Νόμοι αντικρουόμενοι και αστυνομικοί...

Στο χάος της αδηφάγου γραφειοκρατίας, της πολυνομίας και των αντικρουόμενων αποφάσεων, εμπλέκεται η υπόθεση της λειτουργίας του ξενοδοχείου Corkyra Beach, συμφερόντων του κυπρίου επιχειρηματία Κωστάκη Λοϊζου που είναι και ο πλοιοκτήτης του Sea Diamond, στη διάρκεια των εορτών του Πάσχα, μολονότι η άδεια είχε αφαιρεθεί από αυτή την τουριστική μονάδα, λόγω του θανάτου από διαρροή αερίου δύο παιδιών, από την Μ. Βρετανία, πέρσι τον Οκτώβριο.
Κατά το υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης το ξενοδοχείο δεν έπρεπε να λειτουργήσει, γιατί του έχει αφαιρεθεί το ειδικό σήμα. Από την πλευρά τους οι υπεύθυνοι του τουριστικού συγκροτήματος υποστηρίζουν, ότι μπορούν να λειτουργούν το ξενοδοχείο με βάση την υφιστάμενη νομοθεσία, μέχρι τις 31.12.07 μόνο με τις άδειες της πυροσβεστικής και της πολεοδομίας.
Στο παιχνίδι και οι συνδικαλιστικοί φορεί, το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας και η Ένωση Ξενοδοχοϋπαλλήλων που ζητούν από την κυβέρνηση, ή να επιτρέψει το άνοιγμα του ξενοδοχείου την προσεχή περίοδο του καλοκαιριού, ή να εξασφαλίσει απασχόληση για τους εργαζόμενους σε αυτό σε άλλες θέσεις εργασίας.
Οι υπεύθυνοι υποστηρίζουν από την πλευρά τους, ότι άλλαξαν ήδη το σύστημα θέρμανσης με μπόιλερ που όπως αποδείχθηκε ότι ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο των δύο παιδιών, με ηλεκτρικά καλοριφέρ και μολονότι το έχουν ζητήσει, δεν εμφανίσθηκε κανείς από το αρμόδιο υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης για να κάνει τον σχετικό έλεγχο, με αποτέλεσμα να παραμένει σε εκκρεμότητα η υπόθεση της αφαίρεσης του σήματος λειτουργίας, από τον περασμένο Οκτώβριο.
Όλα αυτά δείχνουν την σύγχυση που υπάρχει στη χώρα μας σε σχέση με τους νόμους και τις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας.
Μια σύγχυση που ευνοεί πάντα τους ισχυρούς και λειτουργεί ως δαμόκλειος σπάθη απέναντι σε κάθε αδύνατο.
Μια σύγχυση που κάνει την κάτω από το τραπέζι συναλλαγή ανάμεσα στους πολίτες και στους δημόσιους λειτουργούς, καθημερινή υπόθεση ρουτίνας.
Μια σύγχυση που κατατάσσει τη χώρα μας, στις υπανάπτυκτες χώρες του τρίτου κόσμου, μια και νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού πορτοφολιού και όχι κάτι που ισχύει για όλους ανεξάρτητα με το που κρατάει η σκούφια τους.
Παρά τα όσα λέγονται, παρά τα όσα υποστηρίζονται, από τους εκάστοτε φορείς της εξουσίας, παρά τα όσα επαγγέλλονται κατά καιρούς ως επιτεύγματα, γεγονός είναι και παραμένει ζητούμενο ο εκσυγχρονισμός του κράτους, που σημαίνει μια διοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη, νόμους απλούς καθαρούς και κατανοητούς που θα υπηρετούν την έννοια του κράτους δικαίου στην ουσία του όρου και του περιεχομένου του και τέλος μικρό και ευέλικτο σχήμα κεντρικής και περιφερειακής εξουσίας που θα επιτρέψει την ανάπτυξη και θα κατευθύνει τους νέους σε έναν δημιουργικό ιδιωτικό τομέα και όχι στο βόλεμα και στην «τακτοποίηση» στο δημόσιο.
Ποιος άραγε μπορεί να κάνει αυτή την τολμηρή τομή, που θα αλλάξει την πορεία αυτής της χώρας και θα δώσει νόημα και περιεχόμενο στην ζωή των πολιτών της;
Κάθε απάντηση, όπως κάθε προσφορά, δεκτή…