Το δάσος και πως θα προστατευθεί

«Η σύνταξη δασολογίου και εθνικού κτηματολογίου συνιστά υποχρέωση του κράτους». Αυτά αναφέρονται στο υπό αναθεώρηση άρθρο 24 του Συντάγματος. Παρά την υποχρέωση που αναφέρεται ρητά στο Σύνταγμα, δεν έχουμε μέχρι σήμερα στη χώρα μας, ούτε δασολόγιο, ούτε κτηματολόγιο. Το γεγονός αυτό επιτρέπει αυθαιρεσίες, καταπατήσεις και αλλαγές στη χρήση γης κατά βούληση. Το άρθρο 24 που προστατεύει το δάσος και το περιβάλλον από τη βουλιμία του ανθρώπου που δεν διστάζει να καταστρέφει για το κέρδος, αλλάζει στην προσεχή αναθεώρηση με σκοπό να γίνει πιο ευέλικτο όπως υποστηρίζουν όσοι προτείνουν την τροποποίηση.
Εντελώς αντίθετη άποψη εκφράζουν όσοι πιστεύουν ότι η αλλαγή θα δώσει την δυνατότητα να οικοπεδοποιηθούν τα δάση.
Σήμερα η ύπαρξη του άρθρου 24 πόσο έχει προστατεύσει το δάσος; Ελάχιστα θα πει κάποιος. Δεν εμπόδισε κανέναν να κτίσει στο Ν.Βουτζά ή στο Διόνυσο. Η αλλαγή χρήσης γίνεται εύκολα και απλά. Αρκεί να λαδώσεις.
Η απουσία χωροταξικού σχεδιασμού, η έλλειψη χαρτών χρήσης γης σε συνδυασμό τον ασαφή προσδιορισμό αιγιαλού και παραλίας ανοίγουν το δρόμο για κάθε λογής αυθαιρεσία.
Στην πραγματικότητα από τη μια έχουμε ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο που ο καθένας το υπερπηδά επειδή το κράτος δεν είναι οργανωμένο, δεν ελέγχει και τα όργανά του στο χάος αφήνουν ατιμώρητους τους όσους αυθαιρετούν, με το αζημίωτο φυσικά, και από την άλλη κάποιους που κινούνται με το σταυρό στο χέρι όπως είναι πολλοί οικοδομικοί συνεταιρισμοί που αγοράζουν με υποσχέσεις πολιτικών για νομοθετική ρύθμιση και περιμένουν δεκαετίες να μοιράσουν τα οικόπεδα που υποσχέθηκαν.
Παράλληλα οι επιτήδειοι κάθε λίγο και λιγάκι απογυμνώνουν τα δάση από τα δένδρα με τους εμπρησμούς και η συνέχεια δια της μπουλντόζας είναι γνωστή.
Το αυστηρό νομοθετικό καθεστώς δεν εμπόδισε την αυθαιρεσία και την αποψίλωση των δασών. Δεν είναι λοιπόν το νομοθετικό πλαίσιο που πονάει. Είναι η απουσία του κράτους που δεν περιφρουρεί το φυσικό περιβάλλον πνεύμονα και πηγή ζωής του ανθρώπου.
Αποφασίστηκε και κανείς δεν διαφωνεί η λεπτομερής αεροφωτογράφιση ολόκληρης της χώρας έως το 2008. Αυτό είναι ένα βήμα που θα μείνει μετέωρο αν δεν συνδυαστεί με το κτηματολόγιο, το δασολόγιο τον σοβαρό προσδιορισμό του αιγιαλού και τέλος την αποτύπωση σε νόμο της χρήσης γης.
Διαφορετικά οι χαρακτηρισμοί και οι αποχαρακτηρισμοί των δασών θα είναι υπόθεση συναλλαγής, οι Αμπελόκηποι στα χαρτιά θα παραμένουν δασική έκταση και η συμβίωση του ανθρώπου με το δάσος που είναι το ζητούμενο και θα παραμένει υπόθεση μαύρου και άσπρου. Ή θα μιλάμε για καμένα που οικοπεδοποιήθηκαν ή για δάσος απροσπέλαστο και απρόσιτο.