Το αιματοβαμμένο και με εμφύλιο τώρα, παζλ της Μέσης Ανατολής

Στην πιο δραματική του μορφή έχει περιέλθει το παλαιστινιακό. Δεν τους έφτανε η διαμάχη και οι πόλεμοι με τους ισραηλινούς, που δεν έχουν τέλος εδώ και εξήντα χρόνια, από τότε που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, ζουν τώρα έναν αιματηρότατο εμφύλιο, που ισοπεδώνει ότι έχει μείνει όρθιο στην πολύπαθη αυτή περιοχή. Οι δύο σημαντικότερες οργανώσεις η Φατάχ που ίδρυσε ο Γιασέρ Αραφάτ, και η Χαμάς έχουν στρέψει τα όπλα η μια εναντίον της άλλης, με αποτέλεσμα να διχοτομηθούν τα παλαιστινιακά εδάφη. Η Λωρίδα της Γάζας έχει περιέλθει στον έλεγχο της Χαμάς και η Δυτική Όχθη στον έλεγχο της Φατάχ. Ο Πρόεδρος της Παλαιστινιακής αρχής Μαχμούτ Αμπάς που ηγείται της Φατάχ, απέπεμψε την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό Ισμαήλ Χανίγιε, που προέρχεται από την Χαμάς και διόρισε νέα κυβέρνηση υπό την πρώην υπουργό Οικονομικών. Η Χαμάς είχε κερδίσει τις τελευταίες εκλογές και παρά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ, γιατί θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση, σχημάτισε κυβέρνηση αρχικά μόνη της και στη συνέχεια σε μια προσπάθεια συμβιβασμού με την διεθνή κοινότητα σε συνεργασία με την Φατάχ. Όμως και η προσπάθεια συμβιβασμού που έγινε με τη μεσολάβηση της Σαουδικής Αραβίας, έπεσε στο κενό με αποτέλεσμα τον αιματηρό εμφύλιο των τελευταίων ημερών. Η Φατάχ υποστηρίζεται από τις μετριοπαθείς αραβικές χώρες, όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, ενώ τη Χαμάς στηρίζουν η Συρία και το Ιράν. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι ιρανοί είναι σιίτες, ενώ οι οπαδοί της Χαμάς σουνίτες. Οι θρησκευτικές διαφορές εδώ δεν στάθηκαν εμπόδιο σε αυτή την συμμαχία.
Όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι η καρδιά του προβλήματος του μεσανατολικού, είναι το παλαιστινιακό. Παρ όλα αυτά στο παρασκήνιο γίνονται διάφορες αθέατες από την δημοσιότητα κινήσεις, με σκοπό να υπάρξει προσέγγιση με τα δύο σκληρότερα κράτη της περιοχής από την πλευρά του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον προσεγγίζει την Τεχεράνη, που επηρεάζει τους σιίτες του Ιράκ, που είναι η μεγαλύτερη κοινότητα με σκοπό να κλείσει ένα δεύτερο μέτωπο, μετά από αυτό των κούρδων, προκειμένου να στρέψει την προσοχή της στην τρίτη πλευρά, που είναι οι σουνίτες από τους οποίους προερχόταν και ο Σαντάμ Χουσεϊν. Το Ισραήλ που έχει πετύχει την αναγνώριση του από την Αίγυπτο και την Ιορδανία προσεγγίζει τώρα τη Συρία και συζητάει την επιστροφή των υψωμάτων του Γκολάν, που κατέχει από τον πόλεμο του 1967 ζητώντας ως αντάλλαγμα, από τη Δαμασκό, να σταματήσει να ενισχύει τις εξτρεμιστικές οργανώσεις που δρουν στα παλαιστινιακά εδάφη και στο Λίβανο. Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση της Βηρυτού προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την σημερινή συγκυρία και την συμπάθεια της διεθνούς κοινότητας, ένα χρόνο μετά την καταστροφή του Νοτίου Λιβάνου, από τις πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ και να κτυπήσει στρατιωτικά τις εξτρεμιστικές παλαιστινιακές οργανώσεις που έχουν εμφιλοχωρήσει και αναπτυχθεί στα μεγάλα στρατόπεδα των παλαιστινίων προσφύγων που έχουν δημιουργηθεί στο βόρειο τμήμα της χώρας. Παράλληλα ένα δεύτερο πρόβλημα που υπάρχει στη Βηρυτό είναι η επιρροή στη χώρα αυτή της Συρίας και τα όσα συμβαίνουν με τις δολοφονίες πολιτικών προσώπων που τείνουν να γίνουν πληγή, για τη δημόσια ζωή του Λιβάνου.
Ο γόρδιος δεσμός της Μέσης Ανατολής δεν λέει να λυθεί και οι μονομερείς επεμβάσεις είναι αυτές που ρίχνουν νερό στο μύλο της τρομοκρατίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να έχουν την στρατιωτική ισχύ, δεν έχουν όμως, ούτε το κύρος, ούτε την αξιοπιστία για να μεσολαβήσουν προκειμένου να υπάρξουν ειρηνικές διευθετήσεις ανάμεσα στους αντιμαχόμενους.
Μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να προσφέρει τέτοιου είδους καλές υπηρεσίες. Διαφορετικά θα παρακολουθούμε κάθε ημέρα και περισσότερη βία στην περιοχή και το αίμα που θα χωρίζει τους ανθρώπους θα κάνει δυσκολότερη την οποιαδήποτε επαναπροσέγγιση.