Αθλιότητα χωρίς όρια

Σ’ αυτή την εποχή, και σ αυτό τον κόσμο, όλα τα έχουμε δει. Είδαμε να καίνε μέσα και έξω από πανεπιστημιακά ιδρύματα την ελληνική σημαία, είδαμε κουκουλοφόρους να περιλούζουν με υγρό πυρ αστυνομικούς και χθες είδαμε καταληψίες να θέλουν να πετάξουν έξω από εκκλησία εν ώρα λειτουργίας ιερέα και πιστούς προκειμένου να την καταλάβουν. Τώρα τι σπουδάζουν αυτοί οι άνθρωπο,ι πως το σπουδάζουν και τέλος αν οι γονείς τους έχουν να πουν κάτι για την ανατροφή που έδωσαν στα παιδιά τους αυτά, είναι τα ψηλά γράμματα της εποχής μας.
Μπορεί να μην κατέλαβαν τελικά χθες το εκκλησάκι οι 20 περίπου «επαναστατημένοι» νεαροί, φρόντισαν όμως να υπογράψουν την παρουσία τους νωρίτερα, γράφοντας υβριστικά συνθήματα στους εξωτερικούς τοίχους του ιερού ναού που βρίσκεται εντός της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου.
Βέβαια δεν διεκδικούν πρωτοπορία, για αυτό το θεάρεστο έργο τους, προηγήθηκαν άλλοι, που μπορεί να τους έδωσαν και την ιδέα. Αυτοί που κατέστρεψαν εικόνες σε αίθουσα διδασκαλίας στη θεολογική της Θεσσαλονίκης και έγραψαν γύρω από αυτές υβριστικά των θείων συνθήματα.
Είναι άγνωστος ο Θεός που πιστεύουν αυτοί οι νεαροί, η έννοια του Θεού εδώ είναι μεταφορική, μια και αναφέρεται στην ιδεολογία τους. Γιατί ιδεολογία καταστρέφουμε έτσι για το γούστο μας, είναι παγκοσμίως άγνωστή μια και δυσφημεί ακόμη και το πιο ακραίο αναρχικό κίνημα.
Το «ξέφραγο αμπέλι» και «μπάτε σκύλοι αλέστε» δεν ταιριάζει σε καμιά θεωρία και σε κανέναν ιδεολογικό προσανατολισμό.
Οι πάσης φύσεως καταστροφές που διαπράττουν οι νεαροί στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα βρίσκουν κάθετα αντίθετη την κοινή γνώμη σε ποσοστό 99% όπως αυτή καταγράφηκε πρόσφατα από την VPRC.
Το ίδιο αντίθετη είναι η κοινή γνώμη με τις καταλήψεις σε ποσοστό 72%, ενώ το ποσοστό του όχι στις καταλήψεις και τα μπλόκα σε εθνικές οδούς, φτάνει το 79%.
Η αντίθεση της κοινής γνώμης αφήνει αδιάφορους τους εν λόγω κυρίους, που έφτασαν στο σημείο να καταλάβουν σταθμό του ηλεκτρικού, με αποτέλεσμα να καταταλαιπωρηθούν όσοι επέστρεφαν προχθές κατάκοποι στα σπίτια τους από τις δουλειές τους.
Όλο αυτό το «πανηγύρι» κοστίζει στο δημόσιο ένα δις ευρώ ετησίως, μια και τόσα χρήματα ξοδεύονται για την αποκατάσταση των ζημιών.
Πρόσφατα ανακαινίσθηκε το κτίριο της Νομικής στη Σόλωνος και σε αυτό ενσωματώθηκε και το καινούργιο της Μασσαλίας, που μόλις αποπερατώθηκε.
Και τα δύο αυτά κτίρια έχουν παραδοθεί στα χέρια των συνθηματογράφων που τα έχουν καταλάβει και τα έχουν κάνει «καινούργια».
Αυτή η αθλιότητα δεν έχει καμιά σχέση ούτε με σπουδές ούτε με γνώση. Πρυτανικές αρχές και διδακτικό προσωπικό πρωτίστως καλούνται να πάρουν θέση και να συνεργαστούν με κυβέρνηση και κόμματα για να βρεθεί μια λύση. Γιατί γι αυτή την κατάντια της παιδείας είναι όλοι συνυπεύθυνοι.

Η σφαγή στο Ιράκ και η διαφοροποίηση των δημοκρατικών

Κι όμως κάτι γίνεται. Από την ογκώδη διαδήλωση στην Ουάσινγκτον το Σαββατοκύριακο, μπροστά στο Καπιτώλιο, με τη συμμετοχή και πολλών επωνύμων του Χόλλυγουντ, μέχρι τη στροφή των 180 μοιρών που έκανε η Χίλαρι Κλίντον, υποψήφια για την Προεδρία των ΗΠΑ, ζητώντας την απεμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών από το Ιράκ, μέχρι το τέλος της θητείας του Προέδρου Μπους.
Την ίδια ώρα, δηλ. στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου σκοτώθηκαν σε μάχες στη Νατζάφ, ανάμεσα σε αμερικανούς και ιρακινούς από τη μια και σιίτες και σουνίτες από την άλλη, πάνω από 300, ενώ από διάφορες επιθέσεις στο Ιράκ το ίδιο διήμερο έχασαν τη ζωή τους άλλοι 200 άνθρωποι. Ανάμεσα σε αυτούς και πέντε παιδιά σε σχολείο. Ακόμη σε διάφορες περιοχές της Βαγδάτης εντοπίστηκαν 90 πτώματα.
Αυτή η εκατόμβη των θυμάτων ελάχιστα συγκινεί τα εγχώρια ΜΜΕ, ιδίως τα ηλεκτρονικά, έχει όμως ευτυχώς συγκινήσει πολλούς στις ΗΠΑ, που βλέπουν και τα ατελείωτα φέρετρα να καταφθάνουν στην Αμερική.
Όπως όλα δείχνουν, μετά την Χ. Κλίντον και οι άλλοι υποψήφιοι των Δημοκρατικών για το χρίσμα στις ΗΠΑ θα ακολουθήσουν ανάλογη πολιτική.
Με δυο λόγια λένε στον Μπους να τελειώσει την βρομοδουλειά που ο ίδιος άνοιξε το 2003. Και φυσικό είναι να μην θέλουν, εφ όσον εκλεγούν, να κληρονομήσουν μια πραγματική αιμορραγία για τις ΗΠΑ.
Μια αιμορραγία που την πληρώνει με ανθρώπινες ζωές ο αμερικανικός λαός και με πολλά δις που κοστίζει. Γιατί το κέρδος από την εκμετάλλευση των πετρελαίων, αφορά μόνο τις αμερικανικές εταιρίες και όχι τον λαό που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η δημοτικότητα του Προέδρου Μπους έχει περιοριστεί στο 29%, ενώ την αντίστοιχη περίοδο ο προκάτοχος του Μπιλ Κλίντον είχε ποσοστό υποστήριξης 54%.
Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλοι οι θεωρητικοί του πολέμου εναντίον του Ιράκ από τον Περλ μέχρι τον Γούλφοβιτς έχουν εγκαταλείψει τον Πρόεδρο Μπους και η άποψη τους για τα δημόσια πράγματα δεν ενδιαφέρει πλέον κανένα. Η θεωρεία του προληπτικού πολέμου κατέρρευσε και μαζί της η άποψη, ότι στο Ιράκ οι αμερικανοί θα καθάριζαν σε λίγες εβδομάδες.
Οι απελευθερωτές θεωρούνται κατακτητές από όλες τις πλευρές που δεν σεβάστηκαν ούτε την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου αφήνοντας να καταστραφούν ακόμη και μουσεία με εκθέματα μιας μακραίωνης ιστορίας.
Οι επιπλέον 22.000 άνδρες που στέλνει ο Πρόεδρος Μπους ελάχιστα όπως εκτιμούν στρατιωτικοί αναλυτές θα προσφέρουν στην αλληλοσπαρασσόμενη και ουσιαστικά τριχοτομημένη χώρα.
Ο αποτρόπαιος απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσείν δεν μπόρεσε να θάψει το φίλο του παρελθόντος μια και είναι αυταπόδεικτη η σχέση αυτή από την φωτογραφία του δικτάτορα με τον μέχρι χθες υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Ρ. Ράμσφελντ . Κατά τα άλλα οι αμερικανοί πήγαν στο Ιράκ για τα πυρηνικά-χημικά όπλα, που όμως δεν βρήκαν και για να εγκαθιδρύσουν δημοκρατικό καθεστώς.
Μόνο που ξέχασαν να το ζητήσουν, όχι να το κάνουν, από τα φιλικά τους αυταρχικά ανά τον κόσμο καθεστώτα, καθώς επίσης και το γεγονός, ότι ιστορικά, η δημοκρατία είναι υπόθεση των ίδιων των λαών και κανενός τρίτου.

Δεύτερες σκέψεις λόγω παιδείας για τις εκλογές

Η αναταραχή στο χώρο της παιδείας θεωρείται για πολλούς θέμα που μπορεί να οδηγήσει στην επίσπευση των εκλογών. Πολλοί φοιτητές, γονείς αλλά και καθηγητές βλέπουν ότι οι καταλήψεις οδηγούν στην απώλεια ενός ακόμη εξαμήνου. Αυτό δημιουργεί σε για κάποιους φοιτητές που βρίσκονται στο πτυχίο και έχουν ήδη γίνει δεκτοί για τα μεταπτυχιακά τους από σχολές του εξωτερικού, σοβαρά προβλήματα μια και πάνε πίσω οι σπουδές τους.
Δεν είναι λίγοι οι νέοι που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους. Η παράταση των σπουδών τους λόγω καταλήψεων για έξι μήνες ή ένα χρόνο, σημαίνει περαιτέρω αφαίμαξη για τις οικογένειες τους και παράλληλα ανάλογη καθυστέρηση της ένταξής τους στην αγορά εργασίας.
Αλλά δεν είναι λίγοι και οι καθηγητές που δέχονται πιέσεις από φοιτητές και γονείς να κάνουν τις εξετάσεις για τους παραπάνω λόγους. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να γίνει σε ένα υπό κατάληψη ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Η μερίδα των φοιτητών που έχει προχωρήσει στην κατάληψη των σχολών εμφανίζεται ανυποχώρητη και πολλοί ερίζουν αν οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από πλειοψηφίες ή από μειοψηφίες.
Τώρα υπάρχει και ένα ακόμη θέμα, αν και κατά πόσο είναι δημοκρατικό να εμποδίζεται κάποιος καθηγητής που θέλει να κάνει εξετάσεις ή κάποιος φοιτητής που επιθυμεί να πάρει μέρος σε αυτές.
Όπως συμβαίνει όμως συνήθως στη χώρα μας που η νηφαλιότητα δεν περιλαμβάνεται στις αρετές μας, όσοι φωνάζουν επισκιάζουν με τη φασαρία που δημιουργούν, κάθε διαφορετική άποψη.
Έτσι οι υπόλοιποι που ενδιαφέρονται για την ολοκλήρωση των σπουδών τους σε εύλογο χρονικό διάστημα, αντιμετωπίζουν στωικά τους καταληψίες ελπίζοντας ότι όταν ολοκληρωθεί το έργο τους δεν θα αφήσουν πίσω τους συντρίμμια.
Η κυβέρνηση από την άλλη πλευρά μετράει το πολιτικό κόστος της άμεσης κατάθεσης του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ και προσπαθεί να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά σε συνδυασμό με την ημερομηνία προκήρυξης των εκλογών.
Γι αυτό και το θέμα της προσεχούς αναμέτρησης παραμένει ζητούμενο και παρά τις πλέον επίσημες διαβεβαιώσεις ότι οι κάλπες θα ανοίξουν στο τέλος της τετραετίας. Πλέον πιθανός εμφανίζεται ο προσεχής Οκτώβριος, ενώ οι αναταραχές στο χώρο της παιδείας αφήνουν ανοικτό και το παράθυρο του Ιουνίου.
Κι αυτό γιατί το θέμα των συνεχών κινητοποιήσεων πέρα από την παράλυση και το κυκλοφοριακό κομφούζιο που δημιουργεί, ενεργοποιεί και τις ομάδες των κουκουλοφόρων τη νύχτα που με γκαζάκια και άλλα μέσα δράσης φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα ανοχύρωτης πόλης.
Εικόνα που κάθε άλλο ικανοποιεί την κυβέρνηση μια και δημιουργεί νέες ομάδες διαμαρτυρόμενων, που δεν είναι άλλοι από εκείνους που αντιτάσσονται σε αυτά τα φαινόμενα.

SOS εκπέμπει η μάνα γη …

Είναι προφανές ότι ζούμε σε μια εποχή που από τη μια μολύνουμε υπέρμετρα το περιβάλλον με την αλματώδη αύξηση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων τόσο για την παραγωγή ενέργειας όσο και για χρήση στις μεταφορές, και από την άλλη δεν αξιοποιούμε σοβαρά τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Η πρόσφατη έκθεση της Greenpeace που προτείνει μια «ενεργειακή επανάσταση» που συνδυάζει την ανάπτυξη με την ταυτόχρονη σημαντική μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, είναι μια βάση που οφείλουν να δουν οι ηγέτες του πλανήτη, πριν περάσουμε στην αντίστροφη μέτρηση που δεν έχει γυρισμό.
Ήδη είμαστε μάρτυρες της αλλαγής των κλιματολογικών συνθηκών. Ζούμε έναν χειμώνα που μοιάζει περισσότερο με άνοιξη και κανείς δεν γνωρίζει τι άλλο μας περιμένει στο προσεχές μέλλον.
Τι προτείνει η Greenpeace; Να πάψουν να επιδοτούνται τα ορυκτά καύσιμα και η πυρηνική ενέργεια και να υιοθετηθούν νομικά δεσμευτικοί στόχοι καθώς και να δοθεί προτεραιότητα στην ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Οι παραγωγοί καθαρής ενέργειας να έχουν εγγυημένη προτεραιότητα πρόσβασης στο δίκτυο, συνεχίζει η διεθνής οικολογική οργάνωση, καθώς επίσης και να θεσπιστούν αυστηρές προδιαγραφές εξοικονόμησης ενέργειας σε ηλεκτρικές συσκευές, κτίρια και οχήματα.
Με δυο κουβέντες, ζητούν να υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια σε παγκόσμια κλίμακα, με στόχο την μείωση εκπομπών αερίου και την παράλληλη ανάπτυξη που όπως είναι φυσικό δεν μπορεί να εμποδιστεί.
Στη χώρα μας δεν έχει δυστυχώς γίνει κοινός τόπος η προστασία του περιβάλλοντος. Πρόσφατη μελέτη απέδειξε ότι το θέμα της χωματερής των Α. Λιοσίων δεν τελειώνει στο δεδομένο ότι είναι υπερκορεσμένη, έχει και μια πιο δυσάρεστη προέκταση, αυτή που αφορά την μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα που καλύπτει μιαν ιδιαίτερα εκτεταμένη περιοχή.
Γίνεται προφανές ότι η σημερινή αδιαφορία για το περιβάλλον είναι πολύ περισσότερο εκτεταμένη απ όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
Όσοι ασχολούνται σοβαρά με την μόλυνση γης, αέρα και θάλασσας κρούουν τον κώδικα του κινδύνου, αλλά κανείς από τους υπευθύνους δεν δείχνει να συγκινείται. Το γεγονός ότι υπονομεύεται το μέλλον των παιδιών μας μοιάζει να ωχριά μπροστά στο κέρδος και την άνεση του σήμερα.
Το κλίμα της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό για την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τόσο ο αέρας όσο και ο ήλιος προσφέρουν πέρα από την αρχική επένδυση, δωρεάν ενέργεια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με την Greenpeace το κόστος παραγωγής ενέργειας που είναι σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο 1.130 δις δολάρια θα εκτιναχθεί το 2050 στα 4.300 δις δολάρια. Αν τα ορυκτά καύσιμα παραμείνουν στο σημερινό ποσοστό που είναι 80% σημαίνει ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε έναν άλλο πλανήτη. Σήμερα ένα πολύ μικρό ποσοστό προέρχεται από ΑΠΕ.
Είναι προφανές ότι ο πλανήτης εκπέμπει SOS. Θα το ακούσουν άραγε οι ηγέτες του κόσμου; Να θεωρήσουμε άραγε παρήγορο ότι στο διεθνές οικονομικό φόρουμ του Νταβός φέτος, το πρώτο θέμα είναι αυτό της κραυγής αγωνίας που μας εκπέμπει η μάνα γη;

Τα αίτια της φοροδιαφυγής

Διαφημιστική καμπάνια εξήγγειλε ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών με στόχο να αλλάξουν οι πολίτες νοοτροπία, να πάψουν να ενισχύουν τους φοροφυγάδες και να απαιτούν αποδείξεις στις αγορές τους και στην παροχή υπηρεσιών.
Ο κ. Αλογοσκούφης δήλωσε, αφού αποκάλυψε ότι καλλιτέχνες, ιδιοκτήτες κέντρων, υδραυλικοί και πολλές άλλες κατηγορίες ελευθέρων επαγγελματιών, δηλώνουν έσοδα χαμηλότερα των μισθωτών, ότι πρέπει να γίνει συνείδηση ότι τα έσοδα που χάνει το δημόσιο από τη φοροδιαφυγή είναι εις βάρος του κοινωνικού κράτους.
Το ζητούμενο είναι προφανώς να αναπτυχθεί φορολογική συνείδηση ανάλογη με αυτήν που υπάρχει στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.
Πως όμως θα πεισθούν οι επιτηδευματίες ότι η φοροδιαφυγή δεν είναι μαγκιά και εξυπνάδα; Προφανώς με το καλό παράδειγμα που οφείλει να επιδείξει η Πολιτεία.
Χρειάζονται αποδεικτικά στοιχεία, γιατί τη θέση της καλής πίστης την έχει πάρει προ πολλού η καχυποψία και η έντονη αμφιβολία, για την καλή διαχείριση των χρημάτων του έλληνα φορολογούμενου πολίτη.
Όταν ο πολίτης ζει σε ένα κράτος που του αποδίδει ένα μικρό ποσοστό των όσων καταβάλει με την άμεση και έμμεση φορολογία δεν είναι εύκολο να πεισθεί ότι τα όποια πρόσθετα έσοδα θα τα «εισπράξει» σε κοινωνικές παροχές.
Όπως επίσης όταν βλέπει ότι οι έχοντες μέσω εταιριών σε τρίτες χώρες εμφανίζουν ακόμη και την έπαυλη που μένουν ως ενοικιαζόμενο.
Προεκλογικά άκουσε από το σημερινό κυβερνητικό κόμμα να του υπόσχεται ότι θα εξοικονομήσει δέκα δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο, από περιστολές δημοσίων δαπανών. Μετεκλογικά δεν έμαθε αν προέκυψαν και από που αυτές οι οικονομίες από σπατάλες, όπως είχε λεχθεί, του παρελθόντος.
Ακόμη άκουσε επίσης προεκλογικά ότι θα επανιδρυθεί το σημερινό σπάταλο και εν πολλοίς αναποτελεσματικό κράτος. Κατι τέτοιο δεν είδε να συμβαίνει στην καθημερινότητά του μέχρι σήμερα.
Πρόσφατο παράδειγμα η εικόνα που παρουσίασε ο υπουργός Πολιτισμού όταν δήλωνε ότι αγνοεί τις λίστες των κειμηλίων που βγήκαν σε πλειστηριασμό από τον οίκο Κρίστις, για να αποδειχθεί ότι και λίστες υπήρχαν και κανείς στο υπουργείο του δεν φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια το ελάχιστο, να αποδώσει στην Εθνική Πινακοθήκη τους πίνακες ζωγραφικής που καταστρέφονται σε κάποια αποθήκη ή έχουν κάνει ήδη φτερά με τις κλοπές του 1991 και του 2001.
Στο παρελθόν έχουν γίνει πολλές τέτοιου είδους καμπάνιες και ουδέν απέδωσαν.
Ο υψηλός συντελεστής που πληρώνουν οι πολίτες σήμερα είναι ένας δεύτερος λόγος που οδηγεί στην άποψη της φοροδιαφυγής ως μαγκιάς.
Αν δεν εκλείψουν οι πραγματικές αιτίες που σήμερα αποενοχοποιούν την φοροδιαφυγή, δεν θα είναι εύκολη υπόθεση η αλλαγή της νοοτροπίας...
Βεβαίως υπάρχουν και τα σύγχρονα μέτρα εντοπισμού των φοροφυγάδων που θα αποδώσουν αν οι φορολογικές αρχές ξεφύγουν από τον άλλο φαύλο κύκλο, αυτόν της συναλλαγής.

Προκήρυξη κενή ουσίας και περιεχομένου

Οι άνθρωποι είναι πυροβολημένα άτομα, θα έλεγε κανείς χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη γλώσσα της νεολαίας. Σε ποιο κοινό άραγε απευθύνονται με τα όσα γράφουν στην προκήρυξή τους; Στον ελληνικό λαό που στο σύνολό του καταδικάζει τις ενέργειες της διοίκησης Μπους τόσο στο Ιράκ όσο και στη Μέση Ανατολή; Ή στην αμερικανική κυβέρνηση που δεν πρόκειται να αλλάξει την πολιτική της, μια και δεν ιδρώνει το αυτί της όχι με μια, αλλά ούτε με δέκα ρουκέτες.
Σε ότι αφορά τις φαντασιώσεις τους για λαϊκές εξεγέρσεις που θα κατεδαφίσουν την αμερικανική πρεσβεία και το κοινοβούλιο αποτελούν θέσεις ταυτόσημες με αυτές του Χομεϊνί με τις οποίες δεν μπορεί να συμφωνεί κανένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας του.
Στο ιδεολογικό αχταρμά της τελευταίας προκήρυξης ταυτίζουν όλους με τις ΗΠΑ και την πολιτική τους και δεν αντιλαμβάνονται, ότι η Ευρώπη μετα από δύο καταστρεπτικούς πολέμους, επιδιώκει εδώ και 60 χρόνια, με την οικειοθελή ενοποίηση της, να μετατρέψει μια περιοχή, που άλλοτε υπήρξε θέρετρο συγκρούσεων, σε χώρο ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, αγαθών και φυσικά ιδεών.
Θεωρούν εαυτούς, τους δέκα ή είκοσι, «επαναστάτες» και τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια «παθητικοποιημένες» και «απολίτικες» μάζες που ψηφίζουν τη «δικτατορία του δικομματισμού»
Λένε ακόμη στην προκήρυξή τους ότι «η εγκατάλειψη του επαναστατικού οράματος έχει οδηγήσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην παραίτηση ενώ η αριστερά γελοιοποιεί κάθε έννοια αγώνα». Δεν μας εξηγούν όμως ποιο είναι αυτό το γενικό και αόριστο όραμα και που ιστορικά αναφέρεται.
Η δημοκρατία με όλες τις ατέλειες και τα ελαττώματα της δεν τους αφορά, μια και εμφανίζονται λάτρεις αυταρχικών καθεστώτων όπως αυτά της Συρίας και του Ιράν. Κατηγορούν την ελληνική εξωτερική πολιτική που είναι φιλοαραβική κι αυτό αποδεικνύεται από τις άριστες σχέσεις της χώρας μας με τον αραβικό κόσμο και μας προτρέπουν στην ουσία να κάνουμε … πόλεμο στις ΗΠΑ.
Ίσως να πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να πάρει τη θέση της Σοβιετικής Ένωσης και να γίνει η νέα υπερδύναμη που θα αντιπαρατεθεί στις ΗΠΑ.
Αστεία πράγματα.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει πολλά ελαττώματα, αλλά μέχρι να βρεθεί ένα καλύτερο και πιο αξιόπιστο αντιπροσωπευτικότερο και δημοκρατικότερο σύστημα διακυβέρνησης, οφείλουμε να κάνουμε τις όποιες διορθωτικές κινήσεις σε κάτι που εμφανίζεται κουρασμένο και κάποτε γερασμένο.
Γιατί αυτό που πετυχαίνουν οι «επαναστάτες» του γλυκού νερού βάζοντας βόμβες και ρίχνοντας ρουκέτες, είναι να υπονομεύουν την εργασία των ανθρώπων που ζουν από τον τουρισμό, να δικαιολογούν μέτρα περιορισμού της ελευθερίας μας και να δίνουν λαβή σε όσους θέλουν να πλήξουν τη χώρα μας στον διεθνή περίγυρο.
Κρίμα που τα προβλήματα που δημιούργησαν στη χώρα οι προκάτοχοί τους δεν έγιναν μαθήματα στους επίδοξους επίγονούς τους.

Οι πρυτάνεις προτείνουν πάγωμα …

«Στο πανεπιστήμιο σήμερα, όλες οι πανεπιστημιακές ομάδες ζητούν μιαν άλλη μεταρρύθμιση την οποία όμως αποφεύγουν να εξειδικεύσουν. Δέχονται αλλαγή μόνο εφόσον αφορά τους άλλους». Ποιος τα λέει αυτά; Ο τέως πρωθυπουργός και τέως πανεπιστημιακός ο κ. Κ. Σημίτης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο κ. Σημίτης στην αναθεώρηση του Συντάγματος που έγινε επί δικής του πρωθυπουργίας, δεν είχε δεχθεί αλλαγές στο άρθρο 16 που απαγορεύει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.
Προχθές οι πρυτάνεις των τεσσάρων αρχαιοτέρων πανεπιστημίων της χώρας σε κοινή συνέντευξη Τύπου που έδωσαν, ζητούν να μην αλλάξει ο νόμος που ρυθμίζει τα του πανεπιστημιακού ασύλου και να παγώσει η κυβέρνηση όλες τις νομοθετικές πρωτοβουλίες μέχρι τον προσεχή Ιούνιο.
Στο διάστημα αυτό, όπως αναφέρουν, θα δοθεί ο χρόνος στα πανεπιστήμια να καταθέσουν τις προτάσεις τους για την βελτίωση της λειτουργίας των ΑΕΙ.
Το εύλογο ερώτημα που εγείρεται είναι γιατί δεν έχουν μέχρι τώρα καταθέσει τα τις προτάσεις τους οι πρυτάνεις των αρχαιοτέρων πανεπιστημίων της χώρας; Τι τους εμπόδισε να το κάνουν στη διάρκεια του πολύμηνου διαλόγου που προηγήθηκε;
Ισχυρίστηκαν ότι τα «φαινόμενα βίας σε χώρους πανεπιστημίων καθώς και άλλα μεμονωμένα φαινόμενα δεν σχετίζονται με την λειτουργία του ασύλου».
Αλήθεια η προχθεσινή καταστροφή και βεβήλωση εικόνων στη θεολογική Θεσσαλονίκης σε συνδυασμό με την διάρρηξη της γραμματείας της σχολής και τις κλοπές και τους βανδαλισμούς που ακολούθησαν, είναι απλώς μεμονωμένα φαινόμενα; Το γεγονός ότι τα πρυτανικά συμβούλια που ορίζονται από το ν.1268/82 δεν έχουν συνέλθει ποτέ για να πάρουν αποφάσεις σε τέτοια φαινόμενα, δεν κτυπάει κάποιο καμπανάκι στους κυρίους πρυτάνεις που ανέχονται εδώ και δεκαπέντε χρόνια να υπάρχουν χώροι εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που χρησιμοποιούνται από μη ελεγχόμενα εξωπανεπιστημιακά πρόσωπα;
Όταν ο πρύτανης του ΕΜΠ ισχυρίζεται ότι τα πανεπιστήμια μπορούν να διαφυλάξουν το άσυλο αρκεί να αυτοοργανωθούν, τι απαντάει στα όσα είδαμε την περασμένη εβδομάδα που με ορμητήριο το χώρο του ασύλου έριχναν με πιστόλια φωτοβολίδων και κατασκεύαζαν μολότοφ made in πολυτεχνείο που έριχναν στην Πατησίων με προφανή στόχο να κάψουν ανθρώπους;
Και τέλος ποιος τους εμπόδισε να κάνουν την αυτοοργάνωσή τους όλα αυτά τα χρόνια και γιατί δεν την έκαναν;
Είναι προφανές, ότι εδώ ισχύει η άποψη, που εξέφρασε πρόσφατα ο κ. Σημίτης. Οι πανεπιστημιακοί για πολλούς και ποικίλους λόγους αποφεύγουν αφενός να εξειδικεύσουν την άλλη μεταρρύθμιση που θέλουν και αφετέρου οι όποιες αλλαγές που δέχονται θέλουν να αφορούν τους … άλλους.
Είναι καιρός να κλείσει αυτός ο φαύλος κύκλος που πλήττει τελικά όσους σπουδάζουν και διδάσκουν με σοβαρότητα και ευνοεί εκείνους που κοροϊδεύουν και επιβιώνουν ως λάθρα βιώσαντες στο σημερινό χάος. Γιατί η παιδεία είναι μια σοβαρή υπόθεση και είναι ανάγκη να μην χρησιμοποιείται για τα κομματικά παιχνίδια κανενός.

Οι όψιμες ανησυχίες για το Τατόι

Με τους μεν να φοβούνται μήπως κατηγορηθούν ως φιλοβασιλικοί και τους δε με έναν τυφλό φανατισμό που τους εμποδίζει να δουν με καθαρό μάτι τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, φτάσαμε να απαξιώσουμε το χθες και να ζητάμε πίσω, ότι αφορίζαμε στο παρελθόν, χαρακτηρίζοντάς το μίασμα.
Το όψιμο ενδιαφέρον από τη μια, αλλά και η κριτική που ασκείται από την άλλη, για τη συλλογή του Γεωργίου του Α΄ που δημοπρατείται σήμερα από τον οίκο Κρίστις του Λονδίνου, δείχνουν, ότι η αφύπνιση της ιστορικής μνήμης, γίνεται κατόπιν εορτής και μόνο για τα μάτια του κόσμου.
Η ιστορία δεν παραγράφεται, δεν διαγράφεται και δεν ξεριζώνεται.
Τα 882 αντικείμενα που βρίσκονται προς δημοπράτηση δεν έχουν θέση στην ιδιωτική συλλογή κανενός. Θα έπρεπε να αποτελούν μέρος ενός μουσείου στο κτίριο που χρησιμοποιούσαν ως κατοικία οι τέως βασιλείς.
Κακώς δόθηκαν το 1991 στον Κωνσταντίνο, καλώς οι χώροι περιήλθαν στην κυριότητα του δημοσίου και κάκιστα σήμερα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του νυν υπουργού, το Τατόι έχει αφεθεί στην τύχη της φθοράς του χρόνου.
Οι αναζητήσεις του τύπου, πως περιήλθαν στον οίκο Κρίστις τα αντικείμενα που δημοπρατούνται σήμερα, θυμίζουν τις μωρές παρθένες που δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα.
Είναι προφανές ότι τα αντικείμενα αυτά που πήρε ο τέως βασιλιάς με τα κοντέινερ το 1991, τα πούλησε σε κάποιον τρίτο και αυτός με την σειρά του ρευστοποιεί τώρα μέσω της δημοπρασίας, μια και υπολογίζει να εισπράξει το όχι ευκαταφρόνητο ποσό των τριών και πλέον εκατομμυρίων ευρώ.
Ο επενδυτής έκανε την επένδυσή του και τώρα ρευστοποιεί. Ο τέως προφανώς πούλησε τότε που πήρε στα χέρια του τα κειμήλια, ίσως για λόγους ανάγκης. Βεβαίως κι ο ίδιος με την ενέργεια του αυτή έδειξε έλλειψη σεβασμού στην οικογενειακή του κληρονομιά.
Η όλη φασαρία είναι καιρός να απενοχοποιήσει από κάθε λογής συμπλέγματα κόμματα και πολιτικούς, που οφείλουν να αξιοποιήσουν προς όφελος της κοινωνίας το Τατόι. Είναι ένας μοναδικός χώρος αναψυχής, είναι ένας σημαντικός πνεύμονας πρασίνου. Τα κτίρια χρειάζεται να αναστηλωθούν το κυρίως κτίριο να γίνει μουσείο και όλα να είναι επισκέψιμα από το κοινό. Ότι κινητό έχει απομείνει και δεν έχει λεηλατηθεί, να συντηρηθεί και να επανατοποθετηθεί στη θέση του.
Αν μπορούν να επιστραφούν τα προς δημοπράτηση αντικείμενα να γίνει και αυτό. Το θέμα πάντως είναι να μας πουν, από τα κινητά που απέμειναν, που για κάποιους είναι πάρα πολλά, πόσα υπάρχουν, πόσα λεηλατήθηκαν και ότι τέλος πάντων απέμεινε, σε τι κατάσταση βρίσκεται. Περιμένουμε να μάθουμε τι θα γίνει. Εκτός κι αν αυτό ξεχαστεί μόλις τα φώτα της τηλεοπτικής κάμερες σβήσουν…

Ο ενιαίος φόρος απέναντι στο κοινωνικό κέντρο

Ως τρίτο κύμα των φορολογικών μεταρρυθμίσεων που θα υλοποιηθούν την επόμενη τετραετία εξήγγειλε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης την επιβολή ετήσιου φόρου για όλα τα κάθε μορφής ακίνητα. Παράλληλα όπως είπε θα καταργηθεί ο φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Θα καταργηθούν επίσης φόροι που σήμερα επιβαρύνουν το ακίνητο, όπως το τέλος ακίνητης περιουσίας, ο φόρος ηλεκτροδοτούμενων και ακάλυπτων χώρων, ο συμπληρωματικός φόρος από μισθώματα και το χαρτόσημο του ενοικίου που μειώθηκε ήδη κατά 50% και θα μηδενιστεί σε ένα χρόνο.
Αντί αυτών των φόρων η κυβέρνηση προσανατολίζεται να προχωρήσει στην καθιέρωση ενός νέου ενιαίου για όλα τα ακίνητα, που οι πληροφορίες τον θέλουν να είναι της τάξεως του 1% επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου.
Η εξαγγελία αυτή όπως ήταν φυσικό θορύβησε τους ιδιοκτήτες ακινήτων που φτάνουν σήμερα τα 4.000.000 μια και θα φορολογηθεί με τον ενιαίο φόρο και η πρώτη κατοικία. Παράλληλα η εξαγγελία που συνδυάστηκε με την απόφαση για την κατάργηση του ΦΜΑΠ, όπως ήταν φυσικό δημιούργησε την αίσθηση της μεταβίβασης ενός φόρου από τους έχοντες στους μη έχοντες.
Γιατί ο ενιαίος φόρος θα αφορά και αυτούς που έχουν μια γκαρσονιέρα, ένα χωράφι ή ένα οικόπεδο.
Την ώρα που ο κ. Αλογοσκούφης, προανήγγειλε το νέο φόρο το περασμένο Σάββατο μιλώντας στο συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων, ο κ. Καραμανλής στην σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ. τόνιζε για μια ακόμη φορά, ότι ο ιδεολογικός χώρος του κυβερνητικού κόμματος είναι το κοινωνικό κέντρο.
Η φορολογία, όπως είναι γνωστό, πέρα από την κάλυψη των εξόδων του κράτους, έχει και έναν άλλο σκοπό, που είναι ο αναδιανεμητικός.
Όταν μετακυλύει κάποιος τον φόρο της μεγάλης περιουσίας σε όλους τους ιδιοκτήτες κάνει φιλελεύθερη έως νεοφιλελεύθερη πολιτική και όχι κοινωνική πολιτική κεντρώου χώρου.
Με αυτή την έννοια υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά γενικών θέσεων και πρακτικών στην κυβερνητική πολιτική που οφείλει να διορθώσει ο κυβερνητικός σχηματισμός.
Γιατί η πολιτική και οι πολιτικές κρίνονται κυρίως από το πορτοφόλι του πολίτη…

Ένα δάσος ανάσα για την Αττική

Σε μια Αθήνα που την πνίγει το τσιμέντο, το πράσινο, όπου έχει διασωθεί, όπου δεν κάηκε για να δώσει τη θέση του σε νέα κτίρια που τις τελευταίες δεκαετίες μετέτρεψαν την πόλη μας σε μια πελώρια τσιμεντούπολη, παραμένει πηγή ζωής και δεν είναι λίγοι που το αποζητούν στις γύρο περιοχές. Αυτές τις ημέρες που συζητείται στη Βουλή η αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, που αφορά το φυσικό περιβάλλον και την προστασία του, αν κάποιος κάνει μια βόλτα στους λιγοστούς πνεύμονες πρασίνου της Αττικής θα τον πιάσει μαύρη απελπισία και απογοήτευση.
Το πρώην βασιλικό κτήμα για παράδειγμα του Τατοΐου που είναι ένα απέραντο σε έκταση δάσος, προσφέρεται για μια μοναδική βόλτα μικρών και μεγάλων, ιδιαίτερα αυτές τις ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα, παραμένει όμως εγκαταλελειμμένο και χωρίς καμιά φροντίδα.
Ο χώρος αυτός όπως και άλλοι δύο στην Κέρκυρα και στο Πολυδένδρι περιήλθαν οριστικά στα χέρια του δημοσίου μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με την οποία επιδικάστηκε μια σημαντική αποζημίωση υπέρ του τέως μονάρχη.
Τι έκανε όμως εδώ και χρόνια το δημόσιο για να αξιοποιήσει το κτήμα του Τατοΐου; Έβαλε μόνο μια μικρή αστυνομική δύναμη στο συγκρότημα των κτηρίων που υπάρχουν πριν από το παλιό ανάκτορο, για να για να αποφευχθεί το περαιτέρω πλιάτσικο, έβαλε συρματοπλέγματα γύρο από τα κτίρια, και τέρμα. Το ξέχασε.
Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Πολλά, πάρα πολλά, για να αξιοποιηθεί ο χώρος.
Από την αναστήλωση των κτηρίων που μπορούσαν να γίνουν, μουσεία και πολιτιστικά κέντρα μέχρι χώροι περιπάτου στα μονοπάτια του δάσους, περιοχές για πικ νικ οι ανοιχτοί χώροι με ξύλινα τραπέζια και πάγκους που θα βοηθούσαν τους κατοίκους της μεγάλης μας τσιμεντούπολης σε μια γρήγορη απόδραση.
Σήμερα με χίλιες μύριες δυσκολίες από ένα δρόμο στενό γεμάτο λακκούβες προσβάσιμο έως ένα σημείο με το αυτοκίνητο, την περιοχή την επισκέπτονται λίγοι μυημένοι, που απολαμβάνουν την ομορφιά της πεζοπορίας και αρκετοί ποδηλάτες.
Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι που έχουν πάρει διαζύγιο με την ιστορία και θεωρούν ότι πρέπει να αποδοθεί και το δάσος στην πυρά επειδή θυμίζει το παρελθόν της μοναρχίας. Το πόσο ανόητες είναι αυτές οι σκέψεις μπορεί να αποδειχθεί, αν πει κανείς σε αυτούς ότι επί Σοβιετικής Ένωσης οι ρώσοι έδειχναν στους επισκέπτες τους κάτι μικρά και διόλου εντυπωσιακά εξοχικά παλάτια των τσάρων που βρίσκονται λίγο έξω από τη Μόσχα.
Η αξιοποίηση όμως ενέχει έναν κίνδυνο. Να κατακλυσθεί ο χώρος από πολλούς, να γεμίσει σκουπίδια, και αργότερα τσαντίρια και τροχόσπιτα. Να βρεθεί προ του κινδύνου πυρκαγιάς από τα τσιγάρα του κάθε απρόσεκτου και να κινδυνεύσει με αφανισμό το δάσος. Οπότε μήπως είναι καλύτερα να δανειστούμε την σκέψη του αείμνηστου Α. Τρίτση που έλεγε για τα αρχαία ότι είναι πιο ασφαλή να μείνουν κάτω από τη γη, για να τα βρουν κάποιοι επόμενοι που θα τα σεβαστούν περισσότερο , και να πούμε καλύτερα έτσι αναξιοποίητο το Τατόι, για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα κινδυνεύσει το δάσος από τις ορδές των απαίδευτων που δεν σέβονται το περιβάλλον;
Ίσως και να είναι έτσι καλύτερα…

Το περιβάλλον έρμαιο των σκουπιδιών

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι άλλοι, είναι μια φράση που ταιριάζει γάντι στα θέματα που αφορούν τη διαχείριση των απορριμμάτων. Γιατί δυστυχώς το πρόβλημα αρχίζει από το σπίτι μας. Μπορεί να ανήκουμε στην κατηγορία των καθαρών λαών, όμως μόνο σε ότι αφορά την ατομική μας υγιεινή και τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού μας.
Εκεί που αρχίζουν οι κοινόχρηστοι χώροι, δεν μας ενδιαφέρει, δεν μας αφορά. Πετάμε ότι θεωρούμε άχρηστο παντού, αρκεί να μην είναι πάνω μας ή μέσα στο σπίτι μας.
Με παντελή έλλειψη παιδείας και κουλτούρας για το σεβασμό στο περιβάλλον έχουμε καταφέρει έναν ευλογημένο κατά τα αλλά τόπο από πλευράς κλιματολογικών συνθηκών και φυσικής ομορφιάς, να τον μετατρέψουμε σε … σκουπιδότοπο.
Βεβαίως σε αυτό το άσχημο παιχνίδι σε βάρος της φύσης και του περιβάλλοντος, δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε η τοπική και κυρίως ούτε η κεντρική διοίκηση.
Μετά τον πόλεμο, όταν η Αθήνα ήταν σε μέγεθος σαν την σημερινή Θεσσαλονίκη, δηλ. μια ανθρώπινη πόλη, έστελναν τα σκουπίδια στο Σχιστό. Δεν υπήρχε άλλωστε ούτε η υπερκατανάλωση των ημερών μας, ούτε το ατέλειωτο πλαστικό της εποχής μας. Μέρος των σκουπιδιών, τα αποφάγια, στις γειτονιές, συνήθως ήταν η τροφή κάποιας κοτούλας που υπήρχε στην χωμάτινη αυλή σε ένα κοτέτσι. Έτσι τα σκουπίδια που κατέληγαν στη χωματερή ήταν απείρως λιγότερα από αυτά που στέλνουμε σήμερα στους κάδους των απορριμμάτων.
Παρ όλα αυτά το Σχιστό γέμισε και η χωματερή μεταφέρθηκε στα Α. Λιόσια, που κι αυτά έχουν προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής. Η τοπική ένωση της Αττικής, ανέλαβε πριν από χρόνια να κάνει προτάσεις για νέους χώρους υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων, αλλά οι δήμαρχοι του λεκανοπεδίου δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε κάποια περιοχή.
Στη συνέχεια ήρθε η τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Βάσω Παπανδρέου που πήρε την απόφαση, παραμερίζοντας τους αναποφάσιστους δημάρχους και καθόρισε νέους ΧΥΤΑ, στην Κερατέα, στο Γραμματικό και στη Φυλή δίπλα δηλ. από τα Α. Λιόσια. Ακολούθησαν οι προσφυγές στο Σ.τ.Ε. και το όλο θέμα αρκετά χρόνια μετα βρίσκεται σε εκκρεμότητα.
Ο ΧΥΤΑ των Α. Λιοσίων έχει ξεχειλίσει και ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Αν, λέμε αν, είχαν φτιάξει ένα σοβαρό σύστημα ανακύκλωσης, για ολόκληρη την Αττική, τα σκουπίδια αυτόματα θα είχαν περιοριστεί κατά 50%. Αν, είχαν φτιάξει εργοστάσια κομποστοποίησης των σκουπιδιών, που μετατρέπουν σε λίπασμα το μεγαλύτερο μέρος τους, που σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις βρίσκονται στο κέντρο των πόλεων, θα είχαμε μόλις το 15% για υγειονομική ταφή. Τέλος αν εξέλιπε η ανόητη θεωρία ότι η Αττική γη οφείλει να θάψει τα σκουπίδια της, τότε θα είχαν φτιάξει, όπως πολλοί σοφά εισηγήθηκαν, μια χωματερή στη Ριτσώνα που θα είχε ήδη λειτουργήσει γιατί η υπόθεση δεν θα ήταν μπλοκαρισμένη στα γρανάζια του Σ.τ.Ε.
Τις πταιει για όλα αυτά; Όλοι κι εμείς που δεν έχουμε αγωγή και παιδεία να πειθαρχήσουμε στη διαδικασία της πρωτογενούς διαλογής έξω από το σπίτι μας, η τοπική αυτοδιοίκηση που περί άλλα τυρβάζει και τέλος οι κυβερνήσεις που λόγω πολιτικού κόστους ουδέν έπραξαν, σπρώχνοντας το πρόβλημα στο χρόνο με σκοπό να το περάσουν στους επόμενους. Στο διάστημα όμως αυτό, το περιβάλλον καθημερινά επιβαρύνεται και ταυτόχρονα υποβαθμίζεται και η ζωή μας γίνεται χειρότερη εν μέσω σκουπιδιών.
Οι περιβαλλοντικές καταστροφές των τελευταίων ετών είναι πολύ μεγαλύτερες από την αντίστοιχη συσσώρευση επιβαρύνσεων των περασμένων εκατονταετιών.
Καιρός είναι να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Να πάψουμε να λέμε τι κάνουν οι άλλοι για μας και να δούμε τι κάνουμε εμείς για εμάς. Το οφείλουμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές…

Το εφικτό των συλλήψεων στην αστυνομία

Μείζον θέμα τις τελευταίες ημέρες στις δημόσιες συζητήσεις μετά και τα όσα συνέβησαν την περασμένη Τετάρτη έξω από το πολυτεχνείο, παραμένει αυτό του ασύλου μολονότι στην ουσία πρόκειται για μια υπόθεση που η υπάρχουσα νομοθεσία την καλύπτει με περισσή επάρκεια. Δυστυχώς τόσο σε πολιτικό όσο και σε ακαδημαϊκό επίπεδο, αντί να συζητούν και να προβληματίζονται για πως θα αναβαθμιστεί η ανώτατη εκπαίδευση, σκιαμαχούν για ένα ανύπαρκτο θέμα που θα έπρεπε να είναι αστυνομικού και μόνο ενδιαφέροντος.
Η υπάρχουσα νομοθεσία παρέχει την δυνατότητα στην αστυνομία να κινείται και εντός των πανεπιστημιακών χώρων αν διαπιστώσει ότι συντελούνται πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα. Είναι γεγονός ότι η αστυνομία, αλλά και οι εισαγγελικές αρχές που παρακολουθούν συνήθως τα επεισόδια που ακολουθούν των διαδηλώσεων, κατά πάγια τακτική δεν έχουν κάνει χρήση του δικαιώματος, αλλά και της υποχρέωσης που έχουν να προασπίσουν την τάξη και την ασφάλεια και ταυτόχρονα να προστατεύουν την περιουσία τόσο του δημοσίου όσο και των ιδιωτών.
Όμως, όπως όλοι είδαμε και ακούσαμε έκθαμβοι από την τηλεόραση οι κατά τα άλλα γνωστοί – άγνωστοι, έχουν εδώ και 15 παρακαλώ χρόνια, μόνιμο στέκι μέσα στο ιστορικό κτήριο του πολυτεχνείου, χωρίς οι εκάστοτε πρυτανικές αρχές να κάνουν τίποτε γι αυτό και κανείς από την διοίκηση του ιδρύματος δεν έχει πρόσβαση στο χώρο. Όπως ήταν επακόλουθο ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για την αποθήκευση εύφλεκτων υλικών και την κατασκευή βομβών μολότοφ. Ήταν θα έλεγε κανείς η πυριτιδαποθήκη των γνωστών α- αγνώστων.
Τόσο ήταν το θράσος των νεαρών την περασμένη Τετάρτη που χρησιμοποίησαν τις μολότοφ με σκοπό και στόχο να κάψουν τους αστυνομικούς. Παράλληλα από τα κάγκελα έριχναν εύφλεκτο υλικό, αυτή τη φορά με πιστόλια. Παρ όλα αυτά και πάλι δεν λειτούργησε ο νόμος και οι προβαίνοντες σε κακουργηματικές πράξεις έμειναν στο απυρόβλητο.
Μια ασαφής δήλωση του υπουργού Δημόσιας Τάξης την Πέμπτη μετά την συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό, ότι το εφικτό των συλλήψεων ανατίθεται στην αστυνομία θέτει νέα ζητήματα και ερωτήματα. Πρώτον, η πολιτική ηγεσία αποποιείται κάθε ευθύνης, για τα μέτρα που οφείλει να πάρει η αστυνομία; Και δεύτερον η αστυνομία τι πρόκειται να πράξει στο μέλλον και γιατι δεν έγιναν εφικτές τις συλλήψεις όσων νεαρών με άνεση στα πέντε μέτρα έριχναν τις μολότοφ στα όργανα της τάξης έξω από το πολυτεχνείο, σε χώρο που δεν υπάρχει θέμα ούτε άδειας του εισαγγελέα ούτε ασύλου;

Το δάσος και πως θα προστατευθεί

«Η σύνταξη δασολογίου και εθνικού κτηματολογίου συνιστά υποχρέωση του κράτους». Αυτά αναφέρονται στο υπό αναθεώρηση άρθρο 24 του Συντάγματος. Παρά την υποχρέωση που αναφέρεται ρητά στο Σύνταγμα, δεν έχουμε μέχρι σήμερα στη χώρα μας, ούτε δασολόγιο, ούτε κτηματολόγιο. Το γεγονός αυτό επιτρέπει αυθαιρεσίες, καταπατήσεις και αλλαγές στη χρήση γης κατά βούληση. Το άρθρο 24 που προστατεύει το δάσος και το περιβάλλον από τη βουλιμία του ανθρώπου που δεν διστάζει να καταστρέφει για το κέρδος, αλλάζει στην προσεχή αναθεώρηση με σκοπό να γίνει πιο ευέλικτο όπως υποστηρίζουν όσοι προτείνουν την τροποποίηση.
Εντελώς αντίθετη άποψη εκφράζουν όσοι πιστεύουν ότι η αλλαγή θα δώσει την δυνατότητα να οικοπεδοποιηθούν τα δάση.
Σήμερα η ύπαρξη του άρθρου 24 πόσο έχει προστατεύσει το δάσος; Ελάχιστα θα πει κάποιος. Δεν εμπόδισε κανέναν να κτίσει στο Ν.Βουτζά ή στο Διόνυσο. Η αλλαγή χρήσης γίνεται εύκολα και απλά. Αρκεί να λαδώσεις.
Η απουσία χωροταξικού σχεδιασμού, η έλλειψη χαρτών χρήσης γης σε συνδυασμό τον ασαφή προσδιορισμό αιγιαλού και παραλίας ανοίγουν το δρόμο για κάθε λογής αυθαιρεσία.
Στην πραγματικότητα από τη μια έχουμε ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο που ο καθένας το υπερπηδά επειδή το κράτος δεν είναι οργανωμένο, δεν ελέγχει και τα όργανά του στο χάος αφήνουν ατιμώρητους τους όσους αυθαιρετούν, με το αζημίωτο φυσικά, και από την άλλη κάποιους που κινούνται με το σταυρό στο χέρι όπως είναι πολλοί οικοδομικοί συνεταιρισμοί που αγοράζουν με υποσχέσεις πολιτικών για νομοθετική ρύθμιση και περιμένουν δεκαετίες να μοιράσουν τα οικόπεδα που υποσχέθηκαν.
Παράλληλα οι επιτήδειοι κάθε λίγο και λιγάκι απογυμνώνουν τα δάση από τα δένδρα με τους εμπρησμούς και η συνέχεια δια της μπουλντόζας είναι γνωστή.
Το αυστηρό νομοθετικό καθεστώς δεν εμπόδισε την αυθαιρεσία και την αποψίλωση των δασών. Δεν είναι λοιπόν το νομοθετικό πλαίσιο που πονάει. Είναι η απουσία του κράτους που δεν περιφρουρεί το φυσικό περιβάλλον πνεύμονα και πηγή ζωής του ανθρώπου.
Αποφασίστηκε και κανείς δεν διαφωνεί η λεπτομερής αεροφωτογράφιση ολόκληρης της χώρας έως το 2008. Αυτό είναι ένα βήμα που θα μείνει μετέωρο αν δεν συνδυαστεί με το κτηματολόγιο, το δασολόγιο τον σοβαρό προσδιορισμό του αιγιαλού και τέλος την αποτύπωση σε νόμο της χρήσης γης.
Διαφορετικά οι χαρακτηρισμοί και οι αποχαρακτηρισμοί των δασών θα είναι υπόθεση συναλλαγής, οι Αμπελόκηποι στα χαρτιά θα παραμένουν δασική έκταση και η συμβίωση του ανθρώπου με το δάσος που είναι το ζητούμενο και θα παραμένει υπόθεση μαύρου και άσπρου. Ή θα μιλάμε για καμένα που οικοπεδοποιήθηκαν ή για δάσος απροσπέλαστο και απρόσιτο.

Η αποστροφή των πολιτών στην πολιτική

Υπάρχει «αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την πολιτική και τους πολιτικούς». «Όλο και περισσότεροι πολίτες ενδιαφέρονται λιγότερο για τα δημόσια πράγματα». «Το χάσμα κυβερνώντων και πολιτών διευρύνεται».»Η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες, ο λαϊκισμός, η ψήφος διαμαρτυρίας θεωρούνται ως ενδείξεις αποστροφής από την πολιτική». «Την αρνητική εικόνα συμπληρώνουν η απώλεια της αξιοπιστίας των κομμάτων, της κυβέρνησης αλλά και της Βουλής». «Ιδεολογίες και πολιτικές θεωρίες δεν βρίσκουν απήχηση». «Η εμφανιζόμενη δυσλειτουργία είναι μια κρίση πολιτικής». «Η δημοκρατία παρουσιάζει παθολογικά φαινόμενα».
«Η εμφανιζόμενη δυσλειτουργία είναι κρίση πολιτικής». «Σχετίζεται με τις πολυσυλλεκτικές τακτικές των κομμάτων και την προσπάθειά τους να περιορίσουν την πολιτική δραστηριοποίηση των πολιτών σε ένα πλαίσιο που ελέγχουν». «Τα περιεχόμενα της πολιτικής δεν προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα και δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματα και τις ανάγκες των πολιτών».
«Αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τις ασφαλιστικές ρυθμίσεις για τις μελλοντικές γενεές δεν βρίσκουν αποδοχή». «Υπάρχει αδυναμία, αμφιβολία και δισταγμός των πολιτικών να παρέμβουν». «Δημιουργείται έτσι η εικόνα απραξίας και κρίσης της πολιτικής».
«Ο πολίτης ενδιαφέρεται όχι μόνο για κάποιου είδους περίθαλψη, αλλά για ποιοτική περίθαλψη». «Ζητά πανεπιστήμιο που να εξασφαλίζει επάγγελμα με κοινωνικό κύρος και υψηλό εισόδημα». «Τον απασχολεί η ακρίβεια και η προστασία του καταναλωτή». «Οι υπάρχουσες απαντήσεις δεν τον ικανοποιούν. Του δημιουργούν ερωτηματικά την αποτελεσματικότητα της πολιτικής και το πολίτευμα».
«Η κρίση της δημοκρατίας είναι συνέπεια των μεγάλων κοινωνικών και οικονομικών μεταβολών της παγκοσμιοποίησης και των νέων τεχνολογιών». «Τα σχέδια για τη νέα εποχή είναι ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων, που έχουν παραιτηθεί από τον ενεργό ρόλο του διαμορφωτή των πολιτικών εξελίξεων. Προτιμούν το ρόλο του ενδιαφερόμενου του αποστασιοποιημένου συμμέτοχου. Διστάζουν να διεκδικήσουν τη θέση του καθοδηγητή της κοινωνίας. Η άποψή τους για το νέο είναι συνειδητά ασαφής. Η στάση τους έτσι περιορίζει το πολιτικό κόστος».
«Η ελεγχόμενη ανάδειξη θεμάτων, οι αποσιωπήσεις και οι αναβολές αμφισβητούμενων λύσεων προλαμβάνουν κοινωνικές εκρήξεις και θεαματικές στροφές των πολιτών προς νέες κατευθύνσεις». «Χαρακτηριστικό της κρίσης η μείωση του ενδιαφέροντος των πολιτών για την πολιτική, η απολιτικοποίηση, η παρακμή της πολιτικής». «Αιτίες οι μη πραγματοποιούμενες υποσχέσεις των πολιτικών και η αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τα υπαρκτά προβλήματα».
«Για την παρακμή της πολιτικής δεν ευθύνεται η δημοκρατία».»Ως ένδειξη παρακμής αναφέρεται η μεγαλύτερη ταύτιση των κομμάτων εξουσίας. Τα κόμματα εφαρμόζουν την ίδια περίπου πολιτική και παραπλανούν τους πολίτες, ισχυριζόμενα ότι έχουν διαφορές». «Η λειτουργία του κοινοβουλευτισμού χαρακτηρίζεται από απραξία και στασιμότητα».
«Η δυναμική των κομμάτων για διαφάνεια, ανανέωση και τομές, είναι περιορισμένη». «Η έκφραση έλλειμμα δημοκρατίας, χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να επισημάνει την μη ορθή λειτουργία των θεσμών». «Εάν η πολιτική επανέλθει στο επίκεντρο κατά τρόπο ορατό στους πολίτες, εάν περιοριστεί η σχηματική πολιτική, τότε οι πολίτες θα στρέψουν και πάλι το ενδιαφέρον τους στις πολιτικές διεργασίες».
Ποιος τα είπε όλα αυτά; Ο πρώην πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης, προχθές σε ομιλία του με θέμα «Η δημοκρατία σε κρίση;». Τώρα γιατί αυτές τις αλήθειες δεν τις είπε τότε ή γιατί δεν τις λένε σήμερα η νεώτερη γενιά των πολιτικών που βρίσκονται σε ανάλογες θέσεις είναι το ερώτημα και ταυτόχρονα το ζητούμενο…

Κερδισμένοι και χαμένοι στο Ιράκ

«Θα πρέπει να μας ευγνωμονούν οι ιρακινοί» δήλωσε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα ο Πρόεδρος Μπους. Τώρα για πιο ακριβώς λόγο οφείλει να ευγνωμονεί το αμερικανό Πρόεδρο ο ιρακινός λαός, δεν είναι ιδιαίτερα κατανοητό.
Μήπως για την εκατόμβη των νεκρών ιρακινών που στην πλειοψηφία τους είναι απλοί πολίτες, ή μήπως για την οικονομική καταστροφή της χώρας και των κατοίκων της.
Εκτός αν οφείλουν να τον ευγνωμονούν για την πολιτιστική καταστροφή που υπέστη η χώρα. Γιατί οι βομβαρδισμοί που κατέστρεψαν μουσεία και το πλιάτσικο που ακολούθησε με την ανοχή των στρατευμάτων κατοχής, έφερε την σφραγίδα των ΗΠΑ. Αλλά και ο εμφύλιος που ακολούθησε συνέπεια της κατοχής δεν ήταν ότι καλύτερο μπορούσαν να προσφέρουν τα αμερικανικά στρατεύματα στο δοκιμαζόμενο λαό του Ιράκ. Τώρα όλοι οι πολιτικοί σχολιαστές, συμφωνούν σε μια και μόνο πρόβλεψη. Το αύριο του Ιράκ με ή χωρίς αμερικανικά στρατεύματα, θα αφορά τρία και όχι ένα κράτη.
Το κουρδικό του βορά, το σιιτικό του νότου, και το σουνιτικό στο κεντρικό Ιράκ.
Ένας αιματηρότατος εμφύλιος και η διάλυση της χώρας είναι τα επιτεύγματα του Τζώρζ Μπους στο Ιράκ. Αλήθεια, μια εισβολή και κατοχή ανεξάρτητης χώρας, που πραγματοποιήθηκε αυθαίρετα, χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με κατασκευασμένα στοιχεία για δήθεν πυρηνικά και χημικά όπλα που υποτίθεται ότι διέθετε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν, κάτω από ποια λογική μπορεί να προκαλέσει την ευγνωμοσύνη του θύματος.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που πραγματικά πρέπει να ευγνωμονούν το Πρόεδρο Μπους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τις εταιρείες πετρελαίου της Αμερικής που πέτυχαν συμβόλαια με προνόμια μοναδικά διαρκείας 30 ετών.
Με νόμο που παρουσίασε η ιρακινή κυβέρνηση τον οποίο επεξεργάστηκε αμερικανική εταιρεία συμβούλων που προσέλαβε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι αμερικανικές και οι βρετανικές εταιρείες πετρελαίου θα αναλάβουν την εκμετάλλευση του μαύρου χρυσού της χώρας με όρους μοναδικούς στον κόσμο, που δεν μπορούν να αλλάξουν στο μέλλον.
Η όλη δραστηριότητα αυτών των εταιρειών δεν θα φορολογείται. Θα εξάγουν χωρίς περιορισμούς όλα τα κέρδη τους. Τέλος οι τυχόν διαφωνίες θα επιλύονται από τα διεθνή δικαστήρια και όχι από τα ιρακινά.
Κατόπιν τούτου γίνεται φανερό, γιατί έγινε ο πόλεμος στο Ιράκ. Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι γιατί πλήρωσε και πληρώνει και ο αμερικανικός λαός σε αίμα και χρήμα, όταν οι μόνοι κερδισμένοι από αυτό το σφαγείο δεν θα είναι άλλοι από τις εταιρείες πετρελαίων, των φίλων του κυρίου Μπους.

Οι βάνδαλοι της νύχτας στο απυρόβλητο

Εμπρησμοί και «μάχες» ανάμεσα σε οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων είναι ένα νέο φρούτο που προέκυψε πρόσφατα τις νύχτες στις γειτονιές της Αθήνας. Και δεν φτάνουν οι ξυλοδαρμοί μεταξύ τους, την ώρα της «μάχης», διευρύνουν την δραστηριότητά τους με καταστροφές αυτοκινήτων και καταστημάτων που βρίσκονται στην περιοχή των συγκρούσεων.
Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν έχει σχέση με φιλάθλους και κυρίως με φίλαθλο πνεύμα. Οι άνθρωποι που συγκρούονται ανήκουν στην κατηγορία των βανδάλων που μοιάζουν μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά με ανθρώπινα όντα.
Όμως σε αυτό το φαινόμενο πέρα από τους συγκρουόμενους και τα θύματα τους, που είναι οι πολίτες, υπάρχουν και δύο άλλοι παίκτες που έχουν σοβαρές ευθύνες. Η πολιτεία από την μια και οι πρόεδροι – ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών εταιριών από την άλλη.
Η πολιτεία ευθύνεται γιατί συμμετέχοντας και η ίδια στο τζόγο, χαϊδεύει αντί να τρίζει τα δόντια, προφανώς για λόγους πολιτικού κόστους, τους προέδρους των ποδοσφαιρικών Α.Ε.
Το ποδόσφαιρό μπορεί να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον πληθώρας πολιτών, δεν παύει όμως να είναι μια υπόθεση καθαρά επιχειρηματικού ενδιαφέροντος. Και με αυτή την έννοια οφείλουν οι ΠΑΕ να αναλάβουν την ευθύνη εντός των γηπέδων της φύλαξης των ποδοσφαιριστών και της τάξης ανάμεσα στους φιλάθλους.
Άλλωστε το θέαμα που προσφέρει το ποδόσφαιρο δεν αφορά όλους τους πολίτες. Αφορά την πλειοψηφία ενδεχομένως, όχι όμως όλους. Γι αυτό και οφείλουν να πληρώνουν για την φύλαξη αυτοί που εισπράττουν, δηλ. οι ΠΑΕ και όχι ολόκληρος ο ελληνικός λαός μέσω της φορολογίας.
Οφείλουμε πάντως να επισημάνουμε την θαρραλέα στάση του προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ Ντέμη Νικολαϊδη που βγήκε και δημόσια κατήγγειλε κάθε μορφής βανδαλισμό εντός και εκτός των γηπέδων, κάτι που δεν έκαναν κατά καιρούς οι άλλοι, οι πολλοί, που ποιούν την νησαν.
Υπάρχει και μια γενικότερη ευθύνη για το τις πταιει για την καλλιέργεια του φανατισμού. Σίγουρα πάντως δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι πρόεδροι των ΠΑΕ.
Τώρα να έρθουμε στην πολιτεία που χαρίζει χρέη των ΠΑΕ, που παρακολουθεί με σχετικά απάθεια τις καταστροφές γηπέδων που δεν ανήκουν στις ΠΑΕ και των περιουσιών των πολιτών. Αλήθεια τα χρέη αυτά που διαγράφουν αφορούν μήπως τα αμπελοχώραφα του παππού τους;
Το κράτος έχει υποχρέωση να προστατεύει και να μην διασπαθίζει, τόσο τα δημόσια οικονομικά όσο και την προστασία των πολιτών.
Οι βάνδαλοι όσο μένουν στο απυρόβλητο θα συνεχίσουν την δράση τους. Κάποιος χρειάζεται να τους συνετίσει. Και αυτός δεν είναι άλλος από την πολιτεία.

Δεύτερες σκέψεις για το κτύπημα

Τα όσα ακολούθησαν της επίθεσης στην αμερικανική πρεσβεία μας βάζουν, σε πολλές δεύτερες σκέψεις, χωρίς κανείς να διεκδικεί το αστυνομικό δαιμόνιο του Αρσέν Λουπέν ή του Σέρλοκ Χολμς.
Απορία πρώτη, γιατί υπήρχαν τόσα κενά στην αστυνόμευση της πρεσβείας τις κρίσιμες για την ασφάλεια της μεταμεσονύχτιες ώρες;
Απορία δεύτερη, γιατί το καμπανάκι των επιθέσεων που προηγήθηκαν σε Γ. Βουλγαράκη και υπουργείο Οικονομικών δεν κινητοποίησε την αντιτρομοκρατική να σβήσει την φωτιά πριν αυτή φουντώσει;
Απορία τρίτη, τι σημαίνει η ενεργοποίηση του υποστράτηγου Σύρου που από τη θέση του υπαρχηγού της ΕΛΑΣ ξαναβρέθηκε στην παλιά του θέση;
Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς πληθώρα αποριών που έρχονται στο μυαλό κάθε λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου και να αναλογισθεί, αν ανάλογη λογική υπάρχει και στα μυαλά εκείνων που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων.
Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι πολίτες απορούν για τις συμπεριφορές όσων ασκούν την εξουσία. Να διερωτάται δηλ. αν η απλή λογική κυκλοφορεί στην ενδοχώρα των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις για τα δημόσια πράγματα της χώρας.
Γιατί είδαμε με την μορφή των τεθλιμμένων συγγενών και φίλων να σπεύδουν στην αμερικανική πρεσβεία οι υπουργοί, ακούσαμε για τις επιστολές που έσπευσαν να στείλουν στην αντίπερα όχθη του ατλαντικού με ανάλογο συλλυπητήριο περιεχόμενο, δεν πληροφορηθήκαμε όμως για κάποιο αποτέλεσμα από την πλευρά της πολυάριθμης πλέον αντιτρομοκρατικής που αριθμεί πλέον τους 460 αντί των 200 που υπηρετούσαν μέχρι πρόσφατα.
Αντί των αποτελεσμάτων ακούσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, μετά από ένα προηγούμενο τρομοκρατικό κτύπημα, από παπαγαλάκια προφανώς του υπουργείου Δημόσιας Τάξης ότι επίκεινται συλλήψεις μελών της οργάνωσης που ευθύνεται για όλες αυτές τις παράνομες δραστηριότητες.
Βεβαίως συλλήψεις δεν είδαμε κι απ ότι αποδείχθηκε η όλη φημολογία ήταν για τα μάτια του κόσμου, που λένε, στο πλαίσιο των ψυχολογικών δραστηριοτήτων προκειμένου να ικανοποιηθεί το φιλοθεάμων κοινό, που αρέσκεται να ακούει μεγάλα λόγια κενά συνήθως περιεχομένου.
Το γεγονός ότι πέρασαν αρκετά εικοσιτετράωρα χωρίς αποτέλεσμα οδηγεί στο συμπέρασμα που δεν είναι άλλο από μια ακόμη αναποτελεσματική ερευνητική προσπάθεια.
Η νέα υπόθεση της τρομοκρατίας δείχνει ότι τα παθήματα του παρελθόντος δεν έγιναν μαθήματα για το παρόν και το μέλλον. Υπουργοί και αξιωματικοί ,αντί να φλυαρούν επί παντός επιστητού, να καθίσουν να δουν με τα πανάκριβα νέα επιστημονικά μέσα που διαθέτουν και με την αναδιάταξη του ανθρώπινου δυναμικού με αξιοκρατικά και μόνο κριτήρια, το πρόβλημα και να βγουν από το λαβύρινθο με στοιχεία αποδείξεις και ντοκουμέντα. Γιατί τα δις της ασφάλειας που δόθηκαν το 2004 πρέπει επιτέλους να πιάσουν τόπο.

Ωφελημένη η κοινωνία από το κτηματολόγιο

Η υπόθεση του κτηματολογίου που βρέθηκε στη δίνη των κοινοτικών προστίμων, εκθέτοντας ταυτόχρονα στην Ε.Ε. τη χώρα μας, μια και ατύχησε στην πρώτη φάση της επίσημης καταγραφής των ιδιοκτησιών ακινήτων και γης, φαίνεται ότι τώρα βρίσκεται σε νέα επανεκκίνηση με την από αέρος χαρτογράφηση ολόκληρης της χώρας.
Θα είναι η πρώτη φορά μετά το 1975 που η Ελλάδα θα καλυφθεί με πρόγραμμα αεροφωτογράφησης. Με έγχρωμες φωτογραφίες ψηφιακής καταγραφής θα αποτυπωθεί η σημερινή κατάσταση, από τις δασικές περιοχές μέχρι τις ζώνες αιγιαλού και της παραλίας. Το πρόγραμμα αυτό υπολογίζεται στην πρώτη του φάση, να ολοκληρωθεί σε ένα χρόνο.
Παράλληλα θα κληθούν οι υπηρεσίες του κτηματολογίου να χωρίσουν την ήρα από το στάχυ. Τι ανήκει στο δημόσιο και τι στους ιδιώτες. Και τέλος ο κάθε ιδιώτης, τι ακριβώς έχει στην κατοχή του και τι δεν έχει. Γιατί μπορεί όλα αυτά σε άλλες χώρες να είναι γνωστά εδώ και αιώνες, στην Ελλάδα είναι άγνωστα και ζητούμενα.
Είναι γνωστή η περιπέτεια της πρώτης κτηματογράφησης που κατέληξε σε φιάσκο και απέδωσε σε βάρος της χώρας μας ένα πρόστιμο από την Ε.Ε. της τάξεως των 100 εκατομμυρίων ευρώ. Η απώλεια των χρημάτων αυτών οδήγησε στην επιβολή τέλους εγγραφής για τους ιδιοκτήτες 35 ευρώ ανά δικαίωμα.
Τώρα γίνεται αγώνας δρόμου για την ορθή απορρόφηση μέσω του προγράμματος «Κοινωνία της πληροφορίας» κονδυλίων ύψους 110 εκατομμυρίων ευρώ.
Το θέμα του κτηματολογίου παρά τις εξελίξεις της τεχνολογίας παραμένει για την Ελλάδα ζητούμενο. Δεν είναι μόνο το χάος που επικρατεί ανάμεσα στους ιδιώτες για το που αρχίζει και που τελειώνει η ιδιοκτησία του ενός και του άλλου, είναι και το μεγάλο θέμα των εκτάσεων του δημοσίου.
Οι καταπατήσεις δεν έχουν αρχή και τέλος. Η χαρά κάθε καταπατητή δημοσίων εκτάσεων είναι να διατηρείται στο βάθος του χρόνου το σημερινό καθεστώς. Μολονότι δεν υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που να πιέζουν για την ολοκλήρωση του κτηματολογίου, εν τούτοις είναι θέμα σοβαρότατου δημοσίου συμφέροντος. Δεν είναι εικόνα σύγχρονός κοινωνίας η σημερινή κατάσταση των υποθηκοφυλακείων, ούτε ταιριάζει σε μια ευνομούμενη πολιτεία η νομιμοποίηση ιδιοκτησίας μέσω χρησικτησίας ή με την διαδικασία των διαδοχικών συμβολαίων.
Το κτηματολόγιο είναι ανάγκη να προχωρήσει το συντομότερο δυνατόν. Να βρεθεί χωρίς άλλες χρονοτριβές η λύση για το ποιος θα εισπράττει το κτηματόσημο και να καταβάλουν αγόγγυστα οι πολίτες το τέλος, γιατί το αγαθό καθαρής ιδιοκτησίας και η προστασία του δημοσίου συμφέροντος από τους κάθε λογής αετονύχηδες της γης, είναι πολλαπλά υπέρμετρο. Γιατί δεν πρέπει στο κάτω - κάτω της γραφής να τα περιμένουμε όλα και μόνο από τις χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε.

Στόχος της ρουκέτας, η Ελλάδα

Όσοι και όποιοι πιστεύουν ότι ο στόχος της χθεσινής βομβιστική ενέργειας ήταν η αμερικανική πρεσβεία κάνουν μεγάλο λάθος. Στόχος ήταν η ελληνική κοινωνία που καλείται να υποστεί τις συνέπειες των μιμητών της 17Ν και του ΕΛΑ.
Με κάθε τέτοια εντυπωσιακή κατά τα άλλα, δραστηριότητα μια και η αμερικανική πρεσβεία είναι θεωρητικά μόνο απ ότι αποδεικνύεται ο καλύτερα φρουρούμενος στόχος, τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας των διεθνών ΜΜΕ στρέφονται στη χώρα μας και την παρουσιάζουν με τα πιο μελανά χρώματα.
Σε μια εποχή που η Ελλάδα από πλευράς τουριστικής ανάπτυξης θερίζει τους καρπούς των πετυχημένων Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 παρουσιάζοντας σημαντική αύξηση των ξένων που επισκέφθηκαν τη χώρα μας, σε μια περίοδο που γίνεται προσπάθεια προσέλκυσης κεφαλαίων από το εξωτερικό σε συνδυασμό με την εγκατάσταση πολυεθνικών επιχειρήσεων, η βόμβα στην αμερικανική πρεσβεία ήταν μια ενέργεια που δεν έπληξε στην πραγματικότητα τις ΗΠΑ, αλλά στόχευε τον έλληνα εργαζόμενο, τον κάθε επαγγελματία που άμεσα ή έμμεσα δραστηριοποιείται στον τουριστικό τομέα.
Είναι αφελείς όσοι πιστεύουν ότι αυτή η ενέργεια θα αλλάξει κάτι στην πολιτική των ΗΠΑ στα διεθνή σκηνή ή ότι θα επηρεάσει την υπερδύναμη στην πολυσχιδή ανά τον κόσμο δραστηριότητά της.
Απλά περιορίζει τη διπλωματική δράση της χώρας μας, μια και στις όποιες συζητήσεις που γίνονται σε διμερές επίπεδο τα θέματα της τρομοκρατίας θα μπουν και πάλι στο τραπέζι, με αποτέλεσμα να φέρνουν την χώρα μας στη θέση του απολογούμενου.
Πλήττονται όμως και οι δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών γιατί η υπόθεση τρομοκρατία φέρνει καθημερινά και νέα μέτρα που κάθε άλλο παρά διευρύνουν τις δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών και μάλιστα με την συναίνεσή τους.
Από την άλλη πλευρά αν θυμηθούμε ότι πριν από μερικούς μήνες είχαμε μια βομβιστική επίθεση στην πλατεία Συντάγματος, μια καλά επίσης φυλασσόμενη περιοχή, τίθεται το ερώτημα πόσο αποτελεσματική είναι η δράση των αστυνομικών αρχών όταν δεν καταφέρνουν να κρατήσουν στο απυρόβλητο αυτούς τους κρίσιμους χώρους της πρωτεύουσας.
Το ζητούμενο τώρα είναι, αν η έρευνα θα φτάσει κάπου και πόσο σύντομα θα έχουμε χειροπιαστά αποτελέσματα. Γιατί η έκφραση λύπης των αρμοδίων υπουργών είναι κινήσεις δημοσίων σχέσεων. Δεν λύνουν το πρόβλημα και δικαιώνουν δυστυχώς τους αμερικανούς που υποστηρίζουν ότι το θέμα της τρομοκρατίας δεν έχει κλείσει στη Ελλάδα.

Συνέδρια για εσωτερικές υποθέσεις

Όταν σφίξουν οι ζέστες, τέλος Ιουλίου με αρχές Αυγούστου, η Νέα Δημοκρατία θα κάνει το τακτικό συνέδριό της. Αυτό αποφάσισε χθες το Πολιτικό Συμβούλιο της Ν.Δ. που συνεδρίασε υπό την Προεδρία του Κ. Καραμανλή. Το θέμα βεβαίως αφορά κυρίως τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος και λίγο έως καθόλου του υπόλοιπους πολίτες.
Παράλληλα αποφασίστηκε μια πεντάδα βουλευτών επικρατείας και ευρωβουλευτών να κατέλθουν στις εκλογές διεκδικώντας την ψήφο των συμπολιτών τους. Και αυτό το θέμα δεν ενδιαφέρει για την ώρα τους πολίτες μια και δεν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο.
Ενδιαφέρει και μάλιστα σοβαρά τους νυν βουλευτές στις περιφέρειες των οποίων θα εκθέσουν υποψηφιότητα τα προβεβλημένα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Η κάθοδος ενός νέου προσώπου ιδιαίτερα όμως γνωστού, σε μια περιφέρεια όπως η β΄ Αθηνών, όπως αναμένεται, θα πυροδοτήσει έντονους εσωκομματικούς ανταγωνισμούς.
Τα συνέδρια συσπειρώνουν τους κομματικούς πυρήνες δεν αποδίδουν όμως νέες πολιτικές και το κυριότερο δεν επηρεάζουν ειλημμένες αποφάσεις των ηγεσιών τους. Γι αυτό άλλωστε και είναι αδιάφορα για την κοινωνία.
Είναι γεγονός ότι το ενδιαφέρον που υπήρχε για την πολιτική και τα κόμματα αμέσως μετά την μεταπολίτευση δεν υπάρχει στις μέρες μας. Η άμβλυνση των ιδεολογικών διαφορών, η αναποτελεσματικότητα της πολιτικής, οι ανύπαρκτες πολιτικές σε κρίσιμα θέματα όπως η εργασία, η ακρίβεια, τα οικονομικά, η υγεία, το ασφαλιστικό, η πρόνοια, η παιδεία, η εγκληματικότητα και τόσα άλλα έχουν απομακρύνουν πολλούς πολίτες από την πολιτική.
Συνήθως μόνο όσοι προσβλέπουν σε προσωπικά οφέλη είναι προσκολλημένοι σε ένα κόμμα. Οι υπόλοιποι τα αντιμετωπίζουν χαλαρά και όπως καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις στην πλειοψηφία τους οι πολίτες δεν περιμένουν και πολλά από τις κυβερνήσεις.
Διαχείριση κάνουν και δεν τολμούν να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκαλο φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Προτιμούν θητείες διαχείρισης και απεύχονται κρίσεις και απρόβλεπτες καταστάσεις, μια και δεν έχουν καμιά διάθεση να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους. Στα λόγια μόνο παρουσιάζουν πλούσιο έργο και τα αυτονόητα για τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπως για παράδειγμα ένα πιστοποιητικό γεννήσεως, τα θεωρούν και τα πλασάρουν ως σπουδαία κατορθώματα.
Η στάση της κοινωνίας απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς οφείλει να προβληματίσει τα κόμματα και να αποτελέσει και θέμα των συνεδρίων τους. Εκτός αν έχουν αποδεχθεί το ρόλο του διαχειριστή, όλα τα άλλα γι αυτούς είναι περιττά και γι αυτό δεν έχουν λόγο να πονοκεφαλιάζουν…

Η άνευ λόγου κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ

Με πολλαπλές εκδηλώσεις κατακλύσθηκε χθες το κέντρο της Αθήνας. Διαδήλωση το πρωί εναντίον κάθε αλλαγής του άρθρου 16 του Συντάγματος, συναυλία το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος και συμβολική περικύκλωση της Βουλής λίγο αργότερα.
Πέρα από τους φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό στη χθεσινή κινητοποίηση με στάση εργασίας πήραν μέρος, εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και τρίτοι, όπως η ΑΔΕΔΥ. Τώρα για πιο λόγο έφυγαν από τις δουλειές τους οι δημόσιοι υπάλληλοι στις 11 το πρωί, είναι ένα θέμα κι ένα ερώτημα μαζί. Τι σχέση έχουν άραγε οι εργαζόμενοι στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο άραγε με το άρθρο 16 και την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων;
Ίσως να φοβούνται μήπως εισβάλουν σε θέσεις του δημοσίου, απόφοιτοι ιδιωτικών κολεγιών και εισπράξουν μισθούς που σήμερα παίρνουν οι πτυχιούχοι των κρατικών ΑΕΙ.
Ίσως ανησυχούν μήπως και υποβαθμιστεί το υψηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών που προσφέρει σήμερα το δημόσιο στους πολίτες και γι αυτό ένωσαν χθες τη φωνή τους με τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές. Ίσως τέλος να είδαν πρόβλημα εθνικής ταυτότητας που μπορεί να προκύψει με τα αλλοδαπά αγγλόφωνα πανεπιστήμια που θα κατακλύσουν τη χώρα μας. Και ως στυλοβάτες της εθνικής μας ταυτότητας είπαν να ενώσουν τη φωνή τους με τους φοιτητές και τους καθηγητές.
Αυτή η προθυμία για απεργιακές κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ, που συμβαίνει πολλές φορές κατά τη διάρκεια του έτους, θυμίζει αυτό που λέει ο λαός, όπου γάμος και χαρά κι η Βασίλω πρώτη.
Από την άλλη πλευρά οι εκ του ασφαλούς απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων δημιουργούν ένα ευρύτερο θέμα για την ελληνική κοινωνία μια και αυτοί που είναι ταγμένοι να υπηρετούν τους πολίτες εμφανίζονται να αδιαφορούν για το κύριο έργο τους και περί άλλα να τυρβάζουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις σταθερά τον τελευταίο καιρό η πλειοψηφία των πολιτών ζητάει να καταργηθεί η μονιμότητα στο δημόσιο.
Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Είναι όμως το έσχατο μέσο των εργαζομένων για να διεκδικήσουν αιτήματα ή για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι παιχνίδι στα χέρια επαγγελματιών συνδικαλιστών που το παίζουν κατά τα κέφια τους, για να εξυπηρετήσουν προσωπικές, κομματικές και το χειρότερο φιλοδοξίες φατριών που λειτουργούν εντός των παρατάξεων. Οι απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων δεν μπορούν να γίνονται για ψύλλου πήδημα. Οι πολίτες αξίζουν περισσότερου σεβασμού. Η απουσία κοινωνικής ευθύνης σε έναν χώρο που η διαφθορά βρίσκεται στο απόγειο της και κανείς δεν κινείται εσωτερικά για να την αναχαιτίσει ,είναι ύβρις απέναντι στον φορολογούμενο πολίτη ,που πληρώνει σημαντικά ποσά από τα εισοδήματα του, για να συντηρεί αυτό τον υπέρογκο, γραφειοκρατικό και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα. Η ανευθυνότητα έχει και όρια…

Επώνυμοι υπεράνω του νόμου

Η Ελλάδα πόρρω απέχει από του να γίνει μια πραγματικά ευνομούμενη πολιτεία. Αυτό το γεγονός αποτελεί κοινή πεποίθηση. Κατά το Σύνταγμα οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Το άρθρο 4 αναφέρει επίσης ότι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, καθώς και ότι υποχρεούνται να συντελούν στην άμυνα της χώρας.
Η αναφορά στα γνωστά και αυτονόητα γίνεται επειδή σε αυτή τη χώρα κάποιοι νομίζουν ότι όσα ισχύουν για τους άλλους δεν ισχύουν για τους ίδιους. Θεωρούν εαυτούς υπεράνω των νόμων, είτε γιατί αυτοί βρίσκονται στο κοινοβούλιο και νομοθετούν, είτε γιατί θεωρούν ότι η όποιας μορφής δημοσιότητα που απολαμβάνουν σε συνδυασμό με τα χρήματα που διαθέτουν τους επιτρέπουν να βλέπουν το νόμο αφ υψηλού και να θεωρούν ότι τα όσα προβλέπει αφορούν το πόπολο όχι όμως και τους ίδιους.
Έτσι βλέπουμε πολιτικούς να προκαλούν δυστυχήματα και να μην ελέγχονται γι αυτά, επειδή επικαλούνται την κακώς νοούμενη ασυλία τους, και κάθε λογής επώνυμους προερχόμενους από τα γήπεδα, τη σκηνή και τη μικρή οθόνη να μετέρχονται κάθε είδους νομιμοφανείς ή παράνομες μεθόδους για να αποφύγουν τη στράτευση.
Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η κοινή γνώμη μπορεί να αντιδρά αρχικά με το θυμικό και να καταδικάζει τα φαινόμενα αυτά, στην συνέχεια όμως τα ξεχνά και προσπαθεί με την ίδια μεθοδολογία να μιμηθεί τα καμώματα των επωνύμων.
Για να πετύχουν όλα αυτά επιστρατεύουν το μέσον. Είναι γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα τίποτε δεν μπορεί να κάνει κανείς χωρίς μέσον. Και ποιος είναι ο διαμεσολαβητής για να πετύχει ο πολίτης τα θεμιτά και τα αθέμιτα; Μα ποιος άλλος από τον βουλευτή της περιφέρειας του. Ο εκπρόσωπος μας στο κοινοβούλιο, μια και η δημοκρατία μας λειτουργεί αντιπροσωπευτικά, μετατρέπεται σε μεσάζοντα για την κάλυψη προσωπικών υποθέσεων. Έτσι κερδίζονται φασούλι το φασούλι οι ψήφοι. Διαφορετικά ο βουλευτής δεν βλέπει δεύτερη τετραετία. Υπάρχουν και τα κάθε λογής ψέματα που αναλαμβάνουν να πουν οι ιδιαίτεροι των γραφείων για να διώξουν με άδεια χέρια, αλλά ευχαριστημένους τους ψηφοφόρους. Με αυτό τον τρόπο άλλοι βολεύονται, άλλοι ψιλοβολεύονται και άλλους τους κοροϊδεύουν πουλώντας τους ελπίδες, για να μην τους χάσουν από πελάτες.
Δυστυχείς σε αυτή την περίπτωση είναι όσοι πάνε με τον σταυρό στο χέρι. Οι πολίτες που σέβονται το νόμο. Αυτοί απλά πληρώνουν αδρά τις περιορισμένες υπηρεσίες που τους παρέχει το κράτος και εκπληρώνουν φυσικά όλες τις υποχρεώσεις τους. Οι «έξυπνοι» με τα λεφτά τους, με τα μέσα τους καταφέρνουν να αγνοούν και να ξεπερνούν τους νόμους. Δεν πηγαίνουν στο στρατό, κι όταν αποκαλυφθεί η απάτη τους καλύπτονται πολλαπλώς. Και από πλευράς δημοσιοποίησης του ονόματός τους και από πλευράς ποινικής δίωξης. Όλα αυτά αρκεί να είσαι επώνυμος και να διαθέτεις το χρήμα. Κατόπιν τούτου είναι να μην τρέχουν οι νέοι σήμερα στα reality του απόλυτου αυτοεξευτελισμού, όταν γνωρίζουν ότι η πρόσκαιρη δημοσιότητα μπορεί να τους αλλάξει την τύχη και να τους κατατάξει στην χωρία των επωνύμων, άρα αυτών που έχουν την δυνατότητα να βρεθούν υπεράνω του νόμου.

Με ανοιχτά χαρτιά η ψήφιση του άρθρου 16

Στο μικροσκόπιο της βουλής, εν μέσω διαδηλώσεων, θα βρεθεί από αύριο το άρθρο «16». Το θέμα αφορά την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων και τα μέτωπα που έχουν ήδη διαμορφωθεί είναι από τη μια της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και από την άλλη των κομμάτων της αριστεράς, των καθηγητών ΑΕΙ-ΤΕΙ και των φοιτητών.
Στο θέμα των μη κρατικών πανεπιστημίων εμπλέκονται με πολιτικό περιτύλιγμα πολλά και ποικίλα συμφέροντα. Υπάρχουν οι κρατικοδίαιτοι που θέλουν το δημόσιο να καλύπτει ολόκληρο το φάσμα της παιδείας, γιατί έτσι τους βολεύει, αγνοώντας τα υπαρκτά προβλήματα όπως το μεγάλο ποσοστό των ελλήνων που σπουδάζουν στο εξωτερικό ή την ανεξέλεγκτη κατάσταση των ΙΕΚ-Κολεγίων που μοιράζουν πτυχία με την άδεια της Ε.Ε.
Από την άλλη πλευρά κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δεν ανοίγουν τα χαρτιά τους για να μας πουν τι εννοούν μη κρατικά και πως θα διασφαλίσουν το αποτέλεσμα των σπουδών, σε όσα πρόκειται να αναγνωρισθούν, μετα την θέση σε ισχύ του αναθεωρημένου Συντάγματος.
Γιατί η τελική διατύπωση του άρθρου 16 θα γίνει από τη βουλή που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές, πράγμα που σημαίνει ότι το κόμμα που θα εξασφαλίσει την πλειοψηφία θα το διαμορφώσει με 151 ψήφους κατά βούληση. Μόνο αν στην παρούσα βουλή η αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν συγκεντρώσει 180 ψήφους, τότε θα χρειαστεί η επόμενη βουλή να το ψηφίσει με την αυξημένη πλειοψηφία.
Και επειδή στη χώρα μας υπάρχει ένα σοβαρό θέμα αξιοπιστίας πολιτικής και πολιτικών, είναι ανάγκη από τώρα τα δύο μεγάλα κόμματα που υποστηρίζουν την αναθεώρηση να ανοίξουν τα χαρτιά τους και να παρουσιάσουν με ρητή δέσμευση αναλυτικά το νομοθετικό πλαίσιο που θα περιβάλει το υπό αναθεώρηση άρθρο.
Με ανοιχτά χαρτιά λοιπόν να βγουν τα δύο μεγάλα κόμματα και όχι με προσωπικές απόψεις των στελεχών τους, που αύριο θα ξεχαστούν.
Γιατί ποιος μας λέει ότι το μέσον δεν θα είναι αύριο το κριτήριο της ανωτατοποίησης του κάθε ΙΕΚ, που πολύ απέχει κατά πολύ από του να παρέχει σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου.
Έτσι γίνεται η πολιτική με σοβαρότητα και αξιοπιστία. Γιατί το κόλπο, είπα ξείπα, δεν το χάβουν πλέον οι πολίτες, που και ψυλλιασμένοι είναι και έχουν μάθει να φοβούνται τους Δαναούς…έστω και δώρα φέροντες…

Υποχρέωση, η δημοσιοποίηση των ονομάτων

Στο εσωτερικό μέτωπο είχαμε αυτές τις ημέρες παιδεραστίες, παράνομα κυκλώματα απαλλαγών από τη στράτευση και μια αρνητική εξέλιξη στο Σκοπιανό με την μετονομασία του αεροδρομίου της πρωτεύουσας του γειτονικού κράτους σε «Αλέξανδρος ο Μακεδών», ενώ στα διεθνή γεγονότα κυριάρχησε τις ημέρες των εορτών το θέμα της εκτέλεσης του Σαντάμ Χουσεϊν και κυρίως ο τρόπος που έγινε ο απαγχονισμός του.
Όλα αυτά τα θέματα έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και αξίζουν σοβαρής ανάλυσης μια και η προσέγγισή τους μας καθορίζει και μας προσδιορίζει ως ανθρώπους που σέβονται ή δεν σέβονται αρχές και αξίες της ζωής.
Σε αυτή τη φάση και λόγω επικαιρότητας αξίζει να σταθούμε στο θέμα του κυκλώματος των παράνομων απαλλαγών. Κι αυτό γιατί δεν είναι το πρώτο παράνομο κύκλωμα που συναντά μπροστά του ο πολίτης αυτής της κατά τα άλλα ευρωπαϊκής χώρας. Προηγήθηκε το παραδικαστικό κύκλωμα, αλλά και άλλα κυκλώματα σε χώρους που θεσμικά απολαμβάνουν τον σεβασμό των πολιτών.
Όπως όλα δείχνουν και μένει η ανάκριση να αποδείξει, εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργούσε μια φάμπρικα παραγωγής απαλλαγών από την εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων για τους έχοντες να πληρώσουν την αδρά αμοιβή στους ανθρώπους του κυκλώματος με την διαμεσολάβηση κάποιων δικηγορικών γραφείων. Τα ονόματα, όσων πήραν παράνομες απαλλαγές είναι ήδη γνωστά αλλά δεν δημοσιοποιούνται γιατί το έχει απαγορεύσει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Ωραίο αυτό το τελευταίο να έρχεται μια Αρχή, που η δουλεία της είναι να προστατεύει το απλό πολίτη από τη δημόσια διαπόμπευση χωρίς λόγο και σοβαρή αιτία, κάτι που στην πράξη δεν είδαμε να γίνεται, κι αντί αυτού να κόπτεται για μια σειρά επωνύμων, ανεξαρτήτως χώρου από τον οποίον προέρχονται, μήπως και μάθουμε ότι αυτοί πλήρωσαν για να απαλλαγούν παράνομα από την υποχρέωση να υπηρετήσουν τη θητεία τους στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Αντί να στιγματίζεται το κακό παράδειγμα και να ονοματίζονται αυτοί που διέπραξαν την παρανομία, έρχεται η Αρχή και λέει όχι, σε αυτήν την καθ όλα πρέπουσα δημοσιοποίηση.
Έτσι οι παράνομοι μένουν στο απυρόβλητο, το αν τιμωρηθούν παραμένει ερωτηματικό για την κοινωνία, μια και κάποια κυκλώματα θα και πάλι κινηθούν για να τους προστατεύσουν.
Αύτη η αίσθηση που υπάρχει διάχυτη στους πολίτες, ότι στην Ελλάδα αν έχεις χρήματα και είσαι επώνυμος, μπορείς να εξαγοράσεις τα πάντα, ακόμη και την στρατιωτική σου θητεία, οδηγεί σε πλήρη απαξίωση την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Εκτός αν πούμε και γι αυτό το ελληνικό, ε και τι έγινε, σιγά τα ωά…