Το δικό μας πετρέλαιο η αξιοποίηση του περιβάλλοντος

Στη χώρα μας πολλοί ισχυρίζονται ότι μας λείπουν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και γι αυτό δεν μπορούμε να ορθοποδήσουμε. Κάποιοι λένε, αν διαθέταμε πετρέλαιο όπως οι χώρες του Κόλπου, δεν θα είχαμε ούτε χρέος, ούτε φτωχούς, ούτε ανέργους. Έτσι είναι όμως τα πράγματα ή μήπως η κάθε περιοχή έχει τον δικό της πλούτο και χρειάζεται απλώς το μυαλό και η θέληση για να αξιοποιηθεί και να αποδώσει.
Ο λόγος για την παραλιακή του Σαρωνικού που ξεκινάει από το Φάληρο και καταλήγει στο Σούνιο. Κάποτε έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Φάληρο, οι Αθηναίοι κολυμπούσαν στην καταγάλανη παραλία. Σήμερα δεν βλέπεις την θάλασσα από τις επιχωματώσεις. Αν οι πολιτικοί μας, ταξίδευαν στη νότιο Γαλλία, θα έβλεπαν πόσο έχει αξιοποιηθεί η περιοχή και τι πλούτο αποδίδει κάθε χρόνο στη χώρα. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει στην δική μας παραλιακή. Αντί για κλειστές περιοχές και ανοιχτές που βρίθουν σκουπιδιών μέσα και έξω από τη θάλασσα, θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί μικρές μαρίνες που θα συνυπήρχαν με παραλίες για μπάνιο. Μικρά μαγαζιά για φαγητό και ποτό και όχι τα ογκώδη ξενυχτάδικα που εμποδίζουν τους λουόμενους να προσεγγίσουν την ακτή. Αν η αυθαιρεσία κράτους, δήμων και ιδιωτών δεν πήγαινε σύννεφο, θα μπορούσαν οι πολίτες να έχουν πρόσβαση στις παραλίες και τα πολλά μικρά ξενοδοχεία της περιοχής, που ζούσαν στο παρελθόν από το αεροδρόμιο θα άλλαζαν ενοίκους και θα φιλοξενήσουν ξένους για να κάνουν τα μπάνια τους, δίνοντας έτσι ζωή και τουριστική ανάπτυξη στην εντός των τειχών Αττική.
Αυτή την περίοδο με πρωτοβουλία του υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης γίνεται μια προσπάθεια να κατασκευασθεί ένας ποδηλατόδρομος στην παραλιακή που θα αρχίζει από το Φάληρο και θα καταλήγει στη Βάρκιζα. Το έργο είναι σημαντικό και θα βοηθήσει στην πρόσβαση προς την παραλία. Όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται να ξηλωθούν όλα τα αυθαίρετα που παραβιάζουν παράφορα το Σύνταγμα και εμποδίζουν την πρόσβαση στην παραλία και να καθαρίσουν οι ακτές για να μπορούν να τις χαρούν Έλληνες και ξένοι επισκέπτες. Γιατι η παραλιακή μπορεί να γίνει σαν την γαλλική Ριβιέρα κι αυτό δεν είναι ακατόρθωτο, μια και η θάλασσα στην περιοχή είναι πολύ καλύτερη.
Το πράσινο που δημιουργείται, όπου δεν υπάρχει, σε συνδυασμό με το απέραντο γαλάζιο είναι η ελληνικές πετρελαιοπηγές. Αρκεί να δουλέψει ο δημόσιος τομέας, για να επιβάλει την αισθητική και την τάξη κι από εκεί και πέρα να αποδοθούν οι χώροι στους ιδιώτες, με την μορφή των μισθώσεων, για να ανοίξουν δουλειές και να δημιουργηθούν εκτός δημοσίου πολλές νέες θέσεις εργασίας. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, κάποιοι πολιτικοί χρειάζεται να αποκτήσουν όραμα. Πράγμα δύσκολο. Αν δει κανείς που έχει καταντήσει το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού θα καταλάβει. Είναι έτοιμο έτσι εγκαταλελειμμένο που είναι, να αποδοθεί στα κοράκια κοψοχρονιά για τσιμεντοποίηση και οικιστική αξιοποίηση. Για αντιπαραγωγική εκμετάλλευση που προσβάλει το περιβάλλον είμαστε πρώτοι. Για δημιουργική δράση τελευταίοι. Να λοιπόν που η Ελλάδα έχει το δικό της πετρέλαιο που το λυμαίνονται λίγοι, ή μένει ανεκμετάλλευτο στα αζήτητα και βορά σε κάθε είδους βανδαλισμούς.