Η επενδυτική δραστηριότητα και οι προτάσεις του ΕΒΕΑ

Είναι άξιο απορίας πως τα καταφέρνουν οι έλληνες στο εξωτερικό και πόσο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, όταν κάποιος επιδιώξει να αναπτύξει μια νέα επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια των συμπατριωτών μας που έχουν ριζώσει και δραστηριοποιούνται με επιτυχία σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι και οι 2.500 επιχειρήσεις που στήθηκαν μέσα σε 15 χρόνια και αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς στα Βαλκάνια. Σε αυτά τα χρόνια λειτούργησαν 1.500 καταστήματα τραπεζών ελληνικών συμφερόντων. Σημαντικό είναι επίσης το ποσό, που έχει επενδυθεί στις χώρες των Βαλκανίων, που φτάνει τα 12 δις ευρώ.
Παραμένει πάντα ζητούμενο και μεγάλο ερωτηματικό, γιατί αυτά που καταφέρνει ο έλληνας έξω από τον τόπο του, δεν μπορεί να τα πετύχει μέσα στην πατρίδα του. Τι φταίει άραγε, το επενδυτικό κλίμα, οι άνθρωποι ή το περιβάλλον; Σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις πολλές και ποικίλες.
Κάποιοι πιστεύουν ότι φταίνε οι επιχειρηματίες, κάποιοι το κράτος που δεν είναι φιλικό στους επενδυτές και κάποιοι αποδίδουν ευθύνες στους συνδικαλιστές φρενάρουν επενδύσεις πιέζοντας τις κυβερνήσεις να λένε όχι σε κάθε τι που μεταφέρει δραστηριότητες από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα.
Προχθές στη βράβευση των πετυχημένων επιχειρήσεων ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος αναφέρθηκε σε μερικές αδυναμίες του δημόσιου τομέα, που εμποδίζουν την είσοδο νέων κεφαλαίων στην επιχειρηματική δραστηριότητα.
Πρώτο απ όλα ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ έβαλε το ασφαλιστικό και μίλησε για ένα δίκαιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Πρόκειται για ένα καυτό θέμα που όλες οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να το ακουμπήσουν και για να το ξεπεράσουν καταφεύγουν σε ημίμετρα. Όμως και η Ε.Ε. μας ζητάει να το προσεγγίσουμε σύντομα και κυρίως με σοβαρότητα.
Το ΕΒΕΑ που συμβαίνει να είναι και σύμβουλος της κυβέρνησης και έχει 80.000 μέλη από τον χώρο του εμπορίου των υπηρεσιών και της βιομηχανίας, ζητάει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, και να επικεντρωθούν οι επενδύσεις στους τομείς της έρευνας, της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι χώρες σαν την Ελλάδα, όπως είναι η Ιρλανδία και η Φινλανδία επένδυσαν σε νέες τεχνολογίες και κατάφεραν να απογειώσουν τις οικονομίες τους.
Στα βαρίδια που λέγονται συντεχνίες, αναφέρθηκε ο Κ. Μίχαλος και πιο συγκεκριμένα στο θέμα της ανάληψης του management των μεγάλων λιμανιών από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Όπως είναι γνωστό μια απόπειρα που έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, δεν προχώρησε, γιατί οι συντεχνίες την εμπόδισαν με πολυήμερες απεργίες.
Ο κόσμος του εμπορίου και της βιομηχανίας ζητάει επίσης και ένα αξιόπιστο εκπαιδευτικό σύστημα. Κι εδώ οι προσπάθειες είναι αποσπασματικές γιατί προσκρούουν στις αντιδράσεις που έχουν προμετωπίδα μαθητές και φοιτητές, υποκρύπτουν όμως πολλά και μεγάλα συντεχνιακά συμφέροντα των καθηγητών.
Τέλος υπάρχει η λερναία Ύδρα, που δεν είναι άλλη από την γραφειοκρατία που εμποδίζει κάθε σοβαρό επιχειρηματία από την Ελλάδα και το εξωτερικό να μπει στην περιπέτεια που λέγεται έναρξη επενδυτικής δραστηριότητας στην χώρα μας. Το κακό είναι ότι όλοι γνωρίζουμε τα προβλήματα. Το πρόβλημα εστιάζεται σε εκείνους, που θα έχουν την τόλμη και το πολιτικό θάρρος να τα λύσουν.