Με πολλαπλές εκδηλώσεις κατακλύσθηκε χθες το κέντρο της Αθήνας. Διαδήλωση το πρωί εναντίον κάθε αλλαγής του άρθρου 16 του Συντάγματος, συναυλία το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος και συμβολική περικύκλωση της Βουλής λίγο αργότερα.
Πέρα από τους φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό στη χθεσινή κινητοποίηση με στάση εργασίας πήραν μέρος, εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και τρίτοι, όπως η ΑΔΕΔΥ. Τώρα για πιο λόγο έφυγαν από τις δουλειές τους οι δημόσιοι υπάλληλοι στις 11 το πρωί, είναι ένα θέμα κι ένα ερώτημα μαζί. Τι σχέση έχουν άραγε οι εργαζόμενοι στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο άραγε με το άρθρο 16 και την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων;
Ίσως να φοβούνται μήπως εισβάλουν σε θέσεις του δημοσίου, απόφοιτοι ιδιωτικών κολεγιών και εισπράξουν μισθούς που σήμερα παίρνουν οι πτυχιούχοι των κρατικών ΑΕΙ.
Ίσως ανησυχούν μήπως και υποβαθμιστεί το υψηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών που προσφέρει σήμερα το δημόσιο στους πολίτες και γι αυτό ένωσαν χθες τη φωνή τους με τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές. Ίσως τέλος να είδαν πρόβλημα εθνικής ταυτότητας που μπορεί να προκύψει με τα αλλοδαπά αγγλόφωνα πανεπιστήμια που θα κατακλύσουν τη χώρα μας. Και ως στυλοβάτες της εθνικής μας ταυτότητας είπαν να ενώσουν τη φωνή τους με τους φοιτητές και τους καθηγητές.
Αυτή η προθυμία για απεργιακές κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ, που συμβαίνει πολλές φορές κατά τη διάρκεια του έτους, θυμίζει αυτό που λέει ο λαός, όπου γάμος και χαρά κι η Βασίλω πρώτη.
Από την άλλη πλευρά οι εκ του ασφαλούς απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων δημιουργούν ένα ευρύτερο θέμα για την ελληνική κοινωνία μια και αυτοί που είναι ταγμένοι να υπηρετούν τους πολίτες εμφανίζονται να αδιαφορούν για το κύριο έργο τους και περί άλλα να τυρβάζουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις σταθερά τον τελευταίο καιρό η πλειοψηφία των πολιτών ζητάει να καταργηθεί η μονιμότητα στο δημόσιο.
Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Είναι όμως το έσχατο μέσο των εργαζομένων για να διεκδικήσουν αιτήματα ή για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι παιχνίδι στα χέρια επαγγελματιών συνδικαλιστών που το παίζουν κατά τα κέφια τους, για να εξυπηρετήσουν προσωπικές, κομματικές και το χειρότερο φιλοδοξίες φατριών που λειτουργούν εντός των παρατάξεων. Οι απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων δεν μπορούν να γίνονται για ψύλλου πήδημα. Οι πολίτες αξίζουν περισσότερου σεβασμού. Η απουσία κοινωνικής ευθύνης σε έναν χώρο που η διαφθορά βρίσκεται στο απόγειο της και κανείς δεν κινείται εσωτερικά για να την αναχαιτίσει ,είναι ύβρις απέναντι στον φορολογούμενο πολίτη ,που πληρώνει σημαντικά ποσά από τα εισοδήματα του, για να συντηρεί αυτό τον υπέρογκο, γραφειοκρατικό και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα. Η ανευθυνότητα έχει και όρια…
