Δεν δίνουν χρήματα όπου δεν θέλουν να δώσουν …

Δεν αντέχει ο προϋπολογισμός ήταν η απάντηση του πρωθυπουργού στους απεργούς δασκάλους, στο αίτημά τους για απόδοση του επιδόματος των 105 ευρώ εφ άπαξ και όχι σε δόσεις σε βάθος χρόνου τριών ετών. Η άρνηση του πρωθυπουργού δεν προέκυψε από μια προσωπική του ιδιοτροπία, την υπαγόρευσε ο κ. Αλογοσκούφης που ως αρμόδιος για τον προϋπολογισμό, υπουργός δήλωσε αδυναμία να πληρώσει ολόκληρο το επίδομα στους δασκάλους από το Ιανουάριο του 2007.
Όλα αυτά μοιάζουν λογικά ,όταν ισχύει το «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Όμως ο επί των Οικονομικών υπουργός εμφανίζεται γαλαντόμος από τη μια και σφιχτοχέρης από την άλλη.
Την ώρα που αρνείται την άμεση καταβολή του επιδόματος στους δασκάλους, προωθεί φωτογραφική διάταξη σε νομοσχέδιο που άκουσον – άκουσον που έδινε δικαίωμα συνταξιοδότησης με τρία μόνο χρόνια βουλευτικής θητείας, αντί της πλήρους τετραετούς που ισχύει σήμερα, με τη συμπλήρωση του υπολοίπου χρόνου που απαιτείται σε υπηρεσία διορισμένη, όπως αυτή του γενικού γραμματέα. Ανάλογη ρύθμιση που αφορούσε δημάρχους και κοινοτάρχες, προωθούσε το ίδιο νομοσχέδιο ,σύμφωνα με την οποία αρκούσε μόνο μια τετραετής θητεία, αντί των δύο που ισχύουν σήμερα, για την θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος.
Όλο αυτό το πακέτο των παροχών θα στοίχιζε στον έλληνα φορολογούμενο πολίτη πάνω από δύο εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Διαπιστώνει, με όλα αυτά, και ο πιο καλοπροαίρετος πολίτη ,ότι ενώ δεν έχουν ,όπως υποστηρίζουν, χρήματα να πληρώσουν το επίδομα των δασκάλων, τους περισσεύουν, για να ευλογήσουν πλουσιοπάροχα τα γένια τους.
Την ώρα που τα ασφαλιστικά ταμεία βουλιάζουν, κυρίως από κακή διαχείριση οι βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν διάταξη νομοσχεδίου για συνταξιοδότηση τους με μια και όχι πλήρη θητεία.
Για τη σημερινή κατάσταση των ταμείων σοβαρή ευθύνη έχουν όσοι άσκησαν μέχρι τώρα την εξουσία τα τελευταία τριάντα χρόνια. Από πού να αρχίσει κανείς. Από το παρελθόν, που τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων υποχρεωτικά ήταν κατατεθειμένα στην τράπεζα της Ελλάδος άτοκα, και που να φτάσει, στο παρόν όπου το χρέος του δημοσίου στα ασφαλιστικά ταμεία ξεπερνά τα τρία δις ευρώ. Όταν οι κυβερνήσεις και δημόσιος τομέας συνολικά ταξίδευαν για χρόνια δωρεάν με την Ολυμπιακή, ως κοινοί τσαμπατζήδες, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην χρεοκοπία της, με παράπλευρες απώλειες ένα φέσι στα ασφαλιστικά ταμεία που ξεπερνά ήδη τα 300 εκατομμύρια ευρώ. Όταν το επικουρικό του ΙΚΑ το ΕΤΕΑΜ στο οποίο εντάσσουν με το έτσι θέλω άλλα επικουρικά, την ώρα που το έχουν χωρίς πόρους, μια και τα χρήματα που του αποδίδονται τα παρακρατά το ΙΚΑ. Όταν τα χίλια μύρια ασφαλιστικά ταμεία επιβαρύνονται με τις στρατιές των εργαζομένων σε αυτά ,το κόστος της ασφάλισης αυξάνεται υπέρμετρα. Κατόπιν όλων αυτών που να βρεθούν χρήματα για τον ασφαλισμένο στο ΙΚΑ, που μετά από 40 χρόνια εργασίας του αποδίδεται σύνταξη 400 ευρώ το μήνα.
Αν προσθέσει κανείς και τις 300.000 αναπηρικές , αλήθεια που βρέθηκαν τόσο ανάπηροι στη χώρα μας , μήπως έγινε κανένας πόλεμος και δεν τον πήραμε είδηση, έχει ανάγλυφη την εικόνα από την μια όσων εργάζονται σκληρά και τους αποδίδουν ελάχιστα, και από την άλλη όσων έχουν παροχές από το δημόσιο ,χωρίς να έχουν καταβάλει κανένα αντίτιμο. Η αναδιανεμητική αυτή πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με το ανταποδοτικό και το δίκαιο. Βολεύει όσους οι πελατειακές σχέσεις εξυπηρετούν και εξυπηρετείται κυρίως το σύστημα εξουσίας, που εισπράττει τη μερίδα του λέοντα.
Και μετά έρχονται οι κομματικοί μηχανισμοί και τα στελέχη τους να μας πουν ερμηνείες ανόητες για το μήνυμα των εκλογών. Αυτό που είδαμε όλοι όσοι δεν φοράμε κομματικές παρωπίδες. Οι πολίτες δυσφορούν , δυσανασχετούν , εξοργίζονται από όσα βλέπουν , δεν αντέχουν άλλο τον ξύλινο πολιτικό λόγο και την συσσωρευμένη ανοησία και γι αυτό τους γυρίζουν την πλάτη…