Σε μια Αθήνα που την πνίγει το τσιμέντο, το πράσινο, όπου έχει διασωθεί, όπου δεν κάηκε για να δώσει τη θέση του σε νέα κτίρια που τις τελευταίες δεκαετίες μετέτρεψαν την πόλη μας σε μια πελώρια τσιμεντούπολη, παραμένει πηγή ζωής και δεν είναι λίγοι που το αποζητούν στις γύρο περιοχές. Αυτές τις ημέρες που συζητείται στη Βουλή η αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, που αφορά το φυσικό περιβάλλον και την προστασία του, αν κάποιος κάνει μια βόλτα στους λιγοστούς πνεύμονες πρασίνου της Αττικής θα τον πιάσει μαύρη απελπισία και απογοήτευση.
Το πρώην βασιλικό κτήμα για παράδειγμα του Τατοΐου που είναι ένα απέραντο σε έκταση δάσος, προσφέρεται για μια μοναδική βόλτα μικρών και μεγάλων, ιδιαίτερα αυτές τις ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα, παραμένει όμως εγκαταλελειμμένο και χωρίς καμιά φροντίδα.
Ο χώρος αυτός όπως και άλλοι δύο στην Κέρκυρα και στο Πολυδένδρι περιήλθαν οριστικά στα χέρια του δημοσίου μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με την οποία επιδικάστηκε μια σημαντική αποζημίωση υπέρ του τέως μονάρχη.
Τι έκανε όμως εδώ και χρόνια το δημόσιο για να αξιοποιήσει το κτήμα του Τατοΐου; Έβαλε μόνο μια μικρή αστυνομική δύναμη στο συγκρότημα των κτηρίων που υπάρχουν πριν από το παλιό ανάκτορο, για να για να αποφευχθεί το περαιτέρω πλιάτσικο, έβαλε συρματοπλέγματα γύρο από τα κτίρια, και τέρμα. Το ξέχασε.
Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Πολλά, πάρα πολλά, για να αξιοποιηθεί ο χώρος.
Από την αναστήλωση των κτηρίων που μπορούσαν να γίνουν, μουσεία και πολιτιστικά κέντρα μέχρι χώροι περιπάτου στα μονοπάτια του δάσους, περιοχές για πικ νικ οι ανοιχτοί χώροι με ξύλινα τραπέζια και πάγκους που θα βοηθούσαν τους κατοίκους της μεγάλης μας τσιμεντούπολης σε μια γρήγορη απόδραση.
Σήμερα με χίλιες μύριες δυσκολίες από ένα δρόμο στενό γεμάτο λακκούβες προσβάσιμο έως ένα σημείο με το αυτοκίνητο, την περιοχή την επισκέπτονται λίγοι μυημένοι, που απολαμβάνουν την ομορφιά της πεζοπορίας και αρκετοί ποδηλάτες.
Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι που έχουν πάρει διαζύγιο με την ιστορία και θεωρούν ότι πρέπει να αποδοθεί και το δάσος στην πυρά επειδή θυμίζει το παρελθόν της μοναρχίας. Το πόσο ανόητες είναι αυτές οι σκέψεις μπορεί να αποδειχθεί, αν πει κανείς σε αυτούς ότι επί Σοβιετικής Ένωσης οι ρώσοι έδειχναν στους επισκέπτες τους κάτι μικρά και διόλου εντυπωσιακά εξοχικά παλάτια των τσάρων που βρίσκονται λίγο έξω από τη Μόσχα.
Η αξιοποίηση όμως ενέχει έναν κίνδυνο. Να κατακλυσθεί ο χώρος από πολλούς, να γεμίσει σκουπίδια, και αργότερα τσαντίρια και τροχόσπιτα. Να βρεθεί προ του κινδύνου πυρκαγιάς από τα τσιγάρα του κάθε απρόσεκτου και να κινδυνεύσει με αφανισμό το δάσος. Οπότε μήπως είναι καλύτερα να δανειστούμε την σκέψη του αείμνηστου Α. Τρίτση που έλεγε για τα αρχαία ότι είναι πιο ασφαλή να μείνουν κάτω από τη γη, για να τα βρουν κάποιοι επόμενοι που θα τα σεβαστούν περισσότερο , και να πούμε καλύτερα έτσι αναξιοποίητο το Τατόι, για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα κινδυνεύσει το δάσος από τις ορδές των απαίδευτων που δεν σέβονται το περιβάλλον;
Ίσως και να είναι έτσι καλύτερα…
