Η πρόνοια της πανστρατιάς θα έσωζε το δάσος

Πρωτοφανής είναι η οικολογική καταστροφή που προέκυψε από τις πυρκαγιές, που ακολούθησαν τον παρατεταμένο και πρωτόγνωρο για την Ελλάδα καύσωνα. Δάση, όπως αυτό της Πάρνηθας, του Πηλίου και της Αγιάς στη Λάρισα, έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Τα πύρινα μέτωπα ήταν εκατοντάδες και αυτό δημιούργησε σύγχυση στη δράση, τόσο των επίγειων, όσο και των εναέριων δυνάμεων κατάσβεσης.
Είναι προφανές ότι δεν ήταν δυνατόν να καλυφθούν οι πάμπολλες ανάγκες από τα 22 πυροσβεστικά αεροσκάφη και τους 9.000 πυροσβέστες.
Όμως, όταν η Ελλάδα μαστίζεται από σαράντα και πλέον βαθμούς Κελσίου για πολλές ημέρες, η Πολιτεία όφειλε να επιστρατεύσει ακόμη και το στρατό, για να επιτηρεί τα δάση.
Όλες αυτές τις ημέρες θα έπρεπε οι Δήμοι να έχουν διατάξει σε θέσεις μάχης τα υδροφόρα τους οχήματα, οι εθελοντές να έχουν τις διευκολύνσεις που χρειάζονται, παρατηρητήρια, εξοπλισμό και κάθε τι, για να μπορούν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Έπρεπε η χώρα να έχει κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης όλες αυτές τις ημέρες και να γίνεται μια συστηματική ενημέρωση της κοινής γνώμης προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί γύρω από τους κινδύνους πυρκαγιάς.
Ακόμη και οι πολίτες σε διάφορες περιοχές, θα έπρεπε να επιστρατευθούν και να κάνουν περιπολίες στο δάσος. Μια πανστρατιά μόνο θα μπορούσε μαζί με τις πυροσβεστικές δυνάμεις να συγκρατήσει την πύρινη λαίλαπα.
Αντί όλων αυτών η Πολιτεία ολιγώρησε, ακόμη και στην έγκαιρη πρόσληψη των γνωστών εποχικών δασοπυροσβεστών.
Μας διαβεβαίωναν από τον περασμένο χειμώνα, ότι έχουν θωρακίσει επαρκώς την Ελλάδα, από πλευράς δασοπροστασίας, και ότι έχουν άψογη οργάνωση για την αντιμετώπιση και της πρώτης φλόγας που θα ανάψει, στη διάρκεια του καλοκαιριού. Όλα αυτά αποδείχθηκαν μεγάλα λόγια.
Όταν ένας φοιτητής στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου μαθαίνει ότι οι βασικές αρχές του μάνατζμεντ είναι τρεις λέξεις, προγραμματισμός, συντονισμός και έλεγχος, είναι απορίας άξιο, πως η ελληνική δημόσια διοίκηση στο έτος 2007, δεν έχει καταφέρει να αφομοιώσει αυτή την βασική αρχή.
Αυτό είναι και το ζητούμενο στη σημερινή δημόσια ζωή. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι πολιτικοί που επισκέφθηκαν τα μέτωπα της φωτιάς συνάντησαν την αποδοκιμασία των πολιτών, κάτι που δείχνει ότι ελέγχονται συνολικά για τις πράξεις και τις παραλήψεις τους, στη διαχείριση των κοινών.
Η αναποτελεσματικότητα δράσης οδηγεί στην γενικότερη απαξίωση της πολιτικής και των θεσμών.
Η τέχνη της μετατόπισης των ευθυνών σε τρίτους, στο κακό παρελθόν και στον κακό καιρό, δεν πείθει πια τους πολίτες και η αδυναμία οργάνωσης και συντονισμού οδηγεί σε φιάσκο κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης ενός προβλήματος, ή ενός φυσικού φαινομένου.
Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Η αρχή βρίσκεται στην απορυθμισμένη λειτουργία του δημόσιου τομέα και το τέλος στο γεγονός ότι οι πολιτικοί επιμένουν να φτιάξουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά.
Αξίζει τον κόπο λοιπόν να ανασυρθεί η λέξη «επανίδρυση» του κράτους, από τα κομματικά κιτάπια και να γίνει πράξη το συντομότερο. Διαφορετικά με αυτή την ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή, ακόμη περισσότερα δεινά μας περιμένουν.