Το δικαίωμα της εργασίας είναι ελεύθερο. Το ίδιο ελεύθερο είναι και το δικαίωμα της απεργίας. Εκεί που αρχίζει η ελευθερία του διπλανού μας τελειώνει η δική μας.
Αυτές τις πανανθρώπινες δημοκρατικές αρχές τις αμφισβητούν κάποιες μικρές έως ασήμαντες μειοψηφίες απαγορεύοντας στον διπλανό τους να ενεργεί και να εκφράζεται ελεύθερα. Εν ονόματι της δικής τους επιθυμίας που την κάνουν προσταγή, αφαιρούν ενσυνείδητα και με πλήρη επίγνωση των πράξεών τους ανθρώπινες ζωές.
Ανεξάρτητα από τον μανδύα που φορούν και την ιδιότητα επικαλούνται, την ιδεολογική και την πολιτική τους ταυτότητα οι ενέργειές τους εκπέμπουν και αποπνέουν τον απόλυτο φασισμό.
Η δημοκρατία δεν μας επιτρέπει να σπάζουμε μαγαζιά και κεφάλια, ούτε να στοχοποιούμε τους πάντες, διεκδικώντας για τον εαυτό μας την απόλυτη αλήθεια.
Ούτε κανένας έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως τιμωρός με κουκούλα παριστάνοντας τον σύγχρονο Ζορό.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τα γνωρίζουμε πια όλοι και αυτό που αναζητείται, πέραν της τιμωρίας όσων μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, είναι η ψυχραιμία και η λογική για την αντιμετώπισή τους.
Είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θεωρεί τα μέτρα άδικα, μια και δεν επιμερίζουν αναλογικά τα επαχθή βάρη σε όλους τους πολίτες.
Κάποιοι ξεφεύγουν από την συμμετοχή που τους αναλογεί. Όμως ο δρόμος από εδώ και πέρα οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι στρωμένος με αγκάθια. Και δεν πρόκειται για σχήμα λόγου τα αγκάθια είναι μεγάλα και οι πληγές που θα αφήσουν είναι βαθιές.
Το δια ταύτα είναι το ζητούμενο. Έχουμε άλλες επιλογές και ποιες είναι αυτές; Αν δεν επικρατήσει η λογική και τη θέση της πάρει ο θυμός και η οργή, πάψουμε να μετράμε μόνο το προσωπικό μας όφελος, αν σκεφθούμε ως κοινωνία, αν λάβουμε υπόψη το μέλλον των παιδιών μας, αν βάλουμε στην άκρη το εγώ μας και την καλοπέρασή μας, αν πάψουμε να αποποιούμαστε από κάθε ευθύνη, αν τιμωρήσουμε με δημοκρατικές διαδικασίες τους υπευθύνους της νεοελληνικής τραγωδίας, αν όλοι συμβάλουμε σε μια παραγωγικότερη λειτουργία, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, τότε μπορούμε να ελπίζουμε.
Αν συνεχίσουμε δυσφημίζοντας την πατρίδα μας να μπαίνουμε πρωί-πρωί σαν κλέφτες στο σύμβολο αυτής της χώρας την Ακρόπολη και να αναρτούμε πανό νομίζοντας ότι η ασημαντότητά μας θα κυριαρχήσει της Ευρώπης, ή όταν εμποδίζουμε τους τουρίστες να επιβιβασθούν σε κρουαζιερόπλοια τότε τα πράγματα θα εξελιχθούν δραματικά για μας και τα παιδιά μας.
Ας σκεφθούμε λοιπόν για λίγο νηφάλια αν όχι εμάς το καλώς νοούμενο συμφέρον των παιδιών μας κι ας απομονώσουμε κι εμείς με την σειρά μας στις δίκαιες απεργιακές διεκδικήσεις μας, όσους ασχημονούν και δεν σέβονται ούτε το υπέρτατο αγαθό που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου