Η Ελλάδα πόρρω απέχει από του να γίνει μια πραγματικά ευνομούμενη πολιτεία. Αυτό το γεγονός αποτελεί κοινή πεποίθηση. Κατά το Σύνταγμα οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Το άρθρο 4 αναφέρει επίσης ότι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, καθώς και ότι υποχρεούνται να συντελούν στην άμυνα της χώρας.
Η αναφορά στα γνωστά και αυτονόητα γίνεται επειδή σε αυτή τη χώρα κάποιοι νομίζουν ότι όσα ισχύουν για τους άλλους δεν ισχύουν για τους ίδιους. Θεωρούν εαυτούς υπεράνω των νόμων, είτε γιατί αυτοί βρίσκονται στο κοινοβούλιο και νομοθετούν, είτε γιατί θεωρούν ότι η όποιας μορφής δημοσιότητα που απολαμβάνουν σε συνδυασμό με τα χρήματα που διαθέτουν τους επιτρέπουν να βλέπουν το νόμο αφ υψηλού και να θεωρούν ότι τα όσα προβλέπει αφορούν το πόπολο όχι όμως και τους ίδιους.
Έτσι βλέπουμε πολιτικούς να προκαλούν δυστυχήματα και να μην ελέγχονται γι αυτά, επειδή επικαλούνται την κακώς νοούμενη ασυλία τους, και κάθε λογής επώνυμους προερχόμενους από τα γήπεδα, τη σκηνή και τη μικρή οθόνη να μετέρχονται κάθε είδους νομιμοφανείς ή παράνομες μεθόδους για να αποφύγουν τη στράτευση.
Το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η κοινή γνώμη μπορεί να αντιδρά αρχικά με το θυμικό και να καταδικάζει τα φαινόμενα αυτά, στην συνέχεια όμως τα ξεχνά και προσπαθεί με την ίδια μεθοδολογία να μιμηθεί τα καμώματα των επωνύμων.
Για να πετύχουν όλα αυτά επιστρατεύουν το μέσον. Είναι γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα τίποτε δεν μπορεί να κάνει κανείς χωρίς μέσον. Και ποιος είναι ο διαμεσολαβητής για να πετύχει ο πολίτης τα θεμιτά και τα αθέμιτα; Μα ποιος άλλος από τον βουλευτή της περιφέρειας του. Ο εκπρόσωπος μας στο κοινοβούλιο, μια και η δημοκρατία μας λειτουργεί αντιπροσωπευτικά, μετατρέπεται σε μεσάζοντα για την κάλυψη προσωπικών υποθέσεων. Έτσι κερδίζονται φασούλι το φασούλι οι ψήφοι. Διαφορετικά ο βουλευτής δεν βλέπει δεύτερη τετραετία. Υπάρχουν και τα κάθε λογής ψέματα που αναλαμβάνουν να πουν οι ιδιαίτεροι των γραφείων για να διώξουν με άδεια χέρια, αλλά ευχαριστημένους τους ψηφοφόρους. Με αυτό τον τρόπο άλλοι βολεύονται, άλλοι ψιλοβολεύονται και άλλους τους κοροϊδεύουν πουλώντας τους ελπίδες, για να μην τους χάσουν από πελάτες.
Δυστυχείς σε αυτή την περίπτωση είναι όσοι πάνε με τον σταυρό στο χέρι. Οι πολίτες που σέβονται το νόμο. Αυτοί απλά πληρώνουν αδρά τις περιορισμένες υπηρεσίες που τους παρέχει το κράτος και εκπληρώνουν φυσικά όλες τις υποχρεώσεις τους. Οι «έξυπνοι» με τα λεφτά τους, με τα μέσα τους καταφέρνουν να αγνοούν και να ξεπερνούν τους νόμους. Δεν πηγαίνουν στο στρατό, κι όταν αποκαλυφθεί η απάτη τους καλύπτονται πολλαπλώς. Και από πλευράς δημοσιοποίησης του ονόματός τους και από πλευράς ποινικής δίωξης. Όλα αυτά αρκεί να είσαι επώνυμος και να διαθέτεις το χρήμα. Κατόπιν τούτου είναι να μην τρέχουν οι νέοι σήμερα στα reality του απόλυτου αυτοεξευτελισμού, όταν γνωρίζουν ότι η πρόσκαιρη δημοσιότητα μπορεί να τους αλλάξει την τύχη και να τους κατατάξει στην χωρία των επωνύμων, άρα αυτών που έχουν την δυνατότητα να βρεθούν υπεράνω του νόμου.
