Το δημογραφικό, το ασφαλιστικό και οι δυσοίωνοι αριθμοί

Δεν είναι λίγα αυτά που φορτώνουμε στις επόμενες γενιές. Από το υπερβολικό χρέος που φτάνει αισίως τα 270 δις ευρώ, έως τα ασφαλιστικά ταμεία που θα αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην πληρωμή μελλοντικών συντάξεων. Το ελληνικό δημόσιο δανείζεται 35 δις ευρώ, για να καλύψει τις ανάγκες του, ενώ πληρώνει πάνω από 10 δις ευρώ κάθε χρόνο σε τόκους.
Τα δημογραφικά στοιχεία που παρουσίασε πρόσφατα η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία προβλέπουν ότι, το ποσοστό της ηλικιακής ομάδας των άνω των 65 που ήταν το 2005 18,3% στο σύνολο του πληθυσμού, θα εκτιναχθεί το 2050 στο 31,5%, πράγμα που σημαίνει ότι ένας στους Έλληνες θα είναι συνταξιούχος.
Αν αυτοί οι αριθμοί συνδυαστούν με το σημερινό προσδόκιμο ζωής που είναι σχεδόν 80 χρόνια σε σχέση με την μελλοντική αύξησή του, τότε αβίαστα φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ένας φοιτητής, που δεν έχει βγει ακόμη στην αγορά εργασίας, στα πολλά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει μπροστά του, θα είναι και το συνταξιοδοτικό.
Με αυτή την λογική τρώμε σήμερα ότι ανήκε στο αύριο. Αν πάντως προστεθούν σε αυτά και άλλα αρνητικά δεδομένα, όπως είναι οι μειώσεις των γεννήσεων, που έφθασαν το 2005 στις 1,34 ανά μητέρα στα διαζύγια που πολλαπλασιάζονται ανά έτος και έφτασαν στα 221 για κάθε 1.000 γάμους, το αβίαστο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια προϊούσα γήρανση του ελληνικού πληθυσμού.
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών μας στη σημερινή ευημερία και ευδαιμονία μας. Γιατί μπορεί οι στατιστικές να αναφέρουν επίσης ότι σύμφωνα με τους αριθμούς το 20% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλ. έχει εισόδημα έως 8.000 ευρώ ετησίως, όμως το ποσοστό αυτό μειώνεται σημαντικά με την κοινωνική πολιτική και αν υπολογιστούν, η ιδιοκατοίκηση, οι δυνατότητες πολλών που ζουν στην ύπαιθρο να παράγουν προϊόντα για ίδια χρήση, που δεν καταγράφονται στα έσοδα, όπως και τέλος η φοροδιαφυγή αρκετών ελευθέρων επαγγελματιών.
Αυτή η όχι ευοίωνη προοπτική κάνει τα θέματα που αφορούν το ασφαλιστικό εκρηκτικά. Το γεγονός ότι η σχέση ασφαλισμένου προς συνταξιούχο θα εξελιχθεί σε ένα προς ένα, ενώ για να είναι βιώσιμα τα ταμεία αυτή θα έπρεπε να ήταν τρεις προς ένα, καθιστά το θέμα της διαχείρισης των αποθεματικών μια ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση. Είναι απορίας άξιο, γιατί 24 διοικήσεις ταμείων έσπευσαν να ρευστοποιήσουν τα ομόλογα σταθερής απόδοσης και μεσοπρόθεσμης λήξης, με δομημένα ομόλογα μακροπρόθεσμης λήξης με κυμαινόμενο επιτόκιο μετά την πρώτη πενταετία, που όλες οι εκτιμήσεις το φτάνουν από μηδενικό έως 1%. Με αυτά τα δεδομένα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τα ταμεία θα υποστούν σημαντικές απώλειες εσόδων. Αν κάποια ταμεία αναγκαστούν να ρευστοποιήσουν νωρίτερα τα ομόλογα αυτά για να πληρώσουν συντάξεις, τότε είναι περίπου βέβαιο ότι θα απολέσουν πέραν των τόκων και μέρος του κεφαλαίου τους που μπορεί να φτάσει και στο 30%. Όταν ο αρμόδιος για την έκδοση των ομολόγων αυτών, ο υφυπουργός Π. Δούκας δηλώνει ότι δεν θα συμβούλευε τα ασφαλιστικά ταμεία να τα αγοράσουν, τότε σημαίνει ότι σε αυτή τη χώρα, η μία τσέπη κλέβει την άλλη και όλες τις επόμενες γενιές.