Τα χερά και τα χλωρά

Πριν από ένα μήνα κάηκαν πάνω από διακόσιες χιλιάδες στρέμματα στην Ανατολική Αττική. Συνήθως, σε όλες τις πυρκαγιές, μικρές ή μεγάλες, όλα ξεκινούν από τα ξερά χόρτα. Αυτά είναι το προσάναμμα. Ακολουθεί η εφιαλτική συνέχεια που κατακαίει τις δασικές εκτάσεις. Βεβαίως μια ακόμη καταστροφή της φύσης, που αποτελεί τον πνεύμονα ζωής του ανθρώπου, ξεχνιέται γρήγορα. Ιδίως όταν ακολουθεί προεκλογική περίοδος.
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;