Η επόμενη μέρα της Ν.Δ.

Η ώρα της κρίσεως για τη Νέα Δημοκρατία έφτασε. Αύριο όλα τα μέλη του κόμματος ψηφίζουν για την εκλογή του νέου Προέδρου. Όπως πολλοί θα θυμούνται όλα άρχισαν μετά την εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου περίπου ειδυλλιακά. Είπαν ότι η ενότητα προέχει, ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει όλους μαζί και πολλά άλλα πίστης στο κόμμα και στις δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι η εκλογή ενός νέου ηγέτη είναι πάντα ένας επώδυνος τοκετός. Υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι. Οι πρώτοι θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι του κόμματος και οι δεύτεροι πιστεύουν ότι είναι οι εκτός κομματικής εξουσίας. Όλες αυτές τις μέρες το αγαπημένο θέμα των καναλιών ήταν να βάζουν τους υπέρ Σαμαρά να κονταροχτυπηθούν με τους άλλους που είναι υπέρ της Ντόρας. Όπως είναι γνωστό τηλεθέαση χωρίς κόντρες και καβγάδες δεν επιτυγχάνεται. Τσιγκλάγανε λοιπόν τους Ντορικούς να τα βάλουν με τους Σαμαρικούς. Άλλο που δεν ήθελαν οι συνδαιτυμόνες των καναλιών. Τα έριχναν οι μεν στους δε και πάει λέγοντας. Έτσι όλοι γίναμε μάρτυρες ενός εμφύλιου που αρχή είχε ως αφετηρία την μεγάλη ήττα στις εκλογές, το ερώτημα που έχει προκύψει είναι αν θα έχει τέλος την επόμενη της εκλογής του νέου αρχηγού. Γι αυτό θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω.
Εξάλλου αν δει κανείς το παρελθόν θα συμφωνήσει εύκολα με αυτήν την άποψη. Η εκλογή του Γ. Ράλλη μετά την μετακίνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας οδήγησε τον ηττημένο Ε. Αβέρωφ στο…αντάρτικο. Η εκλογή Κ. Μητσοτάκη στη συνέχεια στην ηγεσία της Ν.Δ. οδήγησε στην έξοδο τον Κ. Στεφανόπουλο. Το ρόλο του ανθρώπου που θα ροκάνιζε τη θέση του Προέδρου, ανέλαβε τότε ο Μ. Έβερτ που κατάφερε στο τέλος να βρεθεί στην ηγεσία του κόμματος. Δεν ευτύχησε όμως να γίνει πρωθυπουργός. Το στόχο αυτό πέτυχε ο τρίτος των επιγόνων ο Κώστας Καραμανλής.
Η ιστορία διδάσκει λοιπόν ότι ο χαμένος δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Εξάλλου οι στρατοί είναι πια οργανωμένοι. Βουλευτές και στελέχη έχουν επαρκώς εκτεθεί υποστηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο με αποτέλεσμα και μετά την εκλογή να μην υπάρχει δίοδος διαφυγής.
Όσοι τα έζησαν και όσοι τα διάβασαν γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εμφύλιοι είναι οι σκληρότεροι πόλεμοι. Δεν υπάρχει έλεος. Ο θάνατός σου η ζωή μου που λένε. Κι αν κάποιος μελετήσει την ανθρωπογεωγραφία θα διαπιστώσει ότι σε κάθε νομό ο ένας βουλευτής του κόμματος είναι με τον Σαμαρά και ο άλλος με την Ντόρα. Στις μεγαλύτερες εκλογικές περιφέρειες οι βουλευτές μοιράζονται. Στην κορυφή λοιπόν, σε βουλευτικό επίπεδο τα στρατόπεδα είναι ήδη διαμορφωμένα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη βάση. Και με αυτή την έννοια η επόμενη της εκλογής θα βρει τις δύο πλευρές και πάλι ετοιμοπόλεμες.
Αυτή η εσωστρέφεια που τώρα δικαιολογείται λόγω της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου δεν θα έχει τυπικά κανένα νόημα να υπάρχει όταν θα εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος. Έλα όμως που στην Ελλάδα οι καβγάδες είναι κάτι σαν εθνικό σπορ. Ποιος θα καταθέσει τα όπλα και γιατί. Θα το δούμε και ελπίζουμε να διαψευσθούμε. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο που ανέθεσε στο Ν.Δ. ο ελληνικός λαός στις πρόσφατες εκλογές. Αυτόν της αξιωματικής αντιπολίτευσης που σε μια δημοκρατικά δομημένη κοινωνία είναι εξ ίσου κρίσιμος με εκείνον που ασκεί η κυβέρνηση.
Ήδη η κυβέρνηση προχωράει σε θεσμικές αλλαγές. Έχει μπροστά της το μεγάλο θέμα της κακής οικονομικής κατάστασης. Ποιος την ελέγχει για τις πράξεις της. Ποιος κρίνει τις νομοθετικές της πρωτοβουλίες. Όσοι πιστεύουν ότι όλα αυτά θα συμβούν της επόμενη μέρα από την εκλογή του νέου αρχηγού έχουν και άγνοια και πλάνη μεγάλη. Μέχρι να καθίσει καλά στην καρέκλα του ο νέος αρχηγός θα περάσουν έξι μήνες. Κι ως τότε πολλά μπορούν να συμβούν. Η κρισιμότητα των περιστάσεων για τις οποίες δεν είναι άμοιρη ευθυνών η Νέα Δημοκρατία επιβάλει σοβαρότητα, υπευθυνότητα και εγρήγορση. Ότι δεν κάνει το κράτος να το κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Να σηκώσουν τα μανίκια τους υπεύθυνα όλες οι πολιτικές δυνάμεις έστω και για μια φορά.