Οι περιπέτειες του"Καλλικράτη"

Μη μου τους κύκλους τάραττε. Μπορεί στις δημοσκοπήσεις να ζητάμε αλλαγές, αλλά τις θέλουμε για τους άλλους, όχι για εμάς. Ο λόγος για τις αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που προωθεί η κυβέρνηση μέσω του σχεδίου «Καλλικράτης». Οι αντιδράσεις που ακούσαμε δεν αφορούν πολλά και σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν με την ανακατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων, αλλά την κάθε μικροεξουσία και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτήν.
Έτσι ακούμε χίλιες μύριες δικαιολογίες γιατί δεν πρέπει να γίνει η άλφα ή η βήτα συνένωση. Οι τοπικοί άρχοντες υποδαυλίζοντας τα αντανακλαστικά των κατοίκων της κάθε περιοχής που θεωρούν υποβάθμιση της πόλης τους αν ενωθεί με μια διπλανή, δημιουργούν μικρούς στρατούς που κατεβαίνουν στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν.
Πολύ λίγο τους ενδιαφέρουν οι οικονομίες που προκύπτουν από αυτές οι συνενώσεις και οι διευρυμένες αρμοδιότητες που θα αποκτήσουν οι νέοι δήμοι που θα προκύψουν από την εφαρμογή του «Καλλικράτη». Ούτε φυσικά οι οικονομίες κλίμακας.
Το γεγονός ότι δεν τους ήλεγξε κανείς για τις σπατάλες, τα έργα βιτρίνας που υποκρύπτουν μίζες, τις παράνομες προσλήψεις, τα πολιτιστικά προγράμματα που ήταν η δίοδος για να κυκλοφορεί το μαύρο χρήμα, η αδυναμία σε επίπεδο τοπικών ενώσεων και κεντρικής να συμφωνήσουν στην διαχείριση των απορριμμάτων και τέλος τα υπέρογκα χρέη, δεν σημαίνει ότι αυτή η άθλια διαδικασία σε μια χώρα που βρέθηκε στα όρια της πτώχευσης πρέπει να συνεχισθεί επ άπειρον.
Χωρίς έλεγχο έστηναν εταιρίες και οργανισμούς με θολό αντικείμενο που ουδέποτε από τις δραστηριότητές τους δεν προέκυπταν έσοδα με αποτέλεσμα να χρεώνουν υπέρμετρα το δήμο και να πιέζουν στη συνέχεια την κυβέρνηση να πληρώσει τα σπασμένα.
Με το κόλπο των συμβάσεων έργου προσλάμβαναν από το παράθυρο χιλιάδες «ημετέρους», ενώ οι μόνιμοι στην αποκομιδή των απορριμμάτων με διάφορα κόλπα άλλαζαν αντικείμενο εργασίας με αποτέλεσμα να προσλαμβάνονται παράνομα συμβασιούχοι για να μαζέψουν τα σκουπίδια. Όλες οι εκθέσεις του Ελεγκτή Δημόσιας Διοίκησης, βγάζουν πρωταθλητές τους οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διαφθορά.
Σε αυτή την φαυλότητα μπορεί να προστεθεί και το γεγονός ότι υπάρχουν δήμαρχοι και νομάρχες που μισθοδοτούνται παράλληλα από κρατικές εταιρίες που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, μια και δεν έχουν ούτε γραφεία ούτε κάποια δραστηριότητα.
Βεβαίως συρρικνώσεις θα έπρεπε να γίνουν ,αφού ληφθούν υπόψη τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής, για να μην χαθεί στις τοπικές κοινωνίες, η επαφή του δημάρχου με τους πολίτες.
Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν 450 αντί των 325 νέων δήμων για να μην υπάρχουν παράταιρες συνενώσεις.
Από τη άλλη πλευρά στο επίπεδο του δευτέρου βαθμού η κυβέρνηση δεν τόλμησε να κάνει την τομή και να δημιουργήσει τις μικρές τοπικές κυβερνήσεις. Όπως πάντα η κεντρική εξουσία αρνείται πεισματικά να εκχωρήσει αρμοδιότητες στην περιφέρεια.
Έτσι στον περιφερειάρχη ανατίθεται στην ουσία ο άνευ αντικειμένου ρόλος του υπερνομάρχη και οι παλιοί νομάρχες θα ονομάζονται τώρα αντιπεριφερειάρχες.
Παράλληλα οι επτά διοικητές που θα διορίζονται από την κυβέρνηση, θα πάρουν τις σημερινές αρμοδιότητες των περιφερειαρχών που στο μέλλον θα εκλέγονται μαζί με τους αντιπεριφερειάρχες που στην ουσία θα διατηρήσουν τις αρμοδιότητες των νομαρχών.
Όσο για των αριθμό των περιφερειών αυτές δεν θα έπρεπε να είναι πάνω από επτά κα να απορροφήσουν τις αρμοδιότητες των αντίστοιχων διοικήσεων. Αν δει κανείς τη Γαλλία των εξήντα εκατομμυρίων που έχει είκοσι περιφέρειες και την αντιστοιχία πληθυσμού της Ελλάδας των ένδεκα εκατομμυρίων μπορεί εύκολα να καταλάβει την εγχώρια πατέντα κατάτμησης των περιφερειών.
Με αυτή την έννοια ο «Καλλικράτης» ξεκινάει με λάθος παραμέτρους και δεν φαίνεται να μακροημερεύει, για να ισχύσει και πάλι στην Ελλάδα το ράβε ξήλωνε στον ξεχαρβαλωμένο διοικητικό ιστό της χώρας.