Μετά τα debate τι;

Και τι δεν είδαμε μέχρι τώρα σ αυτή την προεκλογική περίοδο. Και πάρα πολλά στρογγυλά τραπέζια ή talk show ή πολιτικές συζητήσεις ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τα ονομάσει, είδαμε debate στην έκδοση των έξι, άλλα και στην εντελώς καινούργια έκδοση των δύο μονομάχων που διεκδικούν την πρωθυπουργία.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν σε αυτή την χώρα το πολίτευμα είναι Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Γιατί αν είναι Προεδρική ταιριάζει το μοντέλο του debate των έξι, αν είναι Προεδρευομένη ταιριάζει το νέο αυτό των δύο. Θα πει κανείς τι είναι όλα αυτά που λες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο υποψηφίους πρωθυπουργούς, αυτοί θα έπρεπε να αναμετρηθούν για να κρίνει ο κόσμος ποιόν θα στείλει στο Μαξίμου και ποιόν στη Βουλή για να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην πράξη έτσι θα συμβεί. Όμως οι ευκαιρίες ή μάλλον η αφετηρία του στόχου την εξουσίας είναι για όλους η ίδια. Αυτοί πρέπει να είναι οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Στα Προεδρικά συστήματα όπως αυτό των ΗΠΑ ή της Γαλλίας μόνο στον δεύτερο γύρο γίνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που διεκδικούν την Προεδρία.
Βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει και το φιλοθεάμον κοινό που έχει ιδιαίτερο πάθος με τις κάθε λογής μονομαχίες. Κι αυτά συμβαίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ το έπαθλο δεν είναι χρήμα εδώ έχουμε να κάνουμε με την εξουσία. Και κακά τα ψέματα, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα μας παραμερίζει του μικρούς και βγάζει μπροστά τους δύο μεγάλους. Θα πει κανείς ο λαός θέλει σταθερές κυβερνήσεις και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ καμία αντίρρηση. Είπαμε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Όμως τα αρχηγικά κόμματα που δεν έπαψαν να υπάρχουν και μετά το φυσικό τέλος των ιστορικών ιδρυτών τους παραμένουν ζητούμενο στις μέρες μας.
Τα συλλογικά όργανα κυβερνητικά ή κομματικά στους δύο μεγάλους σχηματισμούς υπολειτουργούν.
Το υπουργικό συμβούλιο για παράδειγμα συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, ενώ στα κομματικά όργανα δεν ακούγονται ελεύθερα οι φωνές των στελεχών.
Ακούμε συχνά, βουλευτές να λένε για πολλά θέματα ότι αυτό ή εκείνο είναι προνόμιο του πρωθυπουργού. Από τον ανασχηματισμό μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Αλλά και του αρχηγού του κόμματος σε άλλα θέματα, όπως το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Για να φτάσουμε στην απόφαση της κορυφής, χρειάζεται να διαβουλευθεί και η βάση του κόμματος. Όχι απλώς του στοιβάζουμε σε ένα συνέδριο κάθε δύο ή τρία χρόνια ή όποτε έχει ζόρια ο αρχηγός και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις δια βοής και πάει λέγοντας.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας επιβάλει πιο συλλογικές αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Να έχουν λόγο οι πολίτες καταρχάς εντός των οργάνων. Πέρα από αυτό δεν μπορούν οι αναγνωρίσιμοι λόγω επαγγέλματος ή όσοι τα έχουν καλά με τα μεγάλα κανάλια να έχουν το προνόμιο της επιτυχίας.
Να ξεφύγουμε επιτέλους από τις περιφέρειες των σαράντα και πλέον βουλευτών και να πάμε σε μονοεδρικές. Εδώ θα αναδειχθεί η προσωπικότητα του υποψηφίου που θα υπερτερεί συχνά και του κόμματος, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το μαύρο χρήμα που ρέει όπως πάντα άφθονο. Θα τολμήσει άραγε το κατεστημένο της πολιτικής ζωής να κάνει ένα βήμα μπροστά;
Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Θα μπει στην πολιτική ζωή άραγε μια χαραμάδα αξιοκρατικής λειτουργίας;
Σε μια εποχή αναποτελεσματικότητας του πολιτικού , σε μια περίοδο που ο πολίτης είναι απογοητευμένος μια και τα καθημερινά του προβλήματα δεν λύνονται. Όταν ο κρατικός μηχανισμός είναι εχθρικός απέναντί του και οι υποσχέσεις που παίρνει προεκλογικά ξεχνιούνται την επόμενη μέρα των εκλογών, ποιόν από όλους να πιστέψει ότι θα του λύσει τα χρονίζοντα προβλήματα του; Σ αυτά τα ερωτήματα ποιος θα δώσει στους πολίτες μια απάντηση;