Όταν κάποιες διαχρονικές αξίες δεν μετράνε πια στις μέρες μας ,τότε κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία που ζούμε. Τις προηγούμενες ημέρες πληροφορηθήκαμε, μετά από σχετική καταγγελία, ότι διευθυντής σπουδών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και κριτής των νέων βιβλίων που δόθηκαν στα παιδιά ήταν ο ίδιος συγγραφέας βοηθημάτων για τους μαθητές του δημοτικού !!! Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου που ήταν μέλος της συγγραφικής ομάδας βιβλίων του δημοτικού για τη γλώσσα ,στη συνέχεια εξέδωσε βοηθήματα των βιβλίων που η ίδια είχε συγγράψει !!! Τα παιδιά μπορεί να εφοδιάζονται δωρεάν τα βασικά βιβλία , οι γονείς του όμως καλούνται να πληρώσουν σε τσουχτερές τιμές, που φτάνουν τα 100 ευρώ, τα κάθε λογής βοηθήματα. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί οι συγγραφείς που έφτιαξαν τα βοηθήματα αυτά δεν έβαλαν τις όποιες επεξηγηματικές φράσεις που έκριναν σκόπιμες στα βιβλία που διανέμονται δωρεάν αφού είχαν συγγραφική πρόσβαση σε αυτά; Και που ακούστηκε βιβλία του δημοτικού να χρειάζονται βοηθήματα , τα λυσάρια , για να γίνουν κατανοητά από τους μαθητές; Τι είδους αλλαγές έγιναν στα νέα βιβλία που αντί να εκσυγχρονισθούν έγιναν περισσότερο δυσνόητα για τους μαθητές;
Και τέλος πόσο ηθικό είναι να γράφουν βοηθήματα πρόσωπα που άμεσα εμπλέκονται στη συγγραφή αυτών των βιβλίων;
Οι πρωταγωνιστές αυτών των δραστηριοτήτων που απαξιώνουν το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, με αρκετό θράσος βγήκαν στα κανάλια και είπαν ότι αυτό που έκαναν δεν είναι παράνομο !!! Μπράβο τους , μια και προτάσσουν τον τύπο για να αποφύγουν να μιλήσουν επί της ουσίας …
Κατά τα άλλα το κράτος παρέχει δωρεάν παιδεία και το αρμόδιο υπουργείο φροντίζει τα στελέχη του, που εμπλέκονται στη διαδικασία της συγγραφής των νέων βιβλίων να είναι … άμεμπτα.
Κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για την ηθική παραλυσία που εμφανίζεται στον χώρο του , και όταν κάποιος τους στριμώξει ανασηκώνουν τους ώμους ψελλίζοντας δεν ήξερα , δεν άκουσα, δεν είδα.
Στην Ελλάδα η παραπαιδεία κοστίζει στα νοικοκυριά όσο στο κράτος η παιδεία. Πράγμα που σημαίνει ότι το συνολικό κατά κεφαλή κόστος, φτάνει αυτό των χωρών που παρέχουν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Θα έλεγε κανείς ότι οι νέοι είναι υπερφορτωμένοι σε όλα τα επίπεδα των σπουδών τους. Τα αποτελέσματα όμως είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πενιχρά, μια και όσοι θέλουν να έχουν προσόντα ικανά να τους βοηθήσουν να σταθούν στον ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς, είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν για κάποιο μέρος των σπουδών τους στο εξωτερικό.
Η παθογένεια της παρεχόμενης παιδείας έχει και βαθιές ρίζες και πολλά πλοκάμια. Μερικοί μεταφράζουν το πρόβλημα σε αριθμούς και σε ποσοστά. Στα χρήματα δηλ. που παρέχονται από το κράτος για την παιδεία. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν τόσο απλό, τόσο μονοδιάστατο. Είναι δυστυχώς πολύπλοκο και εμπλέκει πολλά και ποικίλα συμφέροντα. Παράλληλα χρησιμοποιείται στο όλο πολιτικό παιχνίδι.
Έτσι μοιάζει με κουβάρι μπερδεμένο που για να το ξεμπλέξει κάποιος είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσει και το μαχαίρι. Ο διάλογος για το διάλογο και τα όσα προσχηματικά ακούγονται είναι κουβέντες χωρίς αρχή και τέλος.
Όσο οι συζητήσεις θα περιορίζονται στις πολυήμερες απεργίες με τους δασκάλους από τη μια να θέλουν να πετύχουν κάτι καλύτερο στα μισθολογικά τους και το υπουργείο από την άλλη να επιδιώκει απλώς την επανέναρξη των μαθημάτων , τόσο θα είναι αδύνατη κάθε σοβαρή συζήτηση για το αύριο της εκπαίδευσης.
Η παρεχόμενη παιδεία υπολείπεται σημαντικά σε πολλούς κλάδους και τομείς της αντίστοιχης άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Και το ερώτημα για το ποιος επιτέλους θα αναδιαρθρώσει σε βάθος το όλο σύστημα που πάσχει από την πρωτοβάθμια ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση θα παραμένει μετέωρο…
