Η αθλιότητα του ιστορικού κέντρου

Μας λένε ότι για να καθαρίσει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας από τα ναρκωτικά, το παράνομο λιανεμπόριο, τις εκδιδόμενες γυναίκες και την κάθε λογής παραβατικότητα που έχει διώξει τους πολίτες από την περιοχή και καταδυναστεύει τους εμπόρους που έχουν πέραν της κρίσης να αντιμετωπίσουν και αυτά τα φαινόμενα, θα φτιάξουν ένα διυπουργικό όργανο που θα υπάγεται στο γραφείο του Πρωθυπουργού και θα συντονίζει τους εννέα φορείς που έχουν συναρμοδιότητα σε αυτούς τους τομείς.
Στην Ελλάδα έχουμε ακούσει πολλές φορές για συντονιστικά όργανα και ανεξάρτητες αρχές. Τα αποτελέσματα μέχρι τώρα είναι απογοητευτικά και επ ουδενί δεν έχουν συμβάλλει στην εξυπηρέτηση του πολίτη ή στην ανακούφισή του από την κάθε λογής παραβατικότητα ή την γενικότερα τραυματική σχέση κράτους – πολίτη.
Οι υπηρεσίες αυτές επιβάρυναν το κράτος με προσωπικό και πρόσθεσαν ένα ακόμη γραφειοκρατικό κομμάτι στην δύσκαμπτη κρατική μηχανή. Υπάρχει βεβαίως το αντίθετο παράδειγμα που αφορά τα ΚΕΠ. Πράγματι εδώ έχουμε μια πρόοδο. Όμως τα ΚΕΠ είναι μια μπάι πας λειτουργία του κράτους.
Επειδή υπήρχε αδυναμία από πλευράς κρατικού μηχανισμού στην αποτελεσματική οργάνωση και στην άμεση εξυπηρέτηση του πολίτη δημιουργήθηκε ένας ακόμη μηχανισμός παράκαμψης αυτής της γραφειοκρατίας και βεβαίως της μικρής ή της μεγάλης συναλλαγής. Αντί λοιπόν να φτιάξουν τις υπηρεσίες και να περάσουν στο διαδίκτυο την υπηρεσία έκδοσης πιστοποιητικών έφτιαξαν μια υπηρεσία για να κάνει αυτή τη δουλειά.
Και πίσω από την υπηρεσία αυτή έχουμε το όφελος των πολιτικών που προσέλαβαν με ρουσφέτια τα πρόσωπα που στελέχωσαν τα ΚΕΠ χωρίς δηλ. τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ με αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα θέμα με την μονιμοποίησή τους. Ταυτόχρονα τους πλήρωσαν με κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση που κάποτε τελείωσαν και φτάσαμε στο αποτέλεσμα της δυστοκίας να ενταχθούν τα έξοδα αυτά στον κρατικό προϋπολογισμό.
Αλλά για να γυρίσουμε στο θέμα της αφόρητης κατάστασης που επικρατεί στο κέντρο της Αθήνας, που προσβάλει όλους μας και αποτελεί στίγμα και για τον πολιτισμό μας, δημιουργώντας παράλληλα κάκιστη εικόνα για την πόλη στα μάτια των τουριστών.
Αρκεί να δούμε την απόγνωση του εμπόρου του πεζόδρομου της Ερμού, που αντιμετωπίζει αυτή την πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, πληρώνει υπέρογκο ενοίκιο, φορολογείται πολλαπλά και ταυτόχρονα βλέπει μπροστά στο μαγαζί του να κατοικοεδρεύει ένας παράνομος με την πραμάτεια του, εμποδίζοντας τους πελάτες να δουν την βιτρίνα του και να μπουν στο κατάστημά του.
Παράλληλα τι εικόνα αποκομίζει ο τουρίστας που έρχεται στη χώρα μας από την άλλη άκρη του κόσμου και βλέπει μπροστά στα υπέροχα κτίρια της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Βιβλιοθήκης να είναι παραταγμένα εμπορεύματα, ζητιάνοι και κάθε λογής μικροπωλητές.
Με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων ανακαινίσθηκαν αρκετά ξενοδοχεία της Ομόνοιας, που όπως λένε όσοι τα προτίμησαν για την παραμονή τους είναι πολύ όμορφα και πολύ ευχάριστα στο εσωτερικό τους. Όλα αυτά εντός. Όμως αυτή η ευχάριστη ατμόσφαιρα μετατρέπεται σε ιδιαίτερα δυσάρεστη, βγαίνοντας από αυτά και βλέποντας έξω χρήστες και εμπόρους ναρκωτικών σε μια διαρκή συναλλαγή και βεβαίως ανθρώπους που αναζητούν χρήμα κλέβοντας τσάντες και πορτοφόλια.
Τώρα βεβαίως μας υπόσχονται ότι όλα τα προβλήματα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, της βιτρίνας δηλ. της πόλης για τους ξένους, θα διορθωθούν με την δημιουργία του συντονιστικού νέου οργάνου. Να το δούμε και να μην το πιστεύουμε.
Κι αυτό γιατί έχουμε βαρεθεί να ακούμε τον Δήμαρχο να μας λέει θέλω αλλά δεν μπορώ, ανάλογη απάντηση να δίνει και ο Νομάρχης, ενώ η Υπερνομάρχης να λέει ότι δεν έχει αρμοδιότητα. Όσο για τον Περιφερειάρχη δεν τον είδαμε δεν τον ακούσαμε. Βεβαίως υπάρχουν και τα υπουργεία, αλλά αυτά είναι για τους πολίτες και τα προβλήματα τους. Ασκούν πολιτική αφ υψηλού και απολαμβάνουν την εξουσία μια και οι υπουργοί δεν έχουν γι αυτά γιατί αναλώνονται στα πρωϊνάδικα των καναλιών.
Εν αναμονή λοιπόν να δούμε ποιος θα βάλει αυτό το χάος σε μια υποτυπώδη τάξη.

Οι επίορκοι και οι αδιάφοροι

Κάθε καλοκαίρι το νησί των ανέμων γίνεται είδηση. Η παρουσία πολλών επωνύμων κεντρίζει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Και είναι αλήθεια ότι η Μύκονος είναι πάντα ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρον προορισμός τόσο για τους έλληνες όσο και για τους ξένους.
Φέτος η Μύκονος έγινε είδηση και για ένα άλλο θέμα. Αυτό που αφορά την απάτη σε βάρος του Δήμου του νησιού από κάποιους επίορκους, που έδιναν πλαστά παραστατικά στους ξενοδόχους που κατέβαλαν το τέλος του 2% επί των εισπράξεων τους και παρακρατούσαν για τον εαυτό τους τα ποσά που τους κατέβαλαν οι ιδιώτες.
Βεβαίως στο Δήμο της Μυκόνου ή στη Νομαρχία Κυκλάδων ανάλογα με το που υπάγεται το κάθε θέμα, μπορεί να δει κανείς να δει δια γυμνού οφθαλμού και ένα σωρό άλλα παρατράγουδα, όπως η εκτεταμένη παράνομη δόμηση, οι παραβάσεις στις παραλίες και πολλά άλλα. Τα … στραβά μάτια σε μια περιοχή που τα ακίνητα κοστίζουν όσο ένα διαμέρισμα στην Ηρώδου Αττικού και η ομπρέλα με δύο ξαπλώστρες τριάντα ευρώ δεν μπορούν να είναι με το αζημίωτο, αλλά στο νησί όλα αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στην γκλαμουριά που προσφέρει στους επισκέπτες.
Βεβαίως η Μύκονος κοντεύει να γίνει ένα πυκνοδομημένο νησί, μια και το θέλει η μόδα, κάθε νεόπλουτος που σέβεται τον εαυτό του, να έχει και ένα σπίτι με πισίνα σε αυτό το νησί των Κυκλάδων.
Όπως όλα τα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι φορούν τα γιορτινά τους για να υποδεχθούν τους τουρίστες και τον χειμώνα ξαναβρίσκουν το ντόπιο χρώμα τους και τους ρυθμούς μιας άλλης ήσυχης και πιο ανθρώπινης ζωής.
Στη Μύκονο βεβαίως λόγω των πανάκριβων σπιτιών παραμένουν τους χειμερινούς μήνες πολλοί αλλοδαποί για να τα φυλάνε και να τα φροντίζουν.
Έτσι τα σχολεία έχουν φτάσει στη Μύκονο να έχουν στις τάξεις τους μόνο 30% ελληνόπουλα και το υπόλοιπο να καλύπτεται 70% να καλύπτεται από παιδιά μεταναστών.
Στο νησί όπως κάθε χρόνο οι ξένοι επισκέπτες προέρχονται από χώρες της Ευρώπης, αλλά και τις ΗΠΑ. Το αεροδρόμιο και το λιμάνι όπως όλοι γνωρίζουμε αποτελούν τις πύλες εισόδου και εξόδου των επισκεπτών. Είναι η πρώτη εικόνα και η τελευταία πριν αναχωρήσει κάποιος για την πατρίδα του.
Ως αυτόπτης μάρτυς αυτής της τελευταίας εικόνας στο αεροδρόμιο την επομένη της Παναγίας το απόγευμα, μπορώ τα πω ότι με άφησε άναυδο, μια και κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί δεν έχουν σε κανένα βαθμό την συναίσθηση του καθήκοντος.
Οι επισκέπτες περίμεναν τον αστυνομικό μετά το check in για να περάσουν από το μηχάνημα τις βαλίτσες τους πριν αυτές τοποθετηθούν στο αεροσκάφος. Όταν επιτέλους έφτασε δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τους ξένους επισκέπτες μια και δεν μιλούσε αγγλικά. Στη συνέχεια το όργανο της … τάξης μιλούσε στο κινητό στη γλώσσα αρκετών νεοελλήνων και έλουζε με κοσμητικά επίθετα τον φίλο του που δεν ήθελε να τον ακολουθήσει σε κάποιο μπαρ το βράδυ για κατανάλωση μπύρες.
Αργότερα ο εν λόγω αστυνομικός που είχε σιρίτια δοκίμου έφυγε από τη θέση του και άφησε τους τουρίστες να περιμένουν την επιστροφή του για να ελέγξει ηλεκτρονικά το περιεχόμενο των αποσκευών τους.
Αυτή η εικόνα σε ένα αεροδρόμιο που υποδέχεται και ξεπροβοδίζει τους τουρίστες μας δεν είναι φυσικά και η καλύτερη που θα μπορούσε να δει κάποιος που επισκέπτεται τη χώρα μας.
Κι επειδή έτυχε να βρεθώ λίγες εβδομάδες πριν σε τουριστικά θέρετρα όπως αυτά της Νότιας Γαλλίας μπορώ να κάνω δύο πολύ σημαντικές συγκρίσεις.
Άψογοι από τη μια στην εξυπηρέτηση των τουριστών που ήταν πολλοί και ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου κι από την άλλη των παραλιών μας που είναι ασύγκριτα καλύτερες από αυτές άλλων μεσογειακών χωρών, που δεν τις αξιοποιούμε επαρκώς λόγω της κακής συμπεριφοράς μας και φυσικά της νοοτροπίας μας.
Κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε συμπεριφορά. Να αντιληφθούμε την αξία της ελληνικής φύσης και των παραλιών που δεν συναντά κανείς πουθενά στον κόσμο. Ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία, που δεν ρυπαίνει και δεν στερεύει. Ήρθε λοιπόν η ώρα να την βοηθήσουμε να αποδώσει τον πλούτο που μας λείπει.

Οι διαχρονικές ευθύνες

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η μάχη εναντίον τους μοιάζει με αυτήν εναντίον της Λερναίας Ύδρας. Καθημερινά αποκαλύπτονται στοιχεία που αποδεικνύουν την καθετοποίηση της ασύστολης σπατάλης και της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα. Και δυστυχώς αυτή η οζώδης κατάσταση είναι προϊόν της μεταπολίτευσης. Προϊόν πελατειακής σχέσης πολιτικών και πολιτών.
Τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν από την εποχή της περίφημης αλλαγής. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως πρωθυπουργός αντιστεκόταν στις πιέσεις των παροχών χωρία αντίκρισμα λέγοντας ότι θέλω να δώσω αλλά η δημοσιονομική πολιτική δεν μου το επιτρέπει.
Αντίθετα ο Ανδρέας Παπανδρέου, οικονομολόγος ο ίδιος, ακολούθησε την πολιτική των παροχών με δανεικά. Έτσι το χρέος εκτινάχθηκε από το 40% του ΑΕΠ στο 110%.Είχε την άποψη ότι τα κράτη δεν πτωχεύουν και συνειδητά ακολούθησε την λύση των παροχών με δανεικά.
Την ίδια περίοδο, άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Η βιομηχανία, όπως νημάτων και υφασμάτων που ανθούσε κατέρρευσε. Μεγάλες βιομηχανίες, όπως η Πειραϊκή – Πατραϊκή το Αιγαίο και πολλές άλλες πέρασαν στα χέρια του μέσω των υπό δημόσιο έλεγχο τραπεζών που τις δανειοδοτούσαν. Αποτέλεσμα λόγω παθητικής λειτουργίας τους να κλείσουν και ο μηχανικός εξοπλισμός τους να πουληθεί για παλιοσίδερα.
Ένα σωρό τομείς της βιομηχανικής δραστηριότητας, όπως η αμυντική της επεξεργασίας μετάλλου και πολλές άλλες είχαν την ίδια τύχη. Λουκέτο εκτεταμένο σε όλη την βιομηχανική παραγωγή.
Καμιά αναπτυξιακή δραστηριότητα δεν ήρθε να υποκαταστήσει τους κλάδους που βγήκαν εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Ο τομέας της έρευνας και της καινοτομίας μπορεί να αναβαθμίστηκε σε υπουργικό θώκο, όμως ουδέν απέδωσε σε πρακτικό αποτέλεσμα.
Στην πορεία του χρόνου οι υπερδανεισμένες επιχειρήσεις έγιναν καθεστώς.
Σήμερα οι ιδιωτικές τράπεζες σε αντίθεση με το παρελθόν των κρατικών που έπαιρναν στα χέρια τους τις υπερδανεισμένες επιχειρήσεις, δεν τολμούν να αναλάβουν την διαχείριση αυτών των εταιριών.
Γνωρίζουν ότι θα χάσουν περισσότερα από το ποσό που τους οφείλεται. Γι΄ αυτό και με ενέσεις τις κρατούν στη ζωή, τις εμφανίσουν στους ισολογισμούς τους απλώς στις χορηγίες δανείων κι αποφεύγουν να τις εγγράψουν στις επισφάλειες.
Πάντως είναι απορίας άξιο πως ο τραπεζικός κλάδος της Ελλάδας, που δεν έχει στα χαρτοφυλάκια του τοξικά ομόλογα, εξακολουθεί να αναζητεί την ρευστότητα μέσω των γενναίων ενισχύσεων του κράτους που ξεπέρασαν τα εβδομήντα δισεκατομμύρια. Την ίδια ώρα η αγορά έχει ξεμείνει από ρευστό, μια και οι χρηματοδοτήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο. Για δάνεια κατοικίας ούτε λόγος. Που είναι οι διαφημίσεις των στεγαστικών δανείων με μικρά επιτόκια. Χάθηκαν μαζί με το ρευστό. Έτσι έχουμε μια αλυσίδα παρενεργειών που αρχίζουν από την καταρρέουσα οικοδομή και φτάνουν στα είδη ένδυσης, αλλά και αυτά που αποκαλούμε πρώτης ανάγκης.
Ευτυχώς παρά την δυσφήμιση που έγινε ανά τον κόσμο στο τουριστικό προϊόν μας, πολλές φορές και με ευθύνη ελληνική, το αποτέλεσμα δείχνει αρκετά καλό αν σκαφθεί κανείς ότι διαψεύσθηκαν οι Κασσάνδρες που μιλούσαν για πτώση πέραν του 20%.
Παρά τη διεθνή κρίση και την καχεξία της ελληνικής οικονομίας, σε πείσμα κάποιων που δεν θέλουν να μείνει τίποτα όρθιο για να δικαιολογήσουν την ξεπερασμένη από τους καιρούς ιδεολογία τους, οι ξένοι ήρθαν και κάποιες περιοχές που πήραν όχι το νόμο, αλλά διαφήμιση τους στα χέρια τους τα κατάφεραν αρκετά καλά.
Από την άλλη πλευρά ο Έλληνας έχει μάθει να μην χάνει τις διακοπές του. Μπορεί να κόψει από αλλού έξοδα, όμως τα μπάνια του λαού εξακολουθούν να είναι ιερή υπόθεση.
Τώρα τη θα γίνει από το Σεπτέμβρη με την επιστροφή, ένας Θεός ξέρει.
Είναι προφανές ότι τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Και ο χειμώνας θα δείξει που πάει η χώρα.
Αν το παιχνίδι των αγορών θα καταλαγιάσει, αν στην ανεργία που καλπάζει θα υπάρξει φρένο, αν θα ανοίξουν αντί να κλείνουν δουλειές.
Σ αυτό το κράτος που με ευθύνες όλων φτιάξαμε η ανάπτυξη μοιάζει με ανέκδοτο και οι εξαγγελθείσες επιχορηγήσεις επιχειρηματικών δραστηριοτήτων από ανέργους και ευπαθείς ομάδες, ανοίγουν ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε λογής λαμόγια.

Αλλαγή νοοτροπίας

Με αστερίσκους και υποσημειώσεις πέρασε η Ελλάδα το κρίσιμο πρώτο τεστ της τρόικας κι εξασφάλισε την δεύτερη δόση του Σεπτεμβρίου. Το επόμενο τεστ αντοχής θα πραγματοποιηθεί στο τέλος Οκτωβρίου και θα γίνει προκειμένου να ανάψει το επόμενο πράσινο φως που αφορά τη δόση του Δεκεμβρίου.
Όμως οι αστερίσκοι αφορούν πολλά και κρίσιμα θέματα όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η είσπραξη των φόρων από τους έχοντες, οι προβληματικές ΔΕΚΟ, οι καταχρεωμένοι Δήμοι, η εκ βάθρων αλλαγή του εισπρακτικού μηχανισμού και μια σειρά από πολλά αυτονόητα που το ελληνικό πελατειακό πολιτικό σύστημα και η εκτεταμένη διαφθορά δεν επέτρεπε να γίνουν όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολιτευτικής παρακμής.
Όπως διαπίστωσαν οι εκπρόσωποι της τρόικας, μετά τους συνταξιούχους που πλήρωσαν τον λογαριασμό καιρός, είναι να πληρώσουν και οι έχοντες προφανώς και οι κάθε λογής αεριτζήδες που εκτεταμένα φοροδιαφεύγουν μολονότι διαθέτουν σπίτια με πισίνες, σκάφη και ων ουκ έστι αριθμός ακίνητα.
Και όλα αυτά εμφανίζονται να τα έχουν αποκτήσει χωρίς τα ανάλογα έσοδα και την καταβολή των αντίστοιχων φόρων.
Πίσω όμως από αυτές τις καραμπινάτες υποθέσεις φοροδιαφυγής κρύβονται και οι αντίστοιχοι επίορκοι εφοριακοί. Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω από διακόσιοι εφοριακοί, όπως διαπιστώθηκε από τις διασταυρώσεις που έγιναν, εμφανίζονται να μην έχουν υποβάλει φορολογική δήλωση. Ούτε είναι τυχαίο εφοριακός που καρπώθηκε με την έκδοση πλαστών στοιχείων φόρο κληρονομιάς πάνω από εβδομήντα χιλιάδες ευρώ να βρίσκεται ακόμη στη θέση της.
Αν δεν προφυλακίζονται άμεσα αυτοί οι επίορκοι κι αν δεν δημεύεται στο σύνολό της η περιουσία τους, δεν θα συνετισθούν ποτέ οι υπόλοιποι που δεν είναι λίγοι που καταληστεύουν με την άνεσή τους το κράτος.
Αφού δεν μπορεί κανείς να τους κόψει το χέρι ας τους κόψει την ελευθερία και, ας τους πάρει πίσω την περιουσία που απέκτησαν με τα κλεμμένα χρήματα του δημοσίου.
Οι αυστηρές ποινές, με άμεση και όχι χρονοβόρα διαδικασία, σε επίορκους δημόσιους λειτουργούς και σε όσους φοροδιαφεύγουν με τεράστιες περιουσίες μπορούν να βάλουν φρένο στην τεράστια και ιδιαίτερα εκτεταμένη συναλλαγή και διαφθορά.
Έχουμε γίνει μάρτυρες εδώ και δεκαετίες το κράτος να εξαντλεί την αυστηρότητα του στους μικροοφειλέτες και να είναι «φιλικό» και ανεκτικό προς τους φοροδιαφεύγοντες με αμύθητη περιουσία.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι χρειάστηκε να φτάσει η χώρα στο χείλος της καταστροφής και υπό την πίεση του ΔΝΤ να αποφασιστεί κάτι να γίνει.
Αλλά και η ανεξέλεγκτη κατάσταση των οικονομικών των Δήμων και των ΔΕΚΟ που έπαιρναν δανεικά κι αγύριστα, με την εγγύηση του κράτους που καλείται τώρα να πληρώσει τα σπασμένα, είναι μια ακόμη θλιβερή πραγματικότητα της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Ανεξέλεγκτες οι δαπάνες των διοικήσεων των ΔΕΚΟ ανύπαρκτοι οι προϋπολογισμοί και παχυλοί οι μισθοί των κομματικών διοικήσεων. Αρκούσε η εύνοια του κόμματος κι από εκεί και πέρα κανένας έλεγχος. Τα υπουργεία που επόπτευαν τις ΔΕΚΟ δεν έκαναν κανένα έλεγχο στον κομματικό εγκάθετο που είχε αναλάβει το τιμόνι τους.
Αρκούσε μόνο η συναλλαγή με τις ηγεσίες των συνδικαλιστών για την επίτευξη της πολυπόθητης εργασιακής ειρήνης. Γι αυτό σήμαινε παροχές, προνόμια και βολέματα «ημετέρων».
Αλλά και στους Δήμους επίσης ανάλογη ανεξέλεγκτη κατάσταση. Από τις προσλήψεις σωρηδόν συμβασιούχων, μέχρι τα έργα άνευ ουσίας και σημασίας που εξασφάλιζαν το κάτι τι για τους άρχοντες και τους περί αυτόν.
Πως όλα αυτά θα μπουν σε μια σειρά και τάξη ένας Θεός ξέρει.
Νόμοι θα υπάρξουν και μάλιστα αυστηροί. Θα τηρηθούν όμως; Και το κυριότερο πως θα αλλάξει μια νοοτροπία βαθειά ριζωμένη σε μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που έχει μάθει να ζει και να πορεύεται με συναλλαγές κάτω από το τραπέζι;

Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια

Για να μπορέσει κανείς να ερμηνεύσει το παρόν και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον είναι φρόνιμο να ανατρέξει στο παρελθόν. Να αντλήσει εμπειρίες και να προσεγγίσει έτσι ασφαλέστερα τα σημερινά μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίσει η χώρα.
Ο πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου τότε κράτους μετά την επανάσταση του 1821 ο Ιωάννης Καποδίστριας επιχείρησε να δημιουργήσει ένα σύγχρονο νέο κράτος. Το παρελθόν του παρείχε εγγυήσεις. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών της υπερδύναμης της τότε εποχής που ήταν η Ρωσία και είχε στο ενεργητικό του ήδη πέρα από την διπλωματική διαχείριση της μεγάλης αυτής χώρας και την σύνταξη του ομοσπονδιακού συντάγματος της Ελβετίας. Ενός συντάγματος που λειτουργεί άψογα μέχρι σήμερα, αποτελώντας το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους γαλλόφωνους, γερμανόφωνους και ιταλόφωνους που ζουν σε απόλυτη αρμονία εδώ και δύο και πλέον αιώνες.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που οραματίστηκε μια ενωμένη Ευρώπη και μίλησε γι αυτή την προοπτική. Ήταν με απλά λόγια ένας άνθρωπος όχι μόνο δραστήριος και αποτελεσματικός, αλλά και οραματιστής. Μετά τη δολοφονία του από αυτούς που επιδίωκαν να μοιράσουν τα λάφυρα της απελευθερωμένης γης χάθηκε η μεγάλη ελπίδα της δημιουργίας ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.
Οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής χωρίστηκαν σε κόμματα με τίτλους, όπως Ρωσικό, Αγγλικό και Γαλλικό. Από την ονοματοδοσία αντιλαμβάνεται κανείς που ακουμπούσαν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις. Κάθε άλλο παρά σε ανεξαρτησία περέπεμπαν.
ΟΙ εσωτερικές έριδες έδωσαν την αφορμή να δοθεί η λύση από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής στο πρόσωπο του Βασιλιά Όθωνα.
Ακολούθησε ο Βασιλεία με τις γνωστές αναταραχές στην περίοδο της. Προσωπικότες όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και Ελευθέριος Βενιζέλος, έκαναν μεγάλα έργα, αλλά και πολέμους που διπλασίασαν την Ελλάδα όμως δεν μπόρεσαν να δαμάσουν το γραφειοκρατικό τέραν που ξεπήδησε από τη σύστασή του με αποτέλεσμα να έχουμε πάντα το κράτος απέναντι και όχι δίπλα στον πολίτη. Μια νοοτροπία που είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την κατάσταση στην υπό την οθωμανική αυτοκρατορία διοίκηση των υπόδουλων Ελλήνων. Παράλληλα το ρουσφέτι λέξη τουρκικής προέλευσης λέξη δεν έφυγε ποτέ από τη δημόσια, αλλά και την ιδιωτική ζωή σ όλο αυτό το διάστημα από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Αντίθετα δεσπόζει σε κάθε βήμα μας.
Μας έχει υποδουλώσει μια και όλα όσα απαγορεύουν οι νόμοι τα επιτρέπει το ρουσφέτι. Αποτέλεσμα ένα κράτος που σε όλα του τα επίπεδα να μην λειτουργεί χωρίς το απαραίτητο λάδωμα. Το σύστημα παράλληλα εξασφάλισε την ατιμωρησία σε κάθε επίορκο δημόσιο λειτουργό με αποτέλεσμα το πάρτι καλά να κρατεί.
Τα δάνεια ή η κάθε λογής βοήθεια να φτάνουν στον προορισμό τους κατά ένα μικρό ποσοστό του αρχικού ποσού. Τα πολλά κατέληγαν στις τσέπες των επιτηδείων.
Με αυτή την «λογική» οδηγηθήκαμε εν έτι 2010 στις αγκάλες του ΔΝΤ. Το πιο οδυνηρό είναι ότι έναντι των χρεών τους εκχωρήσαμε το δικαίωμα να εκποιήσουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού δημοσίου. Ακόμη και την Ακρόπολη. Κι όλα αυτά σε μια δημοκρατική κατά τα άλλα χώρα, χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Ερήμην ημών που λένε.
Ο πολίτης παραμένει στο περιθώριο και οι θύτες ανέλαβαν να σώσουν τα θύματα τους. Ζητούμενο σε αυτή τη χώρα για τους πολλούς που πληρώνουν τους φόρους τους που εκπληρώνουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις είναι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Να σε σέβεται το κράτος, να σου αποδίδει με υπηρεσίες τα όσα έχεις εσύ καταβάλει να υπάρχει ισονομία και ίσες ευκαιρίες να νιώθεις σαν πολίτης το κράτος δίπλα σου και όχι απέναντί σου.
Απ όλα αυτά τι άραγε εισπράττει ο πολίτης που δεν έχει βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι;