Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις στην αστυνομία

Το ξύλο σίγουρα δεν βγήκε από τον παράδεισο, όταν πέφτει μέσα σε αστυνομικό τμήμα. Η υπόθεση της καταγραφής σε βίντεο του ξυλοδαρμού δύο κρατουμένων πέρασε τα σύνορα και μέσω τηλεοπτικών καναλιών και ιστοσελίδων, έκανε την Ελλάδα ρεζίλι διεθνώς. Πάντως το πόσο «αχρείοι» κατά Πολύδωρα είναι κάποιοι εντός των τειχών της αστυνομίας, είναι ένα θέμα που οφείλει να το δει κατάματα η κοινωνία, γιατί όπως όλα δείχνουν το περιστατικό δεν είναι το μοναδικό που συμβαίνει, ανεξάρτητα από την χρονική συγκυρία που δόθηκε, με προφανή πολιτική σκοπιμότητα, στη δημοσιότητα. Η αστυνομία των 52.000 ανδρών κα γυναικών που αφήνει 30 κουκουλοφόρους να σπάνε με την άνεσή τους, μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια των διερχομένων πολιτών, βιτρίνες καταστημάτων και τράπεζες, δείχνει μια όψη αδράνειας, που την είδαμε να επαναλαμβάνεται συχνά τον τελευταίο καιρό και από την άλλη «υπερδραστηριότητας», όταν κάποιοι όχι μόνο ξυλοκοπούν με υπέρμετρο ζήλο κρατούμενους, αλλά ταυτόχρονα μαγνητοσκοπούν τα κατορθώματα τους με άνεση και βέβαιοι ότι αυτές οι ποινικά κολάσιμες ενέργειές τους δεν θα έχουν, καμιά συνέπεια. Έχουμε άλλωστε και πολλά στατιστικώς αποδεικνυόμενα ζωντανά παραδείγματα, μια και από τις 63 υποθέσεις που πήγαν στα πειθαρχικά συμβούλια, μόνο σε τρεις περιπτώσεις υπήρξαν καταδικαστικές αποφάσεις.
Είναι προφανές, ότι οι ποινές στα πειθαρχικά συμβούλια γενικώς του δημόσιου τομέα πέφτουν με το σταγονόμετρο και αυτό κάνει κάθε επίορκο να παίρνει περισσότερο θάρρος και να διευρύνει την όποια παράνομη δραστηριότητά του. Η ατιμωρησία δεν συνετίζει, ούτε εκείνον πράττει κατά τα κέφια του, ούτε αποτελεί παράδειγμα και για τους υπολοίπους που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ανενόχλητοι ότι τους αρέσει.
Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να «είδαν» αυτό το θέμα και να παρέλειψαν ως όφειλαν να προσεγγίσουν μια άλλη περίπτωση, που τηλεοπτικά παρουσιάζει ως θύμα έναν αστυνομικό εκτός υπηρεσίας, που εντόπισαν σε έκθεση κουκουλοφόροι και τον μαύρισαν στο ξύλο, όμως η δεύτερη περίπτωση δεν αναιρεί επ ουδενί την ύπαρξη της πρώτης, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβαίνει στην εποχή μας.
Είναι γεγονός ότι κατά καιρούς έχει ρίξει λάδι στη φωτιά ο Β. Πολύδωρας με δηλώσεις του, που δημιουργούν οξύτητες, όμως αυτή η ιστορία του ξυλοδαρμού που δεν είναι η μοναδική. Έχει μια πλευρά την αυθαιρεσία κάποιων οργάνων και μια άλλη που αφορά την ιεραρχία, που δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα. Ή μάλλον τα συγκάλυψε σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ίσως είναι μια αφορμή να σκεφθεί η κυβέρνηση σοβαρά αυτή τη φορά, την κατάργηση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, μοναδικού άλλωστε στην Ευρώπη και την ένταξη των Σωμάτων Ασφαλείας στο υπουργείο Εσωτερικών με την παράλληλη ανάδειξη αρχηγού και ανωτάτων αξιωματικών προσώπων που θα είναι ικανοί αναδιοργανώσουν εκ βάθρων και να ελέγξουν πλήρως την Αστυνομία. Που θα έχουν την ευθύνη των πράξεων τους και δεν θα κρύβονται σαν τα παιδιά μετά από μια αταξία πίσω από τον βαλλόμενο πανταχόθεν πολιτικά προϊστάμενο τους. Ένα υπεύθυνο και αποτελεσματικό αστυνομικό σώμα, που θα ξεκαθαρίσει την Αθήνα από τους κουκουλοφόρους και θα αστυνομεύει σοβαρά περιορίζοντας κατά το δυνατόν τις ληστείες και τις κλοπές, έχει ανάγκη σήμερα η χώρα και όχι τσάμπα μάγκες που εξαντλούν το αντριλίκι τους σε ανυπεράσπιστους κρατουμένους.