Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν

Η τρομοκρατική επίθεση μέσα στο ίδιο το γραφείο του υπουργού που έχει αρμοδιότητα την τάξη και την ασφάλεια της χώρας δείχνει το βαθμό της αδυναμίας των αρχών να προλάβουν την εγκληματική δραστηριότητα των ποικιλόμορφων και ποικιλώνυμων ομάδων που δρουν ανενόχλητες προσθέτοντας ένα ακόμη πρόβλημα στους πολίτες, αυτό της ανασφάλειας.
Και να σκεφθεί κανείς ότι η Ελλάδα διαθέτει σε αριθμό και αναλογικά με τους κατοίκους της, την μεγαλύτερη αστυνομική δύναμη σε όλη την Ευρώπη και ενδεχομένως από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως.
Τι φταίει λοιπόν και δεν παρουσιάζει ανάλογα με την δύναμή της αποτελέσματα; Η οργάνωση και η υλικοτεχνική υποδομή λένε οι συνδικαλιστές. Θα πρόσθετε κανείς και πολλά άλλα που τα διαπίστωσε προχθές ο Γ. Παπανδρέου στη Βουλή, μιλώντας στην ώρα του Πρωθυπουργού.
Είπε λοιπόν ο Γ. Παπανδρέου ότι για την κατάντια του τόπου δεν φταίνε τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά η κακοδιαχείριση, η σπατάλη, η διαφθορά και η πελατειακή σχέση.
Θα προσυπογράψουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό αυτή την διαπίστωση. Όμως δεν αρκεί η διαπίστωση, ούτε η απλή μνημόνευσή της. Γιατί τα σπασμένα για την ώρα τα πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι και όχι οι πραγματικά υπεύθυνοι που είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Γιατί σπατάλη, κακοδιαχείριση, διαφθορά, και πελατειακή λογική δεν είναι φρούτο που προέκυψε την τελευταία πενταετία. Είναι μια κατάσταση που δεσπόζει στο πολιτικό μας σύστημα εδώ πολλά δυστυχώς χρόνια.
Είναι κατάσταση που συντηρεί την οικογενειοκρατία στην πολιτική, την κληρονομική διαδοχή βουλευτικών εδρών και πρωθυπουργικών θώκων είναι κατάσταση βολεύει ορισμένα πρόσωπα της εξουσίας για να τακτοποιούν τους ίδιους, τα παιδιά τους και τα δισέγγονά τους.
Είναι προφανές ότι για τις σπατάλες δεν είναι υπεύθυνοι οι συνταξιούχοι, ούτε για τη διαφθορά, ούτε για την κακοδιαχείριση. Οι στρατιές των διορισμένων από το κόμμα της εξουσίας για να διευθύνουν οργανισμούς του δημοσίου ευθύνονται για την κακοδιαχείριση του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Όσο για την πελατειακή σχέση αυτή καθιερώθηκε από αμνημονεύτων χρόνων και αποτελούσε την ταυτότητα του πολιτικού πρωταθλητισμού. Όποιος έκανε τα περισσότερα ρουσφέτια είχε την έδρα του εξασφαλισμένη.
Να θυμίσουμε τις 250.000 των συμβασιούχων που διόρισαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2004 και κατόπιν ζητούσαν από τη Ν.Δ. ως κυβέρνηση να τους μονιμοποιήσει προσθέτοντας με περισσή ανευθυνότητα υπέρμετρα βάρη στον κρατικό προϋπολογισμό.
Με απλά λόγια, η σπατάλη, η διαφθορά, η κακοδιαχείριση και κυρίως η πελατειακή λογική αφορούν το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του. Και οι ευθύνες δεν αφορούν μόνο όσους με τις πράξεις τους έβλαψαν τον τόπο και τους πολίτες, αλλά και όσους ανέχθηκαν και δεν κατήγγειλαν αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
Με αυτή την έννοια ήταν άκαιρη η αναφορά του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ για τις απάτες του παρελθόντος υπονοώντας σαφώς την περίοδο της διακυβέρνησης από τη Ν.Δ. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις όταν τα δύο κόμματα που ασκούν την εξουσία όλα αυτά τα χρόνια βγαίνουν στα διεθνή φόρα και αποκαλούν αλλήλους απατεώνες, η εντύπωση που μένει στους τρίτους είναι αρνητική για το σύνολο της χώρας.
Το ρητό τα «οίκω μη εν δήμω» φαίνεται ότι το αγνοούν όσοι διαχειρίζονται τα κοινά με αποτέλεσμα να έχουμε όλη αυτή την αρνητική εικόνα στο κοινό ανά την υφήλιο, που για να αλλάξει θα χρειαστεί χρόνος κόπος και φυσικά χρήμα.
Η κοινή γνώμη δεν παρακολουθεί πια όλη αυτή την εκτόξευση κατηγοριών. Απλά δεν πιστεύει και δεν ελπίζει.