Το περιβάλλον έρμαιο των σκουπιδιών

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι άλλοι, είναι μια φράση που ταιριάζει γάντι στα θέματα που αφορούν τη διαχείριση των απορριμμάτων. Γιατί δυστυχώς το πρόβλημα αρχίζει από το σπίτι μας. Μπορεί να ανήκουμε στην κατηγορία των καθαρών λαών, όμως μόνο σε ότι αφορά την ατομική μας υγιεινή και τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού μας.
Εκεί που αρχίζουν οι κοινόχρηστοι χώροι, δεν μας ενδιαφέρει, δεν μας αφορά. Πετάμε ότι θεωρούμε άχρηστο παντού, αρκεί να μην είναι πάνω μας ή μέσα στο σπίτι μας.
Με παντελή έλλειψη παιδείας και κουλτούρας για το σεβασμό στο περιβάλλον έχουμε καταφέρει έναν ευλογημένο κατά τα αλλά τόπο από πλευράς κλιματολογικών συνθηκών και φυσικής ομορφιάς, να τον μετατρέψουμε σε … σκουπιδότοπο.
Βεβαίως σε αυτό το άσχημο παιχνίδι σε βάρος της φύσης και του περιβάλλοντος, δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε η τοπική και κυρίως ούτε η κεντρική διοίκηση.
Μετά τον πόλεμο, όταν η Αθήνα ήταν σε μέγεθος σαν την σημερινή Θεσσαλονίκη, δηλ. μια ανθρώπινη πόλη, έστελναν τα σκουπίδια στο Σχιστό. Δεν υπήρχε άλλωστε ούτε η υπερκατανάλωση των ημερών μας, ούτε το ατέλειωτο πλαστικό της εποχής μας. Μέρος των σκουπιδιών, τα αποφάγια, στις γειτονιές, συνήθως ήταν η τροφή κάποιας κοτούλας που υπήρχε στην χωμάτινη αυλή σε ένα κοτέτσι. Έτσι τα σκουπίδια που κατέληγαν στη χωματερή ήταν απείρως λιγότερα από αυτά που στέλνουμε σήμερα στους κάδους των απορριμμάτων.
Παρ όλα αυτά το Σχιστό γέμισε και η χωματερή μεταφέρθηκε στα Α. Λιόσια, που κι αυτά έχουν προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής. Η τοπική ένωση της Αττικής, ανέλαβε πριν από χρόνια να κάνει προτάσεις για νέους χώρους υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων, αλλά οι δήμαρχοι του λεκανοπεδίου δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε κάποια περιοχή.
Στη συνέχεια ήρθε η τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Βάσω Παπανδρέου που πήρε την απόφαση, παραμερίζοντας τους αναποφάσιστους δημάρχους και καθόρισε νέους ΧΥΤΑ, στην Κερατέα, στο Γραμματικό και στη Φυλή δίπλα δηλ. από τα Α. Λιόσια. Ακολούθησαν οι προσφυγές στο Σ.τ.Ε. και το όλο θέμα αρκετά χρόνια μετα βρίσκεται σε εκκρεμότητα.
Ο ΧΥΤΑ των Α. Λιοσίων έχει ξεχειλίσει και ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Αν, λέμε αν, είχαν φτιάξει ένα σοβαρό σύστημα ανακύκλωσης, για ολόκληρη την Αττική, τα σκουπίδια αυτόματα θα είχαν περιοριστεί κατά 50%. Αν, είχαν φτιάξει εργοστάσια κομποστοποίησης των σκουπιδιών, που μετατρέπουν σε λίπασμα το μεγαλύτερο μέρος τους, που σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις βρίσκονται στο κέντρο των πόλεων, θα είχαμε μόλις το 15% για υγειονομική ταφή. Τέλος αν εξέλιπε η ανόητη θεωρία ότι η Αττική γη οφείλει να θάψει τα σκουπίδια της, τότε θα είχαν φτιάξει, όπως πολλοί σοφά εισηγήθηκαν, μια χωματερή στη Ριτσώνα που θα είχε ήδη λειτουργήσει γιατί η υπόθεση δεν θα ήταν μπλοκαρισμένη στα γρανάζια του Σ.τ.Ε.
Τις πταιει για όλα αυτά; Όλοι κι εμείς που δεν έχουμε αγωγή και παιδεία να πειθαρχήσουμε στη διαδικασία της πρωτογενούς διαλογής έξω από το σπίτι μας, η τοπική αυτοδιοίκηση που περί άλλα τυρβάζει και τέλος οι κυβερνήσεις που λόγω πολιτικού κόστους ουδέν έπραξαν, σπρώχνοντας το πρόβλημα στο χρόνο με σκοπό να το περάσουν στους επόμενους. Στο διάστημα όμως αυτό, το περιβάλλον καθημερινά επιβαρύνεται και ταυτόχρονα υποβαθμίζεται και η ζωή μας γίνεται χειρότερη εν μέσω σκουπιδιών.
Οι περιβαλλοντικές καταστροφές των τελευταίων ετών είναι πολύ μεγαλύτερες από την αντίστοιχη συσσώρευση επιβαρύνσεων των περασμένων εκατονταετιών.
Καιρός είναι να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Να πάψουμε να λέμε τι κάνουν οι άλλοι για μας και να δούμε τι κάνουμε εμείς για εμάς. Το οφείλουμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές…