Μπορεί οι εκλογές στην ΠΓΔΜ να πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες από τα ελληνικά ΜΜΕ, όμως παρουσιάζουν ενδιαφέρον για εμάς, τόσο λόγο της εκκρεμότητας που υπάρχει στο θέμα της ονομασίας, όσο και από το γεγονός οτι τα ελληνικά κεφάλαια αποτελούν την ατμομηχανή της οικονομίας στη γειτονική μας χώρα.
Στα Σκόπια είχαμε αλλαγή φρουράς. Οι σοσιαλδημοκράτες του πρωθυπουργού Βλάντο Μπούτσκοφσκι ηττήθηκαν. Νικητής αναδείχθηκε το κεντροδεξιό κόμμα VMRO-DPMNE του 35χρονου Νίκολα Γκρούεφσκι πρώην υπουργού Οικονομικών. Τα θέματα που κατά προτεραιότητα θα απασχολήσουν τη νέα κυβέρνηση, είναι η ανεργία που βρίσκεται στο 38%, η οικονομική κατάσταση της χώρας και η καταπολέμηση της διαφθοράς.
Για το θέμα της ονομασίας , εκκρεμότητα που υπάρχει από το 1991 την εποχή της ίδρυσης του κράτους , ούτε λόγος.
Η διαμεσολάβηση Μάθιου Νίμιτς που διαδέχθηκε τον Σάυρους Βανς βρίσκεται σε κενό αέρος , η τελευταία μάλιστα πρότασή του υπήρξε ιδιαίτερα δυσμενής για την Ελλάδα, μια και απέδιδε στα Σκόπια την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» που επιδιώκει να καθιερώσει μέσω διμερών αναγνωρίσεων , η ΠΓΔΜ.
Η Ελλάδα ,όπως όλοι οι κατά καιρούς εμπλεκόμενοι πολιτικοί παραδέχονται , έχασε το τρένο στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
Γιατί όπως λέει και ο λαός στη βράση κολλάει το σίδερο. Και η βράση υπήρξε το 1992, με το λεγόμενο πακέτο Πινέιρο. Τότε προτάθηκε ένας συμβιβασμός από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης που έδινε στην ενός έτους τότε, νεοσύστατη δημοκρατία, το όνομα «NOVAMACEDONIA».
Το συμβούλιο αρχηγών των πολιτικών κομμάτων, που συγκλήθηκε τότε υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποφάσισε να μην δεχθεί η Ελλάδα καμιά σύνθετη ονομασία που να εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία. Δεν εκτιμήθηκε , ούτε η ευνοϊκή συγκυρία της εποχής για έναν έντιμο συμβιβασμό,ούτε ο καταλυτικός ρόλος της Ε.Ε. και κυρίως ότι το νεοσύστατο κράτος ήταν εύκολο να δεχθεί μιαν αλλαγή του ονόματος του. Οι μαξιμαλιστικές επιδιώξεις , η έλλειψη διορατικότητας, η απουσία ρεαλισμού , λες και η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, και το μπόλικο συναίσθημα που επιστρατεύθηκε οδήγησαν στην ομόφωνη απόρριψη του πακέτου Πινέιρο.
Κάτι ανάλογο συνέβη και το 1964 με την Κύπρο. Μετά τις διακοινοτικές ταραχές και την αποχώρηση των τουρκοκυπρίων από την κυβέρνηση της Λευκωσίας , οι ΗΠΑ επιδιώκοντας να αποφύγουν Σοβιετική διείσδυση στη Μεγαλόνησο, προώθησαν το σχέδιο Άτσεσον που προέβλεπε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με αντάλλαγμα στην Τουρκία τη μίσθωση μιας βάσης για 50 χρόνια στην περιοχή της Καρπασίας που κάλυπτε έκταση ίση με το 4% της συνολικής έκτασης του νησιού. Το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε τότε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο με τη σύμφωνη γνώμη του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει το περίφημο, μας χαρίζουν μια ολόκληρη πολυκατοικία και μας ζητούν να τους νοικιάσουμε το ρετιρέ και λέμε όχι.
Γιατί όπως αποδεικνύεται μπορεί ο λαός της Κύπρου να αγωνίστηκε για την ένωση, όμως η ηγεσία του είχε άλλες βλέψεις και φιλοδοξίες που εξυπηρετούσαν προσωπικές ματαιόδοξες πολιτικές και όχι εθνικούς στόχους και οράματα.
Μόνιμη επωδός όσων θέλουν ακόμη και τώρα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα τόσο στο πακέτο Πινέιρο όσο και στο σχέδιο Ατσεσον, είναι η άποψη ότι τις προτάσεις αυτές τις απέρριψε η άλλη πλευρά. Η ιστορία όμως που θα κρίνει δικαίους και αδίκους ίσως θα έχει διαφορετική γνώμη για όσους φοβήθηκαν να τολμήσουν ή πολιτεύθηκαν για δικό τους και μόνο όφελος.
Γι αυτές τις χαμένες ευκαιρίες, που οδήγησαν και σε νέες χαμένες πατρίδες πολλούς Έλληνες, ισχύει αυτό που λέει ο λαός «στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα»…
