Απεμπόληση δικαιωμάτων

Κάθε χρόνο ένα μεγάλο τσούρμο κυβερνητικών αξιωματούχων και βεβαίως υπουργών ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της έκθεσης. Φέτος ο Πρωθυπουργός με την ευκαιρία της παρουσίας εκεί των 48 μελών της κυβέρνησης έστησε και ένα υπουργικό συμβούλιο. Έτσι τίμησε την συμπρωτεύουσα, μια και τίποτε σπουδαίο δεν είχε να ανακοινώσει για την πόλη που οι πολιτικοί την θυμούνται μόνο σε γιορτές και πανηγύρεις.
Στη διάρκεια του τριημέρου της Θεσσαλονίκης ακούσαμε πολλά, που εντείνουν την θλίψη για, αλλά και την αγωνία για το που πάει αυτή η χώρα. Που την οδηγούν οι αστοχίες των πολιτικών που διαχειρίζονται τις τύχες μας.
Ακούσαμε πολλά πρωτόγνωρα, όπως τον πρωθυπουργό να λέει ότι θα ζητήσει από τον υπουργό Οικονομίας να δει πως μπορεί να ανακουφίσει τους χαμηλοσυνταξιούχους. Δηλαδή ο πρωθυπουργός που προΐσταται θεσμικά του υπουργικού συμβουλίου, διορίζει και παύει του υπουργούς, αιτείται στην ιεραρχικά υφιστάμενο του να δει αν μπορεί να κάνει κάτι.
Φυσικά οι επικοινωνιολόγοι που έγραψαν τα λόγια αυτά στην ομιλία του πρωθυπουργού, είχαν άλλο στόχο. Να μετακυλήσουν τις ευθύνες της εξαθλίωσης των απόμαχων συμπολιτών μας, από τον καλό πρωθυπουργό στον κακό υπουργό Οικονομίας.
Εκτός αν κυριολεκτούσε ο πρωθυπουργός και το ζήτησε από τον υπουργό Οικονομίας για να το ακούσουν στις Βρυξέλες και την Ουάσινγκτον οι εκπρόσωποι της τρόικας μήπως και συναινέσουν σε μια κίνηση που θα απαλύνει τον πόνο των χαμηλοσυνταξιούχων.
Από την πρωθυπουργική ομιλία και την συνέντευξη που ακολούθησε στην Θεσσαλονίκη δεν βγήκαν σπουδαίες ειδήσεις, μια και ούτε εξαγγελίες είχαμε ούτε απαντήσεις σε ερωτήματα. Ξεχώρισαν κάποια ερωτήματα όχι όμως και οι απαντήσεις που δόθηκαν.
Ο πρωθυπουργός απέφυγε να απαντήσει σε μια ιδιαίτερα σημαντική ερώτηση που αφορούσε την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο με την Τουρκία.
Κι αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός της ότι στην διάρκεια της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα απέφυγε να θέσει ένα ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα θέμα στον Τούρκο ομόλογό του που αφορά την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μολονότι ο σχετικός φάκελος είχε ετοιμαστεί από τους διπλωμάτες μας στο υπουργείο Εξωτερικών.
Το αναπάντητο ερώτημα είναι γιατί η Ελλάδα δεν έθεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ένα θέμα ζωτικής σημασίας για τη χώρα μας και άφησε μια σημαντική ευκαιρία να χαθεί.
Στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου ίσως γνωρίζουν το γιατί, δεν το κοινοποιούν όμως στο ελληνικό λαό που πληροφορείται μόνο για τις επαχθείς υποχρεώσεις του, όχι όμως και για τα δικαιώματα του που τα διαχειρίζονται μακριά από το φως της δημοσιότητας, πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες.
Και είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά, μια και μια πιθανή εκμετάλλευση των πλουσίων κοιτασμάτων πετρελαίου στο νοτιοανατολικό Αιγαίο θα ανακούφιζε σημαντικά τη χώρα και θα ήταν η μοναδική διέξοδος από τα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, που όλοι βλέπουμε με εξαίρεση τους κυβερνώντες που εμφανίζονται να τα αγνοούν.
Σε ένα τέτοιο δεδομένο η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη αποτελεί εργαλείο για τη χώρα μας και βάζει φρένο στις διεκδικήσεις της Τουρκίας μια και την περιορίζει στη πραγματικά όρια της.
Το θέμα της ΑΟΖ, το 1982 καθιερώθηκε στο Δίκαιο της Θάλασσας και μόνο η Τουρκία πεισματικά αρνείται να αποδεχθεί. Όμως η αποδοχή του αποτελεί και απαραβίαστο όρο για κάθε υποψήφιο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η Ελλάδα δεν αξιοποιεί τα πλούσια διπλωματικά όπλα που έχει στην φαρέτρα της και αποφεύγει να τα διεκδικήσει από την Άγκυρα; Στα αυτονόητα οι έχοντες την εξουσία αποφεύγουν να δώσουν οποιαδήποτε πειστική απάντηση.