Με βασανιστικά αργούς ρυθμούς κινείται η διαδικασία της ειρηνευτικής προσπάθειας στο Λίβανο. Κανείς δεν βιάζεται, μολονότι τα θύματα που στο μεγαλύτερο τους ποσοστό είναι άμαχοι , έφτασαν σχεδόν τα χίλια.
Γαλλία και ΗΠΑ εμπλέκονται στο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας με το Παρίσι, λόγω των παραδοσιακών στενών δεσμών του με το Λίβανο, να επιδιώκει ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα και την Ουάσινγκτον να παίζει με το χρόνο, περιμένοντας το πράσινο φως από το Τελ Αβίβ που επιδιώκει πριν από την εκεχειρία να έχει φέρει στα μέτρα του τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Νότιο Λίβανο.
Για τις απώλειες των ανθρωπίνων ζωών και την καταστροφή των υποδομών μιας χώρας το ενδιαφέρον είναι μηδαμινό. Υποκριτικές ήταν και οι αντιδράσεις μετά τον θάνατο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς σαράντα παιδιών στην πόλη Κανά του Ν. Λιβάνου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση την περασμένη Δευτέρα μετά από πολύ συζήτηση των ΥΠΕΞ έβγαλε ένα ψήφισμα που επέτρεπε και στις δύο πλευρές ,την γαλλική και την αγγλική, που εξέφραζε την άποψη των ΗΠΑ, να υποστηρίζουν ότι επικράτησαν οι δικές τους θέσεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει απόφαση κενή περιεχομένου.
Ο γ. γ. του ΟΗΕ περιμένει τον λευκό καπνό από την Ουάσινγκτόν, για το παύσατε πυρ , ενώ το επόμενο δύσκολο βήμα είναι αυτό που αφορά την εντολή και τη σύνθεση της ειρηνευτικής δύναμης. Οι ισραηλινοί προτιμούν να έχουν τούρκους επικεφαλείς , των δυνάμεων που θα αναπτυχθούν στο Ν. Λίβανο, ενώ οι λιβανέζοι γάλλους..
Δεν είναι όμως μόνο οι ευρωπαίοι που σφυρίζουν στην ουσία αδιάφορα στο δράμα του Λιβάνου, είναι και τα αδελφά κατά τα άλλα αραβικά κράτη της περιοχής ,που κωφεύουν στα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή. Κάποιοι πλούσιοι απ αυτούς νομίζουν ότι τακτοποιούν τις υποχρεώσεις τους στέλνοντας απλώς χρήματα, με τον τρόπο και το ύφος που ρίχνει κάποιος τον οβολό του σε έναν ζητιάνο της γειτονιάς του. Η αδιαφορία των αραβικών χωρών δεν είναι διόλου τυχαία. Αρχίζει από την μορφή των καθεστώτων τους, που κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι, και φτάνει στις θρησκευτικές διαφορές, μια και Χεσμπολάχ και Χαμάς είναι σιίτες, ενώ η πλειοψηφία των γύρω αραβικών κρατών είναι σουνίτες.
Οι άμαχοι του Λιβάνου στις μέρες μας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μοιάζουν με τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, αφημένοι στη μοίρα τους, μπαλάκι ανάμεσα σε αντιμαχόμενους παίκτες τόσο στη στρατιωτική όσο και στην πολιτική σκακιέρα.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι στο Συμβούλιο Ασφαλείας την περασμένη Τετάρτη δεν ακούστηκε λέξη για το Λίβανο, γιατί το σώμα είχε το σοβαρό θέμα της κατάρτισης των εργασιών του για το ν μήνα Αύγουστο, ενώ την επομένη Πέμπτη το θέμα συζήτησης ήταν το Κονγκό.
Στα ερείπια του Λιβάνου ενταφιάζεται για μια ακόμη φορά το διεθνές δίκαιο και ταυτόχρονα όλες οι συμβάσεις που κατά καιρούς έχει φτιάξει η διεθνής κοινότητα για την προστασία των αμάχων. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά επίσης, ότι για τους ισχυρούς στρατιωτικά δεν υπάρχουν νόμοι να τους δικάσουν για τα όποια εγκλήματα τους, ούτε κανόνες δικαίου που οφείλουν να σέβονται.
Και στον πόλεμο του Λιβάνου, μετά από αυτόν του Ιράκ, που η μετασαντάμ εποχή προσφέρει, όχι την «εγκατάσταση» δημοκρατικού καθεστώτος ,αλλά έναν αιματηρότατο εμφύλιο , όλα έγιναν και γίνονται με τον ΟΗΕ απλό θεατή αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την μετατροπή του διεθνούς οργανισμού σε απλό γραφειοκρατικό μηχανισμό που έχει χάσει τον σκοπό του και το περιεχόμενό του…
