Την περασμένη Δευτέρα συμπληρώθηκαν 32 χρόνια από την μεταπολίτευση. Η εποχή εκείνη μοιάζει μακρινή για τους νεότερους και κοντινή για τους παλιότερους. Ήδη αρκετοί από τους πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου δεν βρίσκονται στη ζωή. Η επέτειος φέρνει στη μνήμη μας τα γεγονότα της εποχής εκείνης, σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν σήμερα στο Λίβανο.
Νεκροί πολλοί άμαχοι και αγνοούμενοι μέχρι τώρα, από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, 200.000 πρόσφυγες και εκτοπισμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Ανάλογο το σκηνικό από τον τυπικά ακήρυκτο πόλεμο στον Λίβανο. Πάνω από τους 300 μέχρι τώρα οι νεκροί και 800.000 οι πρόσφυγες, αποτέλεσμα των ισραηλινών βομβαρδισμών και των πολεμικών επιχειρήσεων στο νότιο Λίβανο.
Πρώτη χώρα υποδοχής η Κύπρος που τους παρέχει ασφάλεια καθώς και τη δυνατότητα προώθησης τους σε χώρες της επιλογής τους.
Μια Κύπρος που ανήκει ήδη στην ευρωπαϊκή οικογένεια , μια Κύπρος που ευημερεί , μια Κύπρος στην οποία όμως παραμένουν τουρκικά κατοχικά στρατεύματα στο 40% του εδάφους της.
«Το κυπριακό είναι μια υπόθεση που μας αφορά όλους προσωπικά» είπε μιλώντας σε κυπρίους μαθητές που κάλεσε στην εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την μεταπολίτευση, ο κ. Κάρολος Παπούλιας. Θα πρόσθετε κάποιος ότι πρέπει να αφορά και ορισμένους πολιτικούς της χώρας μας που ελαφρά τη καρδία, χωρίς να διαβάσουν το σχέδιο Ανάν τάχθηκαν υπέρ του «ναι» τον Απρίλιο του 2004. Και κυρίως χωρίς να έχουν διδαχθεί τίποτα από τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους στην Κύπρο το 1963-64. Η Κύπρος αντί να υποδέχεται σήμερα τους πρόσφυγες του Λιβάνου θα κινδύνευε να έχει την τύχη του.
Καλό και χρήσιμο είναι τώρα, από την ασφάλεια που προσφέρει ο χρόνος για την εκτίμηση των γεγονότων να σκεφθεί κανείς τη σπουδαιότητα της αναίμακτης μετάβασης από την δικτατορία στη δημοκρατία καθώς και την ταχεία ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πολιτικά και όχι οικονομικά κριτήρια. Έργα στα οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τώρα βλέπουμε από μακριά το δράμα του Λιβάνου και πριν λίγο καιρό τα όσα ανάλογα συνέβησαν στην διάρκεια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Αν δεν είχαμε εδραιώσει το δημοκρατικό πολίτευμα ,αν δεν είμαστε στην Ε.Ε. με τα όποια αρνητικά συμβαίνουν που συχνά μας ενοχλούν ,ίσως η Ελλάδα να ήταν μέρος των βαλκανικών ή των προβλημάτων της ευρύτερης περιοχής.
Η Ελλάδα βρίσκεται εκτός του παραλογισμού της εποχής μας, παρακολουθεί τη «λογική της συλλογικής τιμωρίας» όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην ομιλία του στην επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας που επέστρεψε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με θύτες τα θύματα της εποχής εκείνης, επισημαίνοντας παράλληλα την ενοχή της διεθνούς διπλωματίας για κάθε παιδί που σκοτώνεται.
Ο πόλεμος με βόμβες φωσφόρου που σκοτώνουν παιδιά , όπως κατήγγειλε ο Πρόεδρος του Λιβάνου Εμίλ Λαχούντ και η δήλωση δεν στρεφόμαστε εναντίον του λαού του Λιβάνου που ακούστηκε από τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ παρουσία της Κοντολίζας Ράις που μίλησε για νέα Μέση Ανατολή θυμίζει άλλες εποχές, παραπέμπει στη νέα τάξη πραγμάτων και οφείλει να προβληματίσει σοβαρά την Ευρώπη που παρακολουθεί με απάθεια αυτό το νέο δράμα που εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας. Η Ελλάδα είναι ασφαλής το ίδιο και η Κύπρος χάρις στην ένταξή της στην Ε.Ε. Οφείλει να παίξει ρόλο για την ειρήνευση στην περιοχή, δεν μπορεί όμως να υπερβεί τα όριά της. Γιατί άλλο πράγμα είναι η εξωτερική πολιτική και άλλο τα επικοινωνιακά παιχνίδια…
