματία με επικεφαλής τον παμπόνηρο Νταβούτογλου έχει κυριολεκτικά οργώσει την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Συντονίζει τους διπλωμάτες και όλα λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Αντίθετα στην Αθήνα υπάρχει ένα θολό τοπίο. Στην συνάντηση της Κωνσταντινούπολης η ελληνική πλευρά μίλησε για ένα νέο οδικό χάρτη, για την Άγκυρα εν όψει της αξιολόγησης της τον προσεχή Δεκέμβριο από την Κομισιόν. Η Λευκωσία αντέδρασε σε αυτή την προοπτική, μια και οδικός χάρτης υπάρχει ήδη από το 2006 με καταληκτική ημερομηνία τον προσεχή Δεκέμβριο, τον οποίο δεν έχει σεβαστεί η Τουρκία. Στην Κύπρο οι διευκρινίσεις που δόθηκαν κάθε άλλο παρά καθησύχασαν την Λευκωσία. Το θέμα των κυρώσεων που είναι και το ζητούμενο μια και η Άγκυρα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις υποχρεώσεις της όπως το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδιαδρόμων στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα, παραμένει το ζητούμενο στη διπλωματική σκακιέρα της Αθήνας. Προς πια κατεύθυνση θα κινηθεί η ελληνική διπλωματία παραμένει άγνωστο. Την ίδια ώρα το κυπριακό, από την δική τους σκοπιά βεβαίως, το συζητούν οι Τούρκοι σε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες, έχοντας στα διπλωματικά τους χαρτιά μια λύση τύπου Ανάν, που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Άγκυρας. Μόνιμες παρεκλήσεις, παραμονή κατοχικών στρατευμάτων και εποίκων, δικαίωμα στο χρήστη και όχι στον ιδιοκτήτη της γης και συγκυβέρνηση με ίσους όρους της πλειοψηφίας του 80% των ελληνοκυπρίων με το 20% των τουρκοκυπρίων είναι αυτά που επιδιώκει να επιβάλλει η Άγκυρα μέσω του Ταλάτ στις συνομιλίες της Λευκωσίας. Σε όλα αυτά τι θα απαντήσει άραγε η ελληνική διπλωματία τον προσεχή Δεκέμβριο;

Καβγάς για ένα χαμένο πάπλωμα

Όσοι έζησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε, είτε βρέθηκαν στη μια, είτε στην άλλη πλευρά, σε ένα πράγμα συμφωνούσαν στις ζωντανές αφηγήσεις τους. Ο εμφύλιος στην Ελλάδα, ήταν πολύ σκληρότερος από τον Μεγάλο Πόλεμο που προηγήθηκε.
Βλέποντας όλες αυτές τις ημέρες τους οικογενειακούς καβγάδες της Νέας Δημοκρατίας στα παράθυρα της μικρής οθόνης είναι να απορεί κανείς για το πώς αυτοί οι άνθρωποι συνεργάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι προφανές ότι ο καθένας είχε το μαγαζί του και λειτουργούσε αυτόνομα μέσα σε αυτό λες και αποτελούσε κληροδότημα οικογενειακό ή μέρος από τα πατρογονικά αμπελοχώραφα τους. Ήταν ορατή άλλωστε δια γυμνού οφθαλμού η απουσία της ενδοκυβερνητικής συνεργασίας. Πολλοί δημοσιογράφοι στις επαφές τους με πρόσωπα της εξουσίας, είχαν γίνει αποδέκτες όχι και λίγων «συντροφικών» μαχαιρωμάτων. Πιπιλούσαν την καραμέλα ότι για όλα τα οικονομικά δεινά μας φταίει το κακό ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε πριν πέντε χρόνια και ξεμπέρδευαν.
Η απρόσμενη απώλεια της εξουσίας προκάλεσε έντονο σοκ στους κάθε λογής καρεκλοκένταυρους. Κι αυτό γιατί η πρόωρη προκήρυξή τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Τους περισσότερους δεν τους ενδιέφεραν τα σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Ούτε η προφανής αδυναμία πολλών υπουργών να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Ήθελαν απλώς ο Κ. Καραμανλής να κάθεται στο τιμόνι ως σύγχρονος Ελ Σιντ κι ας οδηγούσαν το καράβι με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση με το παγόβουνο. Η εξουσία για κάποιους ήταν λάφυρο, που έπρεπε να διατηρηθεί χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός, ότι η χώρα περνούσε μια ιδιαιτέρα κρίσιμη για την οικονομία της περίοδο.
Στις μέρες μας κι αυτό είναι κατάντημα. Τα περισσότερα κομματικά στελέχη κάνουν επάγγελμα την πολιτική και νιώθουν την ανάγκη να προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό, προκειμένου να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.
Ψιλά γράμματα θα πει κανείς ή ρομαντικές ιδεοληψίες. Εδώ που καταντήσαμε τα αυτονόητα προσφέρονται βορά στον περίγελο των «έξυπνων».
Τα όσα λέγονται εκ του ασφαλούς τώρα, έρχονται να δώσουν ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα στο κόμμα που για πεντέμισι χρόνια κυβέρνησε αυτή τη χώρα. Τα όσα λέγονται κανένα δεν τιμούν, κανένα δεν καταδικάζουν, κανένα δεν αθωώνουν. Απλώς απαξιώνουν ένα κόμμα που έχει για βαρύ φορτίο τώρα να σηκώσει το βάρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Από την άλλη πλευρά η νέα κυβέρνηση κινείται άνετα στο τερέν της πολιτικής χωρίς αντίπαλο. Και βεβαίως φροντίζει να κάνει κινήσεις που σε όλα τα αυτιά κάθε απόχρωσης ακούγονται ευχάριστα.
Ποιος δεν ικανοποιήθηκε όταν ανακοινώθηκε ότι επιτέλους καταργούνται οι στόλοι των πολυτελών αυτοκινήτων που χρησιμοποιούσαν οι κάθε λογής κρατικοί αξιωματούχοι. Και ποιος δεν εξοργίσθηκε πριν λίγους μήνες όταν εν μέσω οικονομικής κρίσης δόθηκε η δυνατότητα σε 324 βουλευτές και ευρωβουλευτές να προμηθευτούν υπερπολυτελή κατά τα άλλα υβριδικά Ι.Χ. αξίας εβδομήντα και πλέον χιλιάδων ευρώ το καθένα. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μόνο ο Πρόεδρος της Βουλής διαθέτει ένα μικρό αυτοκίνητο. Στην Ελλάδα συνολικά τα κρατικά αυτοκίνητα ξεπερνούν τις 44.000.
Το καλό παράδειγμα δεν το άκουσαν ποτέ άραγε οι κρατικοί αξιωματούχοι;
Πάντως όσοι συνεχίζουν τον καβγά στη Ν.Δ. με την ευκαιρία της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού οφείλουν καταλάβουν ότι έχουν λόγο και ρόλο να παίξουν στα δημόσια πράγματα της χώρας. Όσο πιο έγκαιρα το αντιληφθούν τόσο πιο γρήγορα θα προσγειωθούν στα νέα τους καθήκοντα. Να σκεφθούν το απλό και όχι απλοϊκό. Ο λαός με την ψήφο του μοιράζει ρόλους στις δημοκρατίες και όχι οι κομματικές παρέες. Καιρός λοιπόν να σοβαρευθούν…

Η ήττα,η μεγάλη νίκη και οι πρώτες αλλαγές

Το αποτέλεσμα σοκ για τη Νέα Δημοκρατία βύθισε στην εσωστρέφεια το κυβερνητικό σχήμα των τελευταίων ετών και έφερε θριαμβευτικά στην εξουσία
τη μέχρι χθες αξιωματική αντιπολίτευση. Πολλά ήταν τα σχόλια που έγιναν για να εξηγήσουν αυτή την ευρεία νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι η απουσία δημοσκοπήσεων του τελευταίο δεκαπενθήμερο φόβισε τους ψηφοφόρους, που ήθελαν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, μια και στην Ελλάδα μόνο κακή εμπειρία υπάρχει από τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι οι πολίτες είχαν ενοχληθεί από την προκλητική συμπεριφορά ορισμένων στελεχών της Ν.Δ. Κάποιοι δεν άντεχαν την παραλυτική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η κρατική μηχανή. Πιο απ όλα οδήγησε στη θεαματική μεταστροφή των ψηφοφόρων μέσα σε δύο χρόνια παραμένει το ζητούμενο. Όλα πάντως άλλαξαν πριν ένα χρόνο όταν ο Κ. Καραμανλής από το βήμα της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη είπε το περίφημο ότι το νόμιμο είναι και ηθικό.
Από τότε η Ν.Δ. πήρε την κατηφόρα. Και όπως συμβαίνει συνήθως ένα ποσοστό των ψήφων προς το νικητή είναι αρνητική γι αυτόν που χάνει τελικά την εξουσία.
Από την πλευρά του ο Γ. Παπανδρέου εγκαινίασε ένα νέο στιλ εξουσίας. Από την αυτονομία των υπουργών που έκαναν περίπου ότι ήθελαν και δεν έδιναν λογαριασμό σε κανέναν, βρεθήκαμε στο στενό μαρκάρισμα των υπουργών.
Όπως ήδη ακούσαμε οι νέοι υπουργοί θα παρακολουθούνται από έναν σύμβουλο που θα αναφέρεται απευθείας στο Μαξίμου. Ρόλο συντονιστικό και έως ένα βαθμό εποπτικό, ανέλαβε ο Χ. Παμπούκης υπουργός Επικρατείας και άνθρωπος που βρίσκεται πολύ κοντά στον Γ. Παπανδρέου.
Παράλληλα ο νέος Πρωθυπουργός φρόντισε σε όλα τα υπουργεία να βάλει δικούς του ανθρώπους. Αγνόησε την επετηρίδα, δεν διαβουλεύθηκε με κανέναν στο κόμμα έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους πρώτους σε σταυρούς και έφτιαξε μια κυβέρνηση στα μέτρα του. Γνωρίζει άλλωστε ότι με το πρώτο στραβοπάτημα σ αυτόν θα την έχουν στημένη και σε κανέναν άλλο. Δεν ξεχνάει άλλωστε το 2007, όταν έχασε και αμφισβητήθηκε το ίδιο βράδυ των αποτελεσμάτων, αλλά και τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας που ακολούθησε όταν δεν του δόθηκε η προσωρινή εμπιστοσύνη που ζήτησε για να διαχειριστεί με αυξημένο κύρος στο κοινοβούλιο τις προγραμματικές της κυβέρνησης. Το σύστημα διακυβέρνησης όπως όλα δείχνουν θα είναι έντονα αρχηγικό και όπως ήδη γράφτηκε το Μέγαρο Μαξίμου θα μεταβληθεί σε έναν μίνι Λευκό Οίκο.
Έτσι έχουμε και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης μετά από μια εικοσαετία με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ο Θ. Πάγκαλος θα είναι επικεφαλής του ΚΥΣΕΑ που εποπτεύει στα θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Έτσι ο Ε. Βενιζέλος, που στο παρελθόν αμφισβήτησε την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου σήμερα πήρε ένα σημαντικό υπουργείο, αυτό της Εθνικής Άμυνας, αλλά έχει για αναπληρωτή υπουργό τον Π. Μπεγλίτη άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού και ελεγκτή τον αντιπρόεδρο Θ. Πάγκαλο με τον οποίο δεν έχει και τις πιο καλές σχέσεις. Με αυτή την έννοια ο Γ. Παπανδρέου κινήθηκε πολιτικά με αριστοτεχνική μαεστρία. Και αξιοποίησε τον χθεσινό αντίπαλό του και τον έχει κάτω από απόλυτο έλεγχο.
Ο νέος Πρωθυπουργός έκανε σημαντικές αλλαγές στα υπουργικά χαρτοφυλάκια. Σε αρκετά υπουργεία υπήρχε ανάγκη αναδιάταξης των αρμοδιοτήτων. Μένει να δούμε αν θα προχωρήσει τώρα που είναι αρχή και σε αλλαγές στις περιφέρειες, στις νομαρχίες και στους δήμους. Γιατί το κράτος πάσχει δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα. Όμως τη την ήθελε την παρουσία του Συνήγορου του Πολίτη στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο;
Ο άνθρωπος μίλησε ως συνήγορος των δημοσίων υπαλλήλων και όχι ως επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, απέναντι στον επίορκο δημόσιο λειτουργό. Λες και το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους δημοσίους υπαλλήλους. Αλήθεια για το γρηγορόσημο και τα κάθε λογής λαδώματα, δεν άκουσε τίποτε ο κύριος συνήγορος;
Όλοι ευχόμαστε κάτι να γίνει στα δημόσια πράγματα της χώρας. Θα περιμένουμε και φυσικά θα κρίνουμε.

Κρίσιμη ψήφος για εξουσία με αγκάθια

Η προεκλογική μάχη τελείωσε και δεν μένει τώρα παρά να δούμε, πια θα είναι αύριο το βράδυ η απόφαση του κυρίαρχου λαού.
Βεβαίως ο λαός καλείται κατά το Σύνταγμα να αποφασίσει με την ψήφο του και να δώσει εντολή διακυβέρνησης για την επόμενη τετραετία.
Τον λαό, στον οποίο τώρα όλοι προσφεύγουν ζητώντας την ψήφο του, θα τον ξαναθυμηθούν στις επόμενες εκλογές. Ενώ τώρα τον προσεγγίζουν φιλικά και του υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια την Δευτέρα θα τον έχουν ξεχάσει. Θα θρονιαστούν στα πολυτελή γραφεία της εξουσίας, θα χαθούν στα αναπαυτικά καθίσματα των πανάκριβων, αλλά οικολογικών αυτοκινήτων τους και θα είναι απρόσιτοι στους κοινούς θνητούς δηλ. τους πολίτες. Το επόμενο ραντεβού τους με τους πολίτες θα είναι, πότε άλλοτε, στην επόμενη προεκλογική περίοδο.
Για τις αυριανές εκλογές δεν είναι λίγοι οι πολίτες που προβληματίζονται ιδιαίτερα. Δεν είναι απλώς αναποφάσιστοι, προσπαθούν να ζυγίσουν τη μια την άλλη ή την τρίτη απόφασή τους. Σκέπτονται όχι το καλύτερο αύριο, για τους ίδιους και τα παιδιά τους, αλλά το μικρότερο κακό που θα προκύψει από την άλφα την βήτα ή την τρίτη επιλογή τους. Εδώ δεν υπάρχει δίλημμα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Πρόβλημα για το αύριο. Βεβαίως ο ωχαδερφισμός ορισμένων που μπορεί να και αρκετοί δεν φτάνει στο αύριο. Βολεύεται στο σήμερα. Όμως, για όσους δεν σκέπτονται όλα αυτά, μια και η ζωή είναι μικρή και δεν μπαίνουν στον κόπο να κουράσουν το μυαλό τους, θα τα δούμε εν τάχει μήπως και τους συγκινήσουν.
Και αρχίζουμε με τα χοντρά. Το έλλειμμα επί του ΑΕΠ έφτασε αισίως το 8%. Ο ρυθμός ανάπτυξης έχει αρνητικό πρόσημο. Η ανεργία όπως όλα δείχνουν θα βρεθεί σύντομα σε διψήφια ποσοστά. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο θα δανειστεί το ποσό ρεκόρ που φτάνει τα εξήντα δισεκατομμύρια και το συνολικό χρέος θα φλερτάρει τα τριακόσια δισεκατομμύρια.
Αυτά τα προβλήματα σε ένα κράτος που αδυνατεί να εισπράξει τις οφειλές των τριάντα και πλέον δισεκατομμυρίων, που δεν μπορεί να ελέγξει τα έξοδά του, που δεν είδε την μεγάλη κρίση που ξεκίνησε εδώ κι ένα χρόνο και που νομίζει ότι μπορεί να ξοδεύει περισσότερα, απ όσα εισπράττει, είναι βουνό που δύσκολα μπορεί να διαβεί ένας ξυπόλητος άνθρωπος.
Υπάρχει θα πει κανείς το ΕΣΠΑ το κοινοτικό χρήμα που μπορεί να κινήσει την οικονομία και να δημιουργήσει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Όμως και αυτό θα τελειώσει το 2013 όπως και οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Και μετά τι γίνεται; Και δεν είναι μόνο τα οικονομικά.
Υπάρχουν και αυτά που αποκαλούμε εθνικά. Τα ελληνοτουρκικά παρά τις κουμπαριές τα ζεϊμπέκικα και την θερμή υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Άγκυρας, πάνε από το κακό στο χειρότερο, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο σκοπιανό που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Τέλος το κυπριακό έχει κακοφορμίσει. Οι διαπραγματεύσεις από τις οποίες η Αθήνα είναι παντελώς απούσα, βρίσκονται στο πιο κρίσιμό τους σημείο και το αύριο μπορεί να οδηγήσει στα χειρότερα μια και η Τουρκία έχει προβάλλει στη διεθνή κοινότητα την εικόνα του μέρους που θέλει διακαώς λύση την οποία δεν αποδέχονται οι ελληνοκύπριοι.
Απέναντι σε αυτά τα καυτά προβλήματα θα καθίσει την προσεχή Δευτέρα ο επικεφαλής του κόμματος που θα συγκεντρώσει την προτίμηση των ψηφοφόρων και για αυτά θα πρέπει να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Η εξουσία δεν είναι ούτε περίπατος, ούτε θώκος άνετος για να βολευτούν οι ορδές των στελεχών. Είναι μεγάλη ευθύνη όχι μόνο στο σήμερα αλλά και στο αύριο αυτής της χώρας.

Μετά τα debate τι;

Και τι δεν είδαμε μέχρι τώρα σ αυτή την προεκλογική περίοδο. Και πάρα πολλά στρογγυλά τραπέζια ή talk show ή πολιτικές συζητήσεις ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τα ονομάσει, είδαμε debate στην έκδοση των έξι, άλλα και στην εντελώς καινούργια έκδοση των δύο μονομάχων που διεκδικούν την πρωθυπουργία.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν σε αυτή την χώρα το πολίτευμα είναι Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Γιατί αν είναι Προεδρική ταιριάζει το μοντέλο του debate των έξι, αν είναι Προεδρευομένη ταιριάζει το νέο αυτό των δύο. Θα πει κανείς τι είναι όλα αυτά που λες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο υποψηφίους πρωθυπουργούς, αυτοί θα έπρεπε να αναμετρηθούν για να κρίνει ο κόσμος ποιόν θα στείλει στο Μαξίμου και ποιόν στη Βουλή για να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην πράξη έτσι θα συμβεί. Όμως οι ευκαιρίες ή μάλλον η αφετηρία του στόχου την εξουσίας είναι για όλους η ίδια. Αυτοί πρέπει να είναι οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Στα Προεδρικά συστήματα όπως αυτό των ΗΠΑ ή της Γαλλίας μόνο στον δεύτερο γύρο γίνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που διεκδικούν την Προεδρία.
Βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει και το φιλοθεάμον κοινό που έχει ιδιαίτερο πάθος με τις κάθε λογής μονομαχίες. Κι αυτά συμβαίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ το έπαθλο δεν είναι χρήμα εδώ έχουμε να κάνουμε με την εξουσία. Και κακά τα ψέματα, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα μας παραμερίζει του μικρούς και βγάζει μπροστά τους δύο μεγάλους. Θα πει κανείς ο λαός θέλει σταθερές κυβερνήσεις και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ καμία αντίρρηση. Είπαμε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Όμως τα αρχηγικά κόμματα που δεν έπαψαν να υπάρχουν και μετά το φυσικό τέλος των ιστορικών ιδρυτών τους παραμένουν ζητούμενο στις μέρες μας.
Τα συλλογικά όργανα κυβερνητικά ή κομματικά στους δύο μεγάλους σχηματισμούς υπολειτουργούν.
Το υπουργικό συμβούλιο για παράδειγμα συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, ενώ στα κομματικά όργανα δεν ακούγονται ελεύθερα οι φωνές των στελεχών.
Ακούμε συχνά, βουλευτές να λένε για πολλά θέματα ότι αυτό ή εκείνο είναι προνόμιο του πρωθυπουργού. Από τον ανασχηματισμό μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Αλλά και του αρχηγού του κόμματος σε άλλα θέματα, όπως το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Για να φτάσουμε στην απόφαση της κορυφής, χρειάζεται να διαβουλευθεί και η βάση του κόμματος. Όχι απλώς του στοιβάζουμε σε ένα συνέδριο κάθε δύο ή τρία χρόνια ή όποτε έχει ζόρια ο αρχηγός και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις δια βοής και πάει λέγοντας.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας επιβάλει πιο συλλογικές αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Να έχουν λόγο οι πολίτες καταρχάς εντός των οργάνων. Πέρα από αυτό δεν μπορούν οι αναγνωρίσιμοι λόγω επαγγέλματος ή όσοι τα έχουν καλά με τα μεγάλα κανάλια να έχουν το προνόμιο της επιτυχίας.
Να ξεφύγουμε επιτέλους από τις περιφέρειες των σαράντα και πλέον βουλευτών και να πάμε σε μονοεδρικές. Εδώ θα αναδειχθεί η προσωπικότητα του υποψηφίου που θα υπερτερεί συχνά και του κόμματος, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το μαύρο χρήμα που ρέει όπως πάντα άφθονο. Θα τολμήσει άραγε το κατεστημένο της πολιτικής ζωής να κάνει ένα βήμα μπροστά;
Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Θα μπει στην πολιτική ζωή άραγε μια χαραμάδα αξιοκρατικής λειτουργίας;
Σε μια εποχή αναποτελεσματικότητας του πολιτικού , σε μια περίοδο που ο πολίτης είναι απογοητευμένος μια και τα καθημερινά του προβλήματα δεν λύνονται. Όταν ο κρατικός μηχανισμός είναι εχθρικός απέναντί του και οι υποσχέσεις που παίρνει προεκλογικά ξεχνιούνται την επόμενη μέρα των εκλογών, ποιόν από όλους να πιστέψει ότι θα του λύσει τα χρονίζοντα προβλήματα του; Σ αυτά τα ερωτήματα ποιος θα δώσει στους πολίτες μια απάντηση;

Τα χερά και τα χλωρά

Πριν από ένα μήνα κάηκαν πάνω από διακόσιες χιλιάδες στρέμματα στην Ανατολική Αττική. Συνήθως, σε όλες τις πυρκαγιές, μικρές ή μεγάλες, όλα ξεκινούν από τα ξερά χόρτα. Αυτά είναι το προσάναμμα. Ακολουθεί η εφιαλτική συνέχεια που κατακαίει τις δασικές εκτάσεις. Βεβαίως μια ακόμη καταστροφή της φύσης, που αποτελεί τον πνεύμονα ζωής του ανθρώπου, ξεχνιέται γρήγορα. Ιδίως όταν ακολουθεί προεκλογική περίοδος.
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;

Η οικονομία την επόμενη μέρα

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη Θεσσαλονίκη έκανε μια ιδιαίτερα καλή εμφάνιση. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένας άλλος Παπανδρέου. Ήταν άνετος, απόφυγε τα λάθη και τις κακοτοπιές και παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την οικονομία με υποσχόμενος αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και συντάξεις 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι.
Όλα αυτά καλά ακούγονται στ αυτιά κάθε εργαζόμενου και χαμηλοσυνταξιούχου. Στο ερώτημα που θα βρεθούν τα χρήματα για τις
παροχές αυτές η απάντηση ήταν από την φορολόγηση των πλουσίων.
Παράλληλα τόνισε ότι δεν θα αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες των επιχειρήσεων. Προσβλέπει διαβεβαίωσε το ακροατήριο του στους ανείσπρακτους φόρους που έφρασαν αισίως τα 31 δις ευρώ.
Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι θα δώσει πρόσθετα κονδύλια για την υγεία και την παιδεία. Δεν παρέλειψε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση με την Ντόιτσε Τελεκομ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό έλεγχο το κράτος στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμη και για την Ολυμπιακή που περνάει στα χέρια ιδιώτη σε λίγες ημέρες είπε ότι θα αποκτήσει συμμετοχή εκ νέου το κράτος. Όπως είναι γνωστό όταν το κράτος την είχε στα χέρια του κόστιζε στον φορολογούμενο πολίτη ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα. Προχθές ο Ανδρέας Βγενόπουλος επανέλαβε την πρότασή του λέγοντας ότι αν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές επιθυμεί να αναλάβει εκ νέου την Ολυμπιακή ό ίδιος δεν θα προβάλλει καμιάν αντίρρηση. Το θέμα είναι αν τα οικονομικά του κράτους και τα ελλείμματα αφήνουν περιθώρια για ένα τέτοιο εγχείρημα ή αν η δεδομένη επιχειρηματική αποτυχία του δημοσίου επιτρέπει εμπλοκή του κράτους σε μια εμπορική δραστηριότητα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ότι θα ζητήσει από τις Βρυξέλλες τριετή περίοδο για την κάλυψη των ελλειμμάτων, για την ώρα μας δίνουν ένα μόνο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαίωσε ότι παγώνουν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για ένα χρόνο. Στο οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνεται επίσης και η ένταξη όλων των εισοδημάτων σε ενιαία φορολογική κλίμακα. Αυτό για παράδειγμα σημαίνει ότι τα κέρδη από το χρηματιστήριο θα φορολογούνται και πέρα του 10% που ισχύει σήμερα. Θα πει κανείς γιατί να μην φορολογούνται. Όμως όπως είναι γνωστό ο μισός τζίρος στο χρηματιστήριο προέρχεται από ξένα κεφάλαια. Μελέτησε άραγε κάποιος αν οι επενδυτές του εξωτερικού θα θεωρήσουν ελκυστική την ελληνική αγορά με αυτή την αλλαγή του φορολογικού συστήματος; Γιατί πολλά πράγματα στην οικονομία λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Και βεβαίως θα πει κανείς τι ενδιαφέρει αυτό τον μισθωτό ή τον συνταξιούχο. Το χρηματιστήριο πέρα από τον τζόγο που συχνά πυκνά γυρίζει μπούμερανγκ είναι και πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη άρα και θέσεις εργασίας.
Στις παροχές περιλαμβάνονται και οι αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Τον περασμένο μήνα ο πληθωρισμός ο επίσημος φυσικά έκλεισε στο 1%. Αυτό σημαίνει ότι 1,2% είναι αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό και μεταφράζεται στα 1000 ευρώ το μήνα σε αύξηση της τάξεως των 12 ευρώ το μήνα. Τι ανάγκες του άραγε μπορεί να καλύψει ένας εργαζόμενος με την αύξηση των 12 ευρώ το μήνα;
Όπως διευκρίνισε ο κ. Παπανδρέου ο στόχος της χαμηλότερης σύνταξης των 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι θα υλοποιηθεί εν ευθέτω χρόνο πράγμα που σημαίνει ότι στην πράξη δεν υπάρχει άμεση δέσμευση.
Μίλησε ακόμη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για περιορισμό της κρατικής σπατάλης, για διαφάνεια εξόδων και για αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα.
Το θέμα είναι πως αυτό το ευχολόγιο θα πάρει σάρκα και οστά. Γιατί μέχρι τώρα από πολλούς το ακούσαμε αλλά από κανένα δεν είδαμε να υλοποιείτε.
Η κυβερνητική δραστηριότητα στην σημερινή δεδομένη δύσκολη συγκυρία δεν επιτρέπει ούτε επιχειρηματικά ανοίγματα του δημοσίου, ούτε αλόγιστες παροχές. Γι αυτό και πρέπει η οικονομία να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και προσοχή. Τα κάθε λογής ελλείμματα το επιβάλλουν.

Το δημοκρατικό έλλειμμα στις επιλογές

Μόλις τρεις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, οι αρχηγοί των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων εδέησαν να παρουσιάσουν με τελετουργικό που απαιτούν τα επικοινωνιακά τους επιτελεία, τις ευρωλίστες τους.
Ανακοίνωσαν με δύο λόγια, ποιοι θα εγκατασταθούν για τα επόμενα πέντε χρόνια στις Βρυξέλλες. Στο εύλογο ερώτημα των ημερών για τους υποψηφίους τα στελέχη των δύο αυτών κομμάτων μας απαντούσαν ο Πρόεδρος του κόμματος θα αποφασίσει.
Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για την απαράδεκτη αυτή διαδικασία επιλογής των υποψηφίων από όλα σχεδόν τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Ούτε οι πολίτες, οργανωμένοι και μη, ούτε οι πολιτικοί, ούτε βεβαίως και οι κάθε λογής αναλυτές των τηλεπαραθύρων.
Έχουμε όλοι αποδεχθεί την αρχηγική αυθεντία. Αυτόν που τα ξέρει όλα ,αυτόν που αποφασίζει για όλα. Άλλωστε και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ όλες αυτές τις ημέρες έφτιαξαν το κλίμα. Οι εξαγγελίες των υποψηφιοτήτων παρουσιάστηκαν ως ντέρμπυ. Γι΄αυτό οι δύο μονομάχοι εξάντλησαν όλα τα περιθώρια και έφτασαν στην τελευταία ημέρα και τότε στην κορύφωση της αγωνίας ανακοίνωσαν τους εκλεκτούς τους, που θα καταλάβουν τις περιζήτητες θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου.
Οι αποφάσεις για το ποιοί θα πάνε να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πάρθηκαν κυριολεκτικά πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες. Εμείς απλώς θα ψηφίσουμε το κόμμα της αρεσκείας μας. Οι αρχηγοι διάλεξαν πριν από μας για μας, για το ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν.
Από την στιγμή που τα ονόματα βγαίνουν από λίστα και όχι με σταυροδοσία, θα έπρεπε από μια εσωκομματική δημοκρατική διαδικασία, να προκύψει τόσο η επιλογή όσο και η σειρά στο κάθε ψηφοδέλτιο.
Οι τελετές και οι πανηγύρεις στην εξαγγελία τους δεν καλύπτουν το δημοκρατικό έλλειμμα της επιλογής τους. Όλα αυτά αποτελούν ένα επικοινωνιακό περιτύλιγμα που στόχο έχει να ρίξει στάχτη στα μάτια της δημοκρατικής ένδειας στην επιλογή τους. Μέσα από αυτές τις αδιαφανείς διαδικασίες προωθούνται οι ημέτεροι περί τον αρχηγό και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Τέλος κάποιοι επιτυχημένοι επαγγελματικά βρίσκονται στις τιμητικές θέσεις, δημιουργώντας έτσι το ελκυστικό πακέτο και το άλλοθι για τις υπόλοιπες επιλογές.
Έχουν άδικο μετά από όλα αυτά κάποιοι να σκέφτονται ή να ψηφίσουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ή να πάνε για μπάνιο το τρήμερο του Αγίου Πνεύματος που συμπίπτει με τις ευρωεκλογές;

Ανατολίτικη αποσχισθείσα επαρχία

Η αποσύνθεση στην εποχή μας δεν έχει αρχή, μέση και τελος. Όλοι διαπιστώνουμε καθημερινή ότι ζούμε σε ένα κράτος του οποίου κανένα θεσμικό όργανο δεν λειτουργεί σοβαρά, οργανομένα και αποδοτικά. Βαρύ και ασήκωτο το σύστημα διαχείρισης του δημόσιου τομέα δεν αφήνει περιθώρια για ανάπτυξη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την ανεργία και την πίεση για... αποκατάσταση στον δημόσιο τομέα.
Στο φαύλο αυτό κύκλο το αποτέλεσμα είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού στην οικονομία που πνίγεται στα ελλείμματα και το δυσθεόρατο χρέος. Πολλά συνθήματα ακούστηκαν στο παρελθον από πολιτικές δυνάμεις με αναφορά μια σοβαρή αλλαγή στη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση και τέλος η βαρύγδουπη επανίδρυση, υπήρξαν εξαγγελίες, που αποδείχθηκαν στην πράξη, κενές περιεχομένου.
Το κράτος βουλιάζει, η οικονομία καταρρέει, ηκοινωνία βρίσκεται σε αποσύνθεση. Καθε οικονομική δράση στην Ελλάδα συνθλίβεται στα γανάζια της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς που είναι πλέον καθετοποιημένη και ενυπάρχει σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας δοιήκησης. Η Ελλαδα παρά τον πακτωλό των χρημάτων που έχουν εισρεύσει από τα τέσσερα κοινοτικά πακέτα παραμένει μια χώρα τριτοκοσμική.
Την βλέπει κανείς στην καθημερινότητα του. Δρόμοι και τοίχοι βρώμικοι,πινακίδες της τροχαίας με σημάδια που εμποδίζουν τον οδηγο να τις διαβάσει, πεζοδρόμια στο κέντρο που έχουν μετατραπεί σε υπαίθριες αγορές, αυτοκίνητα παρκαρισμένα σεπεζοδρόμια,σε διπλές σειρές σεδιαβάσεις πεζων και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Οι εγκληματικές πράξεις και της ζωής και της περιουσίας των πολιτών αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Σημαντικοί τομείς όπως είναι η υγεία, η παιδεία και η ασφάλιση αντί να αναβαθμίζονται υποβαθμίζονται μέρα με τη μέρα. Η κατρακύλα δεν έχει τέλος. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. μας ρίχνουν πρόστιμα βροχή για τις παράνομες χωματερές που πληγώνουν το περιβάλλον, για την απαράδεκτη κατάσταση των σφαγείων μας, για την κατασπατάληση των κοινοτικών χρημάτων στην υπόθεση του κτηματολογίου.
Ο δημόσιος τομέας εχθρικός απέναντι στον πολίτη και βυθισμένος στη διαφθορά παρουσιάζει εικόνα που δεν μοιάζει με σύγχρονο κράτος μέλος εδώ και 28 χρόνια της Ε.Ε., αλλά σε νοοτροπία και λογική με χώρα ανατολίτικης αποσχισθείσας επαρχίας της οθωμανικής αυτοκρατορίας.