Όσοι έζησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε, είτε βρέθηκαν στη μια, είτε στην άλλη πλευρά, σε ένα πράγμα συμφωνούσαν στις ζωντανές αφηγήσεις τους. Ο εμφύλιος στην Ελλάδα, ήταν πολύ σκληρότερος από τον Μεγάλο Πόλεμο που προηγήθηκε.
Βλέποντας όλες αυτές τις ημέρες τους οικογενειακούς καβγάδες της Νέας Δημοκρατίας στα παράθυρα της μικρής οθόνης είναι να απορεί κανείς για το πώς αυτοί οι άνθρωποι συνεργάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι προφανές ότι ο καθένας είχε το μαγαζί του και λειτουργούσε αυτόνομα μέσα σε αυτό λες και αποτελούσε κληροδότημα οικογενειακό ή μέρος από τα πατρογονικά αμπελοχώραφα τους. Ήταν ορατή άλλωστε δια γυμνού οφθαλμού η απουσία της ενδοκυβερνητικής συνεργασίας. Πολλοί δημοσιογράφοι στις επαφές τους με πρόσωπα της εξουσίας, είχαν γίνει αποδέκτες όχι και λίγων «συντροφικών» μαχαιρωμάτων. Πιπιλούσαν την καραμέλα ότι για όλα τα οικονομικά δεινά μας φταίει το κακό ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε πριν πέντε χρόνια και ξεμπέρδευαν.
Η απρόσμενη απώλεια της εξουσίας προκάλεσε έντονο σοκ στους κάθε λογής καρεκλοκένταυρους. Κι αυτό γιατί η πρόωρη προκήρυξή τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Τους περισσότερους δεν τους ενδιέφεραν τα σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Ούτε η προφανής αδυναμία πολλών υπουργών να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Ήθελαν απλώς ο Κ. Καραμανλής να κάθεται στο τιμόνι ως σύγχρονος Ελ Σιντ κι ας οδηγούσαν το καράβι με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση με το παγόβουνο. Η εξουσία για κάποιους ήταν λάφυρο, που έπρεπε να διατηρηθεί χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός, ότι η χώρα περνούσε μια ιδιαιτέρα κρίσιμη για την οικονομία της περίοδο.
Στις μέρες μας κι αυτό είναι κατάντημα. Τα περισσότερα κομματικά στελέχη κάνουν επάγγελμα την πολιτική και νιώθουν την ανάγκη να προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό, προκειμένου να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.
Ψιλά γράμματα θα πει κανείς ή ρομαντικές ιδεοληψίες. Εδώ που καταντήσαμε τα αυτονόητα προσφέρονται βορά στον περίγελο των «έξυπνων».
Τα όσα λέγονται εκ του ασφαλούς τώρα, έρχονται να δώσουν ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα στο κόμμα που για πεντέμισι χρόνια κυβέρνησε αυτή τη χώρα. Τα όσα λέγονται κανένα δεν τιμούν, κανένα δεν καταδικάζουν, κανένα δεν αθωώνουν. Απλώς απαξιώνουν ένα κόμμα που έχει για βαρύ φορτίο τώρα να σηκώσει το βάρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Από την άλλη πλευρά η νέα κυβέρνηση κινείται άνετα στο τερέν της πολιτικής χωρίς αντίπαλο. Και βεβαίως φροντίζει να κάνει κινήσεις που σε όλα τα αυτιά κάθε απόχρωσης ακούγονται ευχάριστα.
Ποιος δεν ικανοποιήθηκε όταν ανακοινώθηκε ότι επιτέλους καταργούνται οι στόλοι των πολυτελών αυτοκινήτων που χρησιμοποιούσαν οι κάθε λογής κρατικοί αξιωματούχοι. Και ποιος δεν εξοργίσθηκε πριν λίγους μήνες όταν εν μέσω οικονομικής κρίσης δόθηκε η δυνατότητα σε 324 βουλευτές και ευρωβουλευτές να προμηθευτούν υπερπολυτελή κατά τα άλλα υβριδικά Ι.Χ. αξίας εβδομήντα και πλέον χιλιάδων ευρώ το καθένα. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μόνο ο Πρόεδρος της Βουλής διαθέτει ένα μικρό αυτοκίνητο. Στην Ελλάδα συνολικά τα κρατικά αυτοκίνητα ξεπερνούν τις 44.000.
Το καλό παράδειγμα δεν το άκουσαν ποτέ άραγε οι κρατικοί αξιωματούχοι;
Πάντως όσοι συνεχίζουν τον καβγά στη Ν.Δ. με την ευκαιρία της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού οφείλουν καταλάβουν ότι έχουν λόγο και ρόλο να παίξουν στα δημόσια πράγματα της χώρας. Όσο πιο έγκαιρα το αντιληφθούν τόσο πιο γρήγορα θα προσγειωθούν στα νέα τους καθήκοντα. Να σκεφθούν το απλό και όχι απλοϊκό. Ο λαός με την ψήφο του μοιράζει ρόλους στις δημοκρατίες και όχι οι κομματικές παρέες. Καιρός λοιπόν να σοβαρευθούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου