Ο κύκλος όχι των χαμένων ποιητών, αλλά των καθημερινών προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση καθημερινά διευρύνεται. Τα μέτωπα είναι πλέον πολλά.
Δεν είναι μόνο το έλλειμμα που έφτασε στο ύψος ρεκόρ του διψήφιου 12,7%, είναι επίσης και το διψήφιο νούμερο της ανεργίας που έρχεται να προστεθεί στο φαύλο κύκλο της οικονομικής περιδίνησης.
Η ανεργία που επηρεάζει άμεσα το ασφαλιστικό, μια και μια μεγάλη ομάδα του ενεργού πληθυσμού δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, για να αντιμετωπιστεί με επιτυχία χρειάζεται ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα προκύπτει από τις επενδύσεις. Και για να προκύψουν επενδύσεις χρειάζεται η δημιουργία ανάλογου κλίματος. Σε μια χώρα που σε μια δεκαετία κατρακύλησε, σύμφωνα με τα στοιχεία της διεθνούς διαφάνειας από την 35η θέση στην 71η , κάτω από την Κόστα Ρίκα και την Τουρκία, ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει να ρισκάρει για να επενδύσει.
Η διαφθορά, για την οποία όλοι μιλάμε, αλλά κανείς δεν λέει ότι είναι η ρίζα του κακού σε αυτή τη χώρα, είναι η καρδιά του προβλήματος. Η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να στηρίζεται μακροπρόθεσμα στις δημόσιες επενδύσεις. Και κυρίως σε μια χώρα που τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια στήριξε την ανάπτυξή της σε μεγάλο βαθμό στα κοινοτικά κονδύλια.
Τα οποία όλοι γνωρίζουν πολύ σύντομα θα πάψουν να χορηγούνται στη χώρα μας. Βεβαίως μερικοί μαθητευόμενοι οικονομολόγοι που ασχολούνται με την πολιτική δηλώνουν ότι η λύση του προβλήματος της ανεργίας είναι απλή, κάτι σαν το αυγό του Κολόμβου.
Αρκεί να προσληφθούν εν μια νυκτί κατά δεκάδες χιλιάδες στο δημόσιο. Το κόλπο αυτό το εφάρμοσαν κατά καιρούς πολλές κυβερνήσεις με τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους έργου και τέλος με τα απίθανα stage μαθητείας που είχαμε φαινομενικά εργαζόμενους, ουσιαστικά επιδοτούμενους. Η απόφαση να διακοπούν όλες αυτές συμβάσεις ξεφορτώνει από τη μια το δημόσιο, από την άλλη προσθέτει νέες στρατιές ανέργων.
Στο φαύλο κύκλο των οικονομικών προβλημάτων ήρθε να προστεθεί και το ασφαλιστικό. Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, απλώς όλες οι κυβερνήσεις μπροστά στο πελώριο πολιτικό κόστος έκαναν πίσω. Το άφηναν για τους επόμενους. Νομοθετικές ρυθμίσεις που έμοιαζαν με μερεμέτια σε ένα κτίριο που καταρρέει έγιναν κατά καιρούς, όχι για να κλείσουν το ασφαλιστικό, αλλά για να κοροϊδέψουν τους «κουτόφραγκους» και να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Τώρα ήρθε η στιγμή της αλήθειας, γιατί ο κόμπος έφτασε στο κτένι. Ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής παραδέχθηκε ότι οι ασφαλιστικοί φορείς είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Μόνο το ΙΚΑ χρειάζεται για τις συντάξεις 800 εκατομμύρια ευρώ το μήνα και εισπράττει μόλις 500 εκατομμύρια ευρώ.
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Παγώνει τις αυξήσεις στους υψηλόμισθους στο δημόσιο και περιορίζει σε ψιχία τις αυξήσεις στους χαμηλόμισθους. Όμως δεν βγαίνει να μιλήσει καθαρά στους πολίτες και να τους πει θα πρέπει να περιοριστούμε όλοι γιατί διαφορετικά βουλιάζουμε.
Έφτασε ο Αλμούνια να μιλήσει έξω από τα δόντια και να πει ότι η οικονομία της Ελλάδας μπορεί να παρασύρει ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Στην Ελλάδα έκαναν ότι δεν το κατάλαβαν.
Το συμμάζεμα του κράτους παραμένει το ζητούμενο. Στα οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Πως θα βρουν τα χρήματα που λείπουν, πως περιορίσουν τα έξοδα, πώς θα τα βγάλουν πέρα που θα έλεγε και ένας οικογενειάρχης.
Το αύριο δεν μοιάζει είναι ζοφερό, είναι από χλωμό έως γκρι προς μαύρο. Κι όποιος δεν το κατάλαβε είναι βαθειά νυχτωμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου