Τα μεγάλα έργα και η συνετή διαχείριση

Η καθημερινότητα πολλών πολιτών της Αθήνας έχει αλλάξει από τότε που μπήκε στη ζωή μας το μετρό. Για πολλούς που μπαίνουν στο κέντρο τελείωσαν οι πονοκέφαλοι για το που παρκάρω, πόσο θα πληρώσω, πήρα κλήση, μου πήραν τις πινακίδες, με τρακάρισαν στο στενό δρόμο που είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου. Κινείται κανείς αξιοπρεπώς με το μετρό, υπολογίζει σωστά το χρόνο του, είναι στην ώρα του στα ραντεβού του. Και το σημαντικότερο είναι ένα μέσο μεταφοράς σύγχρονο, καθαρό, γρήγορο μια και δεν μπλέκεται ούτε σε κλειστούς από διαδηλώσεις δρόμους, ούτε σε κάθε μορφής μποτιλιαρίσματα.
Γι αυτό και είναι σωστή η πολιτική των επεκτάσεων, για να μπορούν να εξυπηρετηθούν με τα μέσα σταθερής τροχιάς, όλο και περισσότεροι πολίτες.
Ήδη η επέκταση από το Μοναστηράκι στο Αιγάλεω, που περιλαμβάνει τρεις νέους σταθμούς θα εξυπηρετήσει 80.000 πολίτες της περιοχής. Και είναι μεγάλης αξίας επίσης η επέκταση που βρίσκεται υπό δημοπράτηση και θα φτάσει το μετρό στον Πειραιά μέσω Κορυδαλλού και Νίκαιας. Βεβαίως σε αυτές τις επεκτάσεις υπάρχουν και πολλές καθυστερήσεις. Άλλες δικαιολογημένες, συνήθως λόγω αρχαιολογικών ευρημάτων που στο τέλος κοσμούν και κάποιους από τους σταθμούς συνδέοντας έτσι το παρελθόν με το παρόν αυτής της πόλης και άλλες αδικαιολόγητες, όπως το άνοιγμα των σταθμών Χολαργού και Νομισματοκοπείου.
Οι δύο αυτοί σταθμοί επρόκειτο να δοθούν για χρήση αρχικά ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς. Στη συνέχεια μετέθεσαν τη λειτουργία τους για το 2007 δηλ. φέτος και τώρα, μας μιλούν για το 2008 και βλέπουμε. Σε μια πόλη που ασφυκτιά από κυκλοφοριακό και την αντίστοιχη μόλυνση, που σημαίνει κίνηση σημειωτόν σε πολλούς τους κεντρικούς δρόμους, η μόνο λύση-ανάσα είναι η ταχύτατη επέκταση του μετρό. Αυτό σημαίνει και νέες επεκτάσεις, όχι μόνο αυτές που έχουν ήδη προγραμματιστεί, αλλά και άλλες όπως η κυκλική Γαλατσίου Αμαρουσίου και αυτή του ηλεκτρικού προς την Άνοιξη, καθώς και η ανάπτυξη του προαστιακού προς Θήβα, Χαλκίδα, Λαύριο.
Δεν είναι λίγοι που ζουν στην περιφέρεια και διαμαρτύρονται για τα μεγάλα έργα της Αθήνας, με το σκεπτικό ότι κατανέμονται ανισομερώς τα κονδύλια των έργων σε σχέση με την επαρχία. Όμως η πικρή αλήθεια μας πληροφορεί, ότι ήδη το 50% σχεδόν των κατοίκων αυτής της χώρας ζουν στην Αττική, πράγμα που σημαίνει ότι για να αναπνεύσουν αυτοί οι άνθρωποι χρειάζεται να γίνουν αρκετά ακόμη έργα. Βεβαίως λόγω Ολυμπιακών έγιναν πολλά, αλλά όπως φαίνεται δεν αρκούν. Το φαινόμενο της συσσώρευσης πληθυσμού στις πόλεις δεν είναι μόνο ελληνικό. Στα προσεχή χρόνια, υπολογίζουν οι ειδικοί, το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού θα έχει εγκατασταθεί στις πόλεις σε μια έκταση που καλύπτει μόλις το 4% της έκτασης του πλανήτη. Αυτό σημαίνει ερήμωση της υπαίθρου, αρνητικές συνέπειες στις γεωργικές καλλιέργειες και φυσικά συσσώρευση ρύπων στις περιοχές των μεγάλων πόλεων. Γι αυτό άλλωστε και σε πολλές πόλεις με προβλήματα κυκλοφορίας και αντίστοιχης μόλυνσης του περιβάλλοντος, προχωρούν σε δραστικές παρεμβάσεις, όπως η χρήση υβριδικής κίνησης σε όλα τα ταξί. Αυτό αποφασίστηκε πρόσφατα για τη Νέα Υόρκη και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και για την Αθήνα.